Για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία

Απόγνωση μετά την απόφαση - ντροπή(1)

 Γράφει ο Δ. Βαγγέλης *σχετικά με τις Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (ΚΟΙΝΣΕΠ),το όφελος που μπορεί να αποδώσουν στην κοινωνία, αλλά  κυρίως  επισημαίνει  τα σημεία όπου  ο θεσμός είναι αδύναμος και ασαφής και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως Δούρειος Ίππος  ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα  και ως δεκανίκι στα δομικά αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης. Ας δούμε τα όσα επισημαίνει σχετικά με τους τρόπους που ορέγονται να χρησιμοποιήσουν την Κοινωνική Οικονομία οι ναυαγισμένοι θεσμοί.


"Από μια σκοπιά θα μπορούσε να ειπωθεί πως η κοινωνική οικονομία και ο νόμος 4019 λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης -απλώς συμπληρωματικά και βοηθητικά- ως προς το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης. 
Ένας από τους βασικούς σκοπούς του (αλλά όχι ο μόνος) φαίνεται πως είναι να εντάξει στη σφαίρα του ιδιωτικού, ανάγκες που μέχρι τώρα αποτελούσαν δημόσια αγαθά και καλύπτονταν από το κράτος, κυρίως μέσω του κράτους πρόνοιας".

Δήμος και Κοιν.Σ.Επ.
Προκρίνουμε τα παρακάτω σχετικά με τις Κοιν.Σ.Επ που υπογράφουν συμβάσεις με το Δήμο:
1 .Να αποτελούν οικειοθελή πρωτοβουλία των εργαζομένων και της τοπικής κοινωνίας, με ανοικτές διαδικασίες και όχι ένα νέο σχήμα πελατειακών και κομματικών εξαρτήσεων.
2. Να μην υποκαθιστούν λειτουργούσες αυτοδιοικητικές δομές και υπηρεσίες που για λόγους δημοσίου συμφέροντος οφείλουν να μείνουν υπό την αιγίδα του δήμου, αλλά να λειτουργούν είτε συμπληρωματικά προς αυτές ή να αντικαθιστούν υπηρεσίες που παρέχονται ήδη από ιδιώτες.
3. Να βελτιώνουν την ποιότητα χωρίς να επιβαρύνουν την τιμολογιακή πολιτική των παρεχόμενων υπηρεσιών.
4. Να εφαρμόζουν πλήρως τα προβλεπόμενα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.
"Ευπαθείς ομάδες": Οσον αφορά στο διαχωρισμό των ευπαθών ομάδων, από το νόμο διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: οι "Ευάλωτες Ομάδες Πληθυσμού" και οι "Ειδικές Ομάδες Πληθυσμού".

"Ευάλωτες Ομάδες Πληθυσμού" εννοούνται οι ομάδες εκείνες του πληθυσμού που η ένταξή τους στην κοινωνική και οικονομική ζωή εμποδίζεται από σωματικά και ψυχικά αίτια. 
Σε αυτές ανήκουν άτομα με αναπηρίες (σωματικές ή ψυχικές ή νοητικές ή αισθητηριακές), εξαρτημένα ή απεξαρτημένα από ουσίες άτομα, οροθετικοί, φυλακισμένοι/αποφυλακισμένοι, ανήλικοι παραβάτες.

"Ειδικές Ομάδες Πληθυσμού" ευνοούνται οι ομάδες εκείνες του πληθυσμού οι οποίες βρίσκονται σε μειονεκτική θέση ως προς την ομαλή ένταξή τους στην αγορά εργασίας, από οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά αίτια. 
Σε αυτές ανήκουν οι άνεργοι νέοι, οι άνεργες γυναίκες, οι άνεργοι άνω των 50 ετών, οι μακροχρόνιοι άνεργοι, οι αρχηγοί μονογονεϊκών οικογενειών και τα μέλη πολύτεκνων οικογενειών, γυναίκες θύματα κακοποίησης, οι αναλφάβητοι, οι κάτοικοι απομακρυσμένων ορεινών και νησιωτικών περιοχών, τα άτομα με πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες.
Όπως προκύπτει από τον ορισμό των «ευπαθών ομάδων πληθυσμού», κατηγορίες όπως νέοι άνεργοι, μακροχρόνιοι άνεργοι, άνεργοι άνω των 50 ετών, γυναίκες άνεργες και κάτοικοι απομακρυσμένων περιοχών εντάσσονται στην ίδια κατηγορία με πληθυσμιακές ομάδες όπως οι πρώην ή οι νυν τρόφιμοι φυλακών, οι ανήλικοι παραβάτες, τα άτομα με γλωσσικές ή πολιτισμικές ιδιαιτερότητες.
Το συγκεκριμένο γεγονός ενέχει σοβαρούς κινδύνους.
 Πρώτον, η ένταξη των ανέργων σε ειδικές ομάδες σηματοδοτεί μια επικίνδυνη διολίσθηση των πολιτικών απασχόλησης προς μια προνοιακή αντίληψη τόσο των αιτιών όσο και των πολιτικών αντιμετώπισης της ανεργίας. 
Η αντίληψη αυτή παραγνωρίζει συστηματικά το γεγονός ότι η ανεργία είναι δομικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού και ότι τα αίτια του προβλήματος έγκεινται πρωτίστως στη φύση των ασκούμενων οικονομικών πολιτικών στην ΕΕ και στην Ελλάδα.
 Επιπλέον, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας επιδεινώνουν το πρόβλημα διογκώνοντας συνεχώς τα ποσοστά ανεργίας.
Τέλος θεωρούμε ότι η προωθούμενη πολιτική για την κοινωνική οικονομία εντάσσεται σε μια ευρύτερη πολιτική επιφανειακής διαχείρισης χωρίς να στοχεύει στη ρίζα του προβλήματος.
Η συγκεκριμένη αντίληψη για την κοινωνική οικονομία αντιμετωπίζει την ανεργία όχι ως πρόβλημα των αναπτυξιακών οικονομικών πολιτικών αλλά ως πρόβλημα του εργαζόμενου, ο οποίος κατά περίπτωση "δεν έχει αρκετά κίνητρα ή τις κατάλληλες δεξιότητες" για να βρει δουλειά. 
Στην προσπάθεια ενοχοποίησης των ανέργων, οι οποίοι υποτιθέμενα δε βρίσκουν δουλειά επειδή δεν έχουν ανταγωνιστικές δεξιότητες και γι' αυτό χρειάζονται "επιχειρηματική επιμόρφωση" ή επιδεικνύουν προβλήματα συμπεριφοράς, οι άνεργοι κατηγοριοποιούνται σε ειδική ομάδα, η οποία γκετοποιείται και εγκλωβίζεται σε μια υποδεέστερη κατηγορία των εργαζομένων που δεν απολαμβάνει τα εργασιακά δικαιώματα και τις απολαβές των ''κανονικών εργαζόμενων''.
*Ο  Δ. Βαγγέλης, ήταν υποψήφιος δημοτικός  σύμβουλος με την ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΕΛΠΙΔΑΣ στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση στο Δήμο της Κω.


(1)Απόφαση - ντροπή
Eλεύθεροι όλοι οι κατηγορούμενοι για τα κάτεργα της Μανωλάδας

30.07.2014 
Oμόφωνα αθώο έκρινε το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Πάτρας τον φραουλοπαραγωγό της Νέας Μανωλάδας που κατηγορούνταν για την επίθεση με όπλα σε βάρος των μεταναστών εργατών γης στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, τον Απρίλιο του 2013.
Λεπτομέρειες (εδώ)

Ο Εφιάλτης της Περσεφόνης

 Τον προηγούμενο Απρίλιο  επισκεφθήκαμε με μια φίλη τον Αρχαιολογικό χώρο της Ελευσίνας. Για εκείνη ήταν η πρώτη φορά, εγώ είχα περάσει πάλι από εδώ τον Αύγουστο του 2010.

