.... σε ταλιράκια....
...........
Αναδημοσίευση
Γράφει ο Techie Chan σχετικά με το EFSF (European Financial Stability Facility) και τη λειτουργία του στις 26-10-2011:
Τα ευρωπαϊκά κράτη βάζουν διάφορα χρήματα ως εγγυήσεις (σύνολο 440δις αρχικά, τα οποία έγιναν 780 δις τον ιουλη) και ο οργανισμός EFSF θα χρησιμοποιούσε αυτές τις εγγυήσεις για να εκδώσει ομόλογα που θα τα αγόραζαν οι ιδιώτες για να σώσει με τα χρήματα που θα έπαιρνε τα κακά παιδιά της Ευρωζώνης.
Η ιδέα από την αρχή της ήταν προβληματική διότι προσπαθούσε να λύσει τα προβλήματα της ευρωζώνης με ένα εργαλείο σαν κι αυτά που δημιούργησαν την κρίση. Ο EFSF δεν είναι παρά ένα SPV (special purpose vehicle) ένα δηλαδή από τα τριγράμματα ταχυδακτυλουργικά που χρησιμοποιούσαν οι τράπεζες τις καλές μέρες για να εξαπατούν τον κόσμο. Η δυνατότητα να εξαπατήσεις κάποιον με παρόμοια αρκτικόλεξα έχει μειωθεί μετά τον σεπτέμβρη του 2008, εκτός κι αν το θύμα είναι το κράτος.
Παρόλαυτά ακόμα και το σχέδιο του Ιούλη είχε δύο βασικά προβλήματα
1) όποιος ήταν εκτός αγορών θα μπορούσε να μην συμμετάσχει στον οργανισμό, καθώς η χαμηλή αξιολόγησή του από τους οίκους θα αφαιρούσε από την αξιοπιστία του ταχυδακτυλουργικού EFSF.
Όσο αυτοί ήταν η ελλαδα και η πορτογαλια και η ιρλανδια κανείς δεν ενδιαφερόταν (σύνολο εγγυήσεων 52δις) . Διότι τα χοντρά λεφτά θα τα έδιναν τα μεγάλα παιδιά. Άντε και οι βέλγοι άλλα 27δις που δεν θα μπορέσουν να εγγυηθούν πάμε στα 80δις. Μας μένουν 700δις εγγυήσεων και ο μηχανισμός είναι σταθερός.
Τώρα όμως που είναι εκτός αγορών και οι ισπανοί με τους ιταλούς (230δις συμμετοχή) και οι γάλλοι (160δις συμμετοχή) είναι με το ένα πόδι έξω, οι μόνοι που μένουν να δώσουν τις εγγυήσεις είναι οι γερμανοί.
Γι’αυτό και η μέρκελ δήλωσε πως η γερμανία θα πράξει το χρέος της, αλλά δεν θα δώσει παραπάνω από τα 220δις που έχει υποσχεθεί.
2) τα χρήματα που είχαν συμφωνηθεί στον EFSF (780δις) έφταναν να χρηματοδοτήσουν μόνο τις μικρές χώρες. Το νούμερο λοιπόν ήταν εντυπωσιακό για να σώσει τα μικρά γουρουνάκια. Όταν από αυτά τα χρήματα αφαιρέσεις όμως τους εκτός αγορών και προσθέσεις τα χοντρά γουρουνάκια όπως την ιταλία και την ισπανία, ο EFSF φαίνεται πολύ μικρός. Μόνο η ιταλία πρέπει να αναχρηματοδοτήσει ομόλογα ύψους 550δις την επόμενη τριετία.
Έτσι πρακτικά ο EFSF έγινε στην ουσία αδιάφορος πριν καν μπει σε λειτουργία.
η γερμανική αλλιανζ λοιπόν σαν ασφαλιστικός όμιλος σκέφτηκε το εξης φοβερό κόλπο!
