Σελίδες

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Συγκέντρωση- Συζήτηση στο Κερατσίνι για τα θέματα Κοινωνικής Αλληλεγγύης




Στο Κερατσίνι (πλατεία Λαού) την  Πέμπτη 28/5/2015 και ώρα 7.30 μ.μ​. η ​Νομαρχιακή Επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ Πειραιά μας καλεί στη  συζήτηση​  με ομιλητές την  Θεανώ Φωτίου, αναπληρώτρια υπουργό  Κοινωνικής Αλληλεγγύης και τον Δημήτρη Στρατούλη, αναπληρωτή υπουργό Κοινωνικών Ασφαλίσεων, που  θα ενημερώσουν τους πολίτες  για τα πρώτα μέτρα της Κυβέρνησης  που απαντούν στην ανθρωπιστική κρίση.

 Στη συζήτηση που θα ακολουθήσει, μπορούν να παρέμβουν με ερωτήσεις,προτάσεις, αλλά και κριτική για  τους Υπουργούς και το έργο τους, οι δομές κοινωνικής αλληλεγγύης του ευρύτερου Πειραιά, εκπρόσωποι φορέων και πολίτες.

Είναι η πρώτη ανοιχτή Συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ Πειραιά μετά τις εκλογές, μια ευκαιρία για απευθείας ενημέρωση των πολιτών για τα θέματα Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Κοινωνικών Ασφαλίσεων από τους ίδιους τους Υπουργούς που τα χειρίζονται, αλλά και ευκαιρία  για να ακουστούν οι απόψεις των πολιτών και των συλλογικοτήτων τους. 

Πηγή:https://left.gr

Εμείς θα είμαστε εκεί  με έτοιμες  τις προτάσεις  που έχουμε διαμορφώσει για την Κοινωνική Οικονομία από την προηγούμενη ακόμη περίοδο διακυβέρνησης.
Για όποιον παρακολουθεί τα σχετικά θέματα παρά το τετράμηνο που πέρασε,  δεν έχει αλλάξει τίποτα ακόμη στην Κοινωνική Οικονομία και  τις Κοινωνικές Επιχειρήσεις, όπως δεν έχουν γίνει και ουσιαστικά βήματα για την εξάλειψη της ανεργίας.
Θεωρώντας  ότι  είναι καλή ευκαιρία να ακουστούν οι φωνές μας σας προτείνουμε να συμμετέχετε με τις  δικές σας προτάσεις.


Σάββατο 23 Μαΐου 2015

Αφιέρωμα στην εφημερίδα "Ποντιακή Γνώμη", φύλλο Απριλίου 2013


Στο Λαύριο
Η «Ποντιακή Γνώμη», όλα αυτά τα χρόνια, κάλυψε αρκετά παραστατικά τις εξελίξεις γύρω από το Κουρδικό Ζήτημα, που είναι μια από τις δυο σημαντικές παραμέτρους του Νέου Ανατολικού Ζητήματος. 
Τώρα που το Κουρδικό Ζήτημα έχει πάρει το δρόμο προς την πολιτική λύση, αναδεικνύεται σταδιακά το ζήτημα των Αλεβιτών, που ξεπερνούν τα 15 εκατομμύρια στο σύνολο της τουρκικής επικράτειας.
Οι Αλεβίτες είναι λαός που έχει υιοθετήσει έναν ειρηνικό τρόπο ζωής, ο οποίος στηρίζεται σε βασικές αρχές όπως ο σεβασμός της ζωής, ο διάλογος, η ανεκτικότητα προς τους άλλους, ο σεβασμός της γυναίκας, αρχές που πρεσβεύει η πίστη τους, την οποία οι ίδιοι δεν θεωρούν καν θρησκεία, αλλά φιλοσοφία και τρόπο ζωής.
Παραθέτουμε παρακάτω μια συνέντευξη του Γενικού Προέδρου της Ομοσπονδίας Συλλόγων Αλεβί - ΜπεκτασίΣελαχατίν Οζέλ, που έδωσε στη δημοσιογράφο Εζκγί Μπασαράν, της εφημερίδας Ραντικάλ, στην οποία περιγράφεται και ορίζεται με αδρές γραμμές το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται το ζήτημα των Αλεβιτών της Τουρκίας. Οι Αλεβίτες και το Κουρδικό Κίνημα
Οι Αλεβίτες, που μέχρι τώρα είχαν μεταξύ τους διαφορές για τις προτεραιότητες του αγώνα τους, ανέλαβαν μια σημαντική πρωτοβουλία το περασμένο Σάββατο στην Καισάρεια. Συγκεντρώθηκαν κάτω από μια στέγη όλες οι οργανώσεις των Αλεβιτών και συζήτησαν για τη διαδικασία επίλυσης του Κουρδικού, για τις εξελίξεις στη Συρία και για άλλα θέματα που επηρεάζουν την πορεία του Αλεβιτικού Ζητήματος. Στη συγκέντρωση αυτή συναντηθήκαμε με τον κ. Οζέλ και συζητήσαμε αυτά τα θέματα.

Ερώτηση: Το Σάββατο συγκεντρώθηκαν όλοι οι σύλλογοι των Αλεβιτών στην Καισάρεια, για να συζητήσουν τη στάση τους στη διαδικασία επίλυσης του Κουρδικού. Το επέβαλαν κάποιοι ειδικοί λόγοι;
Απάντηση: Όχι. Εμείς είναι αρκετός καιρός που συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί. Άλλωστε, έχουν ειπωθεί τόσα πολλά ρατσιστικά εναντίον μας, που μας έκαναν να ξεχάσουμε τις όποιες μεταξύ μας διαφορές. Άλλωστε, το ποιοι είναι οι σύλλογοι Αλεβιτών που είτε τους ίδρυσε το κράτος για τους δικούς του λόγους είτε ιδρύθηκαν για ιδιοτελείς και προσωπικούς σκοπούς, άρχισε σιγά-σιγά να βγαίνει στην επιφάνεια. Εμείς είμαστε μια κοινότητα που στηρίζεται στο διαρκή διάλογο. Και μέσα από αυτόν συμφωνήσαμε σε μερικά ζητήματα, όπως να γίνει μουσείο το ξενοδοχείο Μαντιμάκ1, να αναγνωριστούν οι ιεροί μας χώροι, να επανακαθοριστούν οι αρμοδιότητες και οι δράσεις της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων. Φυσικά, να πούμε πως το γεγονός ότι συγκεντρωθήκαμε όλοι μαζί, παραμερίζοντας τις όποιες διαφορές, το χρωστάμε στη διαλεκτική του Πρωθυπουργού μας!

Ερώτηση: Πώς δηλαδή;
Απάντηση: Οι δηλώσεις αλλά και η πολιτική πρακτική που ακολουθεί ο κ. Ταγίπ για μας τους Αλεβίτες, μας κρατά σε εγρήγορση και ενωμένους όλους τους Αλεβίτες. Να είναι καλά, όταν αναφέρεται στους Αλεβίτες, ο λόγος του είναι διασπαστικός, ρατσιστικός. Με αφορμή αυτή τη συμπεριφορά, μας δόθηκε η ευκαιρία να κατανοήσουμε όλοι μας, πόσο άνευ σημασίας και πόσο άκαιρες είναι οι όποιες διαφορές και διαφωνίες που έχουμε μεταξύ μας. Μας δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε στη μέση ενός αγώνα επιβίωσης. Στη διάρκεια του δημοψηφίσματος ο Πρωθυπουργός στο πρόσωπο του Κιλιτσντάρογλου έκανε τα πλήθη να γιουχάρουν όλους τους Αλεβίτες. Αν δεν είχαμε συσπειρωθεί σε μια τέτοια κατάσταση, πότε θα συσπειρωνόμασταν;

Ερώτηση: Φυσικά, δεν ήταν η πρώτη φορά που ακούσατε ρατσιστικά σχόλια για τους Αλεβίτες στη διάρκεια της Δημοκρατίας (από το 1923);
Απάντηση: Έχετε δίκιο. Πόσα και πόσα δεν υποστήκαμε. Και από τους δεξιούς και από τους αριστερούς. Τι Τανσού Τσιλέρ και τι Μετούτ Γιλμάζ είδαμε. Όμως ποτέ ως τώρα δεν αντιμετωπίσαμε μια τόσο συστηματική στοχοποίηση. Και είναι συστηματική γιατί πρόκειται για μια στρατηγική. Γι’ αυτό θεωρούμε ότι δεν ήταν κάποια γκάφα κάθε φράση που εκτοξεύθηκε εναντίον των Αλεβιτών. Όλα εντάσσονται στα πλαίσια ενός σχεδίου, μιας στρατηγικής! Αυτό το έχουμε αντιληφθεί πλέον!

Ερώτηση: Ποιος είναι ο στόχος τους;
Απάντηση: Θέλουν να δημιουργήσουν ένα σουνιτικό μέτωπο-μπλοκ στη Μέση Ανατολή. Σχεδιάζεται δε η Τουρκία να έχει ηγετικό ρόλο σ’ αυτό το μπλοκ. Για μας τους Αλεβίτες υπάρχει χώρος σ’ αυτήν την εικόνα; Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχει. Γι’ αυτό ο αγώνας μας έχει μετατραπεί σε έναν αγώνα επιβίωσης, κάτι που επιβάλλει την ενότητά μας σ’ αυτόν τον αγώνα. Κοιτάξτε, σε σφαγές που γίνονται στο Ιράν και το Ιράκ, η Τουρκία δεν βγάζει άχνα. Αν παρατηρήσετε, οι άνθρωποι που σφάζονται είναι Σιίτες ή Αλεβίτες. Δυστυχώς, αν δεν είσαι Σουνίτης, δεν έχεις τύχη σ’ αυτά τα χώματα.

Ερώτηση: Στο ζήτημα της Συρίας ποια είναι η στάση των Αλεβιτών της Τουρκίας;
Απάντηση: Ακόμα και να κάνετε αυτήν την ερώτηση σ’ εμάς, είναι άτοπο και αδιανόητο. Εμείς είμαστε Αλεβίτες. Το όνομά μας είναι ειρήνη, το επώνυμό μας ειρήνη, η θρησκεία μας ειρήνη. Όταν πεθαίνουν σε κάποιο σημείο της γης άνθρωποι, εμείς δεν περιμένουμε να μάθουμε την ταυτότητά τους για να επαναστατήσουμε. Εμείς δεν υποστηρίζουμε ούτε τον Άσαντ ούτε τον λεγόμενο Ελεύθερο Συριακό Στρατό (ΕΣΣ). Πρέπει να σημειώσουμε όμως ότι οι Νουσαϊρίτες της Αντιόχειας επηρεάζονται άμεσα από την υπόθεση αυτή. Όχι μόνο επειδή έχουν συγγενείς στη Συρία. Άρχισαν να τους συμπεριφέρονται άσχημα μέσα στην ίδια τους την πατρίδα, μόνο και μόνο επειδή είναι Νουσαϊρίτες. Φοβούνται πολύ από τον ΕΣΣ. Τα δε ΜΜΕ, όταν αναφέρονται στις εξελίξεις και τα προβλήματα που προέρχονται από τα γεγονότα στη Συρία, πάντα ξεχνούν να αναφερθούν στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συμπατριώτες μας οι Νουσαϊρίτες. Πρέπει να σημειώσουμε το εξής: Πριν αρχίσει αυτός ο πόλεμος, το 90% των Αλεβιτών της Τουρκίας δεν γνώριζε ότι ο Άσαντ είναι Αλεβίτης. Το μάθαμε μετά, αφ’ ότου άρχισε ο πόλεμος. Τότε τα ΜΜΕ «ανακάλυψαν» ότι είναι Αλεβίτης, όταν άρχισαν να αναφέρονται στα εγκλήματά του! Όμως ο Άσαντ δεν έγινε Αλεβίτης όταν άρχισε ο πόλεμος. Ήταν και πιο πριν, όταν έκαναν στενές σχέσεις μαζί του, όταν τον παρουσίαζαν ως φίλαθλο και τον φιλοξενούσαν στους αγώνες της Φενερμπαχτσέ. Όμως εμείς τότε δεν το γνωρίζαμε. Όταν ένοιωσαν την ανάγκη να τον παρουσιάσουν ως δικτάτορα, τότε θυμήθηκαν ότι είναι και Αλεβίτης. Αυτό γινόταν πάντα σε ζητήματα που αφορούσαν εμάς τους Αλεβίτες.

