Τα είπε όλα

http://www.youtube.com/watch?v=MOSENYikzeg&feature=player_embedded
Το δίκιο του ανθρώπου τους χάλασε την ωραία εικονική πραγματικότητα του δελτίου ειδήσεων στο λεγόμενο «μεγάλο κανάλι».
Τους έκανε σκόνη με την δικαιολογημένη οργή του, και με απλά επιχειρήματα. 
Η ανάγκη απ’απευθείας μετάδοσης, τους υποχρέωσε να ακούσουν το «εμείς είμαστε φτωχοί αλλά έχουμε ψυχή »,αλλά και «επιτάξτε τους κλέφτες».
 Προσπάθησαν να τον μπλοκάρουν συναισθηματικά με επιχειρήματα του τύπου τι σου φταίνε οι ροδακινοπαραγωγοί και άλλα τέτοια που χρησιμοποιούν συχνά πυκνά , προσπαθώντας να στρέψουν τον έναν εναντίον του άλλου.
 Μόλις αντιλήφθηκαν ότι ο άνθρωπος "φορτώνει" τον προκάλεσαν να συνεχίσουν πολιτισμένα τον διάλογο, μειδιώντας ειρωνικά ….αλλά δεν περνάει παντού η κίτρινη προπαγάνδα.
Απολαύστε το βίντεο.

Άλλη μια είδηση με ειδική σημασία που αναδημοσιεύουμε απο τον Άνεμο.
Αίτηση ακύρωσης του μνημονίου που έχει υπογράψει η χώρα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κατέθεσαν σήμερα στο Συμβούλιο της Επικρατείας ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, η ΑΔΕΔΥ και άλλοι φορείς. Συγκεκριμένα, ζητούν να κηρυχτούν ως αντικείμενες στο Σύνταγμα, στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, στην ΕΣΔΑ και στις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας όλες οι περικοπές που έχουν γίνει σε μισθούς και συντάξεις. 
Την αίτηση υπογράφουν ο ΔΣΑ, η ΑΔΕΔΥ, η ΠΟΠΣ, η ΕΣΗΕΑ, το ΤΕΕ, και πολλοί άλλοι συνδικαλιστικοί φορείς, που επιτέλους κινήθηκαν.  Διαβάστε περισσότερα στο  http://anemos5.blogspot.com/

Θετικά νέα

Ευχάριστα νέα διάβασα σήμερα στο capital.gr .
 Διέξοδο από τη θηλιά των δανείων προσφέρει το νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομίας για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, το οποίο ψηφίστηκε σήμερα. Καλύπτει ένα θεσμικό κενό στη χώρα μας, που άλλες χώρες είχαν φροντίσει να καλύψουν ήδη από τη δεκαετία του 1990. Όπως είπε η κ. Κατσέλη, η ρύθμιση αφορά φυσικά πρόσωπα, καταναλωτές και επαγγελματίες (εξαιρούνται οι έμποροι) που αποδεδειγμένα βρίσκονται σε αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων τους, ενώ μπορούν να ρυθμιστούν όλων των ειδών τα χρέη, με εξαίρεση τις οφειλές από αδικοπραξία, διοικητικά πρόστιμα, φόροι και τέλη προς το Δημόσιο και προς τους Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης. Σε περίπτωση που απορριφθεί η πρόταση του οφειλέτη για εξωδικαστική ρύθμιση των χρεών, θα κατατίθεται αίτηση του στο Ειρηνοδικείο το οποίο θα ελέγχει εάν επαρκούν τα περιουσιακά στοιχεία και τα εισοδήματα του οφειλέτη για την αποπληρωμή των χρεών.
Σε περίπτωση που δεν επαρκούν, ο οφειλέτης θα αναλαμβάνει την υποχρέωση να καταβάλλει κάθε μήνα για τέσσερα έτη, μέρος του εισοδήματός του στους πιστωτές, ενώ μετά την παρέλευση αυτής της περιόδου, το υπόλοιπο των οφειλών θα παραγράφεται. Ο οφειλέτης μπορεί να εξαιρέσει και να σώσει από την ρευστοποίηση την κύρια κατοικία του, ακόμα κι αν δεν την χρησιμοποιεί, υπό την προϋπόθεση ότι η αξία του ακινήτου δεν υπερβαίνει το αφορολόγητο όριο, προσαυξημένο κατά 50%. Με αφορμή τις ενστάσεις που έχουν εκφράσει κατά καιρούς οι τράπεζες, η υπουργός Οικονομίας υπογράμμισε ότι δεν υπάρχει περιθώριο κατάχρησης της ρύθμισης, καθώς το πλαίσιο του νομοσχεδίου είναι αρκετά αυστηρό. Για τη συνέχεια του άρθρου διαβάστε στο capital.gr.
  Το σχέδιο νόμου “Ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων” έρχεται να αντιμετωπίσει ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα στη χώρα μας, αλλά δεν απευθύνεται σ’ όλους. Καθιερώνει όμως τη δυνατότητα του φυσικού προσώπου να απαλλάσσεται από τα χρέη του, τη δυνατότητα δηλαδή της πτώχευσης του ιδιώτη, όταν δεν επαρκούν τα περιουσιακά του στοιχεία και τα εισοδήματα του για την ικανοποίηση των χρεών του.
  Δεύτερη ευχάριστη είδηση. Λουκέτα βάζουν μεγάλες αλυσίδες syper market,αλλά και άλλες πολυεθνικές αποχωρούν απο τη χώρα μας. Στο καλό λέω εγώ, μήπως και μπορέσουμε να στήσουμε τις δικές μας επιχειρήσεις. Μα καλά θα πουν κάποιοι και οι τόσοι άνεργοι τι θα γίνουν; ανταπαντώ.
Ρωτήστε πόσο καλοπληρωμένοι ήταν,και ναι θα υπάρξει δυσκολία, αλλά είναι αλλαγές που προάγουν τελικά την εγχώρια ανάπτυξη.
Σχόλιο:οι περισσότεροι δημοσιογράφοι μετέφεραν την είδηση σαν να συνέβει κάτι αρνητικό. 
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΤΕΤΡΑΧΡΟΝΟ http://www.youtube.com/watch?v=aJG9Tol1a0U&feature=player_embedded#!

ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Ένα κείμενο από άλλες εποχές, με γλώσσα αφημένη σήμερα στη λήθη να κουβαλά την ιστορία μας από τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη το 1901.