Στην τωρινή είσοδο κατέληγε κάποτε  η Ιερά Οδός

 Από τις πρώτες εικόνες που βλέπει σήμερα ο επισκέπτης μπαίνοντας στο χώρο
 είναι αυτή:

Τέλος και Αρχή

Η Ελευσίνα κατά  την αρχαιότητα υπήρξε μία από τις ιερές πόλεις της Ελλάδας.Ήταν επίσης  η γενέτειρα του  ποιητή Αισχύλου.
Στη σημερινή είσοδο κατέληγε κάποτε η μεγαλοπρεπής πομπή των Μυστηρίων που ξεκινούσε από την Αθήνα. 
 Μπαίνοντας στον χώρο, θεωρητικά μιλώντας πάντα, συναντάμε τα Μικρά και Μεγάλα Προπύλαια, το Τελεστήριο στα άδυτα του οποίου λειτουργούσε ο Ιεροφάντης, το Καλλίχορον Φρέαρ,  όπου η Δήμητρα κάθησε όταν έφτασε στην Ελευσίνα, και το Πλουτώνειο, το άνοιγμα του Αδη, απ' όπου κάθε έξι μήνες η Περσεφόνη έπαιρνε τον δρόμο είτε για το σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα, είτε επέστρεφε στη μητέρα της, φέρνοντας παράλληλα στον επάνω κόσμο την άνοιξη. 
Ο χώρος είναι  ακόμη ιδιαίτερα υποβλητικός παρά την αλλοπρόσαλλη διάταξη των στοιχείων που έχουν απομείνει(παλιότερα, η περίφραξη ήταν γεμάτη με θραύσματα από αγάλματα και κίονες που τώρα έχουν αλλάξει τόπο).
Μέσα στον Αρχαιολογικό χώρο, σε έναν από τους υπάρχοντες λόφους βρίσκεται το αρχαιολογικό μουσείο , ένα κτίσμα του τέλους του 19ου αιώνα. 
Στις έξη αίθουσες  του εκτίθενται ευρήματα κυρίως από τις ανασκαφές του Ιερού της Δήμητρας και του δυτικού νεκροταφείου της Ελευσίνας. Τα γνωστότερα 
εκθέματα είναι ο πρωτοαττικός αμφορέας με την παράσταση της τύφλωσης του κύκλωπα Πολύφημου, αναθηματικά ανάγλυφα που απεικονίζουν την αποστολή του Τριπτόλεμου του γιου του βασιλιά Κολεού στον οποίο η Δήμητρα δίδαξε τα μυστικά της καλλιέργειας, καθώς και το υπερφυσικού μεγέθους άγαλμα της Καρυάτιδας που στήριζε τη στέγη των Μικρών Προπυλαίων.
Στο προαύλιο του μουσείου, ξεχωρίζει το φυσικής κλίμακας ακέφαλο άγαλμα της Δήμητρας του 5ου π.Χ. αι. 

Το άγαλμα της Δήμητρας 

Στο δρόμο περιέγραφα στη φίλη που οδήγησε για να φτάσουμε εκεί, την αντίδραση του γιου μου όταν πρωτοείδε το Μουσείο.
"Αυτή η παλιατσαρία είναι το σπουδαίο Μουσείο που με έφερες; "μου είπε τότε,πριν περάσουμε το κατώφλι του κτιρίου. Και τότε οι σοβάδες από την πρόσοψη  έλειπαν σε διάφορα σημεία, και τότε οι τοίχοι στο εσωτερικό ήταν γεμάτοι μπαλώματα. 
Σαν αυτοί που φροντίζουν το χώρο να μην ανακάλυψαν ποτέ τα μονωτικά υλικά που κυκλοφορούν εδώ και δεκαετίες στην αγορά. Και πως μπορεί να δικαιολογηθεί ακόμη το πάτωμα από μωσαϊκό ;

Ο επισκέπτης αντικρίζει το σώμα του ναού κομματιασμένο, με τα τμήματά του άλλοτε να στέκονται σε βάθρα, και άλλοτε απλά να  είναι "πεσμένα" όπου βόλεψε.

Εδώ μπορεί να δει κανείς  εύκολα  τον σύγχρονο κόσμο "ένα γύρω" και τον εαυτό του μέσα σ'αυτόν.

Όλα τα σύγχρονα προβλήματα έχουν μαζευτεί εδώ,σε κοινή θέα μαζί με τα απομεινάρια μιας μυστικής παράδοσης:ο πολιτιστικός μαρασμός,η οικολογική καταστροφή, η απαξίωση της  κοινής περιουσίας και της πνευματικότητας.
Εδώ όπως φαίνεται, την τύχη των μνημείων ορίζει μια ολιγαρχία  που θέλει κάτι να εξαφανίσει από τον χάρτη. 
Για να δικαιολογήσουν την ασχήμια, μηχανεύονται  κάθε δικαιολογία, και ανάλογα με την εποχή πότε  ενοχοποιούν  το "σύστημα", τη γραφειοκρατία τον  "άλλο" και τελικά τον Έλληνα που τους ψηφίζει...
Επικαλούνται συχνά τους "νόμους" που δεν τους αφήνουν να κάνουν σωστή διαχείριση  των προβλημάτων του χώρου, ξεχνώντας τη καθολική υποχρέωση  του σεβασμού  της κληρονομιάς τους.
Στο μεταξύ "Μουσειολογία" διδάσκεται στα ΚΕΚ,στα ΙΕΚ, στα Πανεπιστήμια,στα Δια Βίου Μάθηση,αλλά ...μάλλον είναι προαιρετική για όσους βιοπορίζονται από το χώρο των μουσείων.
Δεκάδες άνθρωποι θα έτρεχαν να βοηθήσουν για να αποκαταστήσουν τις ζημιές  του χρόνου ή μήπως δεν θα βρίσκονταν χορηγοί αν κάποιοι ήθελαν πραγματικά κάτι να αλλάξει;

Τα χορτάρια  έχουν φτάσει το ένα μέτρο

Εξάλλου η  μεγαλύτερη αλήθεια σκιαγραφείται στην ασάφεια των όσων επικαλούνται ως δικαιολογίες.
Αν σήμερα μπορούν να  δικαιολογούν την κατάσταση με τις περικοπές του προυπολογισμού και την οικονομική κρίση, πριν δέκα και πλέον χρόνια (είχα πετύχει και πάλι το χώρο σε εγκατάλειψη,και το είχα κάνει θέμα)δεν μπορούσαν να ισχυριστούν το ίδιο, και τότε επέλεγαν τη γραφειοκρατία  ως επιχείρημα.

Plutonium in Eleusis

Μέσα στον αρχαιολογικό χώρο, στο βράχο που υψώνεται πάνω από το Τελεστήριο είναι χτισμένος ένας μεταβυζαντινός ναΐσκος,και ένα ρολόι!.Ο καιρός ήταν φορτωμένος και λίγο αργότερα έβρεχε γερά

Όμως, όσο  και αν προσπαθούν  να  ξεφορτωθούν τις ευθύνες και να εμφανίζονται "αθώοι", το σύνολο της δημόσιας παρουσίας τους,  τους προδίδει.
Την ώρα που αξιολογούν ως "πρόσκαιρο" πρόβλημα τη γελοιοποίηση της παράδοσης  των Ελλήνων, την ίδια στιγμή οργανώνουν πλήθος  καρναβαλικού τύπου πολιτιστικές εκδηλώσεις σε κάθε περιφέρεια της χώρας που κοστίζουν όσο πολλά μουσεία μαζί.

