Με αφορμή την «αθώωση» των Εξ από τον Άρειο Πάγο

Το γνωρίζατε ότι η Μακρόνησος λειτούργησε για ένα και πλέον χρόνο ως λοιμοκαθαρτήριο προσφύγων( Ποντίων κυρίως)το 1922-1923;(1)

Με τον τίτλο “Αθώοι μετά θάνατον οι «6»!” κυκλοφόρησε η είδηση της έκδοσης της τελικής απόφασης από το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου, όπου είχε αναπέμψει την υπόθεση η Ολομέλειά του, αφού πρώτα το Ποινικό Τμήμα είχε δεχτεί την προσφυγή του εγγονού του πρωθυπουργού της ήττας για αναψηλάφηση της Δίκης. Το παράδοξο της υπόθεσης ξεκινά απ’ αυτήν την πρώτη αποδοχή του αιτήματος Πρωτοπαπαδάκη για ένα θέμα εξόχως πολιτικό που καθόρισε τη μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας, διαμόρφωσε τα τελικά σύνορα στην περιοχή και τις γεωπολιτικές ισορροπίες του μεταοθωμανικού κόσμου. Και είναι παράδοξη η αρχική αποδοχή, γιατί ένα τμήμα του Άρειο Πάγου με συνείδηση της υφής της υπόθεσης δέχτηκε να εγκλωβίσει το θεσμό σε μια θολή υπόθεση, να μετατραπεί σε ιστορικό πολιτικολογούντα κριτή, και να κινηθεί στα όρια της παραβίασης της έως τώρα γνωστής δεοντολογίας για τη θεσμική λειτουργία του Αρείου Πάγου εντός της ελληνικής κοινωνίας.  Διαβάστε τη συνέχεια στο: kars1918

ΓΙΑΣΑΣΙΝ (ζήτω ο) ΓΟΥΝΑΡΗΣ

Μ’ αυτή την επευφημία οι Τούρκοι μπέηδες της Μακεδονίας την περίοδο μετά τις μοιραίες εκλογές του 1920 -που έφερε στην εξουσία την αντιπολεμική φιλομοναρχική παράταξη του Δημητρίου Γούναρη- εξαπέλυαν τις διώξεις κατά των ταλαιπωρημένων Ελλήνων προσφύγων του Καυκάσου που μόλις είχαν καταφθάσει στην ελληνική Μακεδονία. Δύο χρόνια αργότερα, η τουρκική εφημερίδα της Πόλης Yeni Giun θριαμβολογούσε για την ανέλπιστη νίκη των τουρκικών εθνικιστικών στρατευμάτων με ένα εντυπωσιακό πρωτοσέλιδο  όπου πάνω από τις φωτογραφίες των Γούναρη και  Στράτου  έγραφε: «Γούναρης-Στράτος, οι σωτήρες της Τουρκίας».
“Όλο το ζήτημα εγγράφεται στη λογική της αναθεώρησης της ιστορίας, της απόσεισης του εθνικού βάρους, ώστε να παιχθεί το παιχνίδι χωρίς κοινωνικές δεσμεύσεις από τους φορείς του κράτους και τους περί αυτού. Όπως ισχυρίζονται, η εγκατάλειψη του μικρασιατικού ελληνισμού, κατά την αποχώρηση του στρατού,αλλά και όλη η υπόθεση της μικράς πλην εντίμου Ελλάδος, έγινε από πατριωτικό καθήκον και όχι για λόγους προδοσίας. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί η δικαιοσύνη να αναθεωρεί την ιστορία, αυτό είναι έργο της επιστήμης.”γράφει ο  Γιώργος Κοντογιώργης. Ολόκληρο το κείμενο στο /kars1918
Και το δικό μου θυμωμένο .....σχόλιο.
Ασελγείστε εκ του ασφαλούς...πάνω στο κουφάρι της ιστορίας. Κάποιοι, πάντα θα  θυμούνται την αλήθεια.
Σχετικά κείμενα
Το νούμερο 31328 –του Ηλία Βενέζη.Στο
http://www.scribd.com/doc/13078091/-31328-
Για τους κληρονόμους της  Ελληνικής  καταστροφής.
Η κοινωνική ζωή προσφύγων της Μικράς Ασίας στον Πειραιά.
Renée Hirschon
(1)Η φωτογραφία της Μακρονήσου είναι από το
http://pontosandaristera.wordpress.com/2010/02/02/makronisi

