Το πρόβλημα με τα στερεότυπα

Η ιστορία που θέλω να σου διηγηθώ είναι για έναν αρχαιολόγο.
Έψαχνε για αντικείμενα από τη Δεβόνιο εποχή, από τον πολιτισμό των Ινδιάνων  που ζούσαν στη Βόρειο Αμερική λίγο πριν  από την οικολογική καταστροφή του 10.000.π.Χ.
Ανακάλυψε κάτι που το πέρασε για αρχαίο ταφικό λόφο,και ζήτησε την άδεια τους για να τον ανασκάψει.
Πρόσεξε τώρα τι έγινε Τζορτζ.
Οι Ινδιάνοι τον κοίταξαν. Μετά κοίταξαν εμένα. Μετά κοιτάχθηκαν μεταξύ τους.
Μετά μίλησε ο πιο γέρος ανάμεσά τους, και με σοβαρό ύφος έδωσε την άδεια στον αρχαιολόγο.
Αυτός πήρε την αξίνα και το φτυάρι του κι άρχισε να σκάβει με μανία.
Σε δυο λεπτά  είχε εξαφανιστεί.
Είχε πέσει μέσα σ'ένα βόθρο των Ινδιάνων.
Και τότε οι Ινδιάνοι γέλασαν. Πρόσεξε τι σου λέω Τζορτζ.
Τους ήξερα όσο καλά μπορεί να ξέρει ένας λευκός τους Ινδιάνους.
Μου είχαν εμπιστοσύνη και τους είχα εμπιστοσύνη. Και όμως, καθόμουν εκεί, ενώ αυτοί έπαιζαν το μικρό τους αστείο, και δεν υποψιάστηκα ούτε για μια στιγμή τι θα γινόταν.
Παρόλο που είχα αρχίσει να ανακαλύπτω τις τηλεπαθητικές  μου ικανότητές και να τις εστιάζω λίγο. Σκέψου το Τζορτζ.
Σκέψου όλους τους ανέκφραστους μαύρους που έχεις δει.
Σκέψου όλες εκείνες τις φορές που ένας μαύρος έκανε κάτι τόσο απίστευτα τόσο εξωφρενικά ηλίθιο,ώστε για μια στιγμή αναρωτήθηκες μήπως είναι πραγματικά κατώτεροι από τους λευκούς-και φυσικά, επειδή είσαι προοδευτικός , μετά ντράπηκες γι'αυτή τη ρατσιστική αναλαμπή.
Και σκέψου το 99%στις 100 των γυναικών στον δυτικό κόσμο,εκτός από την Νορβηγία όπου παριστάνουν τις ανεγκέφαλες χωρίς να είναι.
Σκέψου, Τζορτζ, σκέψου.
Η σιωπή φαινόταν να απλώνεται, να απλώνεται, και να τον οδηγεί
σε ένα μακρύ διάδρομο όπου επικρατούσε ένα σχεδόν βουδιστικό κενό.
Ο Τζορτζ, είδε επιτέλους! με μια φευγαλέα ματιά το Κενό
που προσπαθούσαν να του περιγράψουν όλοι οι τριπάκηδες φίλοι
του-και μετά θυμήθηκε ότι δεν ήταν αυτό το τριπ που τον οδηγούσε ο Χάγκμπαρντ.
 Αλλά η σιωπή εξακολούθησε παίρνοντας τη μορφή μιας πνευματικής ηρεμίας, το μάτι μέσα στον κυκλώνα των τελευταίων ημερών, και ο  Τζορτζ είδε τον εαυτό του να σκέφτεται με απόλυτη αμεροληψία και γαλήνη, χωρίς ελπίδα ή τρόμο, χωρίς αυταρέσκεια ή ενοχή.
 Αν όχι ολοκληρωτικά χωρίς εγώ, τουλάχιστον χωρίς το φλογισμένο και αδηφάγο εγώ που
συνήθως είτε ορμά να αρπάξει τη γυμνή πραγματικότητα, είτε ζαρώνει μπροστά  της και προσπαθεί να την αποφύγει.
 Εξέτασε τις αναμνήσεις του και έμεινε ασυγκίνητος, αντικειμενικός, γαλήνιος.
Σκέφτηκε τους μαύρους και τις γυναίκες και τις πράξεις της
συγκαλυμμένης εκδίκησης κατά των Αφεντάδων τους, τις πράξεις του σαμποτάζ που δεν μπορούσαν να αναγνωριστούν σαν τέτοιες, γιατί έπαιρναν την μορφή πράξεων υπακοής.

Σκέφτηκε τους Σοσόν και το χοντροκομμένο αστείο τους, τόσο όμοιο με τα αστεία των καταπιεσμένων λαών σε όλο τον κόσμο.
Κατάλαβε ξαφνικά το νόημα της Αποκριάς και των γιορτών και των πάρτι,
και όλων των άλλων περιορισμένων και δομημένων περιπτώσεων στις οποίες επιτρέπεται η "Επιστροφή των Καταπιεσμένων του Φρόιντ".
Θυμήθηκε όλες τις φορές που είχε εκδικηθεί κι ο ίδιος έναν καθηγητή,ένα διευθυντή σχολείου,ένα γραφειοκράτη, ή ακόμα παλιότερα τους γονείς του, περιμένοντας να έρθει κάποια στιγμή στη διάρκεια της οποίας κάνοντας αυτό ακριβώς που του είχαν πει να κάνει, μπορούσε να προκαλέσει κάποια μικρή  καταστροφή.
Είδε ένα κόσμο από ρομπότ να περπατά άκαμπτα στους δρόμους που τους είχαν
ορίσει από πάνω, και κάθε ρομπότ να είναι εν μέρει ζωντανό, εν μέρει ανθρώπινο,
και να περιμένει την ευκαιρία του για να προκαλέσει κι αυτό κάποια μικρή καταστροφή.
Είδε τελικά γιατί τα πάντα στον κόσμο πάνε στραβά, και η  στάνταρ κατάσταση είναι
 "Όλα Χέσε Μέσα"
 "Χάγκμπαρντ" είπε αργά.
Μου φαίνεται ότι κατάλαβα. Η Γένεση τα λέει ανάποδα.
Τα προβλήματά μας άρχισαν από την υπακοή και όχι από την ανυπακοή.
Και ο άνθρωπος δεν έχει δημιουργηθεί ακόμη.
Ο Χάγκμπαρντ  είπε: "Πλησιάζεις την αλήθεια. Βάδιζε προσεκτικά τώρα Τζορτζ. Η αλήθεια -όπως λέει ο Σαίξπηρ-δεν είναι ένα σκυλί που μπορεί να το μαστιγώσεις για να μπει στο σκυλόσπιτο".
"Η αλήθεια είναι μια τίγρη. Βάδιζε προσεκτικά Τζορτζ".
Ο Τζορτζ: όλα τα ατυχήματα ήταν στην πραγματικότητα μια συγκαλυμμένη εξέγερση.Κάθε άνθρωπος είναι επαναστατημένος αλλά λίγοι έχουν το κουράγιο να το αποδεχτούν. Οι άλλοι μπλοκάρουν το σύστημα από ατύχημα(χα χα χα)ή από βλακεία(χα χα)
-Άκου να σου πω  για τους Ινδιάνους Τζορτζ.
-Ποιούς Ινδιάνους;
Απόσπασμα από τη δυσεύρετη πια τριλογία το" Χρυσό μήλο".
Συγγραφείς: Robert Shea  και Robert Anton Wilson