Έτσι είναι σήμερα η αρχή της Ιεράς Οδού επί της Πειραιώς. Αυτή την εικόνα θα δει κάθε τουρίστας που θα την αναζητήσει στο χάρτη και δεν θα τον καθοδηγεί ένας ξεναγός. 
Από πίσω ακριβώς βρίσκεται το αρχαίο νεκροταφείο.

Η περίφημη  ανάπλαση της Ερμού που εξαγγέλθηκε επί υπουργίας Λαλιώτη το 1998 κατέληξε  σε μια απλή  πεζοδρόμηση της οδού το 2004.

Δεν πρέπει λοιπόν να απορούμε πως τελικά κυκλοφορούν περισσότερα ξενόφερτα  "μυστήρια" από τα δικά μας.
Για δεκαετίες φρόντισαν να γελοιοποιήσουν την ελληνική παράδοση γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα  οι άνθρωποι που δεν είχαν ιδέα  της ιστορικής τους κληρονομιάς,να  αποδέχονται με ευκολία  κάθε γκουρού και κάθε ψευτοαποκάλυψη. 

Από το κέντρο της Αθήνας ξεκίνησε και η ομάδα των τουριστών που εδώ ακούει την ιστορία της Δήμητρας και της Κόρης.
Στεναχωρημένη με την κατάσταση, φορώ  το καλύτερο μου χαμόγελο,και πλησιάζω τον υπάλληλο που ελέγχει τα εισιτήρια .Τον ρωτώ πως είναι δυνατόν οι τοίχοι να  πέφτουν, και οι πόρτες να χάσκουν από κάτω, σε ένα από τα σπουδαιότερα Μουσεία του κόσμου, και πως θα υποδεχθούν χωρίς να ντρέπονται τουρίστες από όλα τα μέρη της Γης.

Τόσα ΕΣΠΑ κι ούτε ένα πάτωμα!!

Η απάντησή του δεν έκρυβε καμιά έκπληξη.
Μα μου λέει, εδώ έχουν να μας πληρώσουν 8 μήνες,εσείς περιμένετε να κάνουν και εργασίες στους τοίχους;
Και του ανταπαντώ ότι το ίδιο συνέβαινε και παλιότερα και τελικά είναι μια εδραιωμένη κατάσταση που δυσφημίζει τη χώρα και πως δεν έχω ακούσει ποτέ το σύλλογό τους να περιγράφει τα προβλήματα του χώρου.
Την συζήτηση διέκοψε ο χτύπος του κινητού του,που τον βοήθησε να εξαφανιστεί από το πόστο του. Το βλέμμα δε του άλλου υπαλλήλου που είχε ακούσει από την αρχή τι έλεγα, δεν περιγράφεται. Έτσι δεν επιχείρησα να φωτογραφίσω την πόρτα  με τα σκουριασμένα σίδερα  που κρέμονταν.

Ναι αυτή η γη, έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη της .
Η εικόνα και μόνο των τοίχων με τους πεσμένους σοβάδες περιγράφει πολύ καλά την κατάσταση.
Σήμερα αναζητώντας μια καλύτερη φωτογραφία  του μουσείου από τις δικές μου στο διαδίκτυο, συναντώ ένα παρόμοιο κείμενο δημοσιευμένο στις 4/3/2014.
Ένα μήνα δηλαδή πριν τη δική μας επίσκεψη.
Η αναδημοσίευση είναι από: εδώ >crime.gr.Διαβάστε αν θέλετε και την εμπειρία κάποιου άλλου. Εδώ αναρτώ μόνο ένα μέρος από το κείμενο και τις εικόνες.

Τρίτη, 4 Μαρτίου 2014

Η κεραμοσκεπή στάζει πάνω σε αρχαίο άγαλμα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ελευσίνας

Ενα κτίριο με κεραμοσκεπή και έξι αίθουσες που κτίστηκε το 1890. Ω ! Τι θλίψη... Οι τοίχοι φουσκωμένοι από την υγρασία . Σε μια άκρη κάτω από το Αρχαϊκό άγαλμα μιας κόρης η κεραμοσκεπή στάζει και το νερό βαμμένο από τα κεραμίδια αυλακιάζει τον τοίχο! Τραγική ειρωνεία. 

Το βρόχινο νερό στάζει πάνω στο κομμένο χέρι της κόρης που κρατούσε μια λεκάνη - χαμένη σήμερα- με νερό για καθαρμούς... 

Όχι! Δεν πρόκειται για "θεία τύχη" αλλά για το κακό το ριζικό μας...

Όπως φαίνεται στις εικόνες, η κατάσταση ήταν ακόμη χειρότερη ένα μήνα πριν,και με κάποιο ελλειπή τρόπο φρόντισαν να σκεπάσουν τα μπαλώματα στους τοίχους.
Και να τελειώσουμε αυτή τη βόλτα με κάποια  αποσπάσματα  από την ταινία-ντοκιμαντέρ (2000) του Φίλιππου Κουτσάφτη για την Ελευσίνα. Η "Αγέλαστος Πέτρα".
Μια περιπλάνηση δέκα σχεδόν χρόνων στην πόλη, η γνωριμία με τους κατοίκους της, ένας φόρος τιμής στην ιερότητα της, η καταστροφή που έφερε η εκβιομηχάνιση της. 
1ο
http://www.youtube.com/watch?v=r9Krzh-fqFM
2ο
http://www.youtube.com/watch?v=nnfPjGYdijA
3ο
http://www.youtube.com/watch?v=XMJzVekFBPI


Αρχαιολογικός Χώρος Ελευσίνας, Ιερά Οδός 1 και Γκιόκα, 
τηλ.: 210 5543470, 210 5546019.
Η πρόσβαση επιτρέπεται μέχρι τις 3 το μεσημέρι.
 Δευτέρα κλειστά. Γενική είσοδος: 3 ευρώ. 
Διοικητικές Πληροφορίες
Τον Aρχαιολογικό  χώρο εποπτεύει η Γ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων

http://www.yppo.gr/1/g1540.jsp?obj_id=46
Σχετικά κείμενα
Ζητήματα προληπτικής συντήρησης στα υπόγεια μουσεία. 

http://www.academia.edu/3217899/_._CD-ROM_2011_2011
Εργάστηκαν εθελοντικά για το μουσείο.

http://www.gonnoi.gr/lmgonnon/?page_id=440
Ελευσίνα: Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=153241
Sullen stone

http://el.wikipedia.org/wiki/Αγέλαστος_πέτρα
Εξερευνήστε την Ελευσίνα!!

http://amazonsday.blogspot.gr/2010/10/blog-post_16.html
Εξερευνήστε ακόμη λίγο….το όρος Αιγάλεω και Ποικίλο
http://amazonsday.blogspot.gr/2010/10/blog-post_29.html

Γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα

Εικόνα : http://promitheas.iacm.forth.g

 Η γεωργία,τα τρόφιμα γενικά, και το μέλλον τους, βρίσκονται πάλι στο προσκήνιο. Το ερώτημα του τι τρώμε και τι ταΐζουμε τα παιδιά μας γίνεται για μια ακόμη φορά επίκαιρο. Έχουμε κουραστεί να ακούμε τα ίδια και τα ίδια.
Μετά τις τρελές αγελάδες, τις διοξίνες και τα διάφορα  διατροφικά σκάνδαλα που ξεσπούν το ένα μετά το άλλο τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, έφτασε η στιγμή όπου η ΕΕ, δείχνει καθαρά τις επιδιώξεις της.
Τα αρμόδια όργανα και οι  κυβερνήσεις, όταν δεν είναι ικανές να χαράξουν βιώσιμες  πολιτικές ή να κάνουν σωστούς ελέγχους στα τρόφιμα, ενώ οι τιμές των βασικών προϊόντων διαμορφώνονται έξω από κάθε λογική σε διεθνή χρηματιστήρια, την ίδια στιγμή μπορούν να προσφέρουν νέες ευκαιρίες  στις πολυεθνικές που παράγουν τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα.
 Με τον έλεγχο του «γενετικού υλικού» και του βασικού όγκου παραγωγής και εμπορίας ειδών διατροφής, μια χούφτα εταιρείες  κρατούν σε ομηρία  παραγωγούς και καταναλωτές και τελικά ολόκληρες χώρες.
Τα τρόφιμα και το περιβάλλον 
Οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν με την απελευθέρωση  µεταλλαγµένων οργανισμών στη φύση, γεννούν ερωτήματα που οι εταιρείες που τους παράγουν δεν μπαίνουν καν στον κόπο να απαντήσουν. Τι  συμβαίνει τότε; Τι είδη  προκύπτουν; Ποιο είναι το χρονικό διάστημα που χρειάζεται να περάσει για να δούμε αυτές τις αλλαγές; 

Ναι» στην καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων ειδών λέει η Ευρώπη
Στο νέο πλαίσιο, επιτρέπεται σε κάθε χώρα να απαγορεύσει την καλλιέργεια ενός γενετικά τροποποιημένου είδους σε όλη την επικράτεια της ή σε κάποια περιοχή για λόγους που δεν σχετίζονται με την υγεία και την προστασία του περιβάλλοντος, όπως για παράδειγμα για λόγους δημόσιας τάξης ή καθορισμού χρήσεων γης. 
Παράλληλα, οι χώρες δεν θα μπορούν να απαγορεύουν τη διέλευση από το έδαφός τους των εγκεκριμένων, γενετικά τροποποιημένων οργανισμών. 
Με τη συμφωνία αυτή ανοίγει πλέον ο δρόμος για την καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων ειδών στην Ευρώπη, κάτι για το οποίο πίεζαν οι εταιρείες παραγωγής σπόρων εδώ και μια δεκαπενταετία.
Μολονότι η Γερμανία, η Βρετανία και η Γαλλία εξέφραζαν αρχικά αντιρρήσεις, θεωρώντας ότι το νομικό πλαίσιο θα γινόταν πολύ ευνοϊκό για τις πολυεθνικές εταιρείες βιοτεχνολογίας, τελικά πείστηκαν και τάχθηκαν υπέρ της πρότασης, με το Βέλγιο να διατηρεί την αρχική του στάση, απέχοντας από την ψηφοφορία.
Μέχρι σήμερα, οι διαφωνίες των χωρών για τις καλλιέργειες αυτές καθιστούσαν τις διαδικασίες έγκρισης πολύ δύσκολες και μακροχρόνιες.
Τα τελευταία χρόνια τέσσερα γενετικά τροποποιημένα είδη έλαβαν άδεια καλλιέργειας στην Ευρώπη, ωστόσο μόνο ένα από αυτά εξακολουθεί να καλλιεργείται και σήμερα, το καλαμπόκι MON810 της αμερικανικής εταιρείας Monsanto. Η καλλιέργεια των υπόλοιπων, δύο ειδών καλαμποκιού (ΒΤ176 και Τ25) και της πατάτας Amflora, εγκαταλείφθηκε.

Όπως προβλέπει η οδηγία του 2001, η Ευρώπη μπορεί να απαγορεύσει την καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων οργανισμών μόνο για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος ή δημόσιας υγείας. Ωστόσο, στα χρόνια που ακολούθησαν, έως και σήμερα, αποτελεί κοινό μυστικό ότι έχουν δοθεί άδειες για την καλλιέργεια πολλών μεταλλαγμένων προϊόντων.
(1)http://www.imerisia.gr

Ζώντας μέσα σε  Διαφήμιση 
Την αντίληψη του κοινού στα θέματα της διατροφής διαμορφώνει εδώ και δεκαετίες κυρίως η τηλεόραση. Η  παραπληροφόρηση και η χειραγώγηση του κόσμου μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όσο και ο έλεγχος της αγοραστικής του δύναμης στέφεται συνήθως με επιτυχία.Το διαπιστώνει ο οποιοσδήποτε επισκεφθεί ένα μέτριο σε μέγεθος σούπερ μάρκετ.
Τα περισσότερα από τα  δημοφιλή τρόφιμα που βρίσκονται στα ράφια, παράγονται από εταιρείες που έχουν επίσης ένα τεράστιο εμπορικό μερίδιο στην τεχνολογία  των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών,των σπόρων και των φυτοφαρμάκων. 
Από τη στιγμή που τα τρόφιμα δεν  αναγράφουν κάτι ανησυχητικό στην ετικέτα, οι άνθρωποι συνεχίζουν να αγοράζουν τα προϊόντα τους αγνοώντας τους κινδύνους. 
 Ιδιαίτερα  τα επεξεργασμένα τρόφιμα που περιέχουν σόγια, καλαμπόκι, 
σακχαρόζη, κανόλα, έχουν σε κάποιο ποσοστό  ΓΤΟ . 
Το ίδιο και τα ζώα που εκτρέφονται συμβατικά και με γενετικά τροποποιημένες ζωοτροφές, το κρέας τους, τα γαλακτοκομικά προϊόντα, τα αυγά,κ.λ.π. 
Στην Ελλάδα περισσότερο από το 60% των συσκευασμένων τροφίμων περιέχουν μεταλλαγμένη σόγια και καλαμπόκι.Οι περισσότερες λιχουδιές, και κυρίως τροφές που συνήθως καταναλώνουν τα μικρά παιδιά περιέχουν τροποποιημένες πρώτες ύλες!

Πώς μπορεί να ξέρει κάποιος ότι ένα προϊόν που αγοράζει, περιέχει στη σύστασή του ΓΤΤ;
Στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη στις ετικέτες των τροφίμων και των συμπληρωμάτων διατροφής, διευκρινίζεται αν είναι ελεύθερα από γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς (GM, GMO free  στα αγγλικά) αν το ποσοστό ΓΤΟ δεν είναι μεγαλύτερο του 0.9% στο σύνολο του προϊόντος. 
Αν είναι,τότε η εταιρία τροφίμων υποχρεούται να το αναφέρει στη συσκευασία του. 
Συγκεκριμένα, θα αναγράφεται “περιέχει ή προέρχεται από γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς” ή “αυτό το προϊόν παράγεται από γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς”. 
Καμία ελληνική εταιρία, ωστόσο, δεν ανέφερε ότι χρησιμοποιεί γενετικώς τροποποιημένα συστατικά για την παραγωγή των προϊόντων της μέχρι πρόσφατα, που η χώρα μας ακολούθησε την οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Γενετικά Τροποποιημένος Οργανισμός .Ορισμός (ΓΤΟ)
• Ως Γενετικά Τροποποιημένος Οργανισμός θεωρείται 
ένας οργανισμός φυτικής, ζωικής ή μικροβιακής υπόστασης, του οποίου το γενετικό υλικό έχει τροποποιηθεί με την εισαγωγή σε αυτόν ξένων γονιδίων, προερχόμενων από άλλον ή άλλους οργανισμούς, διαφορετικής ποικιλίας ή και διαφορετικού είδους. 
Ο νέος οργανισμός παρουσιάζει ιδιότητες διαφορετικές του αρχικού που καθορίζονται από την έκφραση των εισαχθέντων γονιδίων. 
Ως Γενετικά Τροποποιημένα Τρόφιμα θεωρούνται τα τρόφιμα που περιέχουν, αποτελούνται ή παράγονται από ΓΤΟ
Π.χ. Μπισκότα με αραβοσιτέλαιο που παράγονται από γενετικώς τροποποιημένο αραβόσιτο. 
Εργαστήριο Ελέγχου Τροφίμων για την Ανίχνευση Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών
 Είναι το Επίσημο Εργαστήριο Ελέγχου Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών στα τρόφιμα, καθώς και το Εθνικό Εργαστήριο Αναφοράς (NRL)για τους ΓΤΟ.
Το Εργαστήριο άρχισε τις εργασίες του τον Ιούλιο του 2003. 
Διαβάστε περισσότερα για το τι έχει βρεθεί στις έρευνες που έχουν γίνει:

http://www.moa.gov.cy/moa/environment/environment.nsf/0/8636E5D1E7B05E68C225795A00244400/$file/7-Presentation_GMOs_Ximeio.pdf
Εδώ επίσης τις απόψεις του Χημείου της Κυπριακής Δημοκρατίας

Η Ελληνική Προεδρία  όπως λέει το δημοσίευμα, δεν συμφωνεί και έχει καταθέσει πρόταση τροποποίησης της κοινοτικής Οδηγίας, στην οποία ζητά να δοθεί στα μέλη της Ε.Ε. η δυνατότητα να απαγορεύσουν για πρώτη φορά μονομερώς την καλλιέργεια μεταλλαγμένων. Η πρόταση αυτή έχει υπερψηφιστεί από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και γίνονται προσπάθειες ώστε να γίνει αποδεκτή.
Το υπουργείο, δίνοντας διευκρινίσεις για τον τρόπο με τον οποίο παρέχεται η αδειοδότηση για την καλλιέργεια Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών (ΓΤΟ), τονίζει ότι βάσει των κανονισμών που ισχύουν στην Ε.Ε. αυτή τη στιγμή η αρμοδιότητα είναι αποκλειστικά της Κομισιόν, σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ασφάλειας Τροφίμων, χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν η άποψη των κρατών – μελών.
Καταλήγοντας το ΥΠΕΚΑ τονίζει ότι «για μια ακόμη φορά  ξεκαθαρίζεται ότι η Ελλάδα είναι αντίθετη και δεν πρόκειται να επιτρέψει την καλλιέργεια Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών στο έδαφός της».
Περισσότερα εδώ:http://www.toxrima.gr/ipeka-i-ellada-den-tha-epitrepsi-tin-kalliergia-genetika-tropopiimenon-organismon/

Το πιο σοβαρό σε αυτή την ιστορία είναι, ότι πολλά από  τα φυσικά τρόφιμα  μπορεί σύντομα να ανήκουν στο παρελθόν αν δεν προσέξουμε. 
Με δεδομένο ότι τα θέματα αυτά σχετίζονται με την παγκοσμιοποίηση  και προϋποθέτουν  "πολιτική εμπλοκή", πολύς κόσμος τα ακούει και τα προσπερνά θεωρώντας πιθανόν πως η λύση θα έρθει από τον ουρανό.
Ένα πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε είναι το ότι ακόμη δεν είναι πολύ αργά. 
Αυτά τα θέματα μπορεί να φαίνονται "συντριπτικά δύσκολα ", αλλά υπάρχει ακόμη χρόνος για να αλλάξουμε τα όσα προσπαθούν να επιβάλλουν.

Βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση

Η  δυνατότητα καλλιέργειας του συνόλου ή μέρους των τροφίμων που χρειαζόμαστε θα ήταν μια ιδανική λύση όμως αυτή η προοπτική δεν είναι δυνατή για όλους.
Οι υπόλοιποι καταναλωτές  θα πρέπει να μπορούμε να αγοράζουμε "φυσιολογικά" και "ασφαλή" τρόφιμα. Και όσο τα πληρώνουμε έχουμε την ευκαιρία να επιδοκιμάσουμε ή να αποδοκιμάσουμε τα αμφίβολα προϊόντα.
Σήμερα έχουμε  τη δυνατότητα να πάμε στην πηγή και να γνωρίσουμε τους καλλιεργητές της τροφής μας. Τα ηλεκτρονικά παντοπωλεία, οι αγορές χωρίς μεσάζοντες,οι λαϊκές αγορές μας δίνουν την ευκαιρία της διαπροσωπικής επαφής. 
 Αγοράζοντας από αξιόπιστους παραγωγούς με σύμμαχο την κατάψυξη το καλοκαίρι και την κονσερβοποίηση το χειμώνα μπορούμε να κάνουμε  καλύτερες και πιο υγιεινές επιλογές αφήνοντας τα αμφίβολα ή  ΓΤΟ  τρόφιμα απούλητα. 
Ένα επίσης σημαντικό βήμα είναι η διαρκής ενημέρωση στα σχετικά θέματα.
Τι κάνουμε;
Γνωριζόμαστε με ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες  με εμάς ανησυχίες, και  μπορούμε με διάφορους τρόπους να υποστηρίξουμε  τις ομάδες που αγωνίζονται ενεργά κατά των ΓΤΟ.
 Πολλά Ενδιαφέροντα κείμενα υπάρχουν στον ιστότοπο  της "Πανελλαδικής Κίνησης κατά των ΓΤΟ", και αλλού φυσικά.
Η "Πανελλαδική Κίνηση κατά των ΓΤΟ" 

Διαβάστε εδώ για τον αγώνα που έκαναν κατά των ΓΤΟ στην Καλιφόρνια το 2012
$46 Million Advertising Blitz Convinces Citizens to Vote “Against Own Interests”

Στη συνέχεια θα ασχοληθούμε με την παραπληροφόρηση του κόσμου. Συνεχίζεται  
Πηγές:
(1)http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26515&subid=2&pubid=113282930

Στη Νεκρά Θάλασσα…

Φωτογραφία  20/35

Ο καπνός υψώνεται  πάνω από την πόλη μετά από μια ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στη Ράφα, στη Λωρίδα της Γάζας, 16  Ιουλίου 2014. REUTERS / Ibraheem Abu Mustafa

Στην πόλη της Γάζας 17 Ιουλίου 2014. REUTERS / Mohammed Salem

Μια Παλαιστίνια οδύρεται μέσα  στο κατεστραμμένο σπίτι της, το οποίο  ήταν στόχος μιας ισραηλινής αεροπορικής επιδρομής. 

Στη νότια Λωρίδα της Γάζας 17 Ιουλίου 2014. REUTERS / Finbarr O'Reilly

Ένα κτίριο  μετά από την ολονύκτια ισραηλινή αεροπορική επιδρομή. 

Στο Τελ Αβίβ 16 Ιούλη του 2014. REUTERS / Finbarr O'Reilly

Οι άνθρωποι ακούν  τις σειρήνες που προειδοποιούν για εισερχόμενες ρουκέτες  από την πλευρά των Παλαιστινίων.