Οταν παιδίον διηρχόμην εκεί πλησίον, επί οναρίου οχούμενος, δια να υπάγω να απολαύσω τας αγροτικάς μας πανηγύρεις, των ημερών του Πάσχα, του Αγίου Γεωργίου και της Πρωτομαγιάς, ερρέμβαζον γλυκά μη χορταίνων να θαυμάζω περικαλλές δένδρον, μεμονωμένον, πελώριον, μιαν βασιλικήν δρυν. Οποίον μεγαλείον είχεν! Οι κλάδοι της χλωρόφαιοι, κατάμεστοι, κραταιοί. Οι κλώνές της, γαμψοί ως η κατατομή του αετού, ούλοι ως η χαίτη του λέοντος, προείχον αναδεδημένοι, εις βασιλικά στέμματα. Και ήτον εκείνη άνασσα του δρυμού, δέσποινα αγρίας καλλονής, βασίλισσα της δρόσου... Από τα φύλλα της εστάλαζε κ’ έρρεεν ολόγυρά της «μάννα ζωής, δρόσος γλυκασμού, μέλι το εκ πέτρας». Εθαλπον οι ζωηφόροι οποί του έρωτα θείας ακμής, κ’ έπνεεν η θεσπεσία φυλλάς της ίμερον τρυφής ακηράτου. Και η κορυφή της βαθύκομος ηγείρετο ως στέμμα παρθενικόν, διάδημα θείον. Ησθανόμην άφατον συγκίνησιν να θεωρώ το μεγαλοπρεπές εκείνο δένδρον. Εφάνταζεν εις το όμμα, έμελπεν εις το ους, εψιθύριζεν εις την ψυχήν φθόγγους αρρήτου γοητείας. Οι κλώνες, οι ράμνοι, το φύλλωμά της, εις του ανέμου την σείσιν, εφαίνοντο ως να ψάλλωσι μέλος ψαλμικόν, το «Ως εμεγαλύνθη». Μ’ έθελγε, μ’ εκήλει, μ’ εκάλει εγγύς της. Επόθουν να πηδήσω από του υποζυγίου, να τρέξω πλησίον της, να την απολαύσω. Να περιπτυχθώ τον κορμόν της, όστις θα ήτον αγκάλιασμα δια πέντε παιδιά ως εμέ, και να τον φιλήσω. Να προσπαθήσω ν’ αναρριχηθώ εις το πελώριον στέλεχος, το αδρόν και αμαυρόν, ν’ αναβώ εις το σταύρωμα των κλάδων της, ν’ ανέλθω εις τους κλώνας, να υψωθώ εις τους ακρέμονας... Και αν δεν μ’ εδέχετο, και αν μ’ απέβαλλεν από το σώμά της και μ’ έρριπτε κάτω, ας έπιπτον να κυλισθώ εις την χλόην της, να στεγασθώ υπό την σκιάν της, υπό τα αετώματα των κλώνων της, τα όμοια με στέμματα Δαυίδ θεόληπτου. Επόθουν, αλλ’ η συνοδία των οικείων μου, μεθ’ ων ετέλουν τας εκδρομάς εκείνας ανά τα όρη, δεν θα ήθελε να μοι το επιτρέψη. Και μιαν χρονιάν, ήτο κατά τας εορτάς του σωτηρίου έτους 186..., καθώς είχομεν διέλθει πλησίον του δένδρου, εφθάσαμεν εις το Μέγα Μανδρί. – ήτο δε το Μέγα Μανδρί μικρός συνοικισμός, θερινόν σκήνωμα των βοσκών του τόπου. Εκατοίκουν εκεί επτά ή οκτώ οικογένειαι αγροτών. Δύο εκ των οικογενειών τούτων συνεδέοντο προς τους γονείς μου δια δεσμών βαπτίσματος, κολληγοσύνης, κτλ. και όλοι ήσαν φίλοι και συμπατριώται μας. Κατηρχόμεθα εκεί συνήθως τας ημέρας του Πάσχα, είτα πάλιν του Αγίου Γεωργίου ή την Πρωτομαγιάν, άλλοτε δε του Αγίου Κωνσταντίνου ή της Αναλήψεως. Επί τερπνού λόφου υπήρχε το παρεκκλήσιον του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, όπου ελειτουργούμεθα. Ηγοντο εκεί χοροί και πανηγήρεις. Δρόσος και αναψυχή και χάρμα εβασίλευεν. Εθύοντο αρνία και ερίφια, και σπονδαί εγίνοντο πυρόξανθου ανθοσμίου. Ετελούντο αγώνες αμίλλης, δισκοβολίαι και άλματα. Επληττε τας πραείας ήχους ο φθόγγος του αυλού και της λύρας, συνοδεύων το έρρυθμον βήμα των παρθένων προς κύκλιον χορόν. Και ξανθαί, ερυθρόπεπλοι βοσκοπούλαι επήδων, επέτων, εκελάδουν. Καθώς είχομεν φθάσει εκεί, την χρονιάν εκείνην, με είχε κυριεύσει ζωηρότερον η εντύπωσις η μαγική της δρυός. Διηρχόμεθα εκάστοτε ουχί μακράν του δένδρου, απέχοντος ημισείας ώρας οδόν από το Μέγα Μανδρί. Ο δρόμος μας ήτον επί της κλιτύος, ολίγον υψηλότερον της θέσεως όπου ίστατο το δένδρον, έτεμνε δε πλαγίως το βουνόν... και η δρυς η μαγική, καθώς εξηκολούθουν να την βλέπω επί ικανήν ώραν, με εγοήτευε και με εκάλει, ως να ήτο πλάσμα έμψυχον, κόρη παρθενική του βουνού. Κατά τας ποικίλας κυμάνσεις της οδού, σύμφωνα με τα κοιλώματα ή τας προεξοχάς του εδάφους, και κατά τας κινήσεις του οναρίου τας ιδιοτρόπους και πείσμονας – καθώς εξάνοιγα το πρώτον την δρυν, καθόσον επλησίαζα ή απεμακρυνόμην απ’ αυτής, τόσας θέας, απόψεις και φάσεις ελάμβανε το δένδρον. Εκ πλαγίου και μακρόθεν είχεν όψιν λιγυράς χάριτος. Εγγύθεν και κατά μέτωπον, προέκυπτεν όλη μεστή και αμφιλαφής, βαθύχλωρος, επιβάλλουσα ως νύμφη. Ολην την νύκτα, κοιμώμενος και αγρυπνών, ωνειρευόμην την δρυν, την θεσπεσίαν και υψηλήν... Την πρωίαν εκείνην του Μεγάλου Σαββάτου καθώς είχεν ευωδιάσει ο ναϊσκος από δάφνας και λιβανωτίδας, και είχε κρουσθή τρελά από παιδικάς χείρας ο μικρός κώδων ο υπεράνω του γείσου της στέγης της πλακοσκεπούς, χαιρετίζων το «Ανάστα ο Θεός», το οποίον έψαλλεν ο παπάς ραίνων τους πιστούς με πέταλα ρόδων και ίων... είτα, πριν απολύση η λειτουργία, εγώ έγινα άφαντος. Δια πλαγίου, κρυφού δρομίσκου τον οποίον είχον ανακαλύψει την προτεραίαν, ήρχισα να ανέρχωμαι την ράχιν του βουνού... διευθυνόμενος προς το μέρος όπου ευρίσκετο η βασιλική δρυς. Επίστευον ότι εγνώριζα καλά τον δρόμον. Ητον όλη η οδός ανωφερής, κ’ εγώ έτρεχον, έτρεχον δια να φθάσω ταχέως, ν’ ασπασθώ την ερωμένην μου – επειδή η δρυς υπήρξεν η πρώτη παιδική μου ερωμένη – και ταχέως πάλιν να επιστρέψω, φανταζόμενος ότι η απουσία μου τότε δεν θα παρετηρείτο, και δεν θα είχον ν’ ακούσω επιπλήξεις από τους οικίους. Προ εμού είχον αναχωρήσει από το ποιμενικόν σκήνωμα ολίγοι εκ της τάξεως των βοσκών, απερχόμενοι εις την πολίχνην, δια να