Δε βόσκει κανείς ατιμώρητος στα λιβάδια της άρχουσας τάξης, δεν σπουδάζει ατιμώρητος στα πανεπιστήμιά της, δεν χρησιμοποιεί ατιμώρητος τις επιστήμες της.
Σχεδόν ανεπαίσθητα, καταπίνει το δηλητήριό της.
Γράφει η Καρίν Στρούκ,στο βραβευμένο βιβλίο της: "Ταξική Αγάπη"*
Τον Ιούνη του 2006 η “Ελευθεροτυπία” φιλοξένησε, μέσα σ’ ένα ρεπορτάζ για τα δημοτικά, δηλώσεις του υποψηφίου δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη, ο οποίος πρότεινε τη μετονομασία της οδού Αγίου Παύλου σε Κεμάλ Ατατούρκ.
Ήταν μια αφελής θέση ενός πολίτη -αγνοούντα βασικά ιστορικά στοιχεία- που διεκδικούσε τις ψήφους των Θεσσαλονικέων.
Πίσω απ’ αυτές τις δηλώσεις “κρύφτηκε” ο μη αγνοών Μιχ. Τρεμόπουλος για να επαναλάβει τη φιλοεθνικιστική υπέρ του Κεμάλ προπαγάνδα του. Θέλω να ελπίζω ότι σήμερα ο κ. Μπουτάρης θα έχει αλλάξει θέση και θα έχει αντιληφθεί ότι ένας πολίτης που διεκδικεί την ψήφο του λαού σ’ ένα δήμο που κατοικείται σε μεγάλο ποσοστό από απογόνους των θυμάτων του τουρκικού εθνικισμού και αυτού του ιδίου του Μουσταφά Κεμάλ, δεν είναι δυνατόν να βασίζεται στην καταδικαστέα πολιτική του μεταξικού καθεστώτος και του τότε δημάρχου ακροδεξιού Κοσμόπουλου για να ονειρευτεί “ελληνοτουρκική προσέγγιση”, ούτε στον εγκωμιασμό ενός στρατοκράτη που βαρύνεται με εθνικές εκκαθαρίσεις αμάχων μόνο και μόνο γιατί είναι “παιδί της πόλης”
Τις ίδιες ιδέες επαναλαμβάνει πρόσφατα και ο Μιχάλης Τρεμόπουλος προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις όπως μπορείτε να διαπιστώσετε διαβάζοντας τα παρακάτω:
Όταν τα σκάνδαλα παράγουν σκάνδαλα
Είναι πλέον γεγονός: Η καπηλεία του ονόματος της οικολογίας συνδυασμένη με την απέχθεια του κόσμου απέναντι σ’ ένα βρωμερό και δυσώδες πολιτικό σύστημα, δημιούργησε ένα νέο μόρφωμα κάτι σα Φρανκεστάιν τζούνιορ μέχρι στιγμής. Πολλά καταμαρτυρούν στο κόμμα αυτό. Από παλιούς των Οικολόγων-Εναλλακτικών μέχρι το Νάνο Βαλαωρίτη. Η συνέντευξη του Τρεμόπουλου στα “Νέα” ήταν αποκαλυπτική των θέσεων και της νοοτροπίας ενός ανθρώπου που έχει κανονικότατα γραμμένη την πραγματική Ιστορία και που δεν έχει εκείνες τις στοιχειώδεις αρχές της πολιτικής οικολογίας, της περιφρόνησης δηλαδή της εξουσίας και της στολής.
Στην ίδια συνέντευξη ρωτά με αφέλεια ο δημόσιος άνδρας με αφορμή την ερώτηση του δημοσιογράφου αν το ψηφοδέλτιο της παράταξής του περιέχει και δεξιούς «Όχι. Τι θα πει δεξιός;» Α,καλά ωραία απάντηση. Μήπως όσοι εμπλέκεστε με την πολιτική να κάνετε λίγα μαθηματάκια πρώτα;
Διαβάστε τη συνέχεια αλλά και τα σχόλια στο http://pontosandaristera.wordpress.com/2009/06/08/8-6-2009/
Διαβάστε ακόμη τη συνέντευξη του ποιητή και συγγραφέα Νάνου Βαλαωρίτη, που μιλά για όλους και για όλα, και αναφέρεται στη σχέση του με την οικολογία, και ειδικά στην εμπλοκή του με τους Οικολόγους Πράσινους, στων οποίων το ψηφοδέλτιο Επικρατείας ήταν επικεφαλής το 2007 – αφήνοντας σαφείς αιχμές για μεθοδεύσεις που μόνο την ιδέα της οικολογίας δεν υπηρετούν. Για τη συνέχεια αλλά και τα σχόλια στο
http://pontosandaristera.wordpress.com/2009/06/06/6-6-200/
Και μετά το τέλος των εκλογών….γράφει πάλι ο Βλάσης Αγτζίδης
«Κάνε κράτει μπάρμπα Γιάννη»
Τίποτα δεν φαίνεται να κρατάει τον Γιάννη Μπουτάρη μετά την εκλογή του στο δημαρχιακό θώκο. Ξαφνικά ο Κεμάλ Ατατούρκ, οι Νεότουρκοι, οι μουσουλμάνοι και τα τζαμιά τους γίνονται τα κύρια θέματα στη μετά τον Παπαγεωργόπουλο Θεσσαλονίκη. Κάποιος που βλέπει όλα αυτά από απόσταση δεν μπορεί παρά να μειδιάσει και να σκεφτεί ότι το πρόβλημα της Θεσσαλονίκης δεν είναι μόνο ο εθνολαϊκισμός και τα οικονομικά σκάνδαλα της προηγούμενης διοίκησης του δήμου, αλλά η βαθύτατη αλλοτρίωση και η εκπληκτική ημιμάθεια των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής της πόλης. Διαβάστε τη συνέχεια αλλά και τα σχόλια στο
http://kars1918.wordpress.com/2010/11/20/mpoutaris/
-Τι συμβαίνει πραγματικά; Ξέρει κανείς;
-Που κολλάνε μεταξύ τους όλα’αυτά;
-Πως σχετίζονται τα οικολογικά θέματα, οι ονοματοδοσίες των δρόμων, με τις γενοκτονίες Ελλήνων και άλλων λαών και τις δημοτικές εκλογές;
-Ποιούς έχουν εργοδότη;
Χρειάζεται να έχει παρακολουθήσει κάποιος από κοντά τα γεγονότα στα Βαλκάνια και «στενά»τις ειδήσεις τα τελευταία χρόνια για να τα συνδέσει, διαφορετικά δεν είναι εύκολο να βρει την άκρη. Η ανάγνωση των προηγούμενων δημοσιεύσεων μπορεί να βοηθήσει και σίγουρα υπάρχουν σχετικά βιβλία και αναλύσεις αλλά δεν είμαι σε θέση αυτή τη στιγμή να παραθέσω άλλες πληροφορίες. Γι’αυτό σας προτρέπω να διαβάσετε και τα σχόλια που συνοδεύουν τα κείμενα. Ενδεικτικά αναδημοσιεύω μερικά απ’αυτά.