Αφού τα χρήματα του ταχυδακτυλουργικού με το όνομα EFSF δεν έφταναν για να δώσουν λύση, τότε απλά θα πάρουμε αυτό το ταχυδακτυλουργικό και θα το φουσκώσουμε επιπλέον. Αντί λοιπόν κάθε ευρώ που θα δίνονταν ως εγγύηση να αγόραζε 1 ευρώ ομολόγου, η αλιάνζ πρότεινε κάθε ευρώ εγγύησης να αγόραζε 5 ευρώ ομολόγων. Με αυτόν τον τρόπο ο EFSF θα εξέδιδε ομόλογα ύψους 3 ή 4τρις ευρώ, τα οποία φυσικά δεν θα ήταν εγγυημένα στο 100% , αλλά μόνο στο 20% (καθώς για κάθε ευρώ εγγύησης θα αντιστοιχούσαν 5 ευρώ ομολόγων).
Καταπληκτικό? Με αυτόν τον τρόπο οι γερμανοί προσπαθούν να δεσμεύσουν όσο το δυνατό περισσότερο ιδιωτικό χρήμα στη σωτηρία της ευρώπης προκειμένου να μην πληρώσουν τα κράτη τον λογαριασμό. Όμως και αυτό το σχέδιο είναι προβληματικό.
Πρώτον διότι όπως είπαμε, τελικά δεν ξέρουμε πόσοι μένουν να δώσουν εγγυήσεις. Ακόμα κι αν οι γάλλοι τελικά μείνουν εντός αγορών και δώσουν εγγυήσεις, το σύνολο των εγγυήσεων δεν θα ξεπερνά τα 470δις ευρώ. Που αν φουσκώσουν κατά το σχέδιο αλιάνζ μας δίνουν (470×5=) 2τρις 350δις ευρώ. Τα οποία δεν είναι καθόλου άσχημο ποσό για να καλύψει το όλο το χρέος ιταλίας και ισπανίας και βελγίου, αλλά δεν μένει σχεδόν τίποτα για τους υπόλοιπους (δηλαδή τους γάλλους) που πιθανόν να το χρειαστούν. Κι έτσι θα έχουμε την ειρωνεία οι γάλλοι να εγγυηθούν για ένα σχέδιο που δεν θα μπορέσει να σώσει τους ίδιους και τις τράπεζές τους φυσικά.
Το δεύτερο πρόβλημα έχει να κάνει φυσικά με την πολυδιαφημισμένη συμμετοχή των ιδιωτών. Όσο ο EFSF ήταν ένα ταχυδακτυλουργικό που εγγυόταν το 100% των κεφαλαίων του, όλοι ήθελαν να έχουν ομόλογα του ταμείου. Διότι έδινε σίγουρα κέρδη με την εγγύηση του γερμανικού και γαλλικού δημοσίου. Τώρα όμως οι εγγυήσεις δεν φτάνουν παρά για να καλύψουν μόλις το 20% των πιθανών απωλειών τραπεζικών χρεοκοπιών και κουρεμάτων, οι πιθανοί επενδυτές θα είναι πολύ πιο διστακτικοί να αγοράσουν αυτά τα ομόλογα. Διότι τι πλάκα έχει να παίζεις ένα παιχνίδι στο οποίο μπορεί να χάσεις κιόλας?
Ρέστα και όξω από την παράγκα.
Ο EFSF ήταν από την αρχή ένα καταδικασμένο εργαλείο διότι είχε ένα δομικό πρόβλημα. Αποτελούνταν από τα ίδια υλικά που δημιούργησαν αυτή την κρίση. Η ευρωπαϊκή ελίτ κάνει τα αδύνατα δυνατά για να συνεχίσει να προσποιείται πως υπάρχουν αγορές και λειτουργούν. Όταν φυσικά οι αγορές πέθαναν τον οκτώβρη του 2008. Το μόνο που διαπιστώνουμε από τότε, είναι το εύρος της δυσλειτουργίας τους πίσω από διάφορες προφάσεις “έκτακτης ρευστότητας” που φυσικά βολεύουν πολύ αυτούς που τις λαμβάνουν (τις προφάσεις και φυσικά το ζεστό παραδάκι). Όσο συνεχίζουμε αυτό το θέατρο της προσποίησης, οι λύσεις ως δια μαγείας θα αποδεικνύονται ανεπαρκείς. Διότι θα είναι σαν να προσπαθείς να φτιάξεις βενζίνη 95οκτανίων με τις αλχημικές συνταγές του νεύτωνα.