κομίσωσιν αρνία και τυρίον εις τους κολλήγας, αποφέρωσι δε άλλα οψώνια εκ της πόλεως. Ούτοι θα επέστρεφον προς εσπέραν, και δεν ήτο πιθανόν να συναντήσω τινάς καθ’ οδόν. Πλην παρ’ ελπίδα είδον μακρόθεν άλλους ερχομένους προς τα εδώ, εν συνοδία γυναικών και παίδων και υπζυγίων. Ούτοι ήρχοντο εκ της πόλεως δια να συνεορτάσωσιν εν τη εξοχή πλησίον των συγγενών των, των βοσκών. Πάραυτα εξετράπην της οδού, κ’ έσπευσα να κρυβώ όπισθεν πυκνών θάμνων. Οι άνθρωποι εκείνοι να με συνήντων, μεμονωμένον, μακράν των γονέων μου, πορευόμενον άγνωστον που, θα επαραξενεύοντο, και αν δεν μ’ έπειθον να κατέλθω μετ’ αυτών ευθύς οπίσω, εξ άπαντος θα με κατήγγελλον εις τους γονείς μου, τους οποίους θα εύρισκον κάτω εις το Μέγα Μανδρί. Ημην ένδεκα ετών παιδίον. Εκείνοι ταχέως αντιπαρήλθον, κ’ εγώ ανέλαβα τον δρόμον μου, αλλά μετ’ ολίγον τον έχασα. Εις εν σταυροδρόμιον όπου έφθασα, επήρα τον δρόμον αριστερά, τον υψηλότερον, και ασθμαίνων έφθασα εις την κορυφήν του βουνού. Πλην η μεγάλη δρυς υπήρξεν ευεργέτις μου και κηδεμών μου. Αύτη μ’ εξήγαγεν εκ της απάτης, εφαίνετο δε ως να μοι ένευε μακρόθεν, και με ωδήγει να έλθω πλησίον της. Καθώς την είδα χαμηλότερα, δεξιόθεν, αρκετά μακράν, άφησα τον δρομίσκον εις τον οποίον έτρεχα, και στραφείς προς δυσμάς ήρχισα να κατέρχωμαι, μέσω των αγρών, υπερπηδών, αιμασιάς, χάνδακας, φραγμούς θάμνων και βάτων, σχίζων τας σάρκας μου, αιμάσσων χείρας και πόδας... τέλος έφθασα πλησίον της ποθητής νύμφης των δασών. Ημην κατάκοπος, κάθιδρος και πνευστιών. Αμα, έφθασα, ερρίφθην επί της χλόης, εκυλίσθην επάνω εις παπαρούνες και χαμολούλουδα. Αλλ’ όμως ησθανόμην κρυφήν ευτυχίαν, ονειρώδη απόλαυσιν. Ερρέμβαζον αναβλέπων εις τους κλώνάς της τους κραταιούς, και ανοιγόκλειον ηδυπαθώς τα χείλη εις την πνοήν της αύρας της, εις τον θρουν των φύλλων της. Εκατοντάδες πουλιών ανεπαύοντο εις τους κλώνας της, έμελπον τρελά τραγούδια... Δρόσος, άρωμα και χαρμονή εθώπευον την ψυχήν μου... Ημην αποσταμένος, και δεν είχον κοιμηθή καλά την νύκτα. Ο ύπνος μου έλειπεν. Εις την σκιάν του πελωρίου δένδρου, εν μέσω των μηκώνων του των κατακοκκίνων, ο Μορφεύς ήλθε και μ’ εβαυκάλησε, και μοι έδειξεν εικόνας, ως εις περίεργον παιδίον. Μου εφάνη ότι το δένδρον – έσωζον καθ’ ύπνον την έννοιαν του δένδρου – μικρόν κατά μικρόν μετέβαλλεν όψιν, είδος και μορφήν. Εις μιαν στιγμήν η ρίζα του μου εφάνη ως δύο ωραίαι εύτορνοι κνήμαι, κολλημέναι η μια επάνω εις την άλλην, είτα κατ’ ολίγον εξεκόλλησαν κ’εχωρίσθησαν εις δύο. Ο κορμός μου εφάνη ότι διεπλάσσετο και εμορφούτο εις οσφύν, εις κοιλίαν και στέρνον, με δύο κόλπους γλαφυρούς, προέχοντας. Οι δύο παμμέγιστοι κλάδοι μου εφάνησαν ως δύο βραχίονες, χείρες ορεγόμεναι εις το άπειρον, είτα κατερχόμεναι συγκαταβατικώς προς την γην, εφ’ ης εγώ εκείμην. Και το βαθύφαιον, αειθαλές φύλλωμα μου εφάνη ως κόμη πλουσία κόρης, αναδεδημένη προς τ’ άνω, είτα λυομένη, κυματίζουσα, χαλαρουμένη προς τα κάτω. Το πόρισμά μου, το εν ονείρω εξαχθέν, και εις λήρον εν είδει συλλογισμού διατυπωθέν, υπήρξε τούτο: «Α! Δεν είναι δένδρον, είναι κόρη. Και τα δένδρα, όσα βλέπομεν, είναι γυναίκες!» Οταν μετ’ ολίγον εξύπνησα, ως συνέχειαν του ανείρου έσχον εν νω την ανάμνησιν της ιστορίας του τυφλού, τον οποίον ο Χριστός εθεράπευσε, καθώς είχον ακούσει τον διδάσκαλόν μας εις την Ιεράν Ιστορίαν: «Καταρχάς μεν είδε τους ανθρώποους ως δένδρα. Δεύτερον δε τους είδε καθαρα...» Πλην δεν εξύπνησα ακόμη, πριν ακούσω τι έλεγε το φάσμα. Η κόρη – η δρυς, είχε λάβει φωνήν και μοι έλεγεν: -Ειπέ να μου φεισθούν, να μη με κόψουν... δια να μη κάμω ακουσίως κακόν. Δεν είμ’ εγώ νύμφη αθάνατος. Θα ζήσω όσον αυτό το δένδρον... Εξύπνησα έντρομος, κ’ έφυγον... Ητο ήδη μεσημβρία, και ο ήλιος εμεσουράνει... Εκαιεν υψηλά, υπεράνω της κορυφής της δρυός, ήτις ήτο σκιά αδιαπέραστος... Από τον αντικρινόν λόφον ήκουσα φωνήν να με καλή εξ ονόματος. Ητον εις μικρός βοσκός, με την κάππαν του με την στραβολέκαν του, και με δέκα αίγας, τας οποίας ωδήγει. Μου εφώναξεν ότι ο πατήρ μου με ανεζήτει ανήσυχος, και , να τρέξω να φθάσω ταχέως εκεί κάτω... Δεν ενόησα τίποτε από το μαντικόν όνειρον. Αργότερα εδιδάχθην από εγχειρίδιον Μυθολογίας ότι η Αμαδρυάς συναποθνήσκει με την δρυν, εν η ευρίσκεται ενσαρκωμένη... Μετά πολλά έτη, όταν ξενιτευμένος από μακρού επέστρεψα εις το χωρίον μου, κ’ επεσκέφθην τα τοπία εκείνα, τα προσκυνητήρια των παιδικών αναμνήσεων, δεν εύρον πλέον ουδέ τον τόπον ένθα ήτό ποτε η Δρυς η Βασιλική, το πάγκαλον και μεγαλοπρεπές δένδρον, η νύμφη η ανάσσουσα των δρυμώνων. Μια γραία με την ρόκαν της, με δύο προβατίνας τας οποίας έβοσκεν εντός αγρού πλησίον, ευρίσκετο εκεί, καθημένη έξωθεν της μικράς καλύβης της. Οταν την ηρώτησα τι είχε γίνεει το «Μεγάλο Δέντρο», το οποίον ήτον ένα καιρόν εκεί, μοι απήντησεν: -Ο σχωρεμένος ο Βαργένης το έκοψε... μα κ’ εκείνος δεν είχε κάνει νισάφι με το τσεκούρι του. Όλο θεόρατα δέντρα, τόσο σημαδιακά πράματα... Σαν το ‘κοψε κ’ ύστερα, δεν είδε χαϊρι και προκοπή. Αρρώστησε, και σε λίγες μέρες πέθανε... Το Μεγάλο Δέντρο ήταν στοιχειωμένο.

