Το γεγονός.
Τέσσερις Κούρδοι συγκέντρωσαν μια ομάδα χριστιανών γυναικών στην αυλή του καθεδρικού ναού. Με την απειλή των όπλων τις ανάγκασαν να συγκεντρώσουν όλα τα βιβλία που θα μπορούσαν να βρουν στη βιβλιοθήκη του ναού και να τα σωριάσουν στην αυλή. Γρήγορα η αυλή ήταν γεμάτη με τα βιβλία, το ένα πάνω στο άλλο. Όταν η βιβλιοθήκη είχε πια αδειάσει, ένας από τους άνδρες τους έβαλε φωτιά. Ένας από τους υπόλοιπους, έκλεισε την πόρτα της αυλής εγκλωβίζοντας τις γυναίκες και τα παιδιά μέσα, και με την απειλή όπλου άρχισε να αποσπά τα φοβισμένα παιδιά από την αγκαλιά των μανάδων τους, και να τα ρίχνει στη φωτιά. Οι μητέρες που ενστικτωδώς έσπευδαν να σώσουν τα παιδιά τους, σκοτώνονταν επί τόπου, καθώς οι άνδρες τις πυροβολούσαν και τις έριχναν κι αυτές μέσα στις φλόγες. Οι άνδρες αυτοί, δεν σταμάτησαν να τροφοδοτούν τη μεγάλη φωτιά έως ότου όλες οι γυναίκες είχαν εξολοθρευτεί.. Στην αυλή μετά, δεν υπήρχαν παρά μόνο στάχτες. Ένα δεκάχρονο κοριτσάκι που επέζησε αυτής της σφαγής, έγινε αργότερα ένας αυτόπτης μάρτυρας. Οι σύζυγοι και οι άντρες συγγενείς αυτών των γυναικών είχαν ήδη σφαγιαστεί.
Sabri Άτμαν γράφει:
"Αυτή είναι μία από τις πολλές ιστορίες της γενοκτονίας που σήμερα - περίπου 90 χρόνια αργότερα - με έφερε σε ένα διαμέρισμα στο Jakobsberg, μια πυκνοκατοικημένη περιοχή στα βόρεια της Στοκχόλμης. Καθόμαστε σε ένα μικρό σαλόνι με τις περσίδες χαμηλωμένες για να κρατήσουμε έξω την ισχυρή ακτινοβολία του ήλιου. Μιλάμε για το παρελθόν μας. Τρεις από τους άντρες στο δωμάτιο έχουν ζήσει στη φυλακή, με ποινές από 11 έως 15 έτη. Εγώ ήμουν πολύ μικρός για να είμαι πολιτικά ενεργός στις αρχές της δεκαετίας του '70 και του '80. Σε σύγκριση με τους άλλους είμαι Ασσύριος, αλλά είμαστε όλοι γεννημένοι στην Τουρκία. Όλοι ενδιαφερόμαστε για τις καταστάσεις στην πατρίδα μας, για την ανάπτυξή της, και είμαστε όλοι συγγραφείς σε μια ιστοσελίδα που ονομάζεται Nasname. Ένα δικτυακό τόπο από τους διανοούμενους Κούρδους της Διασποράς. Το δωμάτιο είναι ακόμα γεμάτο με δραστηριότητες. Ένας από τους άνδρες ο Behzat Bilek, ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές στην παρουσίαση γνωστή σαν Berzan Boti. Η πραγματική του ταυτότητα διατηρήθηκε απόρρητη λόγω του φόβου για αντίποινα στη δράση του, μια ενέργεια που ονειρευόταν πολύ καιρό να κάνει".
Sabri Άτμαν
Θεραπεύοντας το πνεύμα και το σώμα
Το Σιίρτ είναι τώρα μια πόλη στη νοτιοανατολική Τουρκία, που κατοικείται κυρίως από Κούρδους. Μέχρι το 1915 όμως ήταν η πατρίδα μεγάλου αριθμού χριστιανών. Εκείνη τη χρονιά η Οθωμανική Τουρκία ξεκίνησε έναν ιερό πόλεμο εναντίον των «απίστων». Τρομερές σφαγές συνέβησαν στο Σιίρτ και την γύρω περιοχή και όλοι οι ντόπιοι χριστιανικοί πληθυσμοί δολοφονήθηκαν βάναυσα.