 Αυτό που  διαφεύγει απο τις  σχετικές  με την Μακρόνησο αφηγήσεις είναι ότι υπήρξαν  άνθρωποι που την “επισκέφθηκαν” δυό φορές . Και τις δύο φορές για κάθαρση…..στην “εθνική κολυμβήθρα” κατά τον Κωνσταντίνο Τσάτσο. Την πρώτη για λοιμώδη νοσήματα και την δεύτερη από το “μικρόβιον του κομμουνισμού”. Παιδιά την πρώτη φορά, ώριμοι άνδρες την δεύτερη…βρίσκουμε μια από αυτές τις ιστορίες  στο http://pantazidis.blogspot.com/.  “Φιλοξενήθηκαν” δεκάδες χιλιάδες προσφύγων κάτω από απάνθρωπες και τραγικές συνθήκες με αποτέλεσμα πάρα πολλοί να αφήσουν εκεί την τελευταία τους ανάσα, γράφει  η Lovetzoy Esther (Λαβτζόι, Εστέρ),η καλή Σαμαρείτισα των προσφύγων. Στα απομνημονεύματα της η Λαβτζόι περιγράφει πολύ ζωντανά την επίσκεψη της στο νησάκι μία θυελλώδη μέρα τον Φεβρουάριο του 1923. Το πλοίο «Ιωνία» ήταν αγκυροβολημένο στα ανοιχτά χωρίς να μπορεί να προσεγγίσει τη στεριά και λίγες μέρες νωρίτερα ο καπετάνιος είχε στείλει σήμα: «Τέσσερις χιλιάδες πρόσφυγες. Χωρίς νερό. Χωρίς τροφή. Ευλογιά και τυφοειδής πυρετός μεταξύ των επιβατών».

Την επομένη μέρα που κόπασε επιτέλους η καταιγίδα και οι επιβάτες μεταφέρθηκαν στη στεριά, η Λαβτζόι παρατήρησε: Μια τραγική πομπή αποτελούμενη από γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους και ελάχιστους αρτιμελείς άνδρες προχωρούσε με δυσκολία στην άμμο φορτωμένη με μπόγους. Οι συνθήκες των προσφύγων δεν περιγράφονται.  Άνθρωποι, συνήθως γυναικόπαιδα, χωρίς πατρίδα, απόκληροι όλου του κόσμου. Είναι παγωμένοι, πεινασμένοι και άρρωστοι. Σε επόμενη ανάρτηση θα έχουμε περισσότερες αναφορές σχετικά με το θέμα.

Ίσως το νούμερο που μας δίνει ο Ριζοσπάστης στις 8-12-1923 στο κεντρικό του άρθρο “Προς τις εργαζόμενες προσφυγικές μάζες” να τρομάζει και φαντάζει υπερβολικό αλλά δεν πρέπει να απέχει πολύ από την πραγματικότητα και αποτυπώνει τις άθλιες συνθήκες με τις οποίες υποδέχθηκε το ελληνικό κράτος τους πρόσφυγες στο λοιμοκαθαρτήριο της Μακρονήσου. “Αυτοί φάγανε 40 χιλιάδες πρόσφυγες στη Μακρόνησο στην καραντίνα..” 

Η ατιμωρησία είναι μια ανοιχτή πληγή στην ανθρώπινη ψυχή. 
Επισκεφτείτε το http://www.HellenicGenocide.org

Γράψτε ένα σχόλιο.