ΓΛΩΣΣΑΡΙ
αιμασιά = φράχτης, ξερολιθιά
ακήρατος = άσπιλος, καθαρός, αγνός
 ακρέμων = το κλαδί που βρίσκεται ψηλότερα
αμφιλαφής = με πλούσια και πυκνή βλάστηση
 ανθόσμιος = μοσχάτο κρασί
βαθύκομος = αυτός που έχει πυκνά μαλλιά
βαθύφαιος = σκούρος σταχτής
βαυκαλώ = νανουρίζω
γλαφυρός = κοίλος, βαθουλός
έμελπον (μέλπω) = ψάλλω
 εύτορνος = καλώς τορνευμένος, στρογγυλός
θεόληπτος = ο κατεχόμενος από το θείον
 ίμερος = πόθος
κολληγοσύνη = στενός φιλικός σύνδεσμος
λήρος = ανόητος, μωρός, φλύαρος
λιβανωτίς = είδος φυτού που μυρίζει όμορφα
 λιγυρός = εύκαμπτος, ευλύγιστος
 μήκων = παπαρούνα
νισάφι = έλεος, λύπηση
Οπός = παχύρρευστος χυμός δένδρου
Ούλος = πυκνός
ράμνος = αγκαθωτός θάμνος
 σκήνωμα = κατάλυμα
στραβολέκας = η γκλίτσα
χαϊρι = προκοπή
χαρμονή = τέρψη, χαρά
 Χλωρόφαιος = γκριζοπράσινος

ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ Του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Εισαγωγή – σχόλια ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ .ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΕΧΜΙΟ
Αναδημοσίευση από το: http://intruder1901.blogspot.com/2010_06_01_archive.html

Ταξιδευτής στους μύθους που ενώνουν την ανθρωπότητα

Δεν έχω χρόνο, και καθώς οι περισσότεροι έχετε φύγει για διακοπές,όπως και οι φίλες που συνδράμουν σ’αυτή την προσπάθεια,θα αναρτώ διάφορα ίσως ετερόκλητα κείμενα, που σχετίζονται με τα προηγούμενα ζητήματα ή μου έκαναν εντύπωση.
Σήμερα κάποιες βιογραφικές πληροφορίες για τον:ΚΛΟΝΤ ΛΕΒΙ-ΣΤΡΟΣ: 1908-2009

 Ο πατέρας της σύγχρονης ανθρωπολογίας, ο «αστρονόμος των ανθρώπινων αστερισμών», ο στοχαστής που με το έργο του θρυμμάτισε μια και καλή τα στεγανά του δυτικού κόσμου για τον «πρωτόγονο άνθρωπο» ένα από τελευταία ακμαία πνεύματα, ο Γάλλος φιλόσοφος Κλοντ Λεβί-Στρος, έσβησε μεταξύ Σαββάτου και Κυριακής.
Στα περσινά 100ά του γενέθλια η Γαλλία τον τίμησε με εντυπωσιακές εκδηλώσεις. Το ίδιο και πολλές άλλες χώρες του κόσμου.
Ο ίδιος ήταν ένας αποτραβηγμένος, μοναχικός άνθρωπος.
Ηταν 101 ετών. Τον θάνατό του ανακοίνωσε χθες η Γαλλική Ακαδημία.
Ο Στρος, ήταν έτη φωτός μπροστά από την εποχή του,και  επηρέασε όσο λίγοι τις σύγχρονες αντιλήψεις για την κοινωνία και τον πολιτισμό. Εισηγητής του στρουκτουραλισμού στην ανθρωπολογία, κατόρθωσε να συλλάβει, όχι θεωρητικά αλλά από την αυτοψία πρωτόγονων φυλών, τα κοινά μοτίβα συμπεριφοράς και σκέψης σε διαφορετικές κοινωνίες.
Η κεντρική ιδέα της έρευνάς του συνοψίζεται στη φράση:
«Ο κόσμος ξεκίνησε χωρίς τον άνθρωπο και θα τελειώσει χωρίς αυτόν». 
Σε εποχές που η κυρίαρχη άποψη ήθελε τις πρωτόγονες κοινωνίες να στερούνται φαντασίας και λογικής, ο Λεβί-Στρος εκκινώντας από τη μελέτη του σε φυλές της Βραζιλίας απέδειξε ότι οι αυτόχθονες δεν ζούσαν απλά για να ικανοποιήσουν βασικές, ζωώδεις ανάγκες τους, αλλά ότι πάσχιζαν να κατανοήσουν την προέλευσή τους. 
Ηταν ο ουμανιστής που τόλμησε να φέρει σε διάλογο αλλά και ρήξη τους πολιτισμούς. 
Δεν φοβήθηκε να αμφισβητήσει τον Δυτικό. 
«Με αηδιάζει», τόνιζε «η βρωμιά που ξερνά η Δύση στα μούτρα της ανθρωπότητας». 
Τον τρομοκρατούσε ο «μαζικός πολιτισμός» των μοντέρνων κοινωνιών μας.
 Και δεν έκρυβε από νωρίς και τη μεγάλη αγωνία του για την εξαφάνιση πρωτόγονων φυλών. «Από το 1900 ώς το 1950 πάνω από 90 φυλές και 15 γλώσσες εξαφανίστηκαν στη Βραζιλία μόνο», σημείωνε έντρομος.  Γιος Εβραίου ζωγράφου που έβγαζε τα προς το ζην με το ζόρι, θα μετακομίσει δύο ετών οικογενειακώς στη Γαλλία.
 Στη Σορβώννη θα σπουδάσει Νομική και Φιλοσοφία. 
Εργάζεται για λίγο ως καθηγητής σε Λύκειο. 
Η ζωή του και οι διανοητικοί προσανατολισμοί του μπαίνουν σε ένα νέο δρόμο όταν το 1935 γίνεται μέλος γαλλικής πολιτιστικής αποστολής στη Βραζιλία. Στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο σπουδάζει εθνολογία. Στο τέλος της ακαδημαϊκής χρονιάς, παίρνει την απόφαση να ζήσει για μια περίοδο μαζί με τη γυναίκα του στο Μάτο Γκρόσο, στην περιοχή των Ινδιάνων Καντουβέο και Μπορόρο. Εκεί (1935 έως 1939) θα ξεκινήσει η μεγάλη περιπέτεια της εθνογραφικής έρευνάς του, που θα επανατοποθετήσει τους ορίζοντες της επιστήμης της Εθνολογίας. «Βρισκόμουν σε κατάσταση πνευματικής υπερδιέγερσης», θυμόταν. «Ενιωθα να ξαναζώ τις περιπέτειες των πρώτων περιηγητών του 16ου αιώνα. Ανακάλυπτα τον Νέο Κόσμο και όλα μού φαίνονταν μυθικά, τα τοπία, τα ζώα, τα φυτά...». Ξεσπά ο πόλεμος και γυρνά το 1939 στη Γαλλία για να μετάσχει σ' αυτόν.
 Εβραϊκής καταγωγής ων, μετά την κατάληψη της Γαλλίας από τους ναζί, θα καταφύγει στη Νέα Υόρκη. Η Υπηρεσία Αμερικανικής Εθνολογίας ξεκινούσε τότε τη σύνταξη του «Εγχειριδίου των Ινδιάνων της Λατινικής Αμερικής». 
Τον καλεί να συνεργαστεί. Στην Αμερική συνδέεται με τον Μπρετόν, τον Ντισάν, τον Μαξ Ερνστ. 
Καταλυτική υπήρξε, ωστόσο, η σχέση του με τον Ρώσο Γιάκομπσον που βοήθησε στη διαμόρφωση του θεωρητικού περιβλήματος του δομισμού. Επιστρέφει στο Παρίσι το 1948 και παίρνει το διδακτορικό του από τη Σορβώννη.
Θέματα των διατριβών του είναι: «Οικογένεια και κοινωνική ζωή των Ινδιάνων Ναμπικουαρά» και «Στοιχειώδεις δομές της Συγγένειας». Η δεύτερη, όπου υποστήριζε ότι η συγγένεια βασιζόταν στη σχέση-συμμαχία ανάμεσα σε δύο οικογένειες (όταν γυναίκες από τη μία οικογένεια παντρεύονταν άνδρες από την άλλη), εκδόθηκε και θεωρήθηκε από τα σημαντικότερα έργα για τη συγγένεια από ανθρωπολογική σκοπιά.
Για τον ρόλο που αποδίδει στη γυναίκα μέσα στις κοινωνικές δομές επαινέθηκε από τη Σιμόν ντε Μποβουάρ. Ευρέως γνωστός, πέρα από τα όρια των ακαδημαϊκών κύκλων, θα γίνει το 1955, εκδίδοντας το περίφημο έργο του «Θλιμμένοι Τροπικοί», αυτή την εκπληκτική ταξιδιωτική μυθιστορία της εμπειρίας του ως εξόριστου, με φιλοσοφικούς στοχασμούς και εθνογραφικές αναλύσεις για τους λαούς του Αμαζονίου, που ενθουσίασε και τον Ζορζ Μπατάιγ. 
Το 1958 εκδίδεται η «Δομική Ανθρωπολογία», που έκανε αίσθηση στους φιλοσοφικούς, κοινωνιολογικούς και ιστορικούς κύκλους. Ακολούθησαν τα επίσης εμβληματικά «Ο τοτεμισμός σήμερα» και «Η άγρια σκέψη», για τους περισσότερους το σημαντικότερο έργο του, με το οποίο ξεκινά, τρόπον τινά, η μόδα του στρουκτουραλισμού. Εξ ου τις δεκαετίες του '60 και του '70 το όνομά του συνδέεται με αυτά των Φουκό και Λακάν. 
Το βιβλίο τον έφερε σε δημόσια αντιπαράθεση με τον Ζαν-Πολ Σαρτρ.
 Από το 1964 ώς το 1971 εκδόθηκαν οι τέσσερις τόμοι των «Μυθολογικών». Πολλά από τα βιβλία του μοιάζουν με χάρτες μιας διαστρικής γεωμετρίας, γεμάτα με τύπους που ανακαλούν μαθηματικές τεχνικές και μαυρόασπρες φωτογραφίες με σκαμμένα πρόσωπα και εξωτικά τελετουργικά, τις οποίες τράβηξε την περίοδο των ταξιδιών του σε φυλές του Αμαζονίου. 
Το 1973 εκλέχθηκε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Στην ομιλία της τελετής αναγόρευσής του είχε πει: «Οταν περνάει κανείς τη ζωή του μελετώντας τις τελετουργίες μακρινών λαών δεν έχει λόγο να μη σέβεται τις τελετουργίες της κοινωνίας μέσα στην οποία γεννήθηκε και στην οποία ζει». 
Ο Στρος είχε πει το 2005: «Παρατηρώ τις καταστροφές που γίνονται. Την τρομακτική εξαφάνιση ζωντανών ειδών, είτε είναι ζώα είτε φυτά, αλλά και το ίδιο το γεγονός ότι το ανθρώπινο είδος ζει σε ένα καθεστώς εσωτερικής δηλητηρίασης. Σκέφτομαι το παρόν και τον κόσμο, στον οποίο τελειώνω τις μέρες μου. Και, ειλικρινά, δεν τον αγαπώ αυτόν τον κόσμο»
Κυκλοφορούν τα βιβλία του:
 «Θλιμμένοι Τροπικοί» («Χατζηνικολή», 1979)
 «Αγρια σκέψη» («Παπαζήσης», 1977)
«Ο δρόμος της μάσκας» («Χατζηνικολή», 1981)
«Ανθρωπολογία και μύθος» (2 τόμοι, «Καρδαμίτσας», 1990 και 1991)
«Ο μύθος του Λύγκα» («Γκοβόστης», 1994)
«Κοιτάζω, ακούω, διαβάζω» («Γκοβόστης», 1996)
«Μνήμες μακρινές και πρόσφατες» («Ολκός», 1998)
«Το ωμό και το μαγειρεμένο» («Αρσενίδης», 2001)
«Από μέλι από στάχτη» («Αρσενίδης», 2002)
«Φυλή και Ιστορία. Φυλή και πολιτισμός» («Πατάκης», 2003)
«Εξ αποστάσεως» («Αρσενίδης», 2003).

