Τι θέλουμε οι περισσότεροι άνθρωποι;

Οι περισσότεροι από εμάς θα ήταν ικανοποιημένοι αν είχαν κάποια αποδοχή της προσωπικότητας τους, ένοιωθαν οικονομική και συναισθηματική ασφάλεια , και είχαν έναν ώμο να ακουμπήσουν. Αυτά, φαίνονται απλά. Τότε γιατί οι περισσότεροι δεν είμαστε ευτυχισμένοι; μας φταίνε οι πολιτικοί, οι θεσμοί, τον τελευταίο καιρό και οι διακρατικές ιεραρχίες, ενώ νιώθουμε να μας σκεπάζει η σκοτεινή σκιά από τις συμμαχίες μεταξύ κυβερνήσεων και εταιρειών. Και εμείς τι είδους κοινωνία συγκροτούμε, τι δεσμούς διατηρούμε μέσα σ' αυτήν την ασυναρτησία; τι δουλειά κάνουμε; πως αξιοποιούμε το δυναμικό μας; τι παράγουμε ή γνωρίζουμε πως παράγεται; Α.. καταναλώνουμε πολύ. Και μοιάζει να μην μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς. Η κατανάλωση σήμερα αντικατοπτρίζει την επιτυχία.
Η νοημοσύνη της καρδιάς, και η νοημοσύνη της δύναμης.
Είμαστε σε ένα σταυροδρόμι αλλαγής του πολιτισμού. Η "ανάπτυξη" αφήνει πίσω της τις παραδοσιακές πρακτικές, την επαφή με τη Γη ή τη θάλασσα, αναδεικνύει νέα εργαλεία  παραγωγής, καθώς και απολαύσεις που οι παλαιότεροι δεν θα μπορούσαν να φανταστούν.
 Είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο, σαν αυτό που πέρασαν οι παππούδες μας που από αγρότες έγιναν βιομηχανικοί εργάτες ή τεχνίτες, πολλοί από αυτούς μετανάστες, και οι περισσότεροι άνθρωποι της πόλης και του ηλεκτρισμού.  Και η μετάβαση, σημαίνει και αλληλεξάρτηση.
Νομίζετε ότι ήταν εύκολο;
Αυτό είναι πάνω από την πολιτική. Είναι πάνω και πέρα από τις γνωστές θεωρίες, και αυτό συμβαίνει πάλι, σε όλη την ανθρωπότητα.
Το έχουμε καταλάβει αυτό;
Η μετάβαση από ένα στάδιο σε άλλο όπως δείχνει η πρόσφατη ιστορία σε Ανατολή και Δύση, δεν γίνεται ούτε ομαλά, ούτε ευχάριστα. Παρόμοιες κρίσεις συνέβαιναν πάντα, όπως τώρα η οικονομική κρίση(και μπορεί να την ονομάσουμε με πολλούς τρόπους, όπως κρίση διαχείρισης, κρίση του καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, κ.λ.π) Και ο περισσότερος κόσμος απλώς αγωνιά για το πώς θα ξεπεραστεί, ή πιστεύει πως δημιουργήθηκε σκόπιμα από την οικονομική ελίτ, όπως  προβάλλεται με εκφοβιστικό τρόπο από τα μέσα ενημέρωσης.
Όμως εμείς τι κάνουμε;
Βρίσκουμε την αιτία της ανισορροπίας έξω από εμάς και ησυχάζουμε; Έτσι είναι σαν να παραδεχόμαστε οι περισσότεροι, πως οι μόνοι αρμόδιοι για να λύσουν αυτά τα προβλήματα είναι οι εκλεγμένοι ηγέτες των χωρών και κυρίως των πλουσιοτέρων.
Εντάξει η ενασχόληση με αυτή την ένταση χρειάζεται γερά νεύρα, φέρνει απογοητεύσεις, ανάμεικτα συναισθήματα, και αμφιθυμία στο νου. Επίσης είναι πιθανό να απαιτείται πολύς χρόνος για να καταργηθούν οι ψευδείς ιδέες για τον τρόπο ζωής που υποτίθεται ότι θα πρέπει να ζούμε, οι πλαστές επιθυμίες και η ενοχή, και είναι δύσκολο να αντισταθούμε σε όσους σπέρνουν τον φόβο και μας έχουν παγώσει ατομικά και συλλογικά, για τόσο μεγάλο διάστημα.
Αλλά σημασία έχει η αντίδραση που έχουμε σε αυτές τις συνθήκες. Αν δεν αφήσουμε πίσω τους περιοριστικούς τρόπους σκέψης και ζωής , τότε κινδυνεύουμε να μην ξεφύγουμε ποτέ από αυτό το αδιέξοδο της έλλειψης ελπίδας και της αίσθησης ανημπόριας.
Αντί να παγιδευτούμε στο χώρο και το χρόνο (και τα δύο συνδέονται ), η κατανόηση της ιστορικής στιγμής θα μπορούσε να είναι ο μετασχηματιστής μας.