Το γαϊτανάκι με τις υποβαθμίσεις χωρών από τους αμαρτωλούς οίκους δεν θα σταματήσει. Οι προσπάθειες των αγγλοσαξώνων να διαλύσουν το ευρώ δεν θα σταματήσουν καθώς πια για τους βρετανούς που βρίσκονται σε στασιμοπληθωρισμό, το ζήτημα είναι υπαρξιακό (Οι βρετανοί έβγαλαν βραβείο 250.000λιρών για το καλύτερο σχέδιο διάλυσης του ευρώ).
Όσο οι ευρωπαϊκές ελίτ συνεχίζουν να βρίσκονται σφιχταγκαλιασμένες με τον χρηματοπιστωτικό τομέα, τόσο θα διακινδυνεύουν την πολιτική τους επιβίωση και την επιβίωση της ευρωζώνης. Αυτό πια έχει αρχίσει να γίνεται εμφανές κι όχι μόνο στην ελλάδα. Άρα το ειρωνικό διακύβευμα είναι κατά πόσο κάτι τυχάρπαστοι καραγκιόζηδες τύπου σαρκοζί και μπερλουσκόνι θα βάλουν την πολιτική τους επιβίωση σε υψηλότερη προτεραιότητα από τις τράπεζες με τις οποίες έχουν συμμαχήσει. Δεν είναι απίθανο διότι ως πολιτικά ζώα καταλαβαίνουν που φυσάει ο άνεμος. Και έχουν δείξει πως προκειμένου να επανεκλεγούν, είναι ικανοί να πάνε σε πολέμους παρωδίες τύπου λιβύης. Αλλά αν είναι να φτάσουμε να εμπιστευόμαστε τη σημερινή πολιτική ελίτ της ευρωζώνης για τη σωτηρία της, μπορούμε να αρχίσουμε να πιστεύουμε και στο θεό.
Πηγή:
Αξίζει να διαβάσετε και τα σχόλια κάτω από το κείμενο.
...........
Αναδημοσίευση
Γράφει ο Techie Chan σχετικά με το EFSF (European Financial Stability Facility) και τη λειτουργία του στις 26-10-2011:
Τα ευρωπαϊκά κράτη βάζουν διάφορα χρήματα ως εγγυήσεις (σύνολο 440δις αρχικά, τα οποία έγιναν 780 δις τον ιουλη) και ο οργανισμός EFSF θα χρησιμοποιούσε αυτές τις εγγυήσεις για να εκδώσει ομόλογα που θα τα αγόραζαν οι ιδιώτες για να σώσει με τα χρήματα που θα έπαιρνε τα κακά παιδιά της Ευρωζώνης.
Η ιδέα από την αρχή της ήταν προβληματική διότι προσπαθούσε να λύσει τα προβλήματα της ευρωζώνης με ένα εργαλείο σαν κι αυτά που δημιούργησαν την κρίση. Ο EFSF δεν είναι παρά ένα SPV (special purpose vehicle) ένα δηλαδή από τα τριγράμματα ταχυδακτυλουργικά που χρησιμοποιούσαν οι τράπεζες τις καλές μέρες για να εξαπατούν τον κόσμο. Η δυνατότητα να εξαπατήσεις κάποιον με παρόμοια αρκτικόλεξα έχει μειωθεί μετά τον σεπτέμβρη του 2008, εκτός κι αν το θύμα είναι το κράτος.
Παρόλαυτά ακόμα και το σχέδιο του Ιούλη είχε δύο βασικά προβλήματα
1) όποιος ήταν εκτός αγορών θα μπορούσε να μην συμμετάσχει στον οργανισμό, καθώς η χαμηλή αξιολόγησή του από τους οίκους θα αφαιρούσε από την αξιοπιστία του ταχυδακτυλουργικού EFSF.
Όσο αυτοί ήταν η ελλαδα και η πορτογαλια και η ιρλανδια κανείς δεν ενδιαφερόταν (σύνολο εγγυήσεων 52δις) . Διότι τα χοντρά λεφτά θα τα έδιναν τα μεγάλα παιδιά. Άντε και οι βέλγοι άλλα 27δις που δεν θα μπορέσουν να εγγυηθούν πάμε στα 80δις. Μας μένουν 700δις εγγυήσεων και ο μηχανισμός είναι σταθερός.