Ερώτηση: Τι σημαίνει αυτό;
Απάντηση: Αυτό σημαίνει ότι δεν χάνουν την ευκαιρία να διασυνδέουν πάντα οτιδήποτε κακό με τον Αλεβιτισμό. Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Σουσουρλούκ, είπε κανείς ότι ο Αμπντουλλάχ Τσατλί ήταν Χανεφί Σουνίτης; Όχι. Όταν όμως αναφέρονταν στον Χουσεΐν Κοτζαντάγ, που βρισκόταν μαζί με τον Τσατλί στο ίδιο αυτοκίνητο, μίλησαν για Αλεβίτη Αστυνομικό Διευθυντή. Στις αναφορές που γίνονται εσχάτως για το ΡΚΚ, παρατηρούμε την ίδια πρακτική.

Ερώτηση: Τι εννοείτε;
Απάντηση: Βλέπουμε άρθρα που μιλούν για μια πτέρυγα που υπάρχει μέσα στο ΡΚΚ η οποία δεν θέλει τη λύση και πως η πτέρυγα αυτή είναι γεράκια του πολέμου. Αυτή η πτέρυγα, λοιπόν, αποτελείται από Αλεβίτες, σύμφωνα με τους διακινητές αυτής της άποψης. Με άλλα λόγια, αυτοί που θέλουν τη συνέχιση του πολέμου, είναι Αλεβίτες. Άρα, αν εκκαθαριστούν όλοι αυτοί από τις τάξεις του ΡΚΚ, όλα θα κυλίσουν πιο εύκολα και πιο ομαλά! Και θα πρέπει να καταβάλει κανείς πολλές προσπάθειες για να παρουσιάσει μια θρησκεία που είναι ταυτισμένη με την ειρήνη και την αδελφότητα, ως πολεμοκάπηλη και ως πολεμοχαρή. Το κράτος μας πάντα κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες γι’ αυτό κι εμείς του επιστρέφουμε τους χαρακτηρισμούς! Κοιτάξτε, εγώ συνδέω όλα όσα λένε για τους Αλεβίτες του ΡΚΚ με το έγκλημα που έγινε στο Παρίσι. Εγώ δεν είμαι κράτος και δεν διαθέτω πηγές πληροφοριών, όμως σε κάθε περίπτωση δεν απαγορεύεται να ενώνω τα κομμάτια του παζλ και να βγάζω συμπεράσματα. Αμέσως μετά την εμφάνιση αυτών των δημοσιευμάτων, που παρουσίαζαν τους Αλεβίτες του ΡΚΚ ως γεράκια που ήθελαν τη συνέχιση του πολέμου, έγινε το έγκλημα στο Παρίσι. Και τα τρία κορίτσια που σκοτώθηκαν στο Παρίσι, ήταν Αλεβίτισες. Δεν είναι δυνατόν αυτό να μην προκαλεί τις υποψίες μας.

Ερώτηση: Δεν έχουμε καταλάβει τη στάση που τηρούν οι σύλλογοι των Αλεβιτών στη διαδικασία πολιτικής λύσης του Κουρδικού.
Απάντηση: Η θέση μας είναι ξεκάθαρη, όμως μάλλον δεν την εξηγήσαμε σωστά. Πάντως μένω έκπληκτος, γιατί όταν δεν είχε κανείς το θάρρος να πει μια λέξη εναντίον του πολέμου και των εγκλημάτων που γίνονταν, προτού ξεκινήσει η διαδικασία της εκεχειρίας και της κατάπαυσης του πυρός, εμείς ήμασταν στο Ντιγιάρμπακιρ, το Ρομπόσκι… Μήνες πριν συγκροτήσαμε επιτροπές και είπαμε να μεσολαβήσουμε για να απελευθερωθούν οι αιχμάλωτοι που κρατούσε το ΡΚΚ. Δεν πήραμε απάντηση. Μετά, όταν άλλαξε η κατεύθυνση του ανέμου, το ΡΚΚ αποφάσισε να τους απελευθερώσει. Στην αντιπροσωπεία που πήγε να τους παραλάβει, δεν υπήρχε ούτε ένας εκπρόσωπος των Αλεβιτών. Το BDP θα μπορούσε να πει τότε ότι «οι οργανώσεις των Αλεβιτών κατέβαλαν προσπάθειες επί μήνες για την απελευθέρωση αυτών των ανθρώπων, ας συμπεριλάβουμε στην αντιπροσωπεία έναν εκπρόσωπό τους». Δεν το έπραξε. Αυτό δεν έπρεπε να γίνει.

Ερώτηση: Είναι αλήθεια ότι οι Αλεβίτες είναι θυμωμένοι το τελευταίο διάστημα με το κουρδικό πολιτικό κίνημα;
Απάντηση: Θυμωμένοι όχι, πιο σωστά δυσαρεστημένοι. Εμείς δεν είναι δυνατόν να αποδεχτούμε την αναφορά που έκανε ο Οτζαλάν σε «ισλαμική ένωση», στο μήνυμα που έδωσε στο Νεβρόζ. Εμείς έχουμε υποφέρει χρόνια τώρα από αυτό που λέγεται τουρκοϊσλαμική σύνθεση. Τώρα ακούμε για Κουρδο-Τουρκο-Ισλαμική σύνθεση, και αυτό που έχουμε να περιμένουμε απ’ αυτό, είναι πάλι καταπίεση και προβλήματα. Ως ένας λαός που υποφέραμε πολλά από πολιτικές που μας διαφοροποιούσαν και μας περιθωριοποιούσαν επί δεκαετίες, θα θέλαμε κάτι πιο περιεκτικό και κάτι πιο δημοκρατικό, κάτι που δυστυχώς δεν έγινε!

Ερώτηση: Όμως πιο μετά και ο Οτζαλάν, αλλά και άλλα ηγετικά στελέχη του Κουρδικού Κινήματος, όπως ο Καραγιλάν, ο Ζουμπεΐρ Αϋντάρ και ο Ρεμζί Καρτάλ, προσπάθησαν να διορθώσουν τα πράγματα, λέγοντας ότι δεν κατανοήσατε σωστά το μήνυμα…
Απάντηση: Μάλιστα, ακούσαμε και διαβάσαμε αυτές τις εξηγήσεις, όμως αυτό δεν αρκεί. Θα δούμε με τον καιρό πόσο περιεκτικοί και πόσο ανεκτικοί είναι. Μην ξεχνάτε ότι εμείς ζήσαμε περιπτώσεις όπως ο Ιδρίσι Μπιτλίσι2… Αυτά που λένε τώρα, όταν τα συνδυάσει κανείς με εκείνες τις μνήμες… Πώς να μην ανησυχούμε λοιπόν;

Ερώτηση: Το κουρδικό πολιτικό κίνημα από την πλευρά του λέει ότι «εμείς τόσα χρόνια πολεμήσαμε και υπερασπιστήκαμε τα δικαιώματα των Αλεβιτών. Τώρα αυτοί κόλλησαν σε μια λέξη και μας υποψιάζονται»…
Απάντηση: Μα εμείς αυτό δεν το αποδεχόμαστε. Όχι. Το Κουρδικό Κίνημα υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των Κούρδων, έδωσε αγώνες γι’ αυτά. Όμως δεν έχω καταλάβει τι έκανε επί χρόνια για τη θέση και τα δικαιώματα των Αλεβιτών. Δεν γνωρίζω. Μετά την πυρπόληση των Αλεβιτών στη Σεβάστεια, έγινε η σφαγή στο χωριό Μάσμπαγλαρ3. Το έκανε το ΡΚΚ. Αν το Κουρδικό Κίνημα υπερασπίστηκε μ’ αυτόν τον τρόπο τα δικαιώματα των Αλεβιτών, εμείς δεν το ζητήσαμε, δεν το θέλουμε. Εκεί που είναι το αίμα και ο πόλεμος, δεν είμαστε εμείς. Δεν επιλέγουμε αυτόν το δρόμο για να υπερασπιστούμε και να εξασφαλίσουμε τα δικαιώματά μας, κανείς να μην επιλέξει αυτόν το δρόμο, χρησιμοποιώντας το όνομά μας. Εγώ εδώ μιλώ για τις βασικές μας αρχές, να μη θεωρήσει κανείς ότι είμαστε εναντίον της ειρήνης.

Ερώτηση: Δηλαδή, οι οργανώσεις των Αλεβιτών θα συμβάλλουν στη διαδικασία ειρηνικής επίλυσης του Κουρδικού;
Απάντηση: Εμείς πάντα αυτό προσπαθούσαμε, όμως δεν μας άκουγε κανείς. Αν ο πρωθυπουργός μάς ζητούσε να επιλέξουμε εμείς μια προσωπικότητα ανάμεσά μας, για να εκπροσωπήσει τους Αλεβίτες στην Επιτροπή Σοφών που συγκροτήθηκε για το Κουρδικό, θα ήταν πιο σωστό. Όμως αυτός επέλεξε μόνος του τον κατά τη δική του άποψη κατάλληλο, τον Ιζεττίν Ντογάν. Καλώς. Εμείς παρακολουθούμε αυτήν τη διαδικασία με καλές προθέσεις. Και θέλουμε να μοιραστούμε τους προβληματισμούς μας. Ολόκληρη η Τουρκία θέλει να σταματήσει η αιματοχυσία. Όμως υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το αν μετατραπεί ή όχι αυτή η κατάπαυση του πυρός σε δημοκρατία. Εμείς θέλουμε να μοιραστούμε τις απόψεις μας γι’ αυτό το θέμα. Χθες η Σεμπαχάτ Τουντζέλ, από το BDP, μας κάλεσε σε ένα συνέδριο (εννοεί ένα από τα τέσσερα συνέδρια που πρότεινε να γίνουν ο Οτζαλάν). Θα αξιολογήσουμε την πρόσκληση αυτή και θα αποφασίσουμε σχετικά.