Κείμενο της Ιωάννας  Κλεφτογιάννη απο τηνΕλευθεροτυπία
Εικόνα από τον ιστότοπο 
http://habilisii-habilis.blogspot.com/

Μεσομακροπρόθεσμες συναρτήσεις

Ο λόγος των γυναικών σήμερα ενάντια στην υπεροψία,την διαφθορά και τον εγωκεντρισμό των εχόντων την εξουσία, που οι περισσότεροι είναι άνδρες που δεν εργάστηκαν ποτέ.
Λιάνα Κανέλλη έξω από τα δόντια ΄στη βουλή. 


http://www.youtube.com/watch?v=mb4v1U62838&feature=player_embedded#!
Αλλά και η Σοφία Σακοράφα αναλύει με νηφαλιότητα τις επιλογές που αφορούν το ασφαλιστικό και βάζουν σε κίνδυνο τους  ευάλωτους πολίτες.
  ΣΟΦΙΑ ΣΑΚΟΡΑΦΑ - 07 Ιουλ 2010 http://www.youtube.com/watch?v=mGpacpEZl60&feature=player_embedded
Και παρακάτω σας έχω μια μυθολογική προσέγγιση που ταιριάζει στην επικαιρότητα,και αλίευσα από το http://fontas0.blogspot.com/2009/12/blogg.html 
Ο Φωντονόμος 
"Ο Νόμος, για τον αρχαίο Έλληνα, είναι δισυπόστατος: είναι το σύνολο των γραπτών νόμων που εξασφαλίζουν την ευρυθμία και την ευημερία της πόλης και των πολιτών, αλλά και το άγραφο δίκαιο που είναι έμφυτο και επιβάλλεται όχι από τον φόβο κυρώσεων, αλλά από το αίσθημα της αιδούς."
Και οι "Φώνταμεταλισταί "
Παιδί από σπίτι ο Ερυσίχθων, αυτό που λέμε από τζάκι εδώ είναι μια πραγματικότητα. Το ποιος ήταν ο μπαμπάς του το ξέρει μόνο η μαμά του, γιατί άλλοι λένε πως ήταν ο Μυρμιδόνας και άλλοι ο Τρίοπας. Το σίγουρο είναι πως ήταν εγγονός του Ποσειδώνα κι αυτό μόνο έφτανε να κάνει τα δικά του ως πλουσιόπαις και καλομαθημένος. Βαρέθηκε να τον ενοχλούν στην πόλη τα καυσαέρια και η φασαρία και πήρε την απόφαση να πάει να φτιάξει μια βιλίτσα σε ένα δάσος, μακριά από τους κάφρους που τον ενοχλούσαν. Πήρε λοιπόν είκοσι παλικάρια, διάλεξε ένα ωραίο ευάερο και ευήλιο άλσος και λέει, εδώ μια χαρά είναι.
Σιγά μην ζήταγε και καμία άδεια από την πολεοδομία ή να κοίταγε μήπως ήταν εθνικός δρυμός και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Ελληνάρας ορίτζιναλ ο Ερυσίχθων, απλά έδωσε κάτι ψιλά μίζα σε κάτι μπάτσους να φιλάνε καραούλι. 
Άντε παιδιά καλή αρχή φώναξε και βουρ για το αυθαίρετο.
Έλα όμως που δεν ήξερε ότι αυτό το δασάκι το είχαν προσφέρει οι Πελασγοί πεσκέσι στην θεά Δήμητρα για κάποιες εκδουλεύσεις που τους είχε κάνει. Εκεί, ανάμεσα στα άλλα δέντρα βρισκόταν και μία πανύψηλη λεύκα που ήταν το αγαπημένο δέντρο της Δήμητρας. Γύρω από τη λεύκα αυτή οι Δρυάδες Νύμφες έψελναν τα όμορφα τραγούδια τους και χόρευαν τους μαγικούς χορούς τους. 
Ο Ερυσίχθων χέστηκε για όλα αυτά αφού σου λέει θα καθαρίσει ο παππούς Ποσειδώνας αν γίνει και καμιά καταγγελία. Την ώρα που σήκωσαν τα τσεκούρια να ρίξουν τη λεύκα, μπαμ ηκούσθη και... παρουσιάσθηκε ενώπιόν του η ιέρεια της Δήμητρας Νικίππη, που δεν ήταν παρά η ίδια η θεά μεταμορφωμένη. 
Η ιέρεια προσπάθησε να σταματήσει το κόψιμο των δέντρων, αλλά ο Ερυσίχθονας την απείλησε με την αξίνα του. 
Τσαμουκάς και μάγκας της αμολάει και ένα: -Ξέρεις ποιος είμαι εγώ μωρή; 
-Και ποιός είσαι ρε φλούφλη; Απαντά η μεταμφιεσμένη θεά. 
- Ο εγγονός του Ποσειδώνα μωρή ο Ερυσίχθων και κάνε πέρα μη σε μεταθέσω στο ναό του άφραγκου Δία στο Σουφλί. 
-Έτσι ε; Λεει η θεά και με μιας φανερώνεται μπροστά τους φοβερή και τρομερή. 
Χέστηκαν όλοι και έτρεμαν από τον φόβο τους, η θεά τους λυπήθηκε και τους άφησε να φύγουν. Μόλις έκανε να φύγει και ο τσαμπουκάς Ερυσίχθων ποιώντας το παγώνι, τον αρπάζει από τον γιακά και του τραβάει μια σφαλιάρα. 
 -Σε καταδικάζω σε άκρατη πείνα ρε καταπατητή και μάγκα του γλυκού νερού. Αυτό ήταν. Ο Ερυσίχθονας άρχισε να τρώει τα πάντα. Μιλάμε τίποτε δεν άφηνε όρθιο. 
Έφαγε και τον άμπακο τον φίλο του, σαν να είχε ταινία ο άτιμος ότι έβρισκε μπροστά του το καταβρόχθιζε. Αφού έφαγε ό,τι φαγώσιμο βρισκόταν στο σπίτι του και όλα του τα ζώα, άρχισε να γυρίζει στους δρόμους και να αρπάζει τις προσφορές από τους βωμούς.
 Οι δυστυχισμένοι οι γονείς του δεν ήξεραν πώς να τον βοηθήσουν. Ο πατέρας του κατέφυγε στον Ποσειδώνα, ο οποίος όμως ήταν εξίσου ανίκανος να θεραπεύσει τον εγγονό του από το κακό που τον βρήκε. Η Δήμητρα ανένδοτη.
 -Και τα σκατά του να φάει δεν θα τον λυπηθώ τον παλιοφλούφλη, τους είπε. 
Έτσι κι έγινε, αφού έφαγε και τα σκατά του μετά για να βρει φαγητό πούλησε την κόρη του την Μήστρα για να αγοράσει τρόφιμα. Η κοπέλα όμως τη σκαπούλαρε γιατί ήταν μάγισσα και με διάφορα κόλπα γλίτωσε τη σκλαβιά. Συνέχεια μεταμορφώνονταν σε οτι βάλει ο νους σας για να γλιτώσει.
 Τότε ο Ερυσίχθων άρχισε να κόβει συντάξεις από γέρους, μισθούς από εργαζόμενους, έκανε τα πάντα για να πληρώνει και να τρώει. Κάποιοι κολλητοί του νόμισαν πως δεν θα τελειώσουν οι γέροι ποτέ και τον συμβούλευαν να βάζει κι άλλους φόρους και να κόβει τα πάντα. Αφού έφαγε τα λεφτά των εργαζόμενων και των συνταξιούχων μετά έφαγε και τους ίδιους. Ύστερα έφαγε και τους κολλητούς του. Στο τέλος πια αφού δεν έβρισκε τι άλλο να φαει, άρχισε να τρωει τις σάρκες του. Αφού αυτοφαγώθηκε και αυτοχέστηκε, μια πεταλούδα πέταξε μακριά ελεύθερη. 
 Ήταν η Μήστρα η κόρη του που σήμερα τη λένε Ελλάδα. 
 Είμαστε αδιόρθωτοι άραγε σαν λαός;

Τι γίνεται εδώ;

Περίεργες και ταραγμένες ημέρες.Καλοκαίρι με χρώματα χειμώνα. Απλοί πολίτες μηνύουν τους άρχοντες ,γεγονός πρωτοφανές αν δεν κάνω λάθος στα χρόνια της δημοκρατίας. Και ενώ προσπαθώ να μετακομίσω,και ο χρόνος που διαθέτω είναι λίγος, οι ειδήσεις είναι καταιγιστικές, και οι περισσότερες αρνητικές. Η Γη τρέμει, ξεφυσά μεθάνιο και φτύνει ανεξέλεγκτα πετρέλαιο,οι γενοκτονίες συνεχίζονται στη Βόρεια Αφρική, η ξηρασία σκοτώνει χιλιάδες κόσμο, οι πλυμμήρες άλλους,και εμείς ο τελευταίος Παράδεισος στο κέντρο του κόσμου, χάσαμε το κέντρο μας. Παραπαίουμε σαν κοινωνία ηθικά και οικονομικά ,ξεπουλάμε,είμαστε είτε επιθετικοί είτε ηττοπαθείς,ο καθένας με τις δικές του  δικαιολογίες.
Η τηλεόραση έχει μαγέψει την ενεργητικότητα του περισσότερου κόσμου,ο αγώνας για την καθημερινή επιβίωση απορροφά τις ώρες και τις δυνάμεις του ποιό ενεργού κομματιού του πληθυσμού,και οι κατέχοντες εξουσία πειραματίζονται με την ανθρωπινότητά μας σε εργαστήρια ειδομένα στα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας. Εκλογίκευση της παρακμής, διάλυση ,κατάλυση ,αναποδογυρισμένες συνειδήσεις.

Μην προλαβαίνοντας να σχολιάσω όλα όσα μου φαίνονται σημαντικά, παραθέττω  λινκ να δείτε με λεπτομέρειες το κλίμα των ημερών.Αλλά αυτό που θέλω να πω και να μην το ξεχνάμε,είναι ότι οι παππουδογιαγιάδες μας δεν έζησαν από επιδόματα και συντάξεις, έζησαν από την αγάπη και την φροντίδα των παιδιών τους,των συγγενών τους,ή  και των συγχωριανών τους.