Η ιδέα ότι είμαστε τα πιο έξυπνα είδη στον πλανήτη θα είναι ένα αστείο, αν δεν μπορέσουμε να ισορροπήσουμε σε κάθε επίπεδο το παλιό με το νέο.  Και πάλι, όλοι εμείς, είτε συμμετέχουμε στις αποφάσεις είτε όχι, θα καρπωθούμε αυτό που σπέρνεται στο λεγόμενο παγκόσμιο χωριό.
Που μπορεί να σημαίνει περισσότερα και πιο φθηνά αεροπορικά ταξίδια, αλλά και κάθε βλάβη που προκαλείται είτε στα οικονομικά είτε στο περιβάλλον, θα αντανακλάται πολύ γρήγορα και σε εμάς, ως καταναλωτές και πολίτες.
Σε αυτό το πλαίσιο ανάπτυξης οφείλεται και το φαινόμενο της αθρόας μετανάστευσης, είτε κάποιοι θέλουν να τους αποκαλούν πρόσφυγες, είτε άλλοι λαθρομετανάστες.
Όσο περισσότερο απομακρύνεται ο άνθρωπος από την γραμμή παραγωγής των αναγκαίων για την ζωή του αγαθών, τόσο μεγαλύτερους και περισσότερους κινδύνους διακινδυνεύει.
Και εδώ ταιριάζει το πείραμα που επικαλείται ο Αλ-Γκορ με τον βάτραχο που  όταν τον ρίξουν στην κατσαρόλα αλλά σε κρύο νερό, μέχρι να βράσει θα έχει χάσει τις περισσότερες απ’τις δυνάμεις του και δεν θα μπορεί να αντιδράσει. Αυτό πάθαμε με την  εξάπλωση της τεχνολογίας και  με την ευκολία που μας παρείχε ο βιομηχανικός τρόπος παραγωγής  της τροφής μας, και άλλων υλικών αγαθών.
Εκχωρήσαμε την υγεία μας, την τροφή μας και την σκέψη μας στους ειδικούς .
 Ότι μας είναι αναγκαίο το φτιάχνει κάποιος άλλος που σε αντάλλαγμα εμείς εργαζόμαστε περισσότερο για να το πληρώσουμε. Καταλήξαμε να πετάμε καινούργια πράγματα θυσιάζοντάς τα στο βωμό της μόδας. Πόσα ζευγάρια παπούτσια έχουμε; ποιος μεγαλώνει τα παιδιά μας;
Η ποιότητα της καθημερινής μας ζωής υποβαθμίστηκε ζώντας σε στενόχωρες πόλεις, έχοντας απασχολήσεις που σπάνια διαλέξαμε ή μας ταίριαζαν.
Και τι πρέπει να κάνουμε;
Θα είναι χρήσιμο να αρχίσουμε να εργαζόμαστε προς την κατεύθυνση της επανένωσης με τους φυσικούς κύκλους της ζωής, αμφισβητώντας τον υπερκαταναλωτισμό, χαράσσοντας ακόμη και πειραματιζόμενοι νέα μονοπάτια.
Από την φιλανθρωπία στη δικαιοσύνη.
Αυτό σημαίνει να δώσουμε χρόνο στην αναζήτηση και την εκμάθηση βασικών δεξιοτήτων που θα μας εκφράζουν περισσότερο, κερδίζοντας τη χαμένη μας αυτοεκτίμηση. Σημαίνει την υιοθέτηση μιας νέας αίσθησης ηθικής για κάθε έμβιο συγκάτοικό μας στον πλανήτη. Σημαίνει να αποδεχόμαστε το δικαίωμα στη ζωή, στην τροφή, τη στέγη, την περίθαλψη, την ένδυση, την ευτυχία, χωρίς  φυλετικές ή  ή πολιτικές διακρίσεις. 
Δεν έχουμε όλοι το ίδιο δικαίωμα στη ζωή;
Τα πλουσιότερα έθνη της Γης υπέγραψαν το 1948 αυτό το δικαίωμα στην "Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου". Αυτό έγινε τρεις γενιές πίσω, αλλά δεν θα σημαίνει τίποτα περισσότερο από ένα ανέφικτο ιδανικό όσο θα είναι κάτι λέξεις πεταμένες σ'ένα χαρτί.
Οι πιο υγιείς επιλογές απαιτούν ωριμότητα, επινοητικότητα, έντονη εμπλοκή, και απαιτούν στροφή στις καθημερινές μας συνήθειες.
Α…επίσης απαιτείται να δρούμε και λιγότερο για το Εγώ μας.
Σ'έναν κόσμο ρευστό, στον οποίο συνεχώς οι άνθρωποι αποξενώνονται, μπορεί να μοιάζει ουτοπία να ψάχνουμε για σταθερές αξίες και οράματα που να μας ενώνουν. Και όμως, μόνο αυτό μπορεί να μας δώσει λίγη δύναμη να συνεχίσουμε, και να μην πέσουμε στον μηδενισμό.
Να αναζητήσουμε γέφυρες επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους, και όπου δεν υπάρχουν να τις κτίσουμε εμείς.
Έχουμε ακόμη, άλλη μια ευκαιρία να ζήσουμε εκτιμώντας το δυναμικό μας.
Ας ακούσουμε το μήνυμα των ημερών.