1. Το έγκλημα του Μαντιμάκ: Στις 2 Ιουλίου 1993, Αλεβίτες διανοούμενοι απ’ όλη την Τουρκία συγκεντρώθηκαν στο ξενοδοχείο Μαντιμάκ της Σεβάστειας, στα πλαίσια των εκδηλώσεων του πολιτιστικού συλλόγου Πιρ Σουλτάν Αμπντάλ. Ισλαμιστές, υποκινούμενοι από τις μυστικές υπηρεσίες του τουρκικού κράτους, πυρπόλησαν το ξενοδοχείο, με αποτέλεσμα να καούν 33 συγγραφείς, ποιητές, καλλιτέχνες και διανοούμενοι Αλεβίτες. Φυσικά, κανένας δεν τιμωρήθηκε για το έγκλημα αυτό.
2. Ιδρίσι Μπιτλίσι: Κούρδος πολιτικοθρησκευτικός ηγέτης, που βοήθησε τον Σουλτάνο Γιαβούζ Σελίμ στον πόλεμο εναντίον του αλεβιτικού βασιλείου των Σαφαβιδών (1514). Κατηγορείται ότι μαζί με τον σουλτάνο διέπραξε απίστευτες σφαγές εις βάρος των Αλεβιτών - Μπεκτασίδων της Ανατολίας.

3. Μάσμπαγλαρ: Μόλις τρεις ημέρες μετά το έγκλημα στο ξενοδοχείο Μαντιμάκ, στις 5 Ιουλίου 1993, αντάρτες του ΡΚΚ επιτέθηκαν στο σουνιτικό χωριό Μπάσμπαγλαρ, του νομού Ερζιγκιάν, και σκότωσαν 33 χωρικούς. Μιλώντας για την επίθεση στο χωριό, ο Οτζαλάν παραδέχτηκε ότι το έκαναν αντάρτες του ΡΚΚ, χωρίς την έγκρισή του και κατόπιν πρωτοβουλίας του τοπικού διοικητή δόκτορα Μπαράν, ο οποίος ήταν Αλεβίτης.
Μήνυμα του Οτζαλάν στο Συνέδριο των Αλεβιτών
Ο ηγέτης των Κούρδων, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, έστειλε μήνυμα στο 5ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Συλλόγων Αλεβιτών (FEDA), που έγινε στην πόλη Gelsenkirchen, με τη συμμετοχή 200 συνέδρων, στις 11-12 Μαΐου 2013.
Οι σύνεδροι εκπροσώπησαν συλλόγους από τη Γερμανία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ελβετία, την Ολλανδία, την Αυστρία, την Αγγλία, τη Σουηδία και τη Δανία.
Στο συνέδριο παρέστησαν επίσης Κούρδοι επίσημοι απ’ όλες τις κουρδικές οργανώσεις και κόμματα της Τουρκίας, καθώς και εκπρόσωποι των Κούρδων Αλεβιτών του Δυτικού Κουρδιστάν (ΒΑ Συρία) και των Τουρκομάνων Αλεβιτών!
Στο συνέδριο διαβάστηκε και το μήνυμα που έστειλε ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, το οποίο έχει ως εξής:
«Ο Αλεβιτισμός είναι μεγάλη ανάγκη να ανανεωθεί και να ενσωματώσει ξανά τη νοοτροπία της αντίστασης. Υπό την έννοια αυτή, πρέπει να υπερασπιστεί τις ιστορικές του αρχές και την παράδοση του Τζεμ*. Η παράδοση του Τζεμ και του Ζικίρ** είναι μια μεγάλη ιστορία αντίστασης. Το Ζικίρ είναι επαναστατική προπαγάνδα. Όσο για το Σεμάχ***, αυτό θεωρώ ότι είναι κάτι σαν την πορεία των ανταρτών.
Εμείς συμμετείχαμε σε Σεμάχ αλλά και σε Ζικίρ, και μάλιστα με το παραπάνω. Όποιος προσεγγίζει το κίνημα και τον αγώνα μας επιφανειακά και υπεραπλουστευμένα, κάνει μεγάλο λάθος.
Μάλιστα, εμείς είμαστε ένα κίνημα σαν την Κερμπέλα και έχουμε ευθύνη να μην επιτρέψουμε να επαναληφθούν αντίστοιχα γεγονότα. Η πορεία τους στην Ιστορία ήταν άγρια και οι Αλεβίτες υπέστησαν σφαγές. Επί αιώνες οι Αλεβίτες καταπιέστηκαν από τους Γεζίτες, οι Ζωροάστρες εσφάγησαν ανελέητα από τις ισλαμικές ηγεσίες, οι Κούρδοι και οι Κομουνιστές συνεθλίβησαν από τους Κεμαλιστές. Οι Αλεβίτες να εξετάσουν με υψηλό αίσθημα ευθύνης, με επιστημονικότητα και σε βάθος αυτά τα γεγονότα, θα αποτρέψουν νέες Κερμπέλα και θα καταφέρουν, τελικά, να βγουν αλώβητοι από όλους αυτούς τους κινδύνους.
Στην Ιστορία υπάρχουν πολλές παραδόσεις των Αλεβιτών, των Ζωροαστρών, των Δερβίσηδων. Θα πρέπει κάποια στιγμή όλα αυτά να βγουν στο φως, να μας προβληματίσουν και να μας διαφωτίσουν. Αν δεν γίνει αυτό, θα ζήσουμε χειρότερα από αυτά που υποστήκαμε στην ιστορία. Σήμερα, το Τζεμ, το Ζικίρ και το Σεμάχ συνεχίζονται ως παραδόσεις και βοηθούν στην επιτυχία του αγώνα.
Όταν συγκρίνουμε την αλεβιτική πραγματικότητα στα πλαίσια της κουρδικής πραγματικότητας, διαπιστώνουμε ότι οι Αλεβίτες Κούρδοι έχουν διατηρήσει την κουρδική τους ταυτότητα, πλην όμως έχουν μείνει αρκετά πίσω από τους υπόλοιπους Κούρδους. Οι Αλεβίτες είναι ένα τμήμα του λαού μας, που ξέρει να παραμένει πιστό στις εθνικές και πολιτιστικές μας παραδόσεις, που ξέρει να αντιστέκεται στους ξένους κατακτητές, στη βία και την εκμετάλλευση, που εμφορείται από τις αξίες της δικαιοσύνης και του δικαίου. Όμως όλα αυτά δεν έχουν οργανωθεί και δεν έχουν θεσμοθετηθεί σε σωστή βάση. Και αυτό το εκμεταλλεύεται με το χειρότερο τρόπο το κράτος και το σύστημα, το οποίο βρίσκει εύκολα συνεργάτες για να ελέγχει εκ των έσω τους Αλεβίτες. Ο Κεμαλισμός, όπως έκανε εναντίον του Κομουνισμού και του Σοσιαλισμού, επιτέθηκε εναντίον των Κούρδων, ενώ με ακόμα μεγαλύτερη μανία επιτέθηκε εναντίον των Αλεβιτών. Οι εκάστοτε εξουσίες διήρεσαν τους λαούς και έστρεψαν τους Σαφί Σουνίτες εναντίον των Αλεβιτών, των Ασσυρίων και των Γεζιντήδων. Εκμεταλλεύτηκαν εθνοτικές και θρησκευτικές διαφορές και οδήγησαν στη σφαγή τους ανθρώπους.
Εμείς όμως συνδέσαμε όλους τους κύκλους, τους Αλεβίτες, τους Γεζιντήδες, τους Σοσιαλιστές, και κάναμε τη σύνθεση μέσα στο ΡΚΚ. Αυτή η ανθρώπινη ενότητα ήταν η πιο βασική αναγκαιότητα για τον αγώνα προς την ελευθερία. Αυτό μπορώ να πω ότι το πετύχαμε.
Είναι ο πιο σωστός δρόμος να κατανοήσουμε πλήρως την αξία αυτών των παραδόσεων.
Να έλθω και σε ένα άλλο θέμα. Θεωρώ ότι έχει σημασία να ιδρυθεί η «Ένωση Αλεβιτών του Κουρδιστάν». Οι ηγέτες των Αλεβιτών (Πιρ), που μπορούν να καθοδηγούν τα Τζεμ και τα Σεμάχ, πρέπει να οργανωθούν. Εγώ δίνω μεγάλη σημασία στις τελετές των Αλεβιτών, αφού στην ουσία το κίνημα του ΡΚΚ είναι μια σύγχρονη αντίληψη αυτών των τελετών.
Κατά την άποψή μου, η ιδεολογία του ΡΚΚ είναι πιο κοντά στον Αλεβιτισμό από οποιοδήποτε άλλο δόγμα. Επίσης είναι κοντά στο Ζωροαστρισμό. Δηλαδή, να το πούμε με άλλα λόγια, μέσα στο ΡΚΚ οι Αλεβίτες και οι Ζωροάστρες μπορούν να νιώθουν περισσότερο άνετα από όλους τους άλλους. Και επαναλαμβάνω, οι Αλεβίτες και οι Ζωροάστρες, πρέπει να αποκτήσουν και πάλι συνείδηση και να αυτοοργανωθούν κατάλληλα.
Είναι γνωστό ότι ο Αλεβιτισμός είναι συνώνυμος της αγάπης. Εμείς πιστεύουμε ότι η κάθε θρησκευτική και εθνοτική ομάδα πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα, κάθε άνθος θα πρέπει να ανθίζει, υπό την προϋπόθεση αυτό να μην είναι εναντίον του άλλου. Αυτό που θέλω, λοιπόν, είναι όλα αυτά τα άνθη, που καταπιέστηκαν και υπέφεραν επί αιώνες, να ανθίσουν και πάλι.
Είμαστε σε μια περίοδο που τα εδάφη μας είναι μάρτυρες μιας νέας άνοιξης, που ανθίζουν και πάλι όλα τα άνθη των πολιτισμών. Είναι η εποχή μιας άλλης Άνοιξης. Θα υπερασπιστούμε την ιστορική κληρονομία του Αλεβιτισμού και θα κερδίσουμε.
Με το σεβασμό μου,
Αμπντουλλάχ Οτζαλάν»
Σημειώσεις
Τζεμ: Είναι τόπος συνάθροισης, συζήτησης, λήψης αποφάσεων και πραγματοποίησης τελετών της κοινότητας των Αλεβιτών. Στο Τζεμ συμμετέχουν ισότιμα άνδρες, γυναίκες, νέοι, γέροι και παιδιά.
Ζικίρ: Η επίκληση του Προφήτη Αλί, στον οποίον πιστεύουν οι Αλεβίτες.
Σεμάχ: Κυκλική τελετή, που απεικονίζει την πορεία σε έναν άλλον κόσμο, στον κόσμο της αγάπης και της αλληλοκατανόησης. Είναι μια από τις δώδεκα τελετές που τελούνται στο Τζεμ.
Ποντιακή Γνώμη
Η εφημερίδα εκδίδεται από το Μάρτιο του 2008 από τις εκδόσεις ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ.
Βιβλιοπωλείο: Φιλελλήνων 14, Σύνταγμα, Αθήνα

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/06/blog-post_4734.html#.Ua3Bv0Awdyg

Τρίτη 19 Μαΐου 2015

Ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων


Ο Μάιος και ο Σεπτέμβριος είναι οι μήνες που με διάφορες εκδηλώσεις  οι Έλληνες πρόσφυγες θυμούνται και τιμούν τη δική τους Γενοκτονία(1).

