“…Ο δουλέμπορος που περισσότερο αγαπούσε την ελευθερία είχε ονομάσει τα καλύτερά του πλοία ‘Βολταίρος’ και ‘Ρουσώ’.
Μερικοί τους είχαν δώσει ευλαβικά ονόματα: ‘Ψυχή’, ‘Ευσπλαχνία’, ‘Προφήτης Δαυίδ’, ‘Ιησούς’, ‘Άγιος Αντώνιος’, […].
Άλλοι εκδήλωναν την αγάπη τους για την ανθρωπότητα, τη φύση και τις γυναίκες: ‘Ελπίδα’, ‘Ισότητα’, ‘Φιλία’, ‘Ήρωας’, ‘Ουράνιο Τόξο’, […].
Τα πιο ειλικρινή πλοία έφεραν ονόματα όπως ‘Υποτέλεια’, και ‘Φρουρός’. Όταν ένα φορτίο με εργατικά χέρια πλησίαζε το λιμάνι, δεν σήμαιναν σειρήνες, ούτε έριχναν πυροτεχνήματα για να αναγγείλουν τον ερχομό τους.
Δεν ήταν ανάγκη. Ο κόσμος το καταλάβαινε από την μπόχα.
Το εμπόρευμα με τη φριχτή μυρωδιά βρισκόταν στοιβαγμένο στα αμπάρια. Οι σκλάβοι ήταν καλά δεμένοι και ακίνητοι μέρα νύχτα, ώστε να μην χαραμίζεται ούτε σπιθαμή από τον πολύτιμο χώρο. Κατουρούσαν και αφόδευαν ο ένας πάνω στον άλλο, έτσι αλυσοδεμένοι όπως ήταν αναμεταξύ τους από το λαιμό, τους καρπούς και τους αστραγάλους, και όλοι μαζί σε μεγάλες σιδερένιες μπάρες. Πολλοί πέθαιναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
Κάθε πρωί, οι φύλακες πετούσαν τους μπόγους στη θάλασσα.[ …]
Τα παιδιά της οδοιπορίας
Οι άθλιες βάρκες με τους μετανάστες που καταποντίζονται στη θάλασσα είναι τα δισέγγονα εκείνων των δουλεμπορικών. Οι σημερινοί σκλάβοι, που δεν ονομάζονται πια έτσι, έχουν την ίδια ελευθερία που είχαν και οι πρόγονοί τους, όταν τους χτυπούσαν με το μαστίγιο και τους πετούσαν στις φυτείες της Αμερικής. Δεν φεύγουν: τους αναγκάζουν.
Κανείς δεν μεταναστεύει επειδή το θέλει. Από την Αφρική κι από πολλά άλλα μέρη, οι απελπισμένοι προσπαθούν να γλιτώσουν από τον πόλεμο, την ξηρασία, τη χέρσα γη, τα μολυσμένα ποτάμια και την άδεια τους κοιλιά.
Το εμπόριο ανθρώπινης σάρκας αποτελεί σήμερα μία από τις καλύτερες εξαγωγικές δραστηριότητες του Νότου…
(Απόσπασμα, Eduardo Galeano: Καθρέφτες- Μια Σχεδόν Παγκόσμια Ιστορία, εκδ. Πάπυρος)
Μερικοί τους είχαν δώσει ευλαβικά ονόματα: ‘Ψυχή’, ‘Ευσπλαχνία’, ‘Προφήτης Δαυίδ’, ‘Ιησούς’, ‘Άγιος Αντώνιος’, […].
Άλλοι εκδήλωναν την αγάπη τους για την ανθρωπότητα, τη φύση και τις γυναίκες: ‘Ελπίδα’, ‘Ισότητα’, ‘Φιλία’, ‘Ήρωας’, ‘Ουράνιο Τόξο’, […].