Το Έτος του Ξίφους – το 1915 όπως το ονόμασαν οι Ασσύριοι.
Αυτή είναι παλιά ιστορία τώρα. Ποιος νοιάζεται ακόμα γι 'αυτήν μετά από τόσα χρόνια; ένας ιδιαίτερος Κούρδος από το Σιίρτ νοιάζεται. Είναι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος με ένα βαρύ φορτίο στη συνείδησή του. Πώς να βρει την ψυχική του ηρεμία, γνωρίζοντας ότι ο παππούς του ήταν ένας από τους δράστες των φρικτών εγκλημάτων που έγιναν στο Σιίρτ;
Ο Behzat Bilek μεγαλώνοντας κατάλαβε ότι είναι εγγονός ενός Κούρδου «δράστη» από το Σιίρτ. Θέλησε να ζητήσει συγγνώμη για τη γενοκτονία και θέλησε αυτό να το κάνει με μια πραγματική πράξη. Έτσι, ο Behzat δίνει πίσω το μερίδιο της γης που κληρονόμησε από τον παππού του, η οποία είχε κατασχεθεί από τους Ασσυρίους. Ο Behzat λέει ότι δεν γνώριζε τίποτα σχετικά για τη γενοκτονία έως ότου ενηλικιώθηκε και άρχισε την έρευνα αυτή. Ποτέ δεν διδάχθηκε κάτι σχετικό στο σχολείο και στο σπίτι του ήταν επίσης ταμπού.
"O Α' Παγκόσμιος Πόλεμος είναι ένα πολύ γνωστό γεγονός διεθνώς. Η εκδήλωση του στην Οθωμανική Αυτοκρατορία έλαβε χώρα στα τέλη του 1915. Η Γενοκτονία έγινε εις βάρος όλων των χριστιανικών μειονοτήτων που ζούσαν εκεί. Το Cimencik, το χωριό μου, της επαρχίας Eruh, ήταν ένα από τα μέρη όπου συνέβησαν πολλά απ’ αυτά τα ατυχή γεγονότα. Έχω ερευνήσει προσωπικά αυτό το γεγονός και τις πολλές διαφορετικές του πτυχές. Σήμερα, το γεγονός αυτό, το σύγχρονο κράτος εξακολουθεί όχι μόνο να το αρνείται και να το διαστρεβλώνει για πάνω από 93 χρόνια, αλλά και κάθε αναφορά σ’ αυτό θεωρείται ταμπού. Δεν ήθελα απλά να επικαλεστώ αυτό που οι ιστορικοί έγραψαν ή θεωρούν τεκμηριωμένο. Έχω ακούσει ακόμη τις ομολογίες ανθρώπων που δεν ήταν μόνο μάρτυρες σ’ αυτή την τραγική γενοκτονία, αλλά έλαβαν μέρος σαν δράστες σε αυτές τις σφαγές . Όπου τα άτομα αυτά μπορούν να περιγραφούν σαν «ένοχοι». Έχω συναντήσει αυτούς τους ανθρώπους πρόσωπο με πρόσωπο και τους άκουσα λίγο πριν το θάνατό τους. Στα χρόνια της γενοκτονίας, πολλοί Ασσύριοι δολοφονήθηκαν, η γη τους κατασχέθηκε, και οι λίγοι από αυτούς που επέζησαν εξισλαμίσθηκαν. Τα εγγόνια αυτών των εξισλαμισμένων ατόμων εξακολουθούν να ζουν σήμερα στο χωριό μας.
Τότε, ανακάλυψα ότι η γη που κληρονόμησα εγώ τα αδέλφια μου και οι αδελφές μου από τον πατέρα μου, ήταν στην πραγματικότητα η γη αυτών των ανθρώπων (Ασσύριοι), οι οποίοι σφαγιάστηκαν το 1915. Δεν ανήκε σε μας. Τώρα δεν μπορώ να βρω τις σωστές λέξεις που να περιγράφουν την ντροπή, ενοχή, τον πόνο και τις τύψεις συνείδησης που ζω. Προτού πάρω την απόφασή μου της μεταβίβασης των τίτλων, εδώ και πολλά χρόνια έχω σκεφτεί πολύ, και προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στα παπούτσια αυτών των ανθρώπων που υπήρξαν τα θύματα της γενοκτονίας.