Ενάμισι εκατομμύριο κόσμος  αναγκάστηκε να εγκαταλείψει  την τρισχιλιόχρονη πατρίδα του  και να ζήσει στις άθλιες συνθήκες της προσφυγιάς, ενώ  για 350.000 από αυτούς η ζωή τέλειωσε από την πείνα τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις.(2)

"Ζωντανά Μνημεία " εκείνης της καταστροφής  σχεδόν έναν αιώνα  μετά, τα προσφυγικά στην Αττική: στη Δραπετσώνα την Καισαριανή, τη Νέα  Ιωνία, στη Λ.Αλεξάνδρας , οι Γερμανικές παράγκες της Κοκκινιάς και αλλού, με νέους πλέον κατατρεγμένους να  έχουν φωλιάσει "και να δίνουν παράταση ζωής" στα φτωχόσπιτα .
Την Γενοκτονία  των Ποντίων αναγνώρισε το 1994  η Βουλή και καθιέρωσε την 19η Μαΐου ως επίσημη ημέρα μνήμης (Ν. 2193/1994 - ΦΕΚ 32 / Α / 94).(3)


Η διεθνής βιβλιογραφία και τα κρατικά αρχεία πολλών χωρών, ελεύθερα πλέον στον παγκόσμιο ιστό, βρίθουν από μαρτυρίες για το ειδεχθές έγκλημα που διαπράχθηκε εναντίον των Ελλήνων και άλλων πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (των Αρμενίων και των Ασσυρίων και αργότερα των Κούρδων).
HENRY Morgenthau. 
American Ambassador at Constantinople from 1913 to 1916
http://net.lib.byu.edu/estu/wwi/comment/morgenthau/MorgenTC.htm#TC
Ποντιακό Ζήτημα > Υπεύθυνοι γενοκτονίας

http://web.archive.org/web/20071025230645/http://www.euxintv.net/pontiako-zitima/el/pont-zitima/ipeuthini.htm



Φωτογραφίες από τοπία  και μνημεία στην Τουρκία(1909)
Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Newcastle


Λίστα με τα πρωτοσέλιδα σχετικά με τα γεγονότα της εποχής 


Lets look a bit into detail what the New York Times had to say in 1922: 

The Asia Minor Holocaust of 1922 - Four articles from the New York Times
 Πηγές: 
Primary Sources: Western Press Reports (arranged chronologically)
“Greece Nearing War with Turkey.”New York Times (June 14, 1914): 1.
“Turks Slay 100 Greeks.” New York Times (June 17, 1914): 6.
“Bars Up to Greeks in Turkey.” The Washington Post (June 18, 1914): 2
“Greeks Are Enraged; Now Threaten Turkey.” Los Angeles Times (January 10, 1915): 16.
“Greece and Turkey Near Breaking Point.” New York Times (January 10, 1915): 13.
“Report Greeks Persecuted by Turks in Asia.” Chicago Daily Tribune(January 12, 1915): 2.
“Turks Are Evicting Native Christians.” New York Times (July 12, 1915): 4.
“Turkey Satisfies Greeks.” The Washington Post (August 1, 1915): 17.
“Turks Depopulate Towns of Armenia.” New York Times (August 27, 1915): 3.
“Greece Delays War Decision.” Los Angeles Times (September 11, 1915): I2.
“Telling of Atrocities.” The Washington Post (October 22, 1915): 11.
“Massacres of Greeks in Turkey Reported.” New York Times (April 20, 1916): 6.
“Greeks Are Victims of Turk Massacres.” The Washington Post(May 7, 1916): A12.
“Turkey to Deport Greeks.” New York Times (July 8, 1917): 4.
“Turkey to Deport Greeks.” The Sun(July 8, 1917): 2.
“Turkey to Deport Greeks.” The Washington Post (July 8, 1917): 9.
“Elkus Urges Relief Work in Turkey.” New York Times (July 19, 1917): 9.
“Germany Ordered Greeks Wiped Out.” The Washington Post (August 15, 1917): 4.
“Hope America Will Aid Greeks in Asia Minor.” New York Times(November 19, 1917): 4.
“Millions of Greeks Are Massacred; Thrown into Sea.” Chicago Daily Tribune (January 1, 1918): 5.
“Millions of Greeks Slain by the Turco-Teutons.” Los Angeles Times(January 1, 1918): 12.
“1,000,000 Greeks Sacrificed.” The Sun (January 1, 1918): 3.
“1,000,000 Greeks Are Put to Death by Turco-Teuton Forces in Asia.” The Washington Post (January 1, 1918): 2.
“Turkey is Red with Blood of Slain Greeks.” Chicago Daily Tribune (May 12, 1918): 4.
“Turks Slaughter Greeks, Sell Women to Slavery.” Los Angeles Times (June 9, 1918): I1.
“Greeks in Turkey Forced into Army.” The Washington Post (June 16, 1918): R7.
“Turkey’s Design to Destroy the Greeks in Asia Minor.” The Sun(October 11, 1918): A11.
“Greeks in Bondage See Freedom Near.” New York Times (October 27, 1918): 5.
“Crimes Laid to Turkey.” New York Times (December 14, 1918): 2.
“Their Culture Still Survives Despite Their Turkish Rulers.” The Sun(December 15, 1918): 43.
“Greeks Beg for Release from Turkish Rule.” Chicago Daily Tribune(December 16, 1918): 6.
“Greeks in America Appeal to Allies.” Los Angeles Times(December 22, 1918): IV10.
“60,000 Greeks Here Seek Aid.”The Washington Post (April 6, 1919): 37.
“Insist That Turkey Be Dismembered.” New York Times(February 17, 1919): 6.
“$50,000 Is Added to Near East Fund.” New York Times (March 10, 1919): 19.
“Turks Massacre Greeks.” New York Times (March 21, 1919): 3.
“Urge Turks to Massacre All Greeks in Thrace.” New York Times (June 5, 1919): 1.
Ellis, William T. “Adrift in Near East.” The Washington Post(December 7, 1919): AA1.
Ellis, Wiliam T. “Venizelos is Pressed.” The Washington Post(December 17, 1919): 4.
Ellis, William T. “Smyrna Peril Grave.” The Washington Post(January 9, 1920): 9.
“Greece Given Thrace.” The Washington Post (March 5, 1920): 1.
“’Christians’ Amass Wealth in Turkey.” The Washington Post(September 29, 1920): 29.
“Turks Order Greeks Out.” The Washington Post (November 15, 1920): 1.
“700,000 Greeks Victims of Turks.”New York Times (July 10, 1921): 4.
“Greeks Escape Turks.” The Sun(May 23, 1922): 13.
Williams, T. Walter. “Says Turks Suffer More Than Greeks.” New York Times (June 2, 1922): 3.
“Greeks Justified, Says Lloyd George.” The Washington Post(August 2, 1922): 3.
“100,000 Massacred, Greek Leaders Say.” New York Times(September 17, 1922): 2.
“Says Greeks Burned and Pillaged Turkey.” New York Times(September 27, 1922): 2.
“Million Must Move.” The Washington Post (January 11, 1923): 2.
“Exchange of Populations.” New York Times (January 12, 1923): 14.
“Turks Will Free Greek Labor Gangs.” New York Times (January 13, 1923): 3.
“Christian Minorities.” The Washington Post (January 13, 1923): 6.
Bent, Silas. “Uprooting of Greeks in Turkey a Modern Exodus of Outcasts.” New York Times (January 21, 1923): XX5.
“Turks Torture Greek Refugees.”Los Angeles Times (December 31, 1922): II9.
“Greek Atrocities.” New York Times(January 2, 1923): 12.
“2,500,000 in Mad Rush from Turks.” The Washington Post(January 7, 1923): 10.
Lloyd, W. A. “The Great Betrayal.”New York Times (January 14, 1923): XX8.
“Turks Hang Christians.” The Washington Post (January 15, 1923): 1.
“Answers Criticism of Refugee Work.” New York Times (February 11, 1923): 21.
“Turks Claim Press Gag Hides Crimes of Greeks.” The Sun(February 17, 1923): 5.
Οι πληροφορίες από εδώ:
http://www.ncas.rutgers.edu/center-study-genocide-conflict-resolution-and-human-rights/genocide-ottoman-greeks-1914-1923

και εδώ:
http://www.statemaster.com/encyclopedia/List-of-press-headlines-relevant-to-the-Pontic-Greek-Genocide

Για τη φετινή επέτειο θα αναφερθούμε σε θέματα που έχουν αναδειχθεί λιγότερο.
Ειδικότερα, στις ανθρωπιστικές οργανώσεις που για μια δεκαετία σχεδόν έκαναν ηρωικές  προσπάθειες  για την  ιατρική περίθαλψη  και την ανακούφιση των προσφύγων και των ορφανών(4).

Η Ελληνική Επιτροπή Αρωγής
Εκδότης University of Toronto Press
Έκδοση Τόμος 3, Τεύχος 3 / Δεκέμβριος 2008
Η Ελληνική Επιτροπή Ανακουφίσεως: Αντίδραση της Αμερικής στην Ελληνική Γενοκτονία (ένα ερευνητικό σημείωμα)
Nikolaos Hlamides


Το 1922  ο αμερικανικός Ερυθρός Σταυρός παρείχε $ 3.000.000 στην ανακούφιση των προσφύγων, ποσό που έφτασε  στα $ 6.000.000 αργότερα.
 Η επιτροπή οργάνωσε περισσότερα από 300 κέντρα περιθάλψεως σε όλες τις μεγάλες πόλεις στην Εγγύς Ανατολή, 100 στην Ανατολική Αρμενία και στη Συρία.
Περισσότερα εδώ: http://genocide-museum.am/eng/online_exhibition_10.php#s