Τα πιο ειλικρινή πλοία έφεραν ονόματα όπως ‘Υποτέλεια’, και ‘Φρουρός’. Όταν ένα φορτίο με εργατικά χέρια πλησίαζε το λιμάνι, δεν σήμαιναν σειρήνες, ούτε έριχναν πυροτεχνήματα για να αναγγείλουν τον ερχομό τους.
Δεν ήταν ανάγκη. Ο κόσμος το καταλάβαινε από την μπόχα.
Το εμπόρευμα με τη φριχτή μυρωδιά βρισκόταν στοιβαγμένο στα αμπάρια. Οι σκλάβοι ήταν καλά δεμένοι και ακίνητοι μέρα νύχτα, ώστε να μην χαραμίζεται ούτε σπιθαμή από τον πολύτιμο χώρο. Κατουρούσαν και αφόδευαν ο ένας πάνω στον άλλο, έτσι αλυσοδεμένοι όπως ήταν αναμεταξύ τους από το λαιμό, τους καρπούς και τους αστραγάλους, και όλοι μαζί σε μεγάλες σιδερένιες μπάρες. Πολλοί πέθαιναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
Κάθε πρωί, οι φύλακες πετούσαν τους μπόγους στη θάλασσα.[ …]
Τα παιδιά της οδοιπορίας
Οι άθλιες βάρκες με τους μετανάστες που καταποντίζονται στη θάλασσα είναι τα δισέγγονα εκείνων των δουλεμπορικών. Οι σημερινοί σκλάβοι, που δεν ονομάζονται πια έτσι, έχουν την ίδια ελευθερία που είχαν και οι πρόγονοί τους, όταν τους χτυπούσαν με το μαστίγιο και τους πετούσαν στις φυτείες της Αμερικής. Δεν φεύγουν: τους αναγκάζουν.
Κανείς δεν μεταναστεύει επειδή το θέλει. Από την Αφρική κι από πολλά άλλα μέρη, οι απελπισμένοι προσπαθούν να γλιτώσουν από τον πόλεμο, την ξηρασία, τη χέρσα γη, τα μολυσμένα ποτάμια και την άδεια τους κοιλιά.
Το εμπόριο ανθρώπινης σάρκας αποτελεί σήμερα μία από τις καλύτερες εξαγωγικές δραστηριότητες του Νότου…
(Απόσπασμα, Eduardo Galeano: Καθρέφτες- Μια Σχεδόν Παγκόσμια Ιστορία, εκδ. Πάπυρος)
4ο Φεστιβάλ Αλληλεγγύης και Πολιτισμού της Ένωσης Αφρικανών Γυναικών.
Η Ένωση Αφρικανών Γυναικών σας καλεί στο 4ο Φεστιβάλ της που θα γίνει το Σάββατο και την Κυριακή 13 και 14 Σεπτεμβρίου στην Πλατεία Κλαυθμώνος.
Η φωνή μας, η φωνή της αλληλεγγύης και του πολιτισμού των μεταναστριών γυναικών θέλουμε να ακουστεί δυνατά!
Στόχος του φετινού φεστιβάλ μας "Ζωή χωρίς Φόβο", είναι να φέρει σε επαφή την ελληνική κοινωνία με τους πολιτισμούς της Αφρικής, μέσα στο πνεύμα της αλληλεγγύης, της συνύπαρξης και της ελπίδας και μακρυά από το φόβο του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας.
Η φωνή μας, η φωνή της αλληλεγγύης και του πολιτισμού των μεταναστριών γυναικών θέλουμε να ακουστεί δυνατά!
Στόχος του φετινού φεστιβάλ μας "Ζωή χωρίς Φόβο", είναι να φέρει σε επαφή την ελληνική κοινωνία με τους πολιτισμούς της Αφρικής, μέσα στο πνεύμα της αλληλεγγύης, της συνύπαρξης και της ελπίδας και μακρυά από το φόβο του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας.
http://migrant.diktio.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι σκέψεις σας είναι ευπρόσδεκτες.Γράψτε ένα σχόλιο.