Παρά τους προσωπικούς απολογισμούς και την έκφραση της λύπης και της συγγνώμης μου προς πολλούς Ασσυρίους και Αρμένιους ιδιώτες που συνάντησα δεν με εγκατέλειπε η πίεση της συνείδησης μου από αυτό που κληρονόμησα. Ακόμα κι αν προσωπικά δεν έχω άμεση εμπλοκή με την γενοκτονία που έγινε τότε, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πρέπει να κάνω κάτι που να υπερβαίνει τη συγγνώμη. Για τον λόγο αυτό,αποφάσισα το κτήμα που έχω κληρονομήσει από τους προγόνους μου, να το επιστρέψω στους πραγματικούς του ιδιοκτήτες τους Ασσύριους, μέσω της Seyfo Center μιας οργάνωσης η οποία εργάζεται για την αναγνώριση της γενοκτονίας τους.
Αυτή η πράξη μου γίνεται με τη δική μου ελεύθερη βούληση και δεν έχω επηρεαστεί από οποιαδήποτε ομάδα ή οργάνωση, ούτε υπάρχει κάποιο οικονομικό όφελος, οικογενειακή και προσωπική πρόθεση ή άλλος λόγος που να βρίσκεται πίσω από αυτήν.
Οι τρομακτικές πλευρές της γενοκτονίας έχουν περιγραφεί με λεπτομέρειες σε πολλά βιβλία και τεκμηριώνονται με πολλά ιστορικά έγγραφα. Η ευθύνη για τη γενοκτονία λόγω της φύσης της, (είναι μια οργανωμένη πολιτική δράση) βαραίνει αναμφίβολα κατά του κράτους που είναι η συνέχεια της τότε Αυτοκρατορίας .
Εντούτοις, έχοντας δηλώσει ότι η κύρια ευθύνη εμπίπτει κατά του επίσημου κράτους, αυτό δεν αφήνει απ’έξω από την ευθύνη και όσους εκτέλεσαν αυτά τα σχέδια, ούτε αφαιρεί την ενοχή τους.
Σε αυτή την γενοκτονία αυτοί που την έφεραν εις πέρας είναι το ίδιο ένοχοι για τις ενέργειές τους όσο και εκείνοι που πήραν την απόφαση να την εφαρμόσουν. Σε αυτή την ιστορική ενοχή, σαν άνθρωπος με την ανθρωπιστική έννοια, δεν θα μπορούσα να αφήσω το αίσθημα της ντροπής να συνεχιστεί. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είναι καθήκον μου να μην καθυστερήσω άλλο τη συγγνώμη για τα θύματα της γενοκτονίας και να επιστρέψω οτιδήποτε έχουμε, και έχει κατασχεθεί από αυτούς. Γιατί το να ζω με ιστορικές ενοχές- ακόμα κι αν δεν έχω άμεση σχέση με τη γενοκτονία- και να μην παίρνω θέση παραμένοντας σιωπηλός τη στιγμή που γνωρίζω, είναι σαν να συνεχίζω το έργο του εκτοπισμού τους. Με αυτή την πράξη μου, θα ήθελα να βάλω ένα τέλος σε μια ιστορική ενοχή που συνέβη πριν από πολλά χρόνια και κρατήθηκε στη σιωπή.
Εξ ονόματος των παππούδων μου, ζητώ συγγνώμη και σας ζητώ να τους συγχωρήσετε. Η απόφασή μου να ζητήσω συγγνώμη έχει να κάνει με τον ερχομό της πραγματικής ειρήνης με τους ανθρώπους που υπήρξαν τα θύματα της γενοκτονίας".
(Αποσπάσματα από την ομιλία του Behzat Bilek )
Συνέχεια εδώ http://www.atour.com/~aahgn/news/20090718a.html
Δημοσιεύτηκε στις 26/5/2009 στο Seyfo Center από τον Νούρι Kino.
Ο πρόεδρος της Seyfo Center, Sabri Άτμαν, μοιάζει ανακουφισμένος ακριβώς όπως και ο Behzat. Ο Sabri φοβόταν ότι η εκδήλωση παράδοσης της συμβολαιογραφικής πράξης μπορεί να υπονομευθεί. Εξηγεί: «Φυσικά ή αγωνία ήταν όχι για τη γη, αλλά για τη δράση. Η τελετή στο σουηδικό κοινοβούλιο είναι ένα ιστορικό γεγονός. Δεν είναι μόνο η αρχή για την αναγνώριση της γενοκτονίας, είναι επίσης ένα πρώτο βήμα προς τη συμφιλίωση. http://www.seyfocenter.com/
Σχετικές πληροφορίες.