 Στο νότο  της Λωρίδας της Γάζας 17 Ιουλίου, 2014

Παιδιά της Παλαιστίνης γεμίζουν μπουκάλια και δοχεία με νερό από μια δημόσια βρύση στη Ράφα, κατά τη διάρκεια των πέντε ωρών εκεχειρίας.Οι άντρες έσπευσαν σε καταστήματα και τράπεζες.  REUTERS / Ibraheem Abu Mustafa

15 Ιουλίου 2014. REUTERS / Amir Cohen

Έξω από ένα καταφύγιο κάποιοι παίζουν ρακέτες στην παραλία  της ισραηλινής πόλης Ashdod 

Λωρίδα της Γάζας 15 Ιουλίου 2014. REUTERS / Amir Cohen

Ισραηλινοί  προσπαθούν να καλυφθούν έξω στο δρόμο όταν ήχησε η σειρήνα προειδοποίησης .

10 Ιουλίου 2014. REUTERS / Daniel Bar-On

Μια γυναίκα  με το μωρό της στο πάτωμα ενός εμπορικού κέντρου στο Τελ Αβίβ όταν η σειρήνα της αεροπορικής επιδρομής ήχησε.

Ένα λούτρινο παιχνίδι προσγειώθηκε στο Ashdod 

14 Ιουλίου, 2014. REUTERS / Amir Cohen
Εικόνες

1

http://www.reuters.com/news/pictures/slideshow?articleId=USRTR3YXF3#a=1

2

http://www.reuters.com/news/pictures/slideshow?articleId=USRTR3Y6QB#a=1

 Ακολούθησε
Dr. Ramy Abdu
Normally when a war occurs, the victims r allowed 2 flee as refugees,but #Gaza is closed on all 4 sides.Nowhere to go pic.twitter.com/9ACvSGD8gq
https://twitter.com/RamAbdu/status/487065337209163777/photo/1
marvinzalowitz @ MarvinHZalowitz  ·  13 Ιουλίου
δογματισμός <> ιμπεριαλισμός <> NAZISM <> παραφροσύνη ...
https://twitter.com/MarvinHZalowitz

Israel-Gaza conflict: ‘Sderot cinema’ image shows Israelis with popcorn and chairs 'cheering as missiles strike Palestinian targets'

Ένας χρήστης έγραψε στο Twitter: "Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε ο Θεός να μας βοηθήσει όλους. Τι έχει γίνει με την ανθρώπινη φυλή; "

Ένας άλλος είπε: Αυτή είναι η πιο φρικιαστική εικόνα που έχω δει τις τελευταίες ημέρες.

Ας δούμε λίγο το παρελθόν.Το θέμα είναι παλιό και δύσκολο και δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε ένα κείμενο, αλλά είναι μια αρχή.
Τι προηγήθηκε στη Γάζα και δεν λέει το Ισραήλ !!
14.7.14   
Έχει να κάνει με τη γη. Οι Ισραηλινοί που ζουν στον Σντερότ δέχονται τα πυρά των Παλαιστινίων της Γάζας και τώρα οι Παλαιστίνιοι παίρνουν αυτό που τους άξιζε. 
Σίγουρα. Αλλά περιμένετε. Πώς μαζεύτηκαν όλοι αυτοί οι Παλαιστίνιοι -1,5 εκατομμύριο από δαύτους- και στριμώχτηκαν στη Γάζα αρχικά;
Δεν ζούσαν οι οικογένειές τους κάποτε, σε αυτό που ονομάζεται σήμερα Ισραήλ; Και τους πέταξαν έξω -ή έφυγαν για να μην πεθάνουν- όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ.
Και οι άνθρωποι που ζούσαν στη Σντερότ στις αρχές του 1948 δεν ήταν Ισραηλινοί, αλλά Παλαιστίνιοι Άραβες. Το χωριό τους ονομαζόταν Huj. Ούτε ήταν εχθροί του Ισραήλ. 
Δύο χρόνια νωρίτερα, οι ίδιοι αυτοί Άραβες είχαν κρύψει Εβραίους μαχητές της Χαγκάνα από τον βρετανικό στρατό. Αλλά όταν ο ισραηλινός στρατός εμφανίστηκε στο Huj στις 31 Μαΐου 1948, έδιωξαν όλους τους άραβες χωρικούς στη Λωρίδα της Γάζας. Έτσι μετατράπηκαν σε πρόσφυγες. 
Ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν (πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ) το αποκάλεσε «άδικη και αδικαιολόγητη ενέργεια». Κρίμα. Οι Παλαιστίνιοι της Huj δεν μπόρεσαν ποτέ να επιστρέψουν στον τόπο τους.

Και σήμερα, πάνω από 6.000 απόγονοι των Παλαιστινίων του χωριού Huj -που τώρα ονομάζεται Σντερότ- ζουν στην αθλιότητα της Γάζας, μεταξύ των "τρομοκρατών" τους οποίους το Ισραήλ θέλει να καταστρέψει και που πυροβολούν από αυτό που παλιά ήταν το Huj. Ενδιαφέρουσα ιστορία.

Και πάλι για το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα. Το ξανακούσαμε σήμερα. Τι θα συνέβαινε αν βομβαρδιζόταν ο λαός του Λονδίνου όπως ο λαός του Ισραήλ; Δεν θα ανταπέδιδαν; Μα ναι, αλλά εμείς οι Άγγλοι δεν έχουμε στοιβάξει περισσότερο από ένα εκατομμύριο πρώην κατοίκους της Βρετανίας σε κέντρα προσφύγων λίγα μίλια έξω από το Λονδίνο.

Η τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε αυτό το αληθοφανές επιχείρημα ήταν το 2008, όταν το Ισραήλ εισέβαλε στη Γάζα και σκότωσε τουλάχιστον 1.100 Παλαιστίνιους (ο λόγος τότε ήταν: 1.100 Παλαιστίνιοι προς 13 Ισραηλινούς). Τι θα συνέβαινε αν το Δουβλίνο τελούσε υπό επίθεση ρουκετών, είχε ρωτήσει τότε ο πρέσβης του Ισραήλ; Αλλά όταν η πόλη Κρόσμαγκλεν του Ηνωμένου Βασιλείου στη Βόρεια Ιρλανδία ήταν υπό επίθεση ρουκέτας από τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας στη δεκαετία του 1970, -η RAF δεν βομβάρδισε το Δουβλίνο, για αντίποινα, σκοτώνοντας Ιρλανδές γυναίκες και παιδιά. Στον Καναδά το 2008, οι υποστηρικτές του Ισραήλ χρησιμοποιούσαν το ίδιο ψευδές επιχείρημα.

Τι θα γινόταν αν πολίτες του Βανκούβερ, του Τορόντο ή του Μόντρεαλ δέχονταν επίθεση από τα προάστια των ίδιων των πόλεών τους; Πώς θα ένιωθαν; Αλλά οι Καναδοί δεν έσπρωξαν τους κατοίκους της καναδικής επικράτειας σε κέντρα προσφύγων. Και τώρα ας περάσουμε τη Δυτική Όχθη. Πρώτον, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου είπε πως δεν μπορούσε να μιλήσει στον Παλαιστίνιο "πρόεδρο" Μαχμούντ Αμπάς γιατί δεν εκπροσωπούσε και τη Χαμάς. Τότε, όταν ο Αμπάς προχώρησε σε κυβερνητικό συνασπισμό, ο Νετανιάχου είπε πως δεν μπορούσε να μιλήσει στον Αμπάς γιατί συνεργαζόταν με τους "τρομοκράτες" της Χαμάς. Τώρα λέει πως θα συνομιλήσει μαζί του μόνο αν τα σπάσει με τη Χαμάς - αν και τότε δεν θα εκπροσωπεί τη Χαμάς.

