Κοινωνική αλληλεγγύη και κολεκτίβες εργασίας

Η  Συντέλεια δεν έγινε, είμαστε εδώ και συνεχίζουμε.Όπως λέει  και ο Νίκος, 
"Τέλεια η Συντέλεια. Έβγαλε  ήλιο.Φύσηξε και λίγο αεράκι. Στέγνωσαν τα δέντρα και τα χόρτα.
Να το ξανακάνουμε ..."
*
Αν είστε κοντά περάστε από τη γιορτή. Κανείς δεν πρέπει να μείνει μόνος του αυτές τις δύσκολες ώρες. Από κάθε γωνιά της Ελλάδας  αναδύονται νέες συλλογικότητες, δίκτυα αλληλέγγυας και ανταλλακτικής οικονομίας, αλλά και κολεκτίβες εργασίας που δίνουν ελπίδα στην εποχή μας.
*
Συνεχίζουμε  αναδημοσιεύοντας σχετικά θέματα από την «Εφημερίδα των Συντακτών», την οποία εκδίδει ο «Συνεταιρισμός των εργαζομένων σε εφημερίδες και περιοδικά», που συγκρότησαν οι πρώην εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας. Δεν κάνουμε διαφήμιση-αλλά  όπως και με άλλες παρόμοιες δράσεις στο παρελθόν- η παρουσίαση γίνεται για τη θεματολογία,και κυρίως για το  συνεταιριστικό τους εγχείρημα. Δείτε περισσότερα στο τέλος.Τους ευχόμαστε καλή επιτυχία,και να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους απέναντι στο κοινό.
Να ανασκουμπωθούμε πριν έρθουν τα χειρότερα
Του Βίκτωρα Νέτα ,στις 03/12/2012.
 Χιλιάδες ώρες απίστευτης τηλεοπτικής φλυαρίας -δυστυχώς όμοια είναι και εκείνη στις συνεδριάσεις της Βουλής-, επί τρία ολόκληρα χρόνια, δεν δίνουν καμιά απολύτως απάντηση στα αγωνιώδη ερωτήματα των Ελλήνων για το δραματικό σήμερα και το αβέβαιο αυτού του τόπου. Αφέθηκε η χώρα να τη διαφεντεύει η τρόικα των δανειστών, λόγω δικής μας ανικανότητας, ατολμίας και ασυνεννοησίας. Συνέχεια εδώ: http://www.efsyn.gr/?cat=148&paged=5
Το σύστημα σαπίζει. Υπάρχει απάντηση;
Του Τάσου Παππά.
 Παρά το γεγονός ότι η οικονομική κρίση έχει τσακίσει τα εισοδήματα των μεσαίων στρωμάτων και της εργατοϋπαλληλικής τάξης, παρά το γεγονός ότι η ανεργία έχει εκτιναχθεί σε επίπεδα Μεσοπολέμου, παρά το γεγονός ότι οι πολιτικές των κυβερνήσεων έχουν σαρώσει το κοινωνικό κράτος, παρά το γεγονός ότι στους εργασιακούς χώρους κυριαρχούν ο φόβος της απόλυσης και η εργοδοτική αυθαιρεσία, παρά το γεγονός ότι το κόστος πληρώνουν οι φτωχότεροι και τη γλιτώνουν σκανδαλωδώς οι πλουσιότεροι, παρά το γεγονός ότι όλα δείχνουν ότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές ερειπιώνα, η κοινωνία δεν εξεγείρεται. Συνέχεια εδώ:http://www.efsyn.gr/?cat=148&paged=6