Ο Sabri Άτμαν είναι Σουηδός υπήκοος, και αυτός είναι ο λόγος που η επίσημη παράδοση των τίτλων κυριότητας του ακινήτου πραγματοποιήθηκε στο σουηδικό κοινοβούλιο.Ένας άλλος λόγος οφειλόταν στο γεγονός ότι πολλά μέλη του Σουηδικού κοινοβουλίου έχουν εμπλακεί σε συζητήσεις με την Τουρκία για την αναγνώριση της γενοκτονίας
Το βίντεο έχει σκληρές σκηνές.
Μικρά Ασία -Μέρος Α - Mikra Asia
http://www.youtube.com/watch?v=X9vVgIdrvqo
Από τη σειρά "Το Πανόραμα του Αιώνα" που προβλήθηκε στην ΕΤ1. Τα βίντεο αποκαλύπτουν σημαντικά σημεία της ιστορικής αλήθειας σε αντίθεση με την προπαγάνδα που ασκείται από τα επίσημα κράτη και επιβάλλεται στα σχολεία.
- Διωγμοί των Ελλήνων - Amele Tamburu
- Η Σφαγή των Αρμενίων
Ο Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Χαλδαίων σεβασμιότατος Addai Sher ζούσε στο Σιίρτ εκείνη την εποχή. Ήταν υπεύθυνος για το νέο καθεδρικό ναό, που ξεκίνησε στα 1895. Καθ 'όλη τη θητεία του στο Σιίρτ ο Αρχιεπίσκοπος ήταν γνωστός κυρίως για τη συλλογή πολύτιμων παλαιών χειρογράφων και βιβλίων, για τη βιβλιοθήκη του ναού. Ο Αρχιεπίσκοπος Sher ήταν και ο ίδιος συγγραφέας έργων με θεολογικά, φιλοσοφικά και γλωσσικά θέματα. Αυτά τα βιβλία της συλλογής του ρίχτηκαν στη φωτιά από τους Κούρδους που δολοφόνησαν τις χριστιανές γυναίκες μαζί με τα παιδιά τους. Στη συλλογή υπήρχε και ένα πολύτιμο χειρόγραφο στα Συριακά, το μοναδικό αντίγραφο μιας διατριβής του θεολόγου Θεόδωρου Μοψουεστίας, σχετικά με τις δύο φύσεις του Χριστού σε ένα πρόσωπο, γραμμένο τον 6ο αιώνα, και φημολογείται ότι ίσως έχει σωθεί από τις φλόγες. Ο Σεβασμιότατος Sher το είχε τυλιγμένο σε ειδική θήκη και διέταξε τον υπηρέτη του να το κρύψει σε ένα πηγάδι, γνωστό ως Ayn Salib που βρισκόταν κοντά στην κατοικία του. Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος είχε ένα φρικιαστικό τέλος. Ήταν φίλος με έναν Κούρδο Αγά και όταν ξεκίνησαν οι σφαγές του 1915 ο Sher κατέφυγε σε ένα χωριό που ανήκε σε αυτόν. Ο Sher πήγε να κρυφτεί σε μια σπηλιά έξω από το χωριό, αλλά τελικά οι στρατιώτες που τον έψαχναν βρήκαν τον χώρο που κρυβόταν, και ο Αρχιεπίσκοπος μεταφέρθηκε πίσω στο χωριό. Εκεί αφού βασανίστηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο και τελικά εκτελέστηκε. Αυτό συνέβη τον Ιούνιο του 1915. Ο παππούς του Behzat Bilek πρέπει να είχε ακούσει για την εκτέλεση και να ήταν ένας από τους δράστες των σφαγών στο Σιίρτ.
Άλλες μαρτυρίες
Για το ίδιο θέμα γράφει ο Martin Niepage που ήταν καθηγητής το 1915 στη *Γερμανική Τεχνική Σχολή στο Χαλέπι. Ο Martin Niepage αφήνει ντοκουμέντα για το πώς έγινε η γενοκτονία των Αρμενίων και καταγράφει πολλά από τα συμβάντα αυτά με λεπτομέρειες στα κείμενά του.