Τώρα όμως που είναι εκτός αγορών και οι ισπανοί με τους ιταλούς (230δις συμμετοχή) και οι γάλλοι (160δις συμμετοχή) είναι με το ένα πόδι έξω, οι μόνοι που μένουν να δώσουν τις εγγυήσεις είναι οι γερμανοί.
Γι’αυτό και η μέρκελ δήλωσε πως η γερμανία θα πράξει το χρέος της, αλλά δεν θα δώσει παραπάνω από τα 220δις που έχει υποσχεθεί.
2) τα χρήματα που είχαν συμφωνηθεί στον EFSF (780δις) έφταναν να χρηματοδοτήσουν μόνο τις μικρές χώρες. Το νούμερο λοιπόν ήταν εντυπωσιακό για να σώσει τα μικρά γουρουνάκια. Όταν από αυτά τα χρήματα αφαιρέσεις όμως τους εκτός αγορών και προσθέσεις τα χοντρά γουρουνάκια όπως την ιταλία και την ισπανία, ο EFSF φαίνεται πολύ μικρός. Μόνο η ιταλία πρέπει να αναχρηματοδοτήσει ομόλογα ύψους 550δις την επόμενη τριετία.
Έτσι πρακτικά ο EFSF έγινε στην ουσία αδιάφορος πριν καν μπει σε λειτουργία.
Φέρτε τους κλόουν
η γερμανική αλλιανζ λοιπόν σαν ασφαλιστικός όμιλος σκέφτηκε το εξης φοβερό κόλπο!
Αφού τα χρήματα του ταχυδακτυλουργικού με το όνομα EFSF δεν έφταναν για να δώσουν λύση, τότε απλά θα πάρουμε αυτό το ταχυδακτυλουργικό και θα το φουσκώσουμε επιπλέον. Αντί λοιπόν κάθε ευρώ που θα δίνονταν ως εγγύηση να αγόραζε 1 ευρώ ομολόγου, η αλιάνζ πρότεινε κάθε ευρώ εγγύησης να αγόραζε 5 ευρώ ομολόγων. Με αυτόν τον τρόπο ο EFSF θα εξέδιδε ομόλογα ύψους 3 ή 4τρις ευρώ, τα οποία φυσικά δεν θα ήταν εγγυημένα στο 100% , αλλά μόνο στο 20% (καθώς για κάθε ευρώ εγγύησης θα αντιστοιχούσαν 5 ευρώ ομολόγων).
Καταπληκτικό? Με αυτόν τον τρόπο οι γερμανοί προσπαθούν να δεσμεύσουν όσο το δυνατό περισσότερο ιδιωτικό χρήμα στη σωτηρία της ευρώπης προκειμένου να μην πληρώσουν τα κράτη τον λογαριασμό. Όμως και αυτό το σχέδιο είναι προβληματικό.
Πρώτον διότι όπως είπαμε, τελικά δεν ξέρουμε πόσοι μένουν να δώσουν εγγυήσεις. Ακόμα κι αν οι γάλλοι τελικά μείνουν εντός αγορών και δώσουν εγγυήσεις, το σύνολο των εγγυήσεων δεν θα ξεπερνά τα 470δις ευρώ. Που αν φουσκώσουν κατά το σχέδιο αλιάνζ μας δίνουν (470×5=) 2τρις 350δις ευρώ. Τα οποία δεν είναι καθόλου άσχημο ποσό για να καλύψει το όλο το χρέος ιταλίας και ισπανίας και βελγίου, αλλά δεν μένει σχεδόν τίποτα για τους υπόλοιπους (δηλαδή τους γάλλους) που πιθανόν να το χρειαστούν. Κι έτσι θα έχουμε την ειρωνεία οι γάλλοι να εγγυηθούν για ένα σχέδιο που δεν θα μπορέσει να σώσει τους ίδιους και τις τράπεζές τους φυσικά.