Την χειρότερη ξηρασία των τελευταίων ετών ζούν 10 εκατομμύρια κάτοικοι σε 4χώρες της Δυτικής Αφρικής. Στον Νίγηρα που είναι από την πλέον πληγείσα χώρα 7,1 εκατομμύρια άνθρωποι είναι στην κυριολεξία πεινασμένοι αφού η ξηρασία έχει καταστρέψει τις καλλιέργειες και έχει αφανίσει το ζωικό βασίλειο της περιοχής. Στο Τσάντ 2 εκατομμύρια άνθρωποι χρεάζονται άμεσα επισιτιστική βοήθεια. Και το Καμερούν σύμφωνα με εκπρόσωπο του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος του ΟΗΕ βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτη ανάγκης. Η κατάσταση στις πληγείσες περιοχές του Νίγηρα χαρακτηρίζεται από πολλούς ακόμα και πιο σοβαρή από εκείνη του 2005 όπου η πολιτική κρίση και ο εμφύλιος οδήγησαν στον θάνατο δεκάδες χιλιάδες υποσιτισμένα παιδιά. (Βοηθείστε όπως μπορείτε)
Επιμέλεια:meteo-news.gr
Η Σφαγή των Γερόντων
Στο παρόν σημείωμα θα ήθελα να ασχοληθώ με μια αρκετά διαδεδομένη παρεξήγηση σχετικά με το αν εάν έχει ή δεν έχει τελικά καταργηθεί η13η και η 14η σύνταξη.Διαβάστε περισσότερα:
http://e-cynical.blogspot.com/2010/05/blog-post_23.html
Μην φοβάσαι!
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Ακούγοντας τις δηλώσεις του κυρίου Παπακωνσταντίνου τρόμαξα. Δάκρυσα όταν άκουσα τον κύριο Λοβέρδο. Ένιωσα μία αφόρητη ενοχή. Συνέχεια στο http://e-epiloges-dionysos.blogspot.com/
Ανδρών επιφανών έλλειμμα
Ζούμε σε μια υπέροχη χώρα με έναν λαό εντελώς ετερόφωτο και χειραγωγούμενο. Άγεται και φέρεται από ηγετίσκους του δικομματικού κοινοβουλευτισμού, κατ' επίφασιν δημοκρατικού καθεστώτος, που προάγει την αυτοαναίρεση, την μη συμμετοχή και τελικά την απογοητευτική και αντίθετη από τα συμφέροντά του αποχή από τα κοινά. Γιατί όταν τους θεωρείς όλους ίδιους και απέχεις σίγουρα σε διοικούν χειρότεροι και από σένα.
http://e-epiloges-dionysos.blogspot.com/
Τα πάντα έχουν καταλυθεί .
Όταν διαλύεις τις κοινωνίες και καταλύεις την εθνική τους υπόσταση, όταν μετατρέπεις τα έθνη κράτη σε καντόνια και προτεκτοράτα, όταν τα πάντα γίνονται «ιδιωτικά» και περνάνε στα χέρια των μαφιών του χρήματος, ΤΟΤΕ σφυρηλατούνται και οι ανάλογοι μηχανισμοί Πραιτοριανών και μισθοφόρων δολοφόνων…Διαβάστε από το: http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2010/06/blog-post_30.html σοκαριστικές προοπτικές