Οι δηλώσεις του βρίσκονται μεταξύ άλλων, στα πολιτικά αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας.
Η ωμή αλήθεια με έμμεσο τρόπο έρχεται στο φως. Η πλήρης έκθεση του Niepage για το Νοέμβρη του 1916 έχει ήδη εμφανιστεί σε αγγλική μετάφραση, με τον τίτλο «Η φρίκη του Χαλεπίου»
( The New York Times - Σύγχρονη Ιστορία Vol 5)
Για την μετέπειτα ζωή του Μάρτιν Niepage λίγα είναι γνωστά.
*Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, σύμμαχος και αρωγός της Τουρκίας είναι η Γερμανία.Οι πληροφορίες είναι από εδώ: www.shlama.be
Το κείμενο σε pdf αν θέλετε να το κρατήσετε.
ARMENIE
Dr Martin Niepage - The Horrors of aleppo - 1975
English Version
*
Άλλοι μάρτυρες
Beatrice Rohner: Ελβετή νοσοκόμα και αρωγός των προσφύγων στο Χαλέπι το 1915 - 1917. Έχει καλεσθεί σαν αυτόπτης μάρτυρας της γενοκτονίας. Έστειλε τότε πολλές επιστολές και αναφορές για την κατάσταση των ορφανών. Οι δηλώσεις της βρίσκονται μεταξύ άλλων, στα πολιτικά αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας.Πηγή
Οι περιπέτειες της αναγνώρισης
«Έλεγα πάντα τη γνώμη μου γι΄αυτό που συνέβη το 1915 και η γνώμη μου για τα γεγονότα αυτά δεν έχει αλλάξει», τόνισε ο Ομπάμα.
«Μια πλήρης και ειλικρινής αναγνώριση είναι προς το συμφέρον όλων μας», υπογράμμισε.
Για τον πρόεδρο Ομπάμα η αμφισβήτηση της ιστορίας αποσταθεροποιεί το παρόν και αμαυρώνει τη μνήμη όσων χάθηκαν, ενώ το να λαμβάνει κανείς υπόψη του το παρελθόν βοηθάει να τεθούν οι στέρεες βάσεις για ένα κοινό, ειρηνικό μέλλον με ευημερία».
Δημοσιεύτηκε στις 24 Απριλίου 2011 από τη zougla.gr.
Προσαρμογή από άρθρο του Νουρί Kino και το
Τέσσερις Κούρδοι συγκέντρωσαν μια ομάδα χριστιανών γυναικών στην αυλή του καθεδρικού ναού. Με την απειλή των όπλων τις ανάγκασαν να συγκεντρώσουν όλα τα βιβλία που θα μπορούσαν να βρουν στη βιβλιοθήκη του ναού και να τα σωριάσουν στην αυλή. Γρήγορα η αυλή ήταν γεμάτη με τα βιβλία, το ένα πάνω στο άλλο. Όταν η βιβλιοθήκη είχε πια αδειάσει, ένας από τους άνδρες τους έβαλε φωτιά. Ένας από τους υπόλοιπους, έκλεισε την πόρτα της αυλής εγκλωβίζοντας τις γυναίκες και τα παιδιά μέσα, και με την απειλή όπλου άρχισε να αποσπά τα φοβισμένα παιδιά από την αγκαλιά των μανάδων τους, και να τα ρίχνει στη φωτιά. Οι μητέρες που ενστικτωδώς έσπευδαν να σώσουν τα παιδιά τους, σκοτώνονταν επί τόπου, καθώς οι άνδρες τις πυροβολούσαν και τις έριχναν κι αυτές μέσα στις φλόγες. Οι άνδρες αυτοί, δεν σταμάτησαν να τροφοδοτούν τη μεγάλη φωτιά έως ότου όλες οι γυναίκες είχαν εξολοθρευτεί.. Στην αυλή μετά, δεν υπήρχαν παρά μόνο στάχτες. Ένα δεκάχρονο κοριτσάκι που επέζησε αυτής της σφαγής, έγινε αργότερα ένας αυτόπτης μάρτυρας. Οι σύζυγοι και οι άντρες συγγενείς αυτών των γυναικών είχαν ήδη σφαγιαστεί.