(4)ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ(πηγή: Αιλιανός σελ. 64)
Διαβάζοντας ότι σχετικό με τα παιδιά της περιόδου αυτής δεν μπόρεσα να εξακριβώσω τον αριθμό των χαμένων παιδιών .Οι πηγές αναφέρουν μόνο αυτά που έχουν σωθεί. Αλλά υπάρχουν και αυτά πού χαθήκαν .Πώς να μετρήσει κανείς τα ορφανά του Πόντου που φορτώνονταν μέσα σε άθλιες βάρκες οι οποίες αφήνονταν αδέσποτες να ανοιχτούν στο πέλαγος και ποτέ δεν γυρνούσαν πίσω.Υπάρχουν παιδιά που πέθαναν από τις κακουχίες. Πάρα πολλά παιδιά περιπλανώντε στην ύπαιθρο , άλλα σώθηκαν άλλα χάθηκαν. 
Συχνά βλέπει κανείς σε μια πηγή ένα αριθμό ορφανών σε κάποιο ορφανοτροφείο και μετά στο αρχείο ο αριθμός αυτός να πολλαπλασιάζετε. Γι' αυτό τον σκοπό δεν είναι σωστό να μετράει κανείς μόνο τα παιδιά των ορφανοτροφείων. 
Υπάρχει και μια ομάδα ορφανών που δεν μπορούμε να τα μετρήσουμε που είναι πιο τυχερά μες την ατυχία τους . Αυτά που οι χήρες μάνες τους στην Κωνσταντινούπολη μπόρεσαν να εργαστούν και δεν τα πήγαν σε άσυλα
Στην Κωνσταντινούπολη συγκεντρώθηκαν ορφανά από όλες τις υπό διωγμό περιοχές .Τα παιδιά αυτά ακολουθούν μια σχετικά δαιδαλώδη διαδρομή , πρώτο διότι τα συστηματικά ορφανοτροφεία πριν την έναρξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου επιτάσσονται από το στρατό και δεύτερο διότι σ' αυτά προΰπήρχαν και ορφανά που δεν ήταν προσφυγόπουλα κι' έτσι τα πράγματα περιπλέκονται .
Τα ορφανά των μετατοπισμένων ομογενών τα συναντάμε σε κτίρια που δεν ήταν κτισμένα γι' αυτό τον σκοπό . Το περιοδικό Εκκλησιαστική Αλήθεια στις 15 Σεπτεμβρίου του 1917 γράφει ότι στο Πέρα υπήρχαν δύο ορφανοτροφεία . Στο Γαλατά και στην Ξυλόπορτα από ένα τα οποία και αριθμούσαν συνολικά περίπου 500 ορφανά.
Στις αρχές του 1919 τα συναντούμε πάλι με τη βοήθεια του Πετμεζά που γράφει στην Έκθεση του ότι στο Πέρα υπήρχαν 19 ορφανά , στο Γαλατά 80, στην Ξυλόπορτα 80 και στα Εθνικά Φιλανθρωπικά Καταστήματα (Βαλουκλή) 480. Στις επαρχίες επίσης περνούν τον πόλεμο σε διάφορα ακατάλληλα κτίρια που δεν ήταν κτισμένα γ' αυτόν τον σκοπό , όπως μεγάλα η μικρά κτίρια, σπίτια, σχολεία κ.τ.λ . Τα περισσότερα όμως περιπλανώμενα στην ύπαιθρο , άρρωστα, νηστικά και γυμνά.
Επίσης πολλά παιδιά υπήρχαν σε μουσουλμανικά χωριά, σπίτια και ορφανοτροφεία. Η Εκκλησιαστική Αλήθεια στον τόμο ΑΖ' 15 Σεπτεμβρίου του 1917 αναφέρει «τους δια διαφόρους αιτίας αποσπασθέντας εις τα κυβερνητικά ορφανοτροφεία ή εις τας μουσουλμανικάς οικίας χριστιανόπαιδας » , χωρίς να αποδοθούν στις Ελληνικές κοινότητες , γεγονός που ανάγκασε το Πατριαρχείο να διαμαρτυρηθεί στις τουρκικές αρχές και αυτός είναι ο λόγος που η Τουρκική Κυβέρνηση διέταξε τις κυβερνητικές αρχές να τα παραδώσουν στις κατά τόπους εκκλησιαστικές αρχές . Η διαταγή αυτή κοινοποιήθηκε στους μητροπολίτες , οι οποίοι διαταχθήκαν να προβούν μετά από επισταμένης εξακριβώσεις , στην παραλαβή των ορφανών της περιοχής τους , εξισλαμισθέντων ή μη , και σε περίπτωση άρνησης να καταγγέλλουν την κατάσταση στις τοπικές αρχές και εις το Πατριαρχείο (οπ.π).
Παρ' όλες όμως αυτές τις προσπάθειες τα παιδιά δεν παραδόθηκαν . Μόλις κηρύχτηκε η ανακωχή η Π.Κ Επιτροπή αναγκάστηκε να αποταθεί στο ιδιαίτερο τμήμα «παρά την Αγγλική Αρμοστεία», με αποτέλεσμα να πάρει πίσω τα ορφανά. Παράλληλα περισυνέλλεξε κι άλλα ορφανά από την επαρχία και την ύπαιθρο , τα παρέδωσε σε 16 Άσυλα της Κωνσταντινούπολης και στις επαρχείες , τα οποία συντηρούσε με μηνιαία επιδόματα .
Τα άσυλα όμως αυτά είχαν πολλά οικονομικά προβλήματα, διατρέχοντας τον φόβο να κλείσουν . Τότε επενέβη το Ελληνικό Υπουργείο Περιθάλψεως μέσω του Πατριωτικού Ιδρύματος , τα στήριξε και ίδρυσε καινούργια. Επίσης η Π.Κ.Ε. σε δεύτερη προσπάθεια περισυνέλλεξε και εκατοντάδες άλλα ορφανά που δεν μπόρεσαν να περισυλλεγούν προηγουμένως.
Μετά την ανακωχή στην Κωνσταντινούπολη και μετά την προσφυγή στο δικοινοτικό δικαστήριο τα συστηματικά ορφανοτροφεία αρχίζουν επαναλειτουργούν τον Μάρτιο του 1919 .Φιλοξενούν όλα αυτά τα παιδιά καθώς και εκείνα των Κεμαληκών διωγμών .
Μιχ. Χρ. Αιλιανός, Το έργον της ελληνικής περιθάλψεως, Αθήνα, έκδ. Γραφείο Τύπου Υπουργείου Εξωτερικών, 1921.
Σχετικά με τα ορφανοτροφεία 
Η δράση της αποστολής σχετικά με αυτό το θέμα αναφέρθηκε ήδη δυο παραγράφους πιο επάνω. Στις αρχές του Οκτωβρίου του 1919 ίδρυσε το « Κεντρικόν Ίδρυμα Περιθάλψεως , με πρόεδρο τον Κωνσταντινουπολίτη γιατρό Θησέα Παπαδόπουλο . Το Ίδρυμα στεγαζόταν στο Πέρα , οδός Μίσκ αριθ. 20.
Περισσότερα εδώ:(http://pontosworld.com/index.php/books/greek/767-1918-1922?showall=&start=1)
Συνεχίζεται

"Ο 20ος αιώνας, ο αιώνας  της γενοκτονίας"

Αν και ο 20ος αιώνας  πέρασε  αφήνοντας πίσω του πολλές  φρικτές γενοκτονίες ,αυτού του τύπου η βία συνεχίζεται αμείωτη και στη νέα χιλιετία, όπως φαίνεται από το Νταρφούρ, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, την Παλαιστίνη,τη Συρία το Ιράκ,κ.α.

Οι  γενοκτονίες παραμένουν από τις πιο πιεστικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο κόσμος σήμερα και μας  βάζει μπροστά σε μια σειρά από ερωτήσεις: 

  • Πώς  διαμορφώνονται; 
  • Τι παρακινεί τους ανθρώπους να συμμετάσχουν σε τέτοιου είδους βία;
  • Πώς  μπορεί να προληφθεί ή να σταματήσει μια γενοκτονία;


(1)Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναφέρεται σε σφαγές και εκτοπισμούς  που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων κατά την περίοδο 1914-1923 . 
(2)Ο αριθμός πρέπει να ήταν πολύ μεγαλύτερος, αν υπολογίσουμε την υψηλή θνησιμότητα των πρώτων χρόνων λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης και των επιδημιών, το μειωμένο αριθμό των γεννήσεων και τη μετανάστευση πολλών προσφύγων σε άλλες χώρες. Στην απογραφή του 1928 καταγράφηκαν 1.220.000 πρόσφυγες. 
(Πηγή: Στατιστική  Υπηρεσία της Ελλάδας. Απογραφή 1928)
Οι αρρώστιες κατέβαλλαν τους πρόσφυγες που ήταν ταλαιπωρημένοι, πρόχειρα στεγασμένοι και υποσιτίζονταν. Ο τύφος, η γρίπη, η φυματίωση (κυρίως στις πόλεις) και η ελονοσία (κυρίως στην ύπαιθρο) τους θέριζαν. 
Σύμφωνα με στοιχεία της Κοινωνίας των Εθνών, ένας σημαντικός αριθμός προσφύγων πέθαναν μέσα σ' ένα χρόνο από την άφιξή τους στην Ελλάδα. Εκτός από τις αρρώστιες, οι πρόσφυγες ήταν και ψυχικά τραυματισμένοι από την απώλεια συγγενών και φίλων, της πατρογονικής γης και του ευρύτερου κοινωνικού χώρου όπου είχαν ζήσει.  
Αριστερά, Γενοκτονία στην Ανατολή,


(3)γράφει ο Β.Αγτζίδης 
Η μερικότητα της πρώτης αυτής αναγνώρισης της Γενοκτονίας, οδήγησε λίγα χρόνια αργότερα (1998) στην αναγνώριση και τη θέσπιση της 14ης Σεπτεμβρίου ως Ημέρας Μνήμης για τη Μικρασιατική Καταστροφή. 
Γενικώς, ο τρόπος που έγιναν οι αναγνωρίσεις και συντάχθηκαν οι αιτιολογικές εκθέσεις, απηχούσαν τη σύγχυση, τον τοπικισμό και τη μερικότητα που χαρακτηρίζει ολόκληρο το Νέο Ελληνισμό… 
Αλλά όπως και να έχουν τα πράγματα, με τις αναγνωρίσεις αυτές έφτασε στο τέλος της μια ολόκληρη εποχή σιωπής, αλλοτρίωσης και συνειδητής λήθης, την οποία συνεχίζουν να τη θυμίζουν οι προκατειλημμένοι και μνησίκακοι Αρνητές της Γενοκτονίας".

Αν και υπάρχουν ακόμη κάποιοι διαφωνούντες που θεωρούν  ότι οι ημέρες μνήμης εξάπτουν τα "εθνικιστικά" πάθη και  ταράζεται η   ελληνοτουρκική φιλία, τα γεγονότα αυτά αναγνωρίζονται επίσημα  ως γενοκτονία από το Ελληνικό Κράτος, την Σουηδία, την Αυστραλία  και από τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών.
ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ

http://rs9.loc.gov/cgi-bin/query/z?c105:H.+Con.+Res.+148


Σχετικά κείμενα σε αυτό το ιστολόγιο:
Πώς ήρθες ως εδώ; Θυμήσου ταξιδιώτη
http://amazonsday.blogspot.gr/2010/05/blog-post_19.html
Δελτίο Τύπου της Διεθνούς Ένωσης Μελετητών Γενοκτονιών 
http://amazonsday.blogspot.gr/2010/05/blog-post_3768.html
Το ολοκαύτωμα που χρίζει διεθνούς αναγνώρισης
http://amazonsday.blogspot.gr/2010/05/blog-post_7755.html
Ο "συνωστισμός" στο λιμάνι της Σμύρνης την ώρα της φωτιάς.

http://amazonsday.blogspot.gr/2010/05/blog-post_29.html
Γενοκτονίες και Σύνορα
Ποιος φοβάται την προσφυγική Μνήμη;
(άρθρο του Βλάση Αγτζίδη στην Ελευθεροτυπία στις 21-9-2014)
Οι διωγμοί των Ελλήνων σε φιλμ και τραγούδια 

http://amazonsday.blogspot.gr/2010/06/blog-post_9751.html

Armenian  Assyrian and Hellenic Genocide News Archives


Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Τριήμερο Αλληλεγγύης, Δημιουργίας και Βιωσιμότητας


Καθυστερημένη ανάρτηση όπως και η προηγούμενη 
με το ίδιο θέμα  
Την Κυριακή 10 Μαΐου  έγινε Γιορτή Ανταλλαγής Σπόρων στο Σκουντέρι  του Δήμου Διρφύων-Μεσσαπίων, εκδήλωση που δεν προβλήθηκε  λόγω προβλημάτων σύνδεσης  στο blogspot. 


Στις 17/5: Ανοιχτή Κυριακή στο αγρόκτημα της Νέας Γουινέας


Τα εργαστήρια στο αγρόκτημα της Νέας Μάκρης θα ξεκινήσουν από τις 11:00 το πρωί.



Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

1η Πανελλαδική Συνάντηση Δομών Αλληλεγγύης

(9-10/5): Mια πολύτιμη συλλογική εμπειρία αυτοοργάνωσης μπροστά σε νέες προκλήσεις


Έχει ανοίξει μπροστά μας μια νέα περίοδος, ταυτόχρονα ελπιδοφόρα όσο και δύσκολη αλλά και πρωτόφαντη. Το κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης βρίσκεται μπροστά σε νέες προκλήσεις σε ό,τι αφορά στην ανάπτυξη συλλογικών δράσεων αλληλεγγύης, παρεμβάσεων στο θεσμικό πλαίσιο και αξιοποίησης πόρων.

