Οι Τεμπέληδες Της Εύφορης Κοιλάδας

Μια προσωπική αναφορά στην κατάσταση στη χώρα μας,
από: Έξοδος παρακαλώ;
Είναι ο τίτλος παλιάς Ελληνικής ταινίας, που προκάλεσε αίσθηση στην εποχή της.
Μου την θύμισε έντονα η κατάσταση στην χώρα μας τον τελευταίο καιρό.
Πού ζούσαμε εμείς, οι περισσότεροι από μας, συμπεριλαμβανομένων και πολιτικών, τα τελευταία χρόνια; Στην «εύφορη κοιλάδα» μας, στον μικρόκοσμό μας, αποκομμένοι από το υπόλοιπο σύμπαν ; Μας βόλευε αυτή η τεχνητή ευφορία, κάποιοι από μας τρώγανε μέχρι σκασμού δίπλα μας, εμείς συνεχίζαμε τις δουλειές και την ήρεμη ζωή μας – σαν τα 3 γουρουνάκια του γνωστού παραμυθιού. Κλείναμε τα αυτιά μας σε κάποιες – λίγες- φωνές, που μας προειδοποιούσαν : έρχονται δύσκολες μέρες, το χρήμα, που αφειδώς δάνειζαν οι Τράπεζες, δεν έχει αντίκρυσμα σε όλο του το εύρος, πρέπει να επιστραφεί τουλάχιστον στο διπλάσιο, τα σπίτια και τα αυτοκίνητά σας δεν είναι δικά σας, τουλάχιστον μέχρι την επιστροφή του δανείου σας.
 Το Χρηματιστήριο δεν είναι ασφαλές, η δουλειά σας στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα δεν είναι σίγουρη, οι κόποι των γονιών σας ευτελίζονται και ξεπουλιούνται για να φροντίσετε το “image” σας. Ανίκανοι πολιτικοί, ψεύτες και κομπιναδόροι γίνονταν αποδεκτοί και μας κυβερνούσαν – έτσι επέβαλλε το μικροσυμφέρον μας.
Αυτά, για την ατομική μας ευθύνη – δεν είμαστε παιδιά, είμαστε ενήλικες η γενιά μου, η «Γενιά του Πολυτεχνείου» τρομάρα μας.

 Η ευθύνη των κυβερνώντων τα τελευταία 30 χρόνια, τεράστια. Μνημείο ανωριμότητας, σκοπιμοτήτων, ψέμματος, δολιότητας, φυγής από την πραγματικότητα η συμπεριφορά τους. Και σήμερα ; «Φοβάμαι όλ’ αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», λέμε ο ένας στον άλλον. Ο συλλογικός φόβος, γίνεται τρόμος. Ψάχνουμε, ο ένας με τον άλλο, στήριγμα, ελπίδα, φως στο βάθος του τούνελ. Ψάχνουμε αξίες, που είχαμε ξεχάσει, συνειδητά, στο κυνήγι του πλούτου και της καταξίωσης : αγάπη, φροντίδα, ζεστασιά, παρέα, κατανόηση, συμπαράσταση, ενσυναίσθηση, όλα δωρεάν, χωρίς ΦΠΑ και φορολογία. Δεν θέλω άλλο φόβο, θέλω ελπίδα, χαμόγελο, αγωνιστική διάθεση – τα έχω στερηθεί εδώ και καιρό. Θέλω φως, θέλω, αν είναι να με εκτελέσετε, να μην μου κλείσετε τα μάτια, ήταν κλειστά για πολλά χρόνια, θέλω, την στιγμή που θα με πυροβολείτε, να ρουφήξω και να πάρω μαζί μου την ομορφιά ενός κόσμου, που δεν με αφήσατε να χαρώ.

Θα ευχόμουν, αφού το λιμάνι του Δ.Ν.Τ και της Τρόϊκας της Ε.Ε. , όπου άραξε το καράβι της χώρας μας, μετά την πορεία του στον ωκεανό των συσσωρευμένων προβλημάτων της οικονομίας – τεχνητά τα περισσότερα – αποδεικνύεται αφιλόξενο και εχθρικό, οι «καπετάνιοι μας» πολιτικοί να φροντίσουν κάτι πρακτικό : να υποδείξουν λύσεις καθημερινές, κατανοητές για όλους μας, για να επιβιώσουμε σε συνθήκες «πειρατείας» και «ρεσάλτου» από το Δ.Ν.Τ.

Είμαστε πολλοί, αμέτρητοι, αυτοί, που θέλουμε να ξεφύγουμε από την δική σας πραγματικότητα, κ. πολιτικοί μας. Είμαστε ποτάμι, που αν βγει στους δρόμους, κι αυτό δεν θα αργήσει, όπως βλέπουμε, δεν θα αφήσει όρθια και πολλά πράγματα.

Αν ήμουν καλή στο λόγο μου, θα καταλάβατε ότι σας έδειξα τους φόβους, την αγωνία, το θυμό και την λύπη μου. Τα συναισθήματα έχουν δύναμη – περισσότερη από τα χρήματα και τα κέρδη.

Μια τραγουδιστή αφιέρωση στους κυρίους του Δ.Ν.Τ. και της Ευρωπαϊκής Τρόϊκας: «Ίσως αυτό που αναζητάς, εγώ να μην το έχω κι απ’ ότι ονειρεύτηκες εγώ πολύ ν’ απέχω».

Λέτε να πιάσει ;