Το δεύτερο πρόβλημα έχει να κάνει φυσικά με την πολυδιαφημισμένη συμμετοχή των ιδιωτών. Όσο ο EFSF ήταν ένα ταχυδακτυλουργικό που εγγυόταν το 100% των κεφαλαίων του, όλοι ήθελαν να έχουν ομόλογα του ταμείου. Διότι έδινε σίγουρα κέρδη με την εγγύηση του γερμανικού και γαλλικού δημοσίου. Τώρα όμως οι εγγυήσεις δεν φτάνουν παρά για να καλύψουν μόλις το 20% των πιθανών απωλειών τραπεζικών χρεοκοπιών και κουρεμάτων, οι πιθανοί επενδυτές θα είναι πολύ πιο διστακτικοί να αγοράσουν αυτά τα ομόλογα. Διότι τι πλάκα έχει να παίζεις ένα παιχνίδι στο οποίο μπορεί να χάσεις κιόλας?
Ρέστα και όξω από την παράγκα.
Ο EFSF ήταν από την αρχή ένα καταδικασμένο εργαλείο διότι είχε ένα δομικό πρόβλημα. Αποτελούνταν από τα ίδια υλικά που δημιούργησαν αυτή την κρίση. Η ευρωπαϊκή ελίτ κάνει τα αδύνατα δυνατά για να συνεχίσει να προσποιείται πως υπάρχουν αγορές και λειτουργούν. Όταν φυσικά οι αγορές πέθαναν τον οκτώβρη του 2008. Το μόνο που διαπιστώνουμε από τότε, είναι το εύρος της δυσλειτουργίας τους πίσω από διάφορες προφάσεις “έκτακτης ρευστότητας” που φυσικά βολεύουν πολύ αυτούς που τις λαμβάνουν (τις προφάσεις και φυσικά το ζεστό παραδάκι). Όσο συνεχίζουμε αυτό το θέατρο της προσποίησης, οι λύσεις ως δια μαγείας θα αποδεικνύονται ανεπαρκείς. Διότι θα είναι σαν να προσπαθείς να φτιάξεις βενζίνη 95οκτανίων με τις αλχημικές συνταγές του νεύτωνα.
Το γαϊτανάκι με τις υποβαθμίσεις χωρών από τους αμαρτωλούς οίκους δεν θα σταματήσει. Οι προσπάθειες των αγγλοσαξώνων να διαλύσουν το ευρώ δεν θα σταματήσουν καθώς πια για τους βρετανούς που βρίσκονται σε στασιμοπληθωρισμό, το ζήτημα είναι υπαρξιακό (Οι βρετανοί έβγαλαν βραβείο 250.000λιρών για το καλύτερο σχέδιο διάλυσης του ευρώ).
Όσο οι ευρωπαϊκές ελίτ συνεχίζουν να βρίσκονται σφιχταγκαλιασμένες με τον χρηματοπιστωτικό τομέα, τόσο θα διακινδυνεύουν την πολιτική τους επιβίωση και την επιβίωση της ευρωζώνης. Αυτό πια έχει αρχίσει να γίνεται εμφανές κι όχι μόνο στην ελλάδα. Άρα το ειρωνικό διακύβευμα είναι κατά πόσο κάτι τυχάρπαστοι καραγκιόζηδες τύπου σαρκοζί και μπερλουσκόνι θα βάλουν την πολιτική τους επιβίωση σε υψηλότερη προτεραιότητα από τις τράπεζες με τις οποίες έχουν συμμαχήσει. Δεν είναι απίθανο διότι ως πολιτικά ζώα καταλαβαίνουν που φυσάει ο άνεμος. Και έχουν δείξει πως προκειμένου να επανεκλεγούν, είναι ικανοί να πάνε σε πολέμους παρωδίες τύπου λιβύης. Αλλά αν είναι να φτάσουμε να εμπιστευόμαστε τη σημερινή πολιτική ελίτ της ευρωζώνης για τη σωτηρία της, μπορούμε να αρχίσουμε να πιστεύουμε και στο θεό.
Πηγή:
Αξίζει να διαβάσετε και τα σχόλια κάτω από το κείμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι σκέψεις σας είναι ευπρόσδεκτες.Γράψτε ένα σχόλιο.