Στο μεταξύ, ο εξαιρετικός αριστερός Ισραηλινός φιλόσοφος Ούρι Αβνέρι -που στα 90 του χρόνια παραμένει ευτυχώς δυνατός- έχει επισημάνει την τελευταία εμμονή της χώρας του: τον κίνδυνο πως η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στη Συρία (ISIS) θα κινηθεί δυτικά από το ιρακινό / συριακό "χαλιφάτο" και θα φτάσει στην ανατολική όχθη του Ιορδάνη Ποταμού. "Και ο Νετανιάχου είπε" σύμφωνα με τον Αβνέρι, "αν δεν τους σταματήσει η ισραηλινή φρουρά εκεί (στον Ιορδάνη), θα εμφανιστούν στις πύλες του Τελ Αβίβ".
 Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως η ισραηλινή αεροπορία θα έχει διαλύσει τον ISIS με το που τολμήσει να περάσει το σύνορο του Ιορδάνη από το Ιράκ ή τη Συρία.

Η σημασία αυτού, ωστόσο είναι πως αν το Ισραήλ κρατήσει τον στρατό του στον Ιορδάνη (για να προστατεύσει το Ισραήλ από τον ISIS), ένα μελλοντικό κράτος της Παλαιστίνης δεν θα έχει σύνορα και θα είναι ένας θύλακας εντός Ισραήλ, περιτριγυρισμένο από όλες τις πλευρές από περιοχές που κατέχει το Ισραήλ.

"Κάτι σαν τις αυτόνομες περιοχές των Μπαντουστάν" λέει ο Αβνερί. Με άλλα λόγια, δεν θα υπάρξει ποτέ ένα "βιώσιμο" παλαιστινιακό κράτος. Άλλωστε, δεν είναι ο ISIS το ίδιο με τη Χαμάς; Bέβαια και δεν είναι, αλλά δεν θα μας το πει ποτέ αυτό ο Μαρκ Ρέγκεβ, εκπρόσωπος του Νετανιάχου. Όχι. Μάλιστα μιλώντας στο Al Jazeera, είπε πως η Χαμάς ήταν "μια εξτρεμιστική τρομοκρατική οργάνωση όχι πολύ διαφορετική από τον ISIS στο Ιράκ, τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο, την Μπόκο Χαράμ...". H Xεζμπολάχ είναι σιίτικη πολιτοφυλακή που μάχεται μέχρι θανάτου στη Συρία ενάντια στους σουνίτες μουσουλμάνους του ISIS. Και η Μπόκο Χαράμ -χιλιάδες χιλιόμετρα από το Ισραήλ- δεν αποτελεί απειλή για το Τελ Αβίβ.

Αλλά καταλαβαίνετε τι παίζει. Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας -και παρακαλώ ξεχάστε για πάντα τους 6.000 Παλαιστινίους οι οικογένειες των οποίων διώχθηκαν από την γη του Σντερότ- είναι σύμμαχοι με τους δεκάδες χιλιάδες ισλαμιστές που απειλούν τον Μαλίκι της Βαγδάτης, τον Άσαντ της Δαμασκού ή τον πρόεδρο Τζόναθαν της Αμπούχα. Και σε τελική ανάλυση, αν ο ISIS κατευθύνεται προς τη Δυτική Όχθη, γιατί η κυβέρνηση του Ισραήλ συνεχίζει να χτίζει αποικίες εκεί -παράνομα σε αραβική γη- για Ισραηλινούς πολίτες;
Δεν πρόκειται λοιπόν για την απαράδεκτη δολοφονία τριών Ισραηλινών στην κατειλημμένη Δυτική Όχθη ή για την απαράδεκτη δολοφονία ενός Παλαιστινίου στην κατειλημμένη Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ούτε για τη σύλληψη πολλών μαχητών και πολιτικών της Χαμάς στη Δυτική Όχθη. Ούτε για τις βόμβες. Ως συνήθως, πρόκειται για τη γη.
Πηγή:  Αυγή από την Independent

http://www.independent.co.uk/voices/the-true-gaza-backstory-that-the-israelis-arent-telling-this-week-9596120.html

Το Ισραήλ συμφώνησε να αναστείλει για έξι ώρες τις επιθέσεις  εναντίον της Λωρίδας της Γάζας για ανθρωπιστικούς λόγους,και αμέσως μετά ξεκίνησε η χερσαία επιχείρηση...
Από την άλλη, οι Παλαιστίνιοι καλούν τις χώρες και τα κινήματα σε συμπαράσταση. 
Ποιοι είναι ακόμη σύμμαχοι; Κάποιες  λεπτομέρειες μαθαίνουμε εδώ:
Η ΤΈΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΈΜΟΥ
Από Manlio DiNucci
Σήμερα 17/7/2014.Ειδήσεις
19:25 Ερντογάν: "Απόπειρα συστηματικής γενοκτονίας" οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί 
Ο τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν χαρακτήρισε σήμερα τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στη Λωρίδα της Γάζας  ως"απόπειρα συστηματικής γενοκτονίας" των Παλαιστινίων.
19:09 Η Βηρυτός προσέφυγε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ κατά του Ισραήλ 

Ο Λίβανος προσέφυγε σήμερα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ κατά του Ισραήλ λόγω "των επικίνδυνων και επανειλημμένων παραβιάσεων της εθνικής του κυριαρχίας" από την χώρα αυτή, αναφέρεται σε ανακοίνωση του λιβανικού υπουργείου Εξωτερικών

Όσο για τη χώρα μας, επίσημα δεν ακούστηκε τίποτα ακόμη.

Σε όλη τη χώρα όμως έγιναν συγκεντρώσεις συμπαράστασης

Διαδήλωση σήμερα στην Iσραηλινή Πρεσβεία,και στο Γκάζι εχθές .

Καλέσματα έγιναν από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ,το ΠΑΜΕ,το ΚΚΕ(μ-λ) το ΕΕΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και αντιπολεμικές κινήσεις πολιτών.

Απογοητευμένος δήλωσε και ο Μπαν Κι-μουν για την χερσαία στρατιωτική επιχείρηση στη Γάζα!

«Τι ωραίο πλιάτσικο»

Ναι, ναι, στον βαρετό κόσμο της οικονομίας θα πάμε πάλι σήμερα, αναδημοσιεύοντας   δυο κείμενα που αξίζουν 10 λεπτά από το χρόνο μας.
Αφορούν το μέλλον, ένα μέλλον όπου τις οικονομίες δεν θα καθορίζουν οι πολιτικοί αλλά τα καρτέλ και καλύτερα να είμαστε ενημερωμένοι. Το θέμα είναι παλιό αλλά η συμφωνία προχωράει σε οριστική λύση τώρα όπως φαίνεται. Πολλοί θα πουν,εντάξει  το γνωρίζουμε και; Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές ο καθένας κάνει ότι καταλαβαίνει. Άλλος φτιάχνει το περιβόλι του πιστεύοντας ότι θα διασφαλίσει καθαρή την τροφή του, άλλος  ετοιμάζει τον αγώνα του,και αρκετοί απλά δεν θέλουν να ξέρουν. 
Ε,ας διαβάσουν τις επίσημες διαβεβαιώσεις για να κοιμούνται ήσυχα.
Όχι πως αυτές είναι περισσότερο καθησυχαστικές, αν κρίνουμε από τον τρόπο που ξεκινούν:
Για την Ευρώπη, το 2013 ήταν μια χρονιά-μεταίχμιο: η βίαιη καταιγίδα πέρασε, όμως τα μαύρα 
σύννεφα δεν έχουν απομακρυνθεί ακόμα. Τα χρόνια των εξαντλητικών προσπαθειών «πυρόσβεσης», 
άρχισαν να αποδίδουν καρπούς: οι εντάσεις στις αγορές μειώθηκαν κατά τη διάρκεια του έτους και 
θα μπορούσαμε με ασφάλεια να πούμε ότι έχουμε πλέον αφήσει οριστικά πίσω μας τις «υπαρξιακές» 
απειλές που γέννησε η χρηματοπιστωτική κρίση. Όμως οι χώρες μας παραμένουν δέσμιες μιας βαθιάς  οικονομικής κρίσης, όπου η απασχόληση και η ανάπτυξη αποτελούν τις βασικές πηγές ανησυχίας.Συνέχεια εδώ: http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/librairie/PDF/QCAO13001ELC.pdf