"Αυτή είναι μία από τις πολλές ιστορίες της γενοκτονίας που σήμερα - περίπου 90 χρόνια αργότερα - με έφερε σε ένα διαμέρισμα στο Jakobsberg, μια πυκνοκατοικημένη περιοχή στα βόρεια της Στοκχόλμης. Καθόμαστε σε ένα μικρό σαλόνι με τις περσίδες χαμηλωμένες για να κρατήσουμε έξω την ισχυρή ακτινοβολία του ήλιου. Μιλάμε για το παρελθόν μας. Τρεις από τους άντρες στο δωμάτιο έχουν ζήσει στη φυλακή, με ποινές από 11 έως 15 έτη. Εγώ ήμουν πολύ μικρός για να είμαι πολιτικά ενεργός στις αρχές της δεκαετίας του '70 και του '80. Σε σύγκριση με τους άλλους είμαι Ασσύριος, αλλά είμαστε όλοι γεννημένοι στην Τουρκία. Όλοι ενδιαφερόμαστε για τις καταστάσεις στην πατρίδα μας, για την ανάπτυξή της, και είμαστε όλοι συγγραφείς σε μια ιστοσελίδα που ονομάζεται Nasname. Ένα δικτυακό τόπο από τους διανοούμενους Κούρδους της Διασποράς. Το δωμάτιο είναι ακόμα γεμάτο με δραστηριότητες. Ένας από τους άνδρες ο Behzat Bilek, ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές στην παρουσίαση γνωστή σαν Berzan Boti. Η πραγματική του ταυτότητα διατηρήθηκε απόρρητη λόγω του φόβου για αντίποινα στη δράση του, μια ενέργεια που ονειρευόταν πολύ καιρό να κάνει".
Sabri Άτμαν
Θεραπεύοντας το πνεύμα και το σώμα
Το Έτος του Ξίφους – το 1915 όπως το ονόμασαν οι Ασσύριοι.
Αυτή είναι παλιά ιστορία τώρα. Ποιος νοιάζεται ακόμα γι 'αυτήν μετά από τόσα χρόνια; ένας ιδιαίτερος Κούρδος από το Σιίρτ νοιάζεται. Είναι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος με ένα βαρύ φορτίο στη συνείδησή του. Πώς να βρει την ψυχική του ηρεμία, γνωρίζοντας ότι ο παππούς του ήταν ένας από τους δράστες των φρικτών εγκλημάτων που έγιναν στο Σιίρτ;
 |
| Σιίρτ - δρόμος στο κέντρο της παλιάς πόλης |
Είναι ο πρώτος που ενεργεί επίσημα για να ζητήσει συγχώρεση.
 |
| Το Ιστορικό Μήνυμα του Behzat Bilek |
Τότε, ανακάλυψα ότι η γη που κληρονόμησα εγώ τα αδέλφια μου και οι αδελφές μου από τον πατέρα μου, ήταν στην πραγματικότητα η γη αυτών των ανθρώπων (Ασσύριοι), οι οποίοι σφαγιάστηκαν το 1915. Δεν ανήκε σε μας. Τώρα δεν μπορώ να βρω τις σωστές λέξεις που να περιγράφουν την ντροπή, ενοχή, τον πόνο και τις τύψεις συνείδησης που ζω. Προτού πάρω την απόφασή μου της μεταβίβασης των τίτλων, εδώ και πολλά χρόνια έχω σκεφτεί πολύ, και προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στα παπούτσια αυτών των ανθρώπων που υπήρξαν τα θύματα της γενοκτονίας.
Παρά τους προσωπικούς απολογισμούς και την έκφραση της λύπης και της συγγνώμης μου προς πολλούς Ασσυρίους και Αρμένιους ιδιώτες που συνάντησα δεν με εγκατέλειπε η πίεση της συνείδησης μου από αυτό που κληρονόμησα. Ακόμα κι αν προσωπικά δεν έχω άμεση εμπλοκή με την γενοκτονία που έγινε τότε, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πρέπει να κάνω κάτι που να υπερβαίνει τη συγγνώμη. Για τον λόγο αυτό,αποφάσισα το κτήμα που έχω κληρονομήσει από τους προγόνους μου, να το επιστρέψω στους πραγματικούς του ιδιοκτήτες τους Ασσύριους, μέσω της Seyfo Center μιας οργάνωσης η οποία εργάζεται για την αναγνώριση της γενοκτονίας τους.