-Το πρόταγμα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού προχωράει εδώ και καιρό σε ένα πράσινο λίφτινγκ.
1-Τι λένε οι Πράσινοι και ο «κόκκινος Ντάνιελ» για τα Σκόπια; Τους «πράσινους» τους είχαμε γνωρίσει από τη δράση τους κατά τη διάρκεια των Νατοϊκών επιχειρήσεων στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Ήταν η «υπογραφή» τους (ο περιβόητος Γιόσκα Φίσερ) που ενεργοποίησε τη γενοκτονία αμάχων και περιβάλλοντος. Θυμόμαστε τις αλγεινές εικόνες του Ντανιέλ Κον Μπεντίντ να ουρλιάζει υστερικά κατά του Μιλόσεβιτς (ο τελευταίος Χίτλερ της Ευρώπης κατά τον «κόκκινο» Ντάνι) την ίδια ώρα που οι ναζί UCK ξεκλήριζαν αγροτικές οικογένειες για να προκαλέσουν την επέμβαση του Σερβικού στρατού.Λογικά όμως οι πράσινοι συλλήβδην θα έπρεπε να είχαν ταχθεί κατά των μικροπυρηνικών βομβαρδισμών για λόγους οικολογίας. Γιατί οργάνωσαν και υποστήριξαν με τόση θέρμη τους βομβαρδισμούς;
-Ποιούς έχουν εργοδότη;
-Η απαξίωση των αντιπροσωπευτικών θεσμών μέσα από την αναγωγή τους σε θέαμα κρύβει την ουσία. Οι προβολείς δεν ανάβουν για να φωτίσουν, αλλά για να κατασκευάσουν τις σκιές μέσα στις οποίες αποκρύπτονται με επιμέλεια η ένδεια οραμάτων και πολιτικών. Διαβάστε τη συνέχεια στο:http://pontosandaristera.wordpress.com/2009/05/27/27-5-2009/
-Είναι αλήθεια ότι πρώτος έκανε πρόταση για τη μετονομασία του δρόμου ο Γιάννης Μπουτάρης, γύρω στο 1998. http://www.protovoulia2006.gr/site.php-Επίσης, ο δρόμος αυτός ονομαζόταν οδός Κεμάλ Ατατούρκ από το 1938 που πέθανε ο Κεμάλης έως το 1955. Τον είχε μετονομάσει τη μέρα του θανάτου του Κεμάλη το ΔΣ της Θεσ/νίκης με δήμαρχο τον Κοσμόπουλο (πατέρα).
2. Ένα σχόλιο: Δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημα να ονομαστεί ο δρόμος Ατατούρκ ; Η Κεμάλ Ατατούρκ. Θα κρυβόμαστε και θα κάνουμε ότι δεν υπάρχει αυτό το κομμάτι της Ιστορίας; Τα συναισθήματα σας τα λαμβάνουμε υπόψη, αλλά το συγχρονο κράτος δεν έχει κάνει βήματα αναγνώρισης για τη Γενοκτονία;
Δε μπορουμε να ζητάμε – όσοι ζητάνε- περισσότερο σεβασμό από τους Τούρκους για την Αγ. Σοφιά, και εμείς να έχουμε το μνημείο-σπίτι του Κεμάλ τελείως μη προβαλόμενο.
Ο Κεμάλ αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο της συγχρονης Ιστορίας κι ας καταφέρθηκε εναντίον μας.
Και η απάντηση προς τον προηγούμενο:Μόνο ο Κεμάλ είναι μεγάλο κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας; Ο Φράνκο δεν είναι; Ο Μουσολίνι δεν είναι; Ο Στάλιν δεν είναι; Γιατί έχετε τέτοια ψυχολογική εξάρτηση από τον Κεμάλ και δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι ένας αριστερός πολίτης δεν μπορεί να ταυτίζεται και να λατρεύει ένα στρατιωτικό ηγέτη, ειδικά όταν αυτός ήταν εθνικιστής και διέπραξε εθνικές εκκαθαρίσεις. Όχι μόνο κατά των Ελλήνων. Είναι παράλογο να υπάρχει αυτή η εμμονή. Comment από Ζωνιανίτης
3 -Φαρισαίοι, μεγαλοϊδεάτες, εγκληματίες πολέμου δεν έχουν θέση σε δρόμους ούτε τουρκικούς ούτε ελληνικούς.