 Η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (Transatlantic Trade and Investment Partnership), η περίφημη TTIP, μοιάζει βγαλμένη από το σύμπαν του «Τι ωραίο πλιάτσικο» και απειλεί  με τις (μυστικές για το ευρύ κοινό αλλά) ιδιαίτερα επικίνδυνες στοχεύσεις της, βασικές  πτυχές της  ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων.(Ο μισός τίτλος  του άρθρου είναι δανεισμένος από  το έργο του Βρετανού συγγραφέα Jonathan Coe)  
«Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Η συμφωνία TTIP στον 5ο γύρο των μυστικών διαπραγματεύσεων

Αδιαφάνεια και μυστικότητα

Η TTIP είναι μία εφ’ όλης της ύλης συνθήκη ελευθέρων συναλλαγών και επενδύσεων  η οποία αποτελεί αυτή τη στιγμή αντικείμενο διαπραγματεύσεων μεταξύ της Ευρωπαϊκής  Ένωσης και  αμερικανών αξιωματούχων. Κύριο χαρακτηριστικό αυτών των διαπραγματεύσεων (που από τις αρχές Ιουνίου βρίσκονται στον πέμπτο, τρόπον τινά, γύρο τους, με άτυπο deadline τα τέλη του 2015) είναι η άκρα μυστικότητα.  Όπως επισημαίνει ο John Hilary στην μπροσούρα του  για την TTIP,  ακόμα και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι κρατών – μελών της ΕΕ δεν θα μπορούν να έχουν πρόσβαση στα έγγραφα της συμφωνίας παρά μόνο σε καθορισμένα αναγνωστήρια από όπου τα έγγραφα απαγορεύεται να απομακρυνθούν ή να αντιγραφούν... 

Σε ευχαριστώ,  ω εταιρεία

Πέρα από τους διακηρυγμένους στόχους της (μεταξύ των οποίων οι ακόμα χαμηλότεροι τελωνειακοί δασμοί στα προϊόντα που θα φτάνουν από τη μία στην άλλη άκρη του Ατλαντικού καθώς και μια αναιμική ανάπτυξη ο,5% μέχρι το… 2027!), η TTIP επιδιώκει να εντάξει στο πλαίσιό της μέλη (όπως οι χώρες της ΕΕ) χωρίς αυτά να μπορούν να αρνηθούν τους όρους που αυτή η συμφωνία θέτει.  Η δημοσιογράφος της Die Tagezseitung, Urlike Herrmann,  βρέθηκε στην Ελλάδα μετά από πρόκληση Ιδρύματος «Ρόζα Λούξεμπουργκ» και του Ινστιτούτου «Νίκος Πουλαντζάς» και εξήγησε τις βαθύτερες επιδιώξεις της TTIP:

«Τυχόν επίτευξη συμφωνίας θα προβλέπει ότι οποιαδήποτε νέα νομοθεσία, πριν φτάσει στο εθνικό κοινοβούλιο, θα πρέπει να εξετάζεται  με κριτήριο τη συμβατότητά της με την TTIP. Αυτό σημαίνει ενίσχυση των δραστηριοτήτων των lobbies και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και κυρίως περιθώριο στις πολυεθνικές επιχειρήσεις να κινηθούν εναντίον κυβερνήσεων για ζημίες τις οποίες υπέστησαν κατόπιν αποφάσεων των κυβερνήσεων αυτών» σημειώνει η Herrmann.

 Σημείο κλειδί προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η πρόβλεψη για ένα σύστημα Επίλυσης διαφορών Επενδυτή Κράτους (ISDS) με το οποίο οι εταιρείες έχουν τη δυνατότητα να καταθέσουν αγωγές για αποζημιώσεις κατά της χώρας υποδοχής  επενδύσεων ακόμα και αν δεν έχουν συνάψει σύμβαση με την κυβέρνησή της (!). 
Βασικό μέσο πίεσης των εταιρειών είναι οι προστατευτικές ρήτρες επί των επενδύσεων  και τα ιδιαίτερα «δικαιώματα» των επενδυτών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά, η  αγωγή της σουηδικής εταιρείας ενέργειας Vattenfall κατά της γερμανικής κυβέρνησης για 3,7 δισ. ευρώ λόγω της απόφασης της χώρας να καταργήσει σταδιακά την πυρηνική ενέργεια μετά το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα. 
Κύρια στόχευση όσων διαπραγματεύονται την TTIP είναι η επικύρωση της από τα εθνικά κοινοβούλια, πράγμα (και εδώ είναι το μοναδικό καλό νέο) αρκετά δύσκολο.

Ήδη στη Γερμανία, μετά και την περίπτωση της Vattenfall, έχει ξεσπάσει  κύμα αντιδράσεων: Τον Μάιο, κατόπιν αιτήματος των Πρασίνων (Grüne) και Αριστεράς (Die Linke), η γερμανική βουλή αφιέρωσε περισσότερες από δύο ώρες στο ζήτημα, με κύριο σημείο κριτικής τη μυστικότητα με την οποία διαπραγματεύονται Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον. Αυτό που φοβούνται Αριστερά και Πράσινοι (αλλά, όπως επισημαίνει η Herrmann, ακόμα κι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις καθώς και τμήματα του γερμανικού «ΣΕΒ») είναι να υπαγορεύουν οι πολυεθνικές την καθημερινή πολιτική δραστηριότητα. 
«Και όλα αυτά ενώ δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα περάσει από τα εθνικά κοινοβούλια των κρατών-μελών της ΕΕ ενδεχόμενη συμφωνία ΤΤΙΡ» τονίζει σχετικό δημοσίευμα της Deutsche Welle.  

Τι ωραίο πλιάτσικο (και στην Ευρώπη)!

Αν η συμφωνία βγει αλώβητη από τις εν εξελίξει παρασκηνιακές διεργασίες και γίνει modus operandi  για τις χώρες της ΕΕ, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο θα αγγίξει τα ακραία όρια του, σε μια περίοδο μάλιστα που αμφισβητείται από πολλές  πλευρές.  Κατ’ αρχάς, η TTIP αποτελεί ξεκάθαρη απειλή για τον κόσμο της εργασίας:  Οι μεγάλες επιχειρήσεις  θα έχουν, σε πιο μεγάλη κλίμακα πλέον, την ευκαιρία μετεγκατάστασης  της  παραγωγής σε μέρη με πετσοκομμένα εργασιακά δικαιώματα καθώς  βασικά κεκτημένα θα θεωρούνται «κωλύματα» για τις συναλλαγές μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ.  

Επιπλέον, η TTIP θα πλήξει βάναυσα την ασφάλεια των τροφίμων. Όπως επισήμανε πρόσφατα ο Γιώργος  Δαράτος σε ρεπορτάζ από τις Βρυξέλλες:  «