Για την κοινωνική αλληλεγγύη
 Μια από τις ανώτερες βαθμίδες πολιτισμού μιας χώρας είναι η αλληλεγγύη που αναπτύσσεται στα μέλη της κοινωνίας της. Δείχνει την κοινωνική συνοχή, την πίστη στο συνυπάρχειν, τον πλούσιο ψυχικό και νοητικό κόσμο καθενός ξεχωριστά, ώστε να προκύπτουν η ομόνοια και η δημιουργικότητα. Είναι μια άμυνα στην επίθεση που δέχεται η κοινωνία από το κράτος, αλλά κυρίως από την αγορά η οποία έχει ενσωματώσει στην «αόρατη χείρα» της τις κυβερνήσεις των κρατών και τις καθοδηγεί όπως επιθυμούν όσοι την απαρτίζουν (τράπεζες, πολυεθνικές, εφοπλιστές κ.ά.).
 Τα κοινωνικά κινήματα που αναδύονται μετά το ξέσπασμα της κρίσης βασίζουν τη δομή τους (και την ύπαρξή τους) ακριβώς στην αλληλεγγύη, αδιάφορα για το αν η σημερινή μέρα έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα Ανθρώπινης Αλληλεγγύης (συνήθως αυτές οι Ημέρες υποκρύπτουν το πρόβλημα ή το ενδυναμώνουν, αντί να το επιλύσουν…)
Το περίγραμμα των κινημάτων αυτών είναι η αυτοδιαχείριση, το συνεταιρίζεσθαι, η δικτύωση των συνεταιρισμών, το δίκαιο διανομής προϊόντων από την παραγωγή στην κατανάλωση χωρίς τους εκμεταλλευτές, μεσάζοντες, εμπόρους.
Τα όποια κέρδη προκύπτουν ισομοιράζονται στους συνεταιριστές, αλλά δεν προέχει αυτό όσο η απάντηση, ως οικονομική εναλλακτική πρόταση, στο αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει πολλοί άνθρωποι, ιδίως όσοι έχουν μικρά παιδιά και φροντίζουν ηλικιωμένους. Οι αυτοδιαχειριζόμενοι παιδικοί σταθμοί π.χ., που απαιτούν βρεφονηπιαγωγούς, χρειάζονται και πολλούς εθελοντές για τη φύλαξη.
Στο σημείο αυτό εγείρεται η κριτική που λέει ότι χωρίς εθελοντισμό και φιλανθρωπία δεν γίνεται τίποτα και ότι τελικά αυτά τα κινήματα απλώς δεν αφήνουν να φαίνεται η αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους. Είναι πιθανό αυτό, δεν παύει όμως να βγάζει από το αδιέξοδο ασθενείς ομάδες πληθυσμού, κοινωνικά αποκλεισμένες.Συνέχεια εδώ http://www.efsyn.gr/?p=9203
*

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Το πολιτικό κενό που υπάρχει προσπαθούμε να το καλύψουμε επιτιθέμενοι, απλώς, στην κυβέρνηση` χαρήκαμε (άντε και στην αντιπολίτευση οι περισσότερο αμφισβητίες, πάλι χαρήκαμε). Τα γνωρίζουμε τα τρωτά της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος.

Εκείνο που δεν γνωρίζουμε, και απέναντι στο οποίο παραμένουμε παγερά (;) αδιάφοροι, είναι η ώσμωση της κοινωνίας από τα κάτω, η ώσμωση εννοείται του καινούργιου, η ανίχνευση των νέων μορφών επικοινωνίας μέσω τοπικών εναλλακτικών μονάδων, ανταλλαγής προϊόντων, κοινωνικής αλληλεγγύης, άρνησης να καρπωθούμε την όποια υπεραξία παράγεται από συνεταιριστικές οργανώσεις. Αρα το παιγνίδι συνεχίζει να είναι το ίδιο: καταγγέλλουμε την κυβέρνηση και αυτή απλώς ανθυπομειδιά, διότι βλέπει ότι καταναλισκόμεθα σε ανούσιες καταγγελτικές ρητορείες.

Τα Μνημόνια ψηφίζονται το ένα μετά το άλλο, η κοινωνία αποδιαρθρώνεται λόγω περικοπών σε συντάξεις-μισθούς και -κυρίως- λόγω ανεργίας.

Μεγάλα κοινωνικά στρώματα εξωθούνται σε ημιθανή επιβίωση και ημείς, οι του Τύπου, περί άλλα τυρβάζομεν. «Πού είναι ο σπαραγμός της κοινωνίας;» ερωτούν και δεν παίρνουν απάντηση.

