Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Του κάτω κόσμου τα πουλιά .Νίκος Δημητράτος.

http://www.youtube.com/watch?v=gbboHsBvJ5Q&feature=related

Φαρμακωμένος ο καιρός παραμονεύει
μες τα στενά του κάτω κόσμου να σε βρει
και δεκατρείς αιώνες άνεργος γυρεύει
την κιβωτό σου και το αίμα να σου πιει

Σε καρτερούν μαστιγωτές και συμπληγάδες
μες τα μαλάματα μια νύφη ξαγρυπνά
κι έχει στ' αυτιά της κρεμασμένες τις Κυκλάδες
κι ειν' το κρεβάτι της λημέρι του φονιά

Κρυφά τα λόγια τα πικρά μες το κοχύλι
κρυφά της θάλασσας τα μάγια στο βοριά
θα σβήσει κάποτε στο σπίτι το καντήλι
και μήτε πόρτα θα 'βρεις μήτε κλειδαριά

Του κάτω κόσμου τα πουλιά και τα παγώνια
με φως και νύχτα σου κεντούν μια φορεσιά
άνθρωποι τρίζουν κι ακονίζουν τα σαγόνια
πηδούν και τρέχουν και σε φτάνουν στα μισά.
***
Ένα τραγούδι κορυφαίο δοσμένο με ψυχή, μια εκπληκτική ερμηνεία, χαμένο μέσα στο χαζοχαρουμένο κλίμα του όλα καλά.

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής

Η μόνη εκδοχή της ερμηνείας του που βρήκα από εκπομπή κρατικού καναλιού, υποχρεωτικής γιαπίστικης χαράς.
Μήτε η τέχνη έμεινε αμόλυντη. Εκεί που πρέπει να σιωπήσουν, να σεβαστούν ή να κλάψουν, γελάνε και χειροκροτούν κουνώντας  το κεφάλι δεξιά κι αριστερά, αλλά  ισορροπία  δεν βρίσκεται πια.
Έχει χαθεί.
Έχει χαθεί για πάντα.
*Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
Όπως έλεγε ο άλλος ποιητής ο Κώστας   Καρυωτάκης