Αυτή η πράξη μου γίνεται με τη δική μου ελεύθερη βούληση και δεν έχω επηρεαστεί από οποιαδήποτε ομάδα ή οργάνωση, ούτε υπάρχει κάποιο οικονομικό όφελος, οικογενειακή και προσωπική πρόθεση ή άλλος λόγος που να βρίσκεται πίσω από αυτήν.
Οι τρομακτικές πλευρές της γενοκτονίας έχουν περιγραφεί με λεπτομέρειες σε πολλά βιβλία και τεκμηριώνονται με πολλά ιστορικά έγγραφα. Η ευθύνη για τη γενοκτονία λόγω της φύσης της, (είναι μια οργανωμένη πολιτική δράση) βαραίνει αναμφίβολα κατά του κράτους που είναι η συνέχεια της τότε Αυτοκρατορίας .
Εντούτοις, έχοντας δηλώσει ότι η κύρια ευθύνη εμπίπτει κατά του επίσημου κράτους, αυτό δεν αφήνει απ’έξω από την ευθύνη και όσους εκτέλεσαν αυτά τα σχέδια, ούτε αφαιρεί την ενοχή τους.
Σε αυτή την γενοκτονία αυτοί που την έφεραν εις πέρας είναι το ίδιο ένοχοι για τις ενέργειές τους όσο και εκείνοι που πήραν την απόφαση να την εφαρμόσουν. Σε αυτή την ιστορική ενοχή, σαν άνθρωπος με την ανθρωπιστική έννοια, δεν θα μπορούσα να αφήσω το αίσθημα της ντροπής να συνεχιστεί. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είναι καθήκον μου να μην καθυστερήσω άλλο τη συγγνώμη για τα θύματα της γενοκτονίας και να επιστρέψω οτιδήποτε έχουμε, και έχει κατασχεθεί από αυτούς. Γιατί το να ζω με ιστορικές ενοχές- ακόμα κι αν δεν έχω άμεση σχέση με τη γενοκτονία- και να μην παίρνω θέση παραμένοντας σιωπηλός τη στιγμή που γνωρίζω, είναι σαν να συνεχίζω το έργο του εκτοπισμού τους. Με αυτή την πράξη μου, θα ήθελα να βάλω ένα τέλος σε μια ιστορική ενοχή που συνέβη πριν από πολλά χρόνια και κρατήθηκε στη σιωπή.
Εξ ονόματος των παππούδων μου, ζητώ συγγνώμη και σας ζητώ να τους συγχωρήσετε. Η απόφασή μου να ζητήσω συγγνώμη έχει να κάνει με τον ερχομό της πραγματικής ειρήνης με τους ανθρώπους που υπήρξαν τα θύματα της γενοκτονίας".
(Αποσπάσματα από την ομιλία του Behzat Bilek )
Συνέχεια εδώ http://www.atour.com/~aahgn/news/20090718a.html
Δημοσιεύτηκε στις 26/5/2009 στο Seyfo Center από τον Νούρι Kino.
Ένας καλός άνθρωπος από το Siirt
Σχετικές πληροφορίες.
Ο Sabri Άτμαν είναι Σουηδός υπήκοος, και αυτός είναι ο λόγος που η επίσημη παράδοση των τίτλων κυριότητας του ακινήτου πραγματοποιήθηκε στο σουηδικό κοινοβούλιο.Ένας άλλος λόγος οφειλόταν στο γεγονός ότι πολλά μέλη του Σουηδικού κοινοβουλίου έχουν εμπλακεί σε συζητήσεις με την Τουρκία για την αναγνώριση της γενοκτονίας
Το βίντεο έχει σκληρές σκηνές.
Μικρά Ασία -Μέρος Α - Mikra Asia
http://www.youtube.com/watch?v=X9vVgIdrvqo
Από τη σειρά "Το Πανόραμα του Αιώνα" που προβλήθηκε στην ΕΤ1. Τα βίντεο αποκαλύπτουν σημαντικά σημεία της ιστορικής αλήθειας σε αντίθεση με την προπαγάνδα που ασκείται από τα επίσημα κράτη και επιβάλλεται στα σχολεία.