«Πού είναι οι, απελπισμένες, έστω, αλλά υπαρκτές προσπάθειες που κάνουν οι πληγέντες, για μια διαφορετική κοινωνική διάρθρωση, βασισμένη στο ομονοείν, στο συνασπίζεσθαι, στο νέο πολιτικό πρόταγμα;» Και πάλι δεν παίρνουν απάντηση.

Ο Τύπος είναι εγκλωβισμένος στον ναρκισσισμό του, στην αυταρέσκειά του, στην ψευδαισθητική δύναμη της επιρροής του σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο διαμόρφωσης συνειδήσεων.

Εάν είναι να διαμορφώνουμε συνειδήσεις χωρίς οι ίδιοι να ξέρουμε πού πατάμε, ας πάμε σπίτια μας καλύτερα, ή ας ομολογήσουμε ότι μία δουλειά θέλουμε και πέραν τούτου ουδέν.

Δεν αφουγκραζόμαστε, δεν βλέπουμε, δεν ακούμε, δεν ψηλαφούμε το σπαραχτικό τραύλισμα της κοινωνίας, αρκεί να “χουμε τις πηγές μας, μερικούς καθεστωτικούς δηλαδή που θα μας πουν (αποκλειστικά!) αν θα γίνει ανασχηματισμός (και «χέστηκε η φοράδα στ” αλώνι»), ή πότε θα γίνει η επόμενη συνεδρίαση του Eurogroup, λες κι αν δεν το μάθουμε εγκαίρως (;) «θα χάσει η Βενετιά βελόνι».

Ανοησίες, αλλά είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μας και είναι κομμάτι δύσκολο να εκριζωθούν, ώστε, επιτέλους, να αρχίσουμε να κατανοούμε ουσιαστικά τον κόσμο, την τάλαινα κοινωνία, την τυφωμένη συνείδηση (και των δημοσιογράφων ο τύφος, αλλά και μέρους της κοινωνίας, που εξακολουθεί να πιστεύει και να ομνύει στα κυβερνώντα κόμματα και στο κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης).

Μεγάλο αστείο ο δημοσιογραφικός ναρκισσισμός, έλα, όμως, που επικρατεί και βαυκαλίζεται μάλιστα για τη δημοκρατία του…

Τι να πεις. Είναι δύσκολη η πολιτική έξω από τα καθιερωμένα, ακόμη και για τους «εκτός» πολιτικολογούντες και πολιτικοδιαβιούντες.

Ας υποσταλεί η εξουσιοφρένεια και ο ξερολισμός πολλών εξ ημών (Πολυμαθίη νόον έχειν ου διδάσκει – Ηράκλειτος, πάλι). Στο δίλημμα κοινωνία ή καλή κυκλοφορία των εφημερίδων τασσόμαστε αναφανδόν υπέρ της κοινωνίας.

gstamatopoulos@efsyn.gr

*

Ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα. Ήδη κυκλοφορεί η «Εφημερίδα των Συντακτών», την οποία εκδίδει ο «Συνεταιρισμός των εργαζομένων σε εφημερίδες και περιοδικά», που συγκρότησαν πρώην εργαζόμενοι της «Ελευθεροτυπίας» και της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» – δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί – μετά την κρίση και την αναστολή έκδοσης της εφημερίδας.Το εγχείρημα αυτό γίνεται σε μια εποχή όπου μεγάλη μερίδα των πολιτών θεωρεί ότι τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης είναι αναξιόπιστα, λόγω της ταύτισης τους με τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους και με κάθε μορφή εξουσίας.

Το εγχείρημά μας στηρίζεται στο κεφάλαιο που συνεισέφεραν τα μέλη του συνεταιρισμού, ενώ κυρίαρχο όργανο είναι η γενική συνέλευση των μελών, από τα οποία εκλέγεται και η διεύθυνση.

 Η «Εφημερίδα των Συντακτών» είναι η πρώτη πραγματικά ανεξάρτητη καθημερινή εφημερίδα και δείχνει το δρόμο για τη χειραφέτηση του κλάδου από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που οδήγησαν και αυτόν στην κρίση και την ανυποληψία. Είναι η δική μας απάντηση στην κρίση.
www.efsyn.gr