Η συλλογική μας εμπειρία 

Στα τέσσερα άγρια χρόνια της χειρότερης επίθεσης στην κοινωνία, την εργασία και τα δικαιώματα, οι δομές αλληλεγγύης αναπτύσσοντας ένα πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης μέσα από εκατοντάδες δομές με ποικίλα χαρακτηριστικά, συνέβαλαν σημαντικά ώστε να κρατηθεί όρθια η κοινωνία.

Όσοι συμμετέχουν στις δομές αξιοποίησαν στο έπακρο ιδέες και δεξιότητες, συχνά ανέπτυξαν και καινούργιες, έτσι ώστε σήμερα να έχουμε ένα σπουδαίο δυναμικό στο πεδίο αυτού που με όρους τυπικών προσόντων θα ονομάζαμε κοινωνική εργασία. Η συσσωρευμένη αυτή γνώση και εμπειρία έχει κατά καιρούς αποτιμηθεί, αλλά χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά για την κατανόηση, τη γενίκευση των συμπερασμάτων και την ανάπτυξη νέων ιδεών και προτάσεων ώστε αυτή η πείρα να γίνει άμεσα αξιοποιήσιμη στο πεδίο των κοινωνικών αναγκών. Και αυτή η δουλειά δεν μπορεί να είναι αντικείμενο ενός εξωτερικού ως προς τα προβλήματα παρατηρητή αλλά να απορρέει και να ανατροφοδοτείται από τη συνεχή δράση του κινήματος κοινωνικής αλληλεγγύης.

Παράλληλα, οι δομές αλληλεγγύης διαμόρφωσαν ένα διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης και συμμετοχής με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί χώροι ελευθερίας και αυτενέργειας, μακριά από τον κίνδυνο στασιμότητας και γραφειοκρατικοποίησης. Ως τέτοιοι οι δομές αλληλεγγύης αποτελούν συλλογικότητες ενίσχυσης της κοινωνικής συμμετοχής, της ισοτιμίας, του κοινωνικού ελέγχου και του βαθέματος της δημοκρατίας, μέσα από διαδικασίες αυτο-οργάνωσης.

Οι νέες προκλήσεις

Η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας είναι πολυεπίπεδη: ανάπτυξη του κινήματος αλληλεγγύης και μεγαλύτερη ακόμα σύνδεσή του με την κοινωνία, ενδυνάμωση της συνοχής του αλλά και αύξηση της οργανωτικότητάς του, διαρκής προγραμματική επεξεργασία και διατύπωση προτάσεων αλλά και συμβολή και έλεγχος στην άσκηση κυβερνητικών πολιτικών.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει παράλληλα εργαστήρια προκειμένου να ανταποκριθεί, όσο μπορεί, στον πλούτο θεμάτων και ιδεών που προέκυψαν στις συναντήσεις προετοιμασίας. Οι βασικοί άξονες προβληματισμού και τα συμπεράσματα κάθε εργαστηρίου θα παρουσιαστούν την Κυριακή στην τελευταία καταληκτική συνάντηση.

ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

(9-10 Μαίου στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο)

Σάββατο 9 Μαΐου

11.00 – 11.30 (Αίθουσα Α)

ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ: Σύντομη ενημέρωση για το πρόγραμμα και τη μεθοδολογία της συζήτησης

12.00 – 15.00

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 1: (Αίθουσα Α)

Χωρίς Μεσάζοντες: Τρία χρόνια μετά ετοιμαζόμαστε για τα επόμενα βήματα

Τα Χ-Μ μεγαλώνουν, αλλάζουν, ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους, ενοχλούν και πολεμιούνται. Διεκδικούν συλλογικά την ύπαρξή τους. Συντονίζονται προτείνοντας νομοθετικές αλλαγές, συζητούν για το μέλλον τους.

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 2: (Αίθουσα Β)

Νομικό πρόσωπο: Αρκεί το κούτελο ή χρειαζόμαστε και νομική υπόσταση;

Χρειαζόμαστε ως δομές κοινωνικής αλληλεγγύης νομική μορφή και για ποιους λόγους; Σε ποιες δράσεις δυσκολευόμαστε, ποιες είναι αυτές, ποια τα θετικά τους αλλά και τ’ αρνητικά τους;

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 3: (Φουαγιέ)

Παιδεία: Κοινωνικά φροντιστήρια / αλληλέγγυα εκπαιδευτήρια

Παρεμβαίνουμε στην (ουσιαστικά) ταξική ανισότητα πρόσβασης στην εκπαίδευση. Εντάσσουμε μέσω της γλώσσας μετανάστες κάθε ηλικίας. Ανοιγόμαστε και σε άλλα πρωτόγνωρα πεδία (γενικών γνώσεων, ειδικεύσεων, πολιτισμού), μια και το δίλημμα «παιδεία ή εκπαίδευση» βρίσκεται πάντα παρόν;

16.00-20.00

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 1: (αμφ. Φραγκόπουλου)

Πάνω απ’ όλα αμοιβαιότητα!

Οι δεξιότητες και οι γνώσεις όλων μας αποτελούν πολύτιμους πόρους. Η ενεργοποίηση και η συμμετοχή των οικογενειών μας είναι ένα θέμα που συνεχώς μας απασχολεί. Η μέγιστη ενεργοποίηση μπορεί να φτάσει στο 30%. Με το υπόλοιπο 70% τι γίνεται; Πώς όλο αυτό το μεγάλο δυναμικό καταγράφεται, αναδεικνύεται και συμμετέχει;

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 2: (Αίθουσα Α)

Επικοινωνία: Πολλαπλασιάζοντας το αποτέλεσμα

Δρούμε, κινητοποιούμαστε, οργανώνουμε καμπάνιες, συζητήσεις  κι εκδηλώσεις. Πώς τις επικοινωνούμε; Πρακτικό εργαστήριο επικοινωνίας, διαδικτυακής οργάνωσης και αλληλοϋποστήριξης για να πολλαπλασιάσουμε το αποτέλεσμα.

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 3: (Αίθουσα Β)

Κοινωνική & αλληλέγγυα  οικονομία: Για τη δημιουργία ενός μόνιμου χώρου συνάντησης και διαλόγου

Ο πλούτος θεωρίας, πρακτικών και μεθοδολογίας που έχει ανθίσει τα τελευταία χρόνια «φωνάζει» πως υπάρχει κι άλλος δρόμος για να οργανωθεί η οικονομία, η εργασία, ο ελεύθερος χώρος και χρόνος. Μπορούν αυτές οι πρακτικές να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στους ενδιαφέροντες καιρούς που ζούμε; Οπωσδήποτε λέμε εμείς… Και δεν είναι μόνο εφικτό είναι αναγκαίο!

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 4: (Φουαγιέ)

Εργασία: Η αλληλεγγύη συστατικό στοιχείο των εργατικών χώρων

Μπαίνουμε σε βαθιά νερά! Στην ουσία και την απαρχή της συνδικαλιστικής πρακτικής. Βιώνοντας την απαξίωση του συνδικαλισμού, πώς θα μπορούσαμε να συνεισφέρουμε στην επανανοηματοδότησή του; Ποιοι είναι οι τρόποι, οι μέθοδοι προσέγγισης και τα εργαλεία;

Κυριακή 10 Μαΐου

11.00 –14.00

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 1: (αμφ. Φραγκόπουλου)

Εξοικονομώντας πόρους

Τα τρόφιμα και τα φάρμακα συγκεντρώνονται πια με αρκετή δυσκολία, γεγονός που όλοι/όλες το αντιμετωπίζουμε στις δράσεις μας. Είναι στ’ αλήθεια τόσο σπάνια ή μήπως πρέπει να αρχίσουμε να κοιτάμε κι αλλού;  Με ποιους τρόπους και ποιες συνέργειες θα αναζητήσουμε τον πλούτο της χώρας;

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 2: (Αίθουσα Α)

Στέγη: «Ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας»

Σπίτια, καταστήματα και αγροτεμάχια συνεχίζουν να εκπλειστηριάζονται. Οι εξώσεις ενοικιαστών αυξάνονται και μαζί τους η ανασφάλεια. Ταυτόχρονα γύρω μας είναι υπαρκτό ένα μεγάλο κτιριακό απόθεμα σε αχρησία. Το διεκδικούμε; Με ποιους τρόπους και για ποιες χρήσεις; Πώς αντιδρούμε απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα;

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 3: (Αίθουσα Β)

ΚΙΦΑ: «Την υγειά μας να ‘χουμε!»

Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα! Πώς τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία αλληλεγγύης μπορούν να διευρύνουν τους τρόπους και τα πεδία παρέμβασης; Αναζητούμε τα εργαλεία μεγαλύτερου συντονισμού και προσεγγίζουμε νέες θεματικές.

14.00-16.00

ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: 

Παρουσιάζουμε τα συμπεράσματα, τους προβληματισμούς και τις ιδέες που συζητήθηκαν στα εργαστήρια μας και συνδιαμορφώνουμε το μήνυμα της συνάντησης. Συντονιζόμαστε και προχωράμε!





Τρίτη 5 Μαΐου 2015

Έρημη ιστορία, πώς επαναλαμβάνεσαι :οι ακρίδες, οι Βαυαροί και άλλα..επίκαιρα

Ένα από τα δημοφιλή νησιώτικα συρτά στη Σίφνο και ενδεχομένως και σε άλλα νησιά των Νοτιοδυτικών Κυκλάδων είναι  αυτό με τον τίτλο ΑΚΡΙΔΑ.


https://youtu.be/1RaoyzXayBs

Μερικές στροφές του έχουν ως εξής:
Τα πουλιά που πετούν στον αέρα 
δε φοβούνται κανένα καιρό 
μόνο φοβούνται μπαρούτι και σκάλια 
κι ένα νέον καλό κυνηγό.

Έως πότε η ξένη ακρίδα, 
έως πότε σκληρός Βαυαρός 
θα γυμνώνει τη δόλια πατρίδα 
εγερθείτε αδέλφια, καιρός.

Θα μας διώχνει απ’ αυτά μας τα μέρη, 
θα μας διώχνει απ’ αυτή μας τη γη 
φρίττουν τ’ άστρα η μέρα κι η νύχτα 
φρίττει ο ήλιος, σελήνη κι αυγή 

Αφορμή γι'αυτή την επιστροφή στο χρόνο ήταν μια "μικρόψυχη" αναφορά" -που  έχει καταγραφεί σε  συνέντευξη -ενός μεγαλο-συνθέτη για έναν ερμηνευτή που με την "κιθαρίτσα του" όπως αναφέρει έπαιζε κάποτε στις μπουάτ μέχρι αυτός να τον ανακαλύψει!
Η αναζήτηση για τα τραγούδια της εποχής δεν είχε μεγάλη επιτυχία πέρα από τον εντοπισμό αυτού του διαχρονικού  κομματιού που ακόμη προβληματίζει τόσο για την καταγωγή του,όσο και για τον τρόπο που έφτασε μέχρι τις μέρες μας.
Την ερώτηση για την καταγωγή της "Ακρίδας"κάνει το κουτρούφι(1)στο forum για το ρεμπέτικο (εδώ) σε μια  κουβέντα που ξεκινά το 2008 και συνεχίζεται,σχετικά με τις παραλλαγές των δημοτικών τραγουδιών καθώς και  άλλα πιο ειδικά θέματα. 
Η κουβέντα που ακολουθεί αφορά κυρίως αυτό το κομμάτι και τη διαδρομή του.

koutroufi
Ήδη η δεύτερη στροφή παραπέμπει στον καιρό της Βαυαροκρατίας. Τη δεκαετία του 70 οι Σιφνιοί οργανοπαίκτες αδελφοί Ξανθάκη  είχαν ηχογραφήσει (χωρίς όμως τους στίχους) το σκοπό της Ακρίδας μαζί με άλλα Σιφνέικα τραγούδια. Ο σκοπός της Ακρίδας υπάρχει ηχογραφημένος σε cd του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών-Φίλοι Μουσικού Λαογραφικού Αρχείου Μέλπως Μερλιέ με τίτλο "Τραγούδια της Σίφνου", εκδ. 2001. 
Η ηχογράφηση έγινε το 1971 από τη Δέσποινα Μαζαράκη στη Σίφνο. 
Γνωρίζω ότι ένα τραγούδι με τον τίτλο Ακρίδα ήταν δημοφιλές στους κύκλους των αριστερών αντιστασιακών αλλά δε γνωρίζω αν σχετίζεται με το συγκεκριμένο και εν πάσει περιπτώσει δεν ξέρω κάποια σχετική ηχογράφηση. Έχει κανείς κάποια ιδέα;
Ευχαριστώ

ΑΓΗΣ
Την "ακρίδα" την είχα ακούσει να παίζεται για πρώτη και μοναδική φορά γύρω στο '75 από το συγκρότημα "ταμπούρι" που εμφανιζόταν εκείνα τα χρόνια σε μια μπουάτ στην Πλάκα με αντάρτικα τραγούδια. Μεταξύ αυτών έπαιζε και αυτό το τραγούδι ως "μαρς".
Από τότε ακόμα θυμάμαι αυτή τη στροφή:

Έως πότε η ξένη ακρίδα, 
έως πότε σκληρός Βαυαρός 
θα ρημάζει τη δόλια πατρίδα 

εγερθείτε αδέλφια, καιρός.
Οι στίχοι του τραγουδιού ως μαρς πρέπει να είναι (μετά από μια αναζήτηση):
Ο πατήρ τον υιόν να σπαράζη 
Κι αδελφός αδελφό να κτυπά 
Και ο φίλος τον φίλο να σφάζη 
Τίνος Ελληνος καρδιά το βαστά 

Εγερθήτε, ω Ελληνες, τώρα 
Ας μη χάνωμεν πλέον καιρόν, 
Να κρημνίσωμεν ήλθεν η ώρα 

Τον κακούργον αυτόν Βαυαρόν!

emc
Οι στίχοι, με τα καθαρευουσιάνικα στοιχεία τους και τον τρισύλλαβο ρυθμό, δεν με πείθουν για παραδοσιακοί πάντως, θα έβαζα στοίχημα ότι είναι του Αλέξανδρου Σούτσου ή κάποιου ομοϊδεάτη του.

Ελένη
Το τραγούδι "Η Ακρίδα" έχει καταχωρηθεί ως το πρώτο αντιστασιακό στη σχετική βιβλιογραφία.
Θα συμφωνήσω με τον emc, δεν θυμίζει παραδοσιακό. 
Η δημιουργία του παραπέμπει στον πνευματικό κόσμο της εποχής του 1840 περίπου, που σύχναζε σε κεντρικά αθηναϊκά καφενεία της οδού Αιόλου.
Εύστοχη η σύγκριση των Βαυαρών με ακρίδα που ενσκήπτει και τα ρημάζει όλα.
Μην ξεχνάμε πως ήταν η εποχή που η Ελλάδα δανείστηκε 60 εκατομμύρια φράγκα από την Αγγλία, για την ανασυγκρότηση του κράτους, υποτίθεται.
Μόνο που τα λεφτά αυτά κατασπαταλήθηκαν μέχρι τελευταίας δεκάρας για ... τα έξοδα και τους μισθούς του συρφετού των Βαυαρών που κουβάλησε μαζί του ο Όθωνας, ενώ ο ελληνικός λαός παρέμεινε πεινασμένος, χωρίς σχέδιο ανάπτυξης και επιπλέον σε χρεωκοπία για να αποπληρώσει το δάνειο.
*Έρημη ιστορία, πώς επαναλαμβάνεσαι, και με ακόμα πιο άσχημο τρόπο, ως τραγωδία...
Από την αρχική του μορφή αυτό το λόγιο τραγούδι πρέπει να γνώρισε αρκετές παραλλαγές.
Και στον Εμφύλιο τραγουδιόταν προσαρμοσμένο στην εποχή, χωρίς, φυσικά, αναφορά στους Βαυαρούς, αλλά στους Άγγλους.

ΑΓΗΣ
Προφανώς, όπως φαίνεται και σε μένα, δεν είναι παραδοσιακό στην αρχική του μορφή.
Είναι πολιτικό κάλεσμα γραμμένο γι' αυτό το σκοπό και με μουσική εμβατηριακή όπως κατά κάποιο τρόπο ταιριάζει σ' ένα τέτοιο κάλεσμα.

Να όμως που οι στίχοι, τουλάχιστον η μία στροφή, και η μελωδία του τραγουδίσματος ενσωματώθηκαν -άγνωστο μέσα από ποιες διαδρομές- στην παραδοσιακή μουσική των νησιών και το εμβατήριο έγινε συρτός.

koutroufi
Σύμφωνα με το μήνυμα του ΑΓΗ η Ακρίδα παιζόταν στις μπουάτ μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 70 τουλάχιστον, από αυτούς που έπαιζαν αντάρτικα (Τζαβέλλας;). Μάλιστα, ο ΑΓΗΣ διαβεβαιώνει ότι η μουσική στους στίχους ταιριάζει με αυτή στο βιντεάκι από τη Σίφνο. Δυστυχώς, δεν είχα την τύχη να την ακούσω ως μαρς αλλά μόνο ως συρτό. Υπάρχει άραγε σε κάποια συλλογή με αντάρτικα; Και εγώ αναρωτιέμαι για το συνθέτη του.
Η Ακρίδα ως συρτός βρίσκεται: 
(1) Σε CD με τραγούδια από τη Σίκινο: 
http://www.rembetiko.gr/forums/showthread.php?20925-CD-από-τη-Σίκινο (http://www.rembetiko.gr/forums/showthread.php?20925-CD-από-τη-Σίκινο) 
(2) Το ανέβασα εδώ από ερασιτεχνική ηχογράφηση από τη Σίφνο για όσους ενδιαφέρονται:
http://rapidshare.com/files/380462216/akrida.mp3.html
Ως οργανικό:
(3) Στη Συλλογή «Τραγούδια της Σίφνου» εκδ. Του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, Φίλοι Μουσικού Λαογραφικού Αρχείου Μέλπως Μερλιέ. (κομ. 10 «Οργανική σουίτα», μαζί με άλλα)
(4) Στο μάλλον δυσεύρετο συλλεκτικό CD με ηχογραφήσεις των Αδελφών Ξανθάκη. Μου φαίνεται μόνο στη Σίφνο το βρίσκει κανένας.
5)Σίφνος-ΑΚΡΙΔΑ,  Βιολί Κίκιλης

ΑΓΗΣ
Για την περίπτωση που θέλεις να το αναζητήσεις:εγώ το άκουσα στη μπουάτ "ταμπούρι", όπου έπαιζε το ομώνυμο συγκρότημα με ρεπερτόριο από αντάρτικα κυρίως τραγούδια.
Τώρα απ' ό,τι θυμάμαι, πρέπει να κυκλοφορούσαν κασέτες με ηχογραφήσεις του "ταμπουριού". Το ερώτημα είναι ποιος μπορεί να τις έχει φυλάξει από τότε και να τις έχει διαθέσιμες.

koutroufi
Οι στίχοι (ύφος και θεματολογία) παραπέμπουν απευθείας στα χρόνια του Όθωνα, όπως λέει η Ελένη στο #11, και δεν νομίζω ότι έχουν Σιφνιό δημιουργό. Υπάρχουν και κυκλοφορούν πολλές στροφές ακόμη (εκτός από τις παραπάνω που έχουν παρατεθεί από τον ΑΓΗ και μένα) και καμιά αναφορά δεν υπάρχει σε θρησκευτικό γεγονός και μάλιστα αρκετά μεταγενέστερο. Παντού υπάρχει αντίδραση προς τους Βαυαρούς και γενικώς επαναστατική διάθεση. 
Ενδεικτικά:
Έως πότε σκληρά δυναστεία
εις μισέλλην κωφός Βαυαρός
θα κοστίζει την φίλην πατρίδα
φτάνει πλέον ιδού ο καιρός

Να σειστούν τα βουνά σου κι κάμποι
να βλαστήσει η δούλη σου γη, 
κι απʼ τʼ ανέφελα γύρω σου όρη 
άλλος ήλιος στην πλάση να βγει

Παρεμπιπτόντως, η στροφή «Τα πουλιά που πετούν...», έχει μεν μέτρο και ομοιοκαταληξία ίδια με αυτά των υπόλοιπων στροφών της «Ακρίδας», αλλά νοηματικά είναι άσχετη. Μάλιστα, παραλλαγή της υπάρχει σε τραγούδι από την Πεντάπολη Σερρών (http://www.darnakas.gr/pentapolitragoudia.htm)με τελείως άλλη θεματολογία. 
Δεν ξέρω τη μουσική της εκδοχής αυτής αλλά, όπως έχει σημειωθεί πολλές φορές στο φόρουμ, στην παράδοσή μας στίχοι και μουσική ταξιδεύουν από τόπο σε τόπο σε χαλαρή σχέση μεταξύ τους.
Το ερώτημα παραμένει πότε και ποιος σκάρωσε τη μουσική που ξέρουμε (και χορεύουμε) στη Σίφνο.
Παραμένει επίσης το ερώτημα σχετικά με τη σχέση της σιφνέικης ακρίδας με τους αριστερούς αντάρτες. 

pepe
Η «Ακρίδα» είναι το πιο επίκαιρο ελληνικό δημοτικό τραγούδι. (Εντάξει δεν είναι ακριβώς δημοτικό αλλά.) Είναι απορίας άξιον πώς κανείς τα τελευταία 1-2 χρόνια δεν το ανέσυρε, και παραμένει γνωστό μόνο σε 2-3 νησιά και σε ελάχιστους κύκλους έξω από αυτά. Θα μπορούσε να έχει γίνει σύμβολο, έως και πολιτικό θούριο (όπως ήταν εξαρχής άλλωστε).
Το είπανε προχτές οι Κόμηδες, πατέρας και κόρη, στη συναυλία που ανέφερα κι εδώ (http://www.rembetiko.gr/forums/showthread.php?t=21540&page=4&p=221469#post221469) (#35), αλλά ούτε ο παρουσιαστής ούτε, πιθανώς, οι ίδιοι, έκαναν τη σκέψη ότι είναι κάτι παραπάνω από απλώς ένα δείγμα σιφναίικης παράδοσης. Καθ΄όλη τη διάρκεια της συναυλίας ακούσαμε χίλια δυο για την αρχαιόθεν συνέχεια των μεσογειακών παραδόσεων, για τους υπερεθνικούς μουσικούς δεσμούς μεταξύ λαών, για τον "βασιλικό" χαρακτήρα του 6σημου σιφναίικου μπάλου, γενικά ο λόγος του κ. Τσεκούρα ήταν ένα περιβόλι (χωρίς ειρωνία: διαφωνώ με κάμποσα απ' όσα είπε, αλλά με είχε μαγέψει ως ρήτορας), αλλά η Ακρίδα του ξέφυγε.
Έχω κι εγώ περιέργεια να ακούσω τη μελωδία στην αρχική της μορφή, πριν εκσιφναϊστεί. 

koutroufi
Το 1880 εκδόθηκε από τον Α. Ν. Σιγάλα συλλογή με 400 τραγούδια τα οποία έχουν τονισθεί στο βυζαντινό σύστημα. Έτσι, εκτός από συλλογή στίχων, έχουμε και καταγραφή μελωδίας. Στη σελίδα 97 του τόμου αυτού περιέχεται και το «Έως πότε η ξένη ακρίδα» με στίχους ίδιους ουσιαστικά που έχουμε στη Σίφνο και στη Σίκινο στο σκοπό της «Ακρίδας». Έχω την περιέργεια να μάθω αν η μελωδία της καταγραφής Σιγάλα ταιριάζει με τη μελωδία της «Ακρίδας» (τουλάχιστον στο τραγουδιστικό μέρος) όπως την ξέρουμε στα νησιά αυτά (και ας μην είναι σε συρτό). Σε πολύ πρόχειρη συζήτηση που είχα με άνθρωπο που ξέρει να "διαβάζει" βυζαντινή μουσική και αγνοεί τη νησιώτικη εκδοχή αποκόμισα την εντύπωση ότι μάλλον δεν ταιριάζει. Άλλος πάλι, ο οποίος είναι Σιφνιός και γνώστης του σιφνέικου γλεντιού (άρα ίσως με κάποια προδιάθεση), βρίσκει ομοιότητες. Είμαι σίγουρος ότι στο φόρουμ υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να δώσουν έγκυρη γνώμη.
Η συλλογή Σιγάλα μπορεί να βρεθεί στον ιστότοπο της Ανέμης (http://anemi.lib.uoc.gr).

Σπυρος Γκουμας
koutroufi καλησπερα .
Κατεβασα την εκδοση του Ν. Σιγαλα και διαβασα την καταγραφη που εχει κανει στην Ακριδα και συγκρινοντας την με την εκτελεση που εχω απο τον Α. Μουγαδη στο βιολι και τον Λ. Λουκαταρη στο λαουτο εχω να πω τα εξης ο ηχος και ο ρυθμος της μελωδιας ειναι ιδιος μ αυτον που παιζει η προαναφερθεισα ζυγια .
Οσον αφορα την ομοιοτητα της μελωδιας απο την καταγραφη που εχει κανει ο Ν. Σιγαλας με την μελωδια που τραγουδαει η ζυγια εχει μικροδιαφορες που δεν αλλοιωνουν ομως το κομματι.

ΑΓΗΣ
Τώρα σε σχέση με το ερώτημα πώς έγινε κι αποτέλεσε αυτό το τραγούδι μέρος της σιφναίικης παράδοσης, χωρίς βέβαια να ισχυρίζομαι ότι βρήκα την απάντηση, ίσως αξίζει αν θυμηθούμε ότι το νησί έχει μια έμμεση σχέση με την πολιτική ιστορία της περιόδου της βαβαροκρατίας, σχέση οφειλόμενη στα ψάθινα καπέλα που φτιάχνονταν εκεί, τα "σκιάδια" (τι ωραία λέξη!), τα οποία το 1859 αποτέλεσαν αφορμή για την εξέγερση της νεολαίας, που από το σκιάδια έμεινε γνωστή με το όνομα "τα σκιαδικά" (http://chronontoulapo.wordpress.com/2013/08/11/τα-σκιαδικά-τα-ψαθάκια-που-οδήγησαν/).

pepe
Έριξα μια ματιά στο λινκ. Δεν μπορώ να φανταστώ τη σχέση με το θέμα μας -ίσως γιατί την όλη ιστορία των Σκιαδικών την αγνοούσα πλήρως-, αλλά δεν μπόρεσα να μη χαμογελάσω βλέποντας πώς γίνονταν οι κοινωνικές συγκρούσεις το 1859: επεισόδια στα Εξάρχεια με την αστυνομία, παραβιάσεις πανεπιστημιακού ασύλου... 

ΑΓΗΣ
....Δεν μπορώ να φανταστώ τη σχέση με το θέμα μας....

Ειλικρινά η μοναδική σχέση ότι τα σκιάδια ήταν ψαθάκια σιφνέικα. Και ότι το τραγούδι είναι της εποχής των σκιαδικών (δεν εννοώ ντε και καλά ταυτόχρονο). Ένα ίχνος για ερασιτέχνες ντετέκτιβς δηλαδή.

koutroufi
Εγώ πάλι αναρωτιέμαι πώς μια μελωδία πριν το 1875 (πιθανόν να είναι σύγχρονη, ή και παλαιότερη από τα σκιαδικά αλλά δεν έχω γνώση) διατηρήθηκε και καθιερώθηκε στα σιφναίικα βιολιά μερικές δεκαετίες αργότερα (οι πρώτοι γνωστοί Σιφνιοί βιολατζήδες, όπως και στη Νάξο, εμφανίζονται από το 1890 και μετά). Ποιος ήταν ο ενδιάμεσος μουσικός φορέας; Τσαμπούνα; Λύρα; Δεν υπάρχει ΟΥΔΕΜΙΑ πληροφορία για την ύπαρξη τέτοιων οργάνων στη Σίφνο. 
Πρακτική ερώτηση: Μπορεί η τσαμπούνα να αναπτύξει όλη τη μελωδία της ΑΚΡΙΔΑΣ όπως ακούγεται με το βιολί; 

ΑΓΗΣ
Μάλλον πριν το 1862, χρονολογία έξωσης του Όθωνα από την Ελλάδα.

pepe
Ούτε η τσαμπούνα ούτε η λύρα μπορεί. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν κάνουν αυτή τη δουλειά τα όργανα (φορείς μνήμης), παρά μόνο για το ξεχωριστό δικό τους ρεπερτόριο, το οργανικό. Για το τραγουδιστό, ο φορέας μνήμης είναι οι φωνές των ανθρώπων. Μερικές δεκαετίες δεν είναι τρομερό διάστημα για να θυμάσαι ένα τραγούδι.

koutroufi
"Ομολογώ δεν το είχα σκεφτεί για την ανθρώπινη φωνή. Καλή εξήγηση"
Για κάτσε, πώς δεν υπάρχει μαρτυρία για λύρα;
Έχω ακούσει για σουραύλια (έπαιζε ο κτηνοτρόφος προπάππος μου) για ατομική, κυρίως, διασκέδαση. Αλλά για λύρες (ή τσαμπούνες) δεν έχω υπόψη μου καμιά γραπτή ή προφορική αξιόπιστη μαρτυρία. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν (Lack of evidence is not evidence for absence).
Σχετικά με τις λύρες πάντως υπάρχει ένα στοιχείο που μπορεί κάτι να σημαίνει. Ακόμη και σήμερα, στη Σίφνο γίνεται λόγος για τη "λυριά" (κατά το πενιά) ενός βιολιστή και όχι τόσο για "δοξαριά". Κατάλοιπο από την εποχή των λυρών; Δεν ξέρω. 
Τέλος πάντων, άλλο σκοτεινό κεφάλαιο αυτό

ΑΓΗΣ
Μπορεί κάποιος μήπως να συμπληρώσει την τελευταία στορφή από την "ακρίδα" του #29;
Να σειστούν τα βουνά σου κι οι κάμποι
να βλαστήσει η δούλη σου γη
κι απ' τ .............. που γύρω σου λάμπει
άλλος ήλιος στην Πλάση να βγει

koutroufi
Τόσα χρόνια, ΑΓΗ, και δεν έχω και εγώ ξεκαθαρίσει τι λέει ο στίχος αυτός. Είναι ένα από τα σημεία που ψάχνω. Ο καθένας που τον τραγουδάει έχει δική του εκδοχή με αποτελέσμα να δημιουργείται χασμωδία. Όχι μόνο στο βίντεο του #29 αλλά κυριολεκτικά σε κάθε γλέντι. Καμιά από τις εκδοχές δεν με ικανοποιεί. Ούτε και αυτή από την εκτέλεση της Σικίνου όπου εκεί χρησιμοποιείται ο στίχος:
"κι απ' τα γύρω σου όμορφα δάση"
Σημειωτέον ότι η στροφή αυτή δεν υπάρχει στη Συλλογή Σιγάλα (μην. #24).
Με την ευκαιρία, δεν ξέρω πώς, ο τελευταίος στίχος της στροφής αυτής μου θυμίζει ένα απόσπασμα από τη "μπαλάντα του κυρ Μέντιου", του Βάρναλη:
Κοίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει 
άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη.

ΑΓΗΣ
Με την ευκαιρία κι εγώ, ότι κι εμένα μου το θυμίζει. 
Δεν είναι βέβαια και παράξενο: "άλλος ήλιος στην πλάση να βγει" από εδώ, "έχει η πλάση κοκκινίσει, άλλος ήλιος έχει βγει" από εκεί...
Όμως έχω λόγους να πιστεύω, ότι η στιχουργική σχέση δεν είναι τόσο συμπτωματική. 
Ίσως η "ακρίδα", στις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα δεν ήταν τόσο "ξεχασμένη" όσο σήμερα.
Το λέω αυτό γιατί θυμάμαι κείμενο του Βάρναλη (στο διαδίκτυο, αλλά που να το βρω;), ίσως επιφυλλίδα από τη δουλειά του στον Τύπο, όπου (περίπου το νόημα) στην ιδεολογική διαμάχη με συγκεκριμένο "αστοδημοκράτη" ομότεχνό του, αφού ανέπτυσσε ο Βάρναλης τη θέση του, τού έλεγε με μια ειρωνική όπως μου είχε φανεί συγκατάβαση:
-Ξέρω, ξέρω: τα πουλιά που πετούν στον αέρα 
δεν φοβούνται κανένα καιρό
μόνο φοβούνται μπαρούτι και σκάγια
κι ένα νέο καλό κυνηγό...
Η ατυχής συγκυρία είναι ότι τότε που είχα πέσει πάνω σε αυτό το κείμενο, δεν ήξερα ότι το τετράστιχο αυτό ανήκει στο συγκεκριμένο τραγούδι (θυμόμουν μόνο τη στροφή "έως πότε η ξένη ακρίδα...") κι έτσι δεν το "αποθήκευσα" ή τέλος πάντων δεν το "ταξινόμησα" ώστε να το είχα τώρα πρόχειρο. 
(Όσο για τον άλλο ήλιο που βγαίνει, κι ύστερα χάνεται, δεν είναι παρά υπόθεση μιας περιστροφής της γης γύρω από τον εαυτό της. Αλλά σε ιστορικό χρόνο: 24 ώρες, 24 μέρες, 24 χρόνια, 240... Τρία τέρμινα όπως και να 'χει το θέμα. Έτερον εκάτερον βέβαια.)

Όποιος  γνωρίζει περισσότερα για το τραγούδι ας μπει στον κόπο να συμπληρώσει τα στοιχεία στο forum.

Το κουτρούφι(1)
Με τον (ειρωνικό) χαρακτηρισμό κουτρούφι αναφερόταν παλιά οι υπόλοιποι Σιφνιοί για τους κατοίκους ενός από τα χωριά της Σίφνου, του Αρτεμώνα.