- Διωγμοί των Ελλήνων - Amele Tamburu
- Η Σφαγή των Αρμενίων
 |
| Ο Επίσκοπος Χαλδαίας Addai Sher |
 |
| Ο Martin Niepage |
Για το ίδιο θέμα γράφει ο Martin Niepage που ήταν καθηγητής το 1915 στη *Γερμανική Τεχνική Σχολή στο Χαλέπι. Ο Martin Niepage αφήνει ντοκουμέντα για το πώς έγινε η γενοκτονία των Αρμενίων και καταγράφει πολλά από τα συμβάντα αυτά με λεπτομέρειες στα κείμενά του.
Οι δηλώσεις του βρίσκονται μεταξύ άλλων, στα πολιτικά αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας.
Η ωμή αλήθεια με έμμεσο τρόπο έρχεται στο φως. Η πλήρης έκθεση του Niepage για το Νοέμβρη του 1916 έχει ήδη εμφανιστεί σε αγγλική μετάφραση, με τον τίτλο «Η φρίκη του Χαλεπίου»
( The New York Times - Σύγχρονη Ιστορία Vol 5)
Για την μετέπειτα ζωή του Μάρτιν Niepage λίγα είναι γνωστά.
*Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, σύμμαχος και αρωγός της Τουρκίας είναι η Γερμανία.Οι πληροφορίες είναι από εδώ: www.shlama.be
Το κείμενο σε pdf αν θέλετε να το κρατήσετε.
ARMENIE
Dr Martin Niepage - The Horrors of aleppo - 1975
English Version
*
Άλλοι μάρτυρες
Beatrice Rohner: Ελβετή νοσοκόμα και αρωγός των προσφύγων στο Χαλέπι το 1915 - 1917. Έχει καλεσθεί σαν αυτόπτης μάρτυρας της γενοκτονίας. Έστειλε τότε πολλές επιστολές και αναφορές για την κατάσταση των ορφανών. Οι δηλώσεις της βρίσκονται μεταξύ άλλων, στα πολιτικά αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας.Πηγή
Αργοπέθαιναν, ήταν φανερό. Αυτοί δεν ήταν εχθροί, δεν ήταν ούτε κακοποιοί, δεν ήταν τίποτα του κόσμου τούτου πια – ήταν μονάχα μαύρες σκιές, φαντάσματα της πείνας και του λοιμού, σωριασμένα ανάκατα μες στο πρασινωπό σκοτάδι.
Κουβαλημένοι από κάθε γωνιά της ακτής με όλη τη νομιμότητα των χρονικών συμβάσεων, χάνονταν σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, τρέφονταν με ανοίκειες τροφές, αρρώσταιναν, γίνονταν άχρηστοι, και τότε τους επέτρεπαν να συρθούν λίγο πιο κει και να αναπαυθούν. Τζόζεφ Κόνραντ
*Οι περιπέτειες της αναγνώρισης
Η 24 Απριλίου, είναι ημέρα μνήμης για τη γενοκτονία των Αρμενίων, που σφαγιάστηκαν βάρβαρα από τους Οθωμανούς, ανάμεσα στο 1915 και το 1923.
Ο Αμερικανός πρόεδρος με την ευκαιρία της 96ης επετείου της σφαγής των Αρμενίων ζήτησε χθες από την Άγκυρα να αναγνωρίσει «πλήρως» τις σφαγές. Ωστόσο, απέφυγε να χαρακτηρίσει «γενοκτονία» τις σφαγές των Αρμενίων.«Έλεγα πάντα τη γνώμη μου γι΄αυτό που συνέβη το 1915 και η γνώμη μου για τα γεγονότα αυτά δεν έχει αλλάξει», τόνισε ο Ομπάμα.
«Μια πλήρης και ειλικρινής αναγνώριση είναι προς το συμφέρον όλων μας», υπογράμμισε.
Για τον πρόεδρο Ομπάμα η αμφισβήτηση της ιστορίας αποσταθεροποιεί το παρόν και αμαυρώνει τη μνήμη όσων χάθηκαν, ενώ το να λαμβάνει κανείς υπόψη του το παρελθόν βοηθάει να τεθούν οι στέρεες βάσεις για ένα κοινό, ειρηνικό μέλλον με ευημερία».
Δημοσιεύτηκε στις 24 Απριλίου 2011 από τη zougla.gr.
Προσαρμογή από άρθρο του Νουρί Kino και το
Το ιστολόγιο δεν ευθύνεται για το περιεχόμενο ξένων ιστοσελίδων.
Γράψτε ένα σχόλιο.
Γράψτε ένα σχόλιο.