Να είμαστε για όλα έτοιμοι
Αν είναι αλήθεια αυτό που διαβάσαμε σε ιστολόγια, ότι δηλαδή προχθές στο ραδιόφωνο "Θέμα" συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των αστυνομικών αποκάλυψε ότι η κατοχική κυβέρνηση είναι έτοιμη να μας φέρει την Ευρωπαϊκή Στρατιωτική Αστυνομία (EGF) τότε το πολίτευμά μας κινδυνεύει απο την εκλεγμένη κυβέρνηση που υποτίθεται ότι το υπηρετεί.
Διαβάστε περισσότερα » http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2010/07/blog-post_9763.html
Οι φτωχοί χαλάσανε.
Αυτό είναι το παράπονό μου. Πάνε κι οι φτωχοί. Χαλάσανε κι αυτοί. Αυτό με «τρώει». Αυτό είναι το παράπονό μου.
Πλούσιοι υπήρχαν πάντα. Και νεόπλουτοι. Και τζάκια και αριστοκράτες και γαλαζοαίματοι και άλλα τέτοια παράσιτα. Προκλητικοί και σνομπ, αιμοσταγείς και ανάλγητοι, μακριά από το «λαουτζίκο» και τα βάσανά του, ματαιόδοξοι και συναισθηματικά ρηχοί. Ήταν σχετικά λίγοι, αλλά τώρα πληθύνανε. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημά μου (μας).Περισσότερα στο:http://aristidisdikaios.blogspot.com//
Αλλά και ελπιδοφόρες εξελίξεις
Ξύπνησαν από τον λήθαργο;
Προσφυγή στο ΣτΕ κατά του Μνημονίου
Στο Συμβούλιο της Επικρατείας θα προσφύγουν κατά του Μνημονίου που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, η Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΑΔΕΔΥ) και η Ομοσπονδία Πολιτικών Συνταξιούχων (ΠΟΠΣ).
Οι αιτήσεις ακυρώσεως θα συνταχθούν από εξειδικευμένους στο εργατικό, διοικητικό και ευρωπαϊκό δίκαιο δικηγόρους, υπό την εποπτεία και το συντονισμό του ομότιμου καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου, Γεωργίου Κασιμάτη. Την πρωτοβουλία θα αναλάβει ο ΔΣΑ, "αναγνωρίζοντας τη σημασία του κοινωνικού και επιστημονικού του ρόλου, με σκοπό την εν γένει προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων όλων των θιγόμενων πολιτών και κοινωνικών ομάδων, που πλήττονται από τις διατάξεις του Μνημονίου.Η συνέχεια στο http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2010/07/blog-post_9763.html,είναι αναδημοσίευση από Ελευθεροτυπία 28 Ιουνίου,και http://ellinikoistologio.blogspot.com/
Που είναι οι γυναίκες;
Σύμφωνα με τον Amartya Sen, (του δόθηκε το βραβείο Νόμπελ οικονομίας), εκατό εκατομμύρια γυναίκες απουσιάζουν σήμερα από τον κόσμο μας! Ναι σωστά διαβάσατε!! εκατό εκατομμύρια γυναίκες δηλώνουν απούσες. Πού είναι; Εξαφανισμένες, ακρωτηριασμένες, ναρκωμένες με μεθαμφεταμίνες, πεθαμένες από υποσιτισμό και από έλλειψη φροντίδας, από μελαγχολία ή από AIDS, πριν να φθάσουν στην ηλικία του ενός έτους.
Έφηβες ακόμα προτιμούν να πεθάνουν παρά να ζήσουν στα πορνεία της Κίνας και της Ινδίας.Εκατό εκατομμύρια, είναι παραπάνω από μιάμιση φορά του γαλλικού πληθυσμού: μητέρες, αδελφές, νέα κορίτσια που δεν θα κρατήσουμε ποτέ στην αγκαλιά μας για να τους πούμε λόγια αγάπης.
Εκατό εκατομμύρια στόματα και χείλια που δεν θα αγγίξουν ούτε τα μάγουλά μας ούτε τα μέτωπά μας, που δεν θα φιλήσουν ποτέ τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να αγαπήσουν, δεν θα ψιθυρίσουν σε κανένα το πόνο τους, τα όνειρα τους, τα ιδανικά τους: στόματα και χείλια κλειστά πριν μάθουν να μιλούν και που θα κρατήσουν για πάντα τη σιωπή των καταραμένων.
Μια ινδική παροιμία λέει: «Να μεγαλώσεις ένα κορίτσι είναι σαν να ποτίσεις τον κήπο του γείτονά σου.» . Με άλλα λόγια, είναι απώλεια χρόνου και χρήματος το να αναθρέψεις ένα κορίτσι σε μια φτωχή οικογένεια. «Δεν θέλω να έχω κορίτσι για να ζει τους ίδιους πόνους που έζησα», δηλώνει η Indira, μια Ινδή 25 ετών που ανήκει σε ανώτερη κάστα.  Ο υπερβολικός πόνος σκοτώνει!
Αυτή η καθημερινή, ακραία βία παρακινεί τις γυναίκες να αυτό-εξαλειφθούν», γράφει η Manon Loizeau, βραβείο Albert London, στον πρόλογό του βιβλίου της ‘Το μισό του ουρανού που έγινε σε λίγους μήνες παγκόσμιο μπεστ σέλερ,. Τραγική ειρωνεία,
 «Η γυναίκα είναι το άλλο μισό του ουρανού», λέει μια παλιά κινέζικη παροιμία και ξαφνικά αποκτά μιαν άλλη τραγική διάσταση. Σ’ αυτήν ακριβώς τη χώρα, αλλά και στις γειτονικές της στην ανατολικής Ασία, αυτό το «ουράνιο ήμισυ» εξαφανίζεται από τους καταλόγους των ληξιαρχείων του κόσμου!
«Το μισό του ουρανού» συνέγραψαν, μετά από δέκα χρόνια έρευνας, ο Nicholas Kristof και η κινέζα σύζυγός του, Sheryl WuDunn, αμφότεροι δημοσιογράφοι της New York Times. Πρέπει κανείς να το διαβάσει για να αντιληφτεί το εύρος μιας κοσμικής εξαφάνισης που την βλέπει και την γνωρίζει ο ΟΗΕ και τα ΜΜΕ του πλανήτη, λες και είναι μια μαύρη τρύπα όπου κανένα φως δεν μπορεί να διαφύγει.Και όμως, όταν συλλαμβάνεται ένας μόνο κινέζος αποστάτης στη Σαγκάη ή στο Πεκίνο, κινητοποιούμαστε, διαμαρτυρόμαστε, με το δίκαιο μας, στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας της έκφρασης, ζητώντας την άμεση απελευθέρωση του. «Όταν όμως εκατό χιλιάδες κορίτσια απάγονται και γίνονται θύματα των δικτύων της πορνείας, αυτό δεν θεωρείται ούτε καν είδηση», αναφέρουν οι συγγραφείς.
Σήμερα, αμέσως μετά την ανάγνωση των υπερηχογραφημάτων, εκατομμύρια γυναίκες στην Ασία κάνουν έκτρωση, για να μην φέρουν στο κόσμο ένα παιδί γένους θηλυκού. Διαγραμμένες από το χρωμοσωμικό γεγονός, επειδή κατέχουν ένα καταραμένο διπλό Χ, εκατομμύρια μελλοντικές γυναίκες δεν θα δουν την ημέρα. Μπορούμε να το αποκαλέσουμε μια «γυναικοκτονία»;;
Δεν είναι τυχαίο που ο Amartya Sen, αυτός ο ινδός οικονομολόγος έχει λανσάρει αυτή τη ανησυχητική κραυγή για τα εκατό εκατομμυρίων απουσών γυναικών. Μέσα στα βιβλία και τις ομιλίες του, υιοθετεί το θηλυκό γένος όταν μιλάει αόριστα για ένα πρόσωπο. Αυτός ο βεγγαλέζος ινδός ερευνά τρόπους για να εξαλειφθούν οι «επανορθώσιμες αδικίες». Και δεν είναι τυχαίο που είναι γυναίκες αυτές που στην Ινδία και στη Κίνα, επιδιώκουν να βάλουν τέλος σε αυτές τις «επανορθώσιμες αδικίες». Γυναίκες ψάχνουν να βρουν τις αγνοούμενες, γυναίκες προσπαθούν να πείσουν τις μητέρες, τις οικογένειες, τους δήμους, τα κράτη, ότι το μέλλον του πλανήτη μας περνά από τις γυναίκες.
«Όταν μεγαλώνεις έναν άντρα, μεγαλώνεις ένα άτομο. Όταν μεγαλώνεις μια γυναίκα, μεγαλώνεις μια οικογένεια» προφήτευσε ο Gandhi. Ωστόσο, οι πνευματικές και κοινωνικές δυστυχίες, δεν είναι οι μόνες αιτίες αυτών των μαζικών εξαφανίσεων των γυναικών. Η θρησκεία διαχωρίζει τις γυναίκες εδώ και δεκατέσσερις αιώνες στο μουσουλμανικό κόσμο. Εκατοντάδες νέες γυναίκες τιμωρούνται καθημερινά με ανασκολοπισμό, με λιθοβολισμό, με ρίξιμο στη πυρά. Μόνο στο Πακιστάν, τα τελευταία δέκα χρόνια, στις ζευκτές πόλεις Islamabad και Rawalpindi, πέντε χιλιάδες γυναίκες και κορίτσια κρίθηκαν ένοχες για ανυπακοή και ψεκαστήκαν με κηροζίνη ή με οξέα, και κάηκαν από τα μέλη της οικογένειάς τους ή από τα πεθερικά τους! Η Benazir Bhutto δολοφονήθηκε, η Taslima Nasreen (Μπανγκλαντές) και η Shirin Ebadi (Ιράν, βραβείο Νόμπελ ειρήνης), ζουν στην εξορία. «Η πλειοψηφία των κατοίκων της κόλασης θα είναι γυναίκες, που βλαστημούν υπερβολικά και είναι αχάριστες προς τους συζύγους τους», αναφέρει ο Muhammad Imran, στον επίλογο του βιβλίου της Manon Loizea.
Είναι μακρύς ο κατάλογος των βιαιοτήτων κατά του άλλου μισού του ουρανού: σύγχρονη σκλαβιά στην Ασία, στη Μέση Ανατολή όπως και στη Δύση, χτυπημένες γυναίκες (μια νεκρή κάθε δύο μέρες σε Γαλλία), διάκριση στη πρόσληψη εργασίας, ενοχική απουσία από την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων, από τις θέσεις οικονομικών αποφάσεων στα κράτη και στις επιχειρήσεις. Σήμερα, μια ακόμη μάστιγα τις χτυπά, το AIDS που έγινε πρώτη αιτία θνησιμότητας των γυναικών στις περισσότερες χώρες της Αφρικής. Ακόμα και αν καταλαμβάνουν ορατές θέσεις στις τηλεοπτικές μας οθόνες, στη Δύση οι γυναίκες δεν πεθαίνουν κατά πρώτο λόγο επειδή είναι γυναίκες, όμως είναι καταδικασμένες σε λιγότερο φωτεινούς κόσμους, να είναι μόνο σκιές, αντικαταστάσιμες, όντα δευτέρας κατηγορίας. «Η γυναίκα είναι το μέλλον του ανθρώπου», τραγούδησε ο Aragon. Ίσως, στην μακρινή πορεία της ανθρωπότητας να έρθει εκείνη η ημέρα, που θα συμπέσει το Πραγματικό με τη Ποίηση.Αναδημοσίευση απο :
http://ange-ta.blogspot.com/
Γράψτε ένα σχόλιο