Ακόμη μια απάντηση για το σχόλιο 2. Mα κανείς ποτέ δε διανοήθηκε να προτείνει την μετονομασία κάποιας οδούς σε Οδό Φράνκο, ή Οδό Μουσολίνι ή Οδό Στάλιν.Μόνο το ΚΚΕ απεκατέστησε το Στάλιν στο τελευταίο του συνέδριο και έγινε χαμός κυριολεκτικά. Ελπίζω να το πήρες είδηση.Τώρα με τον Μουσταφά Κεμάλ, τα πράγματα είναι πιο καθαρά γιατί εμπλέκεται με τις διαδικασίες εσωτερικής εθνικής κάθαρσης της Τουρκίας. Και πολλά από τα θύματά του εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Ο Κεμάλ καλά έκανε τη δουλειά του: Στρατιωτικός ήταν, εθνικιστής επίσης και ο λαός μας τρέφει αρνητικά συναισθήματα γι αυτή την προσωπικότητα. Το ερώτημα είναι οι οικολόγοι μας τη δουλειά έχουν μαζί του; Comment από sarant
Ένα ακόμη σχετικό κείμενο της Σοφίας Βούλτεψη για τις δηλώσεις Μπουτάρη :στις 20/11/2010
Παραβλέπω την μαγκιά του τύπου «παπά, ξύρισε τα γένια και κάνε κόμμα αγόρι μου», όταν μιλά για τον Μητροπολίτη Άνθιμο, ο οποίος έχει δικαίωμα ως Έλλην πολίτης να λέει την γνώμη του.
Παραβλέπω την άγνοιά του σε θέματα ορκωμοσίας, καθώς αυτά είναι λυμένα – οι χριστιανοί δίνουν τον χριστιανικό όρκο, οι μουσουλμάνοι τον μουσουλμανικό, οι εβραίοι τον εβραϊκό – από το ίδιο το Σύνταγμα, που κατοχυρώνει τις αναγνωρισμένες θρησκείες.
Παραβλέπω τις αγοραίες εκφράσεις του τύπου «χώνουμε τα ωραία μας λεφτά» και «φάε τον Παπαγεωργόπουλο στην μάπα». Αυτά αφορούν τον ίδιο, την αγωγή του και τους ψηφοφόρους του.Δεν μπορώ, όμως, να παραβλέψω την σαφή πρόθεσή του να διαγράψει την Ιστορία και να προσβάλει την μνήμη των νεκρών της γενοκτονίας. Στη συνέντευξή του ο κ. Μπουτάρης υποστηρίζει ότι σκοπεύει να τοποθετήσει μνημείο για την «Επανάσταση των Νεοτούρκων» στην Πλατεία Ελευθερίας της Θεσσαλονίκης! Κατηγορεί μάλιστα όλους τους υπολοίπους ότι δεν διαβάζουν Ιστορία! Μάλλον ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Ο ίδιος δεν έχει την παραμικρή σχέση με την Ιστορία. Ο Κεμάλ Ατατούρκ και οι Νεότουρκοί του υπήρξαν οι σφαγείς του ποντιακού και μικρασιατικού ελληνισμού.Καμία σχέση δεν έχει το γεγονός ότι «αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν εδώ» και καλό είναι «να έρχονται να προσκυνάνε τα πατρογονικά τους και να μας τα χώνουν». Δεν πρόκειται – να το βάλει καλά στο μυαλό του ο κ. Μπουτάρης – να δεχθούμε ξεπούλημα του αίματος των προγόνων μας. Να βρει άλλους τρόπους «να του τα χώνουν». Πριν από δύο χρόνια, με αφορμή την υπόθεση του βιβλίου της έκτης Δημοτικού, είχα γράψει το ακόλουθο άρθρο. Το αφιερώνω σε όσους με ελαφρότητα αντιμετωπίζουν όσα λέει σήμερα ο κ. Μπουτάρης – και σε όσους τον βοήθησαν και τον έφεραν στη θέση να τα λέει.
Η ιστορία της γιαγιάς από τον Πόντο
Αν είναι να στοιχειώσει το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, καλύτερα να στοιχειώσουν οι – αληθινές – ιστορίες της γιαγιάς μου. Ήταν κάποτε μια αρχοντοπούλα του Πόντου. Σαν έβγαινε βόλτα στα παρχάρια πάνω στο άσπρο της άλογο, το κεφάλι της βάραινε από τα χρυσά φλουριά που φορούσε στεφάνι. Παντρεύτηκε, γέννησε τέσσερα παιδιά, έζησε λίγα ευτυχισμένα χρόνια. Μετά ήλθε η καταστροφή. Ο πρώτος της άντρας σκοτώθηκε στο μέτωπο. Πέταξε τα φλουριά από το κεφάλι, μπήκε μπροστά για να σώσει ό,τι της απέμεινε.Δεν τα κατάφερε. Είδε να εκτελούνται μπροστά στα μάτια της τα τρία της αδέλφια. Σπάραξε, αλλά προσπάθησε να σώσει τα παιδιά της. Και πάλι δεν τα κατάφερε. Τα έχανε ένα- ένα στην μακριά πορεία ως το λιμάνι του «συνωστισμού» ελάτε τώρα μια λέξη είναι, τόσο πολύ σας πείραξε; Το πιο μικρό δάγκωσε το βυζί της και άφησε την τελευταία του πνοή. Το πιο μεγάλο, ένα κοριτσάκι δώδεκα χρονών, κατόρθωσε να μπει μαζί της στο καράβι της σωτηρίας. Το τύλιξε με το πανωφόρι της σε μια γωνιά του πλοίου και πήγε να βρει λίγη σούπα από το συσσίτιο. Όταν γύρισε, ούρλιαξε. Ψέκαζαν για πανούκλα, δεν το είδαν το παιδί έτσι όπως ήταν κουκουλωμένο και ζαρωμένο. Το κοριτσάκι πέθανε από ασφυξία. Η θάλασσα έγινε ο υγρός του τάφος. Βρέθηκε ολομόναχη στον Πειραιά. Ταξίδεψε ως την Κέρκυρα για να βρει την αδελφή της. Αργότερα ξαναπαντρεύτηκε – έναν πρόσφυγα, παλιό εργάτη στα κτήματά της. Έφερε στον κόσμο δυο κόρες, τις ανάστησε σε μια παράγκα στο Κερατσίνι. Δούλεψαν όλοι μαζί σκληρά, άντεξαν στις κακουχίες της Κατοχής, αποταμίευσαν, απέκτησαν ένα οικόπεδο και έχτισαν ένα σπίτι στα σύνορα Ν. Σμύρνης και Π. Φαλήρου. Άντεξαν, γιατί έμειναν ενωμένοι. Άντεξαν επειδή δεν ξέχασαν. Η οικογένεια μεγάλωσε με τις ιστορίες του παππού και τις προσευχές της γιαγιάς. Είχε το δικό της δωμάτιο με τους τοίχους γεμάτους εικόνες. Δεν ξανάφαγε κρέας από το 1922. Ήταν το τάμα της, μια από τις πολλές δοκιμασίες που επέβαλε στο ταλαιπωρημένο σαρκίο της για να ξορκίσει την καταστροφή. Αυτή ήταν η γιαγιά μου η Σοφία. Αυτήν την Ιστορία δίδαξε στις κόρες και στα εγγόνια της. Αυτήν διδάξαμε αργότερα κι’ εμείς στα δισέγγονά της. Προχωράμε μπροστά, αλλά δεν ξεχνάμε. Μας κρατά ενωμένους η αλήθεια της Γενοκτονίας.
Ο Βασίλης παίζει Gaida σαν φόρο τιμής μπροστά στο προγονικό σπίτι της οικογένειάς του.Ο Βασίλης ήταν σε αναζήτηση του χωριού και του σπιτιού των παππούδων του.Το βρήκε. Μεγάλος αριθμός ατόμων από όλο τον κόσμο ταξιδεύουν προς τον Πόντο κάθε χρόνο, για διάφορους λόγους, οι περισσότεροι ωστόσο για να βρούν ότι απέμεινε από τις πατρογονικές εστίες. Οι φωτογραφίες είναι από μια μικρή ομάδα που ξεκίνησαν από τα βουνά πίσω από τη Macka (Ματσούκα), λίγο έξω από την πόλη της Τραπεζούντας σε αναζήτηση του χωριού Λιβερά, γνωστό σήμερα ως Yazlik.
Λίγο πριν φύγει ήταν τόσο συγκινημένος, που καλύπτει το πρόσωπό του και δακρύζει. Ποιο κύτταρο ξυπνά μέσα στον καθένα που δεν έζησε ποτέ εκεί ούτε έπαθε κάτι ο ίδιος; ίδιες εικόνες παντού κάθε καλοκαίρι,σε κάθε προσκύνημα, σε κάθε επιστροφή.
Να πούμε ακόμη για το κείμενο του Βλάση Αγτζίδη με τίτλο:
Διαβάστε τη συνέχεια: http://kars1918.wordpress.com/2010/11/23/samsunda-srebrenitsaya/
Aπό TaXalia :Επειδή γίνεται μεγάλη φασαρία και αυτές τις μέρες για το ζήτημα, παραθέτουμε (με πηγές) σχετικά δημοσιεύματα, τα οποία μπορείτε να αξιολογήσετε, χωρίς φανατισμούς και ακρότητες, αφού τα διαβάσετε όλα κι όχι μόνο αυτά, που εξάπτουν μίση και πάθη. Φωτιές άναψε χθες η πρόταση του επικεφαλής των οικολόγων Μιχάλη Τρεμόπουλου στο Νομαρχιακό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης «να τιμηθεί ο Κεμάλ Ατατούρκ γιατί είναι παιδί της πόλης». Διαβάστε περισσότερα:
http://pontos.gr/default.aspx?pageid=995
Ο Μπουτάρης, ο Κεμάλ και ο βιασμός της ιστορικής συνείδησης του Έλληνα
Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης
Είδαμε σήμερα το πρωί (23-10-2010), στη ΝΕΤ, τον υποψήφιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης, κ. Μπουτάρη, να απαντά σε ερώτηση της δημοσιογράφου για το θέμα του Κεμάλ. Ο κ. Μπουτάρης, αφού αναφέρθηκε στο χρονικό της δωρεάς του νεοκλασικού που φέρεται να έζησε για ένα διάστημα ο φασίστας-σφαγέας του Ελληνισμού από το ελληνικό στο τουρκικό δημόσιο και της αλλαγής του ονόματος της οδού Αποστόλου Παύλου σε Κεμάλ Ατατούρκ, τη δεκαετία του '30, είπε και τα παρακάτω.
Επιβεβαίωσε ότι πριν λίγα χρόνια, όταν οι Τούρκοι ανακαίνισαν την οικία του βραβευμένου με Νόμπελ Ποίησης, Γιώργου Σεφέρη,... εξομοιώνοντας στην ουσία το ήθος και το βεληνεκές του Σεφέρη με τον σφαγέα εκατοντάδων χιλιάδων αόπλων και γυναικοπαίδων, τον Μουσταφά Κεμάλ...
Διαβάστε περισσότερα: http://pontos.gr/default.aspx?pageid=992
*Το βιβλίο είχε βραβευτεί δεν θυμάμαι ακριβώς απο ποιόν Ευρωπαικό θεσμό, και κοσμούσε τη βιβλιοθήκη μου σαν αντιπροσωπευτικό δείγμα στρατευμένης τέχνης. Οι φωτογραφίες αντλήθηκαν από το
http://pontos.gr/default.aspx?catid=286
http://pontos.gr/default.aspx?pageid=996
http://pontosworld.com/index.php?option=com_content&task=view&id=865&Itemid=140
Γράψτε ένα σχόλιο.
Σχεδόν ανεπαίσθητα, καταπίνει το δηλητήριό της.
Γράφει η Καρίν Στρούκ,στο βραβευμένο βιβλίο της: "Ταξική Αγάπη"*
 |
| Δεν ξεχνάμε.. |
Ήταν μια αφελής θέση ενός πολίτη -αγνοούντα βασικά ιστορικά στοιχεία- που διεκδικούσε τις ψήφους των Θεσσαλονικέων.
Πίσω απ’ αυτές τις δηλώσεις “κρύφτηκε” ο μη αγνοών Μιχ. Τρεμόπουλος για να επαναλάβει τη φιλοεθνικιστική υπέρ του Κεμάλ προπαγάνδα του. Θέλω να ελπίζω ότι σήμερα ο κ. Μπουτάρης θα έχει αλλάξει θέση και θα έχει αντιληφθεί ότι ένας πολίτης που διεκδικεί την ψήφο του λαού σ’ ένα δήμο που κατοικείται σε μεγάλο ποσοστό από απογόνους των θυμάτων του τουρκικού εθνικισμού και αυτού του ιδίου του Μουσταφά Κεμάλ, δεν είναι δυνατόν να βασίζεται στην καταδικαστέα πολιτική του μεταξικού καθεστώτος και του τότε δημάρχου ακροδεξιού Κοσμόπουλου για να ονειρευτεί “ελληνοτουρκική προσέγγιση”, ούτε στον εγκωμιασμό ενός στρατοκράτη που βαρύνεται με εθνικές εκκαθαρίσεις αμάχων μόνο και μόνο γιατί είναι “παιδί της πόλης”
Η σφαγή των Αρμενίων και των Ελλήνων στην Τραπεζούντα (28.2.1919)
Στις 4 Νοεμβρίου 2010 και με τίτλο «Οδός Κεμάλ αριθμός μηδέν» θα βρείτε πάλι την επιστολή του Βλάση Αγτζίδη προς τον Γιάννη Μπουτάρη με αφορμή τις δηλώσεις που έκανε την περίοδο της υποψηφιότητας του τότε και τώρα. Διαβάστε το όλο: http://kars1918.wordpress.com/2010/11/04/kemal-mpoutaris/Τις ίδιες ιδέες επαναλαμβάνει πρόσφατα και ο Μιχάλης Τρεμόπουλος προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις όπως μπορείτε να διαπιστώσετε διαβάζοντας τα παρακάτω:
Όταν τα σκάνδαλα παράγουν σκάνδαλα
Είναι πλέον γεγονός: Η καπηλεία του ονόματος της οικολογίας συνδυασμένη με την απέχθεια του κόσμου απέναντι σ’ ένα βρωμερό και δυσώδες πολιτικό σύστημα, δημιούργησε ένα νέο μόρφωμα κάτι σα Φρανκεστάιν τζούνιορ μέχρι στιγμής. Πολλά καταμαρτυρούν στο κόμμα αυτό. Από παλιούς των Οικολόγων-Εναλλακτικών μέχρι το Νάνο Βαλαωρίτη. Η συνέντευξη του Τρεμόπουλου στα “Νέα” ήταν αποκαλυπτική των θέσεων και της νοοτροπίας ενός ανθρώπου που έχει κανονικότατα γραμμένη την πραγματική Ιστορία και που δεν έχει εκείνες τις στοιχειώδεις αρχές της πολιτικής οικολογίας, της περιφρόνησης δηλαδή της εξουσίας και της στολής.
Στην ίδια συνέντευξη ρωτά με αφέλεια ο δημόσιος άνδρας με αφορμή την ερώτηση του δημοσιογράφου αν το ψηφοδέλτιο της παράταξής του περιέχει και δεξιούς «Όχι. Τι θα πει δεξιός;» Α,καλά ωραία απάντηση. Μήπως όσοι εμπλέκεστε με την πολιτική να κάνετε λίγα μαθηματάκια πρώτα;
Διαβάστε τη συνέχεια αλλά και τα σχόλια στο http://pontosandaristera.wordpress.com/2009/06/08/8-6-2009/
Διαβάστε ακόμη τη συνέντευξη του ποιητή και συγγραφέα Νάνου Βαλαωρίτη, που μιλά για όλους και για όλα, και αναφέρεται στη σχέση του με την οικολογία, και ειδικά στην εμπλοκή του με τους Οικολόγους Πράσινους, στων οποίων το ψηφοδέλτιο Επικρατείας ήταν επικεφαλής το 2007 – αφήνοντας σαφείς αιχμές για μεθοδεύσεις που μόνο την ιδέα της οικολογίας δεν υπηρετούν. Για τη συνέχεια αλλά και τα σχόλια στο
http://pontosandaristera.wordpress.com/2009/06/06/6-6-200/
Και μετά το τέλος των εκλογών….γράφει πάλι ο Βλάσης Αγτζίδης
«Κάνε κράτει μπάρμπα Γιάννη»
Τίποτα δεν φαίνεται να κρατάει τον Γιάννη Μπουτάρη μετά την εκλογή του στο δημαρχιακό θώκο. Ξαφνικά ο Κεμάλ Ατατούρκ, οι Νεότουρκοι, οι μουσουλμάνοι και τα τζαμιά τους γίνονται τα κύρια θέματα στη μετά τον Παπαγεωργόπουλο Θεσσαλονίκη. Κάποιος που βλέπει όλα αυτά από απόσταση δεν μπορεί παρά να μειδιάσει και να σκεφτεί ότι το πρόβλημα της Θεσσαλονίκης δεν είναι μόνο ο εθνολαϊκισμός και τα οικονομικά σκάνδαλα της προηγούμενης διοίκησης του δήμου, αλλά η βαθύτατη αλλοτρίωση και η εκπληκτική ημιμάθεια των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής της πόλης. Διαβάστε τη συνέχεια αλλά και τα σχόλια στο
http://kars1918.wordpress.com/2010/11/20/mpoutaris/
-Τι συμβαίνει πραγματικά; Ξέρει κανείς;
-Που κολλάνε μεταξύ τους όλα’αυτά;
-Πως σχετίζονται τα οικολογικά θέματα, οι ονοματοδοσίες των δρόμων, με τις γενοκτονίες Ελλήνων και άλλων λαών και τις δημοτικές εκλογές;
-Ποιούς έχουν εργοδότη;
Χρειάζεται να έχει παρακολουθήσει κάποιος από κοντά τα γεγονότα στα Βαλκάνια και «στενά»τις ειδήσεις τα τελευταία χρόνια για να τα συνδέσει, διαφορετικά δεν είναι εύκολο να βρει την άκρη. Η ανάγνωση των προηγούμενων δημοσιεύσεων μπορεί να βοηθήσει και σίγουρα υπάρχουν σχετικά βιβλία και αναλύσεις αλλά δεν είμαι σε θέση αυτή τη στιγμή να παραθέσω άλλες πληροφορίες. Γι’αυτό σας προτρέπω να διαβάσετε και τα σχόλια που συνοδεύουν τα κείμενα. Ενδεικτικά αναδημοσιεύω μερικά απ’αυτά.
-Το πρόταγμα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού προχωράει εδώ και καιρό σε ένα πράσινο λίφτινγκ.
1-Τι λένε οι Πράσινοι και ο «κόκκινος Ντάνιελ» για τα Σκόπια; Τους «πράσινους» τους είχαμε γνωρίσει από τη δράση τους κατά τη διάρκεια των Νατοϊκών επιχειρήσεων στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Ήταν η «υπογραφή» τους (ο περιβόητος Γιόσκα Φίσερ) που ενεργοποίησε τη γενοκτονία αμάχων και περιβάλλοντος. Θυμόμαστε τις αλγεινές εικόνες του Ντανιέλ Κον Μπεντίντ να ουρλιάζει υστερικά κατά του Μιλόσεβιτς (ο τελευταίος Χίτλερ της Ευρώπης κατά τον «κόκκινο» Ντάνι) την ίδια ώρα που οι ναζί UCK ξεκλήριζαν αγροτικές οικογένειες για να προκαλέσουν την επέμβαση του Σερβικού στρατού.Λογικά όμως οι πράσινοι συλλήβδην θα έπρεπε να είχαν ταχθεί κατά των μικροπυρηνικών βομβαρδισμών για λόγους οικολογίας. Γιατί οργάνωσαν και υποστήριξαν με τόση θέρμη τους βομβαρδισμούς;
-Ποιούς έχουν εργοδότη;
-Η απαξίωση των αντιπροσωπευτικών θεσμών μέσα από την αναγωγή τους σε θέαμα κρύβει την ουσία. Οι προβολείς δεν ανάβουν για να φωτίσουν, αλλά για να κατασκευάσουν τις σκιές μέσα στις οποίες αποκρύπτονται με επιμέλεια η ένδεια οραμάτων και πολιτικών. Διαβάστε τη συνέχεια στο:http://pontosandaristera.wordpress.com/2009/05/27/27-5-2009/
-Είναι αλήθεια ότι πρώτος έκανε πρόταση για τη μετονομασία του δρόμου ο Γιάννης Μπουτάρης, γύρω στο 1998. http://www.protovoulia2006.gr/site.php-Επίσης, ο δρόμος αυτός ονομαζόταν οδός Κεμάλ Ατατούρκ από το 1938 που πέθανε ο Κεμάλης έως το 1955. Τον είχε μετονομάσει τη μέρα του θανάτου του Κεμάλη το ΔΣ της Θεσ/νίκης με δήμαρχο τον Κοσμόπουλο (πατέρα).
2. Ένα σχόλιο: Δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημα να ονομαστεί ο δρόμος Ατατούρκ ; Η Κεμάλ Ατατούρκ. Θα κρυβόμαστε και θα κάνουμε ότι δεν υπάρχει αυτό το κομμάτι της Ιστορίας; Τα συναισθήματα σας τα λαμβάνουμε υπόψη, αλλά το συγχρονο κράτος δεν έχει κάνει βήματα αναγνώρισης για τη Γενοκτονία;
Δε μπορουμε να ζητάμε – όσοι ζητάνε- περισσότερο σεβασμό από τους Τούρκους για την Αγ. Σοφιά, και εμείς να έχουμε το μνημείο-σπίτι του Κεμάλ τελείως μη προβαλόμενο.
Ο Κεμάλ αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο της συγχρονης Ιστορίας κι ας καταφέρθηκε εναντίον μας.
Και η απάντηση προς τον προηγούμενο:Μόνο ο Κεμάλ είναι μεγάλο κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας; Ο Φράνκο δεν είναι; Ο Μουσολίνι δεν είναι; Ο Στάλιν δεν είναι; Γιατί έχετε τέτοια ψυχολογική εξάρτηση από τον Κεμάλ και δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι ένας αριστερός πολίτης δεν μπορεί να ταυτίζεται και να λατρεύει ένα στρατιωτικό ηγέτη, ειδικά όταν αυτός ήταν εθνικιστής και διέπραξε εθνικές εκκαθαρίσεις. Όχι μόνο κατά των Ελλήνων. Είναι παράλογο να υπάρχει αυτή η εμμονή. Comment από Ζωνιανίτης
3 -Φαρισαίοι, μεγαλοϊδεάτες, εγκληματίες πολέμου δεν έχουν θέση σε δρόμους ούτε τουρκικούς ούτε ελληνικούς.
Ακόμη μια απάντηση για το σχόλιο 2. Mα κανείς ποτέ δε διανοήθηκε να προτείνει την μετονομασία κάποιας οδούς σε Οδό Φράνκο, ή Οδό Μουσολίνι ή Οδό Στάλιν.Μόνο το ΚΚΕ απεκατέστησε το Στάλιν στο τελευταίο του συνέδριο και έγινε χαμός κυριολεκτικά. Ελπίζω να το πήρες είδηση.Τώρα με τον Μουσταφά Κεμάλ, τα πράγματα είναι πιο καθαρά γιατί εμπλέκεται με τις διαδικασίες εσωτερικής εθνικής κάθαρσης της Τουρκίας. Και πολλά από τα θύματά του εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Ο Κεμάλ καλά έκανε τη δουλειά του: Στρατιωτικός ήταν, εθνικιστής επίσης και ο λαός μας τρέφει αρνητικά συναισθήματα γι αυτή την προσωπικότητα. Το ερώτημα είναι οι οικολόγοι μας τη δουλειά έχουν μαζί του; Comment από sarant
Ένα ακόμη σχετικό κείμενο της Σοφίας Βούλτεψη για τις δηλώσεις Μπουτάρη :στις 20/11/2010
Δεν μπορούμε να διαγράψουμε την ιστορία
Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον την συνέντευξη του νέου δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη στην «Ελευθεροτυπία» και στον Άρη Χατζηγεωργίου. Πρόκειται αναμφίβολα για μεγάλη επιτυχία του συναδέλφου. Παραβλέπω την υποτιμητική και αλαζονική χρήση των ονομάτων συνανθρώπων του (Ψωμιάδηδες, Παπαγεωργόπουλοι).Παραβλέπω την μαγκιά του τύπου «παπά, ξύρισε τα γένια και κάνε κόμμα αγόρι μου», όταν μιλά για τον Μητροπολίτη Άνθιμο, ο οποίος έχει δικαίωμα ως Έλλην πολίτης να λέει την γνώμη του.
Παραβλέπω την άγνοιά του σε θέματα ορκωμοσίας, καθώς αυτά είναι λυμένα – οι χριστιανοί δίνουν τον χριστιανικό όρκο, οι μουσουλμάνοι τον μουσουλμανικό, οι εβραίοι τον εβραϊκό – από το ίδιο το Σύνταγμα, που κατοχυρώνει τις αναγνωρισμένες θρησκείες.
Παραβλέπω τις αγοραίες εκφράσεις του τύπου «χώνουμε τα ωραία μας λεφτά» και «φάε τον Παπαγεωργόπουλο στην μάπα». Αυτά αφορούν τον ίδιο, την αγωγή του και τους ψηφοφόρους του.Δεν μπορώ, όμως, να παραβλέψω την σαφή πρόθεσή του να διαγράψει την Ιστορία και να προσβάλει την μνήμη των νεκρών της γενοκτονίας. Στη συνέντευξή του ο κ. Μπουτάρης υποστηρίζει ότι σκοπεύει να τοποθετήσει μνημείο για την «Επανάσταση των Νεοτούρκων» στην Πλατεία Ελευθερίας της Θεσσαλονίκης! Κατηγορεί μάλιστα όλους τους υπολοίπους ότι δεν διαβάζουν Ιστορία! Μάλλον ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Ο ίδιος δεν έχει την παραμικρή σχέση με την Ιστορία. Ο Κεμάλ Ατατούρκ και οι Νεότουρκοί του υπήρξαν οι σφαγείς του ποντιακού και μικρασιατικού ελληνισμού.Καμία σχέση δεν έχει το γεγονός ότι «αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν εδώ» και καλό είναι «να έρχονται να προσκυνάνε τα πατρογονικά τους και να μας τα χώνουν». Δεν πρόκειται – να το βάλει καλά στο μυαλό του ο κ. Μπουτάρης – να δεχθούμε ξεπούλημα του αίματος των προγόνων μας. Να βρει άλλους τρόπους «να του τα χώνουν». Πριν από δύο χρόνια, με αφορμή την υπόθεση του βιβλίου της έκτης Δημοτικού, είχα γράψει το ακόλουθο άρθρο. Το αφιερώνω σε όσους με ελαφρότητα αντιμετωπίζουν όσα λέει σήμερα ο κ. Μπουτάρης – και σε όσους τον βοήθησαν και τον έφεραν στη θέση να τα λέει.
Η ιστορία της γιαγιάς από τον Πόντο
Αν είναι να στοιχειώσει το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, καλύτερα να στοιχειώσουν οι – αληθινές – ιστορίες της γιαγιάς μου. Ήταν κάποτε μια αρχοντοπούλα του Πόντου. Σαν έβγαινε βόλτα στα παρχάρια πάνω στο άσπρο της άλογο, το κεφάλι της βάραινε από τα χρυσά φλουριά που φορούσε στεφάνι. Παντρεύτηκε, γέννησε τέσσερα παιδιά, έζησε λίγα ευτυχισμένα χρόνια. Μετά ήλθε η καταστροφή. Ο πρώτος της άντρας σκοτώθηκε στο μέτωπο. Πέταξε τα φλουριά από το κεφάλι, μπήκε μπροστά για να σώσει ό,τι της απέμεινε.Δεν τα κατάφερε. Είδε να εκτελούνται μπροστά στα μάτια της τα τρία της αδέλφια. Σπάραξε, αλλά προσπάθησε να σώσει τα παιδιά της. Και πάλι δεν τα κατάφερε. Τα έχανε ένα- ένα στην μακριά πορεία ως το λιμάνι του «συνωστισμού» ελάτε τώρα μια λέξη είναι, τόσο πολύ σας πείραξε; Το πιο μικρό δάγκωσε το βυζί της και άφησε την τελευταία του πνοή. Το πιο μεγάλο, ένα κοριτσάκι δώδεκα χρονών, κατόρθωσε να μπει μαζί της στο καράβι της σωτηρίας. Το τύλιξε με το πανωφόρι της σε μια γωνιά του πλοίου και πήγε να βρει λίγη σούπα από το συσσίτιο. Όταν γύρισε, ούρλιαξε. Ψέκαζαν για πανούκλα, δεν το είδαν το παιδί έτσι όπως ήταν κουκουλωμένο και ζαρωμένο. Το κοριτσάκι πέθανε από ασφυξία. Η θάλασσα έγινε ο υγρός του τάφος. Βρέθηκε ολομόναχη στον Πειραιά. Ταξίδεψε ως την Κέρκυρα για να βρει την αδελφή της. Αργότερα ξαναπαντρεύτηκε – έναν πρόσφυγα, παλιό εργάτη στα κτήματά της. Έφερε στον κόσμο δυο κόρες, τις ανάστησε σε μια παράγκα στο Κερατσίνι. Δούλεψαν όλοι μαζί σκληρά, άντεξαν στις κακουχίες της Κατοχής, αποταμίευσαν, απέκτησαν ένα οικόπεδο και έχτισαν ένα σπίτι στα σύνορα Ν. Σμύρνης και Π. Φαλήρου. Άντεξαν, γιατί έμειναν ενωμένοι. Άντεξαν επειδή δεν ξέχασαν. Η οικογένεια μεγάλωσε με τις ιστορίες του παππού και τις προσευχές της γιαγιάς. Είχε το δικό της δωμάτιο με τους τοίχους γεμάτους εικόνες. Δεν ξανάφαγε κρέας από το 1922. Ήταν το τάμα της, μια από τις πολλές δοκιμασίες που επέβαλε στο ταλαιπωρημένο σαρκίο της για να ξορκίσει την καταστροφή. Αυτή ήταν η γιαγιά μου η Σοφία. Αυτήν την Ιστορία δίδαξε στις κόρες και στα εγγόνια της. Αυτήν διδάξαμε αργότερα κι’ εμείς στα δισέγγονά της. Προχωράμε μπροστά, αλλά δεν ξεχνάμε. Μας κρατά ενωμένους η αλήθεια της Γενοκτονίας.
 |
| Προσκύνημα |
Λίγο πριν φύγει ήταν τόσο συγκινημένος, που καλύπτει το πρόσωπό του και δακρύζει. Ποιο κύτταρο ξυπνά μέσα στον καθένα που δεν έζησε ποτέ εκεί ούτε έπαθε κάτι ο ίδιος; ίδιες εικόνες παντού κάθε καλοκαίρι,σε κάθε προσκύνημα, σε κάθε επιστροφή.
Να πούμε ακόμη για το κείμενο του Βλάση Αγτζίδη με τίτλο:
Από τη Σαμψούντα στη Σρεμπρένιτσα
Ένα κείμενο που αναφέρεται στους ομαδικούς τάφους των Ελλήνων που υπάρχουν στην περιοχή της Σαμψούντας του Δυτικού Πόντου, και δημοσιεύτηκε στις 3 Νοεμβρίου 2010 στην αριστερή κουρδική εφημερίδα Newroz (Νεβρόζ) της Κωσταντινούπολης (αρ. φ. 151).Διαβάστε τη συνέχεια: http://kars1918.wordpress.com/2010/11/23/samsunda-srebrenitsaya/
Aπό TaXalia :Επειδή γίνεται μεγάλη φασαρία και αυτές τις μέρες για το ζήτημα, παραθέτουμε (με πηγές) σχετικά δημοσιεύματα, τα οποία μπορείτε να αξιολογήσετε, χωρίς φανατισμούς και ακρότητες, αφού τα διαβάσετε όλα κι όχι μόνο αυτά, που εξάπτουν μίση και πάθη. Φωτιές άναψε χθες η πρόταση του επικεφαλής των οικολόγων Μιχάλη Τρεμόπουλου στο Νομαρχιακό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης «να τιμηθεί ο Κεμάλ Ατατούρκ γιατί είναι παιδί της πόλης». Διαβάστε περισσότερα:
http://pontos.gr/default.aspx?pageid=995
Ο Μπουτάρης, ο Κεμάλ και ο βιασμός της ιστορικής συνείδησης του Έλληνα
Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης
Είδαμε σήμερα το πρωί (23-10-2010), στη ΝΕΤ, τον υποψήφιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης, κ. Μπουτάρη, να απαντά σε ερώτηση της δημοσιογράφου για το θέμα του Κεμάλ. Ο κ. Μπουτάρης, αφού αναφέρθηκε στο χρονικό της δωρεάς του νεοκλασικού που φέρεται να έζησε για ένα διάστημα ο φασίστας-σφαγέας του Ελληνισμού από το ελληνικό στο τουρκικό δημόσιο και της αλλαγής του ονόματος της οδού Αποστόλου Παύλου σε Κεμάλ Ατατούρκ, τη δεκαετία του '30, είπε και τα παρακάτω.
Επιβεβαίωσε ότι πριν λίγα χρόνια, όταν οι Τούρκοι ανακαίνισαν την οικία του βραβευμένου με Νόμπελ Ποίησης, Γιώργου Σεφέρη,... εξομοιώνοντας στην ουσία το ήθος και το βεληνεκές του Σεφέρη με τον σφαγέα εκατοντάδων χιλιάδων αόπλων και γυναικοπαίδων, τον Μουσταφά Κεμάλ...
Διαβάστε περισσότερα: http://pontos.gr/default.aspx?pageid=992
*Το βιβλίο είχε βραβευτεί δεν θυμάμαι ακριβώς απο ποιόν Ευρωπαικό θεσμό, και κοσμούσε τη βιβλιοθήκη μου σαν αντιπροσωπευτικό δείγμα στρατευμένης τέχνης. Οι φωτογραφίες αντλήθηκαν από το
http://pontos.gr/default.aspx?catid=286
http://pontos.gr/default.aspx?pageid=996
http://pontosworld.com/index.php?option=com_content&task=view&id=865&Itemid=140
Γράψτε ένα σχόλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι σκέψεις σας είναι ευπρόσδεκτες.Γράψτε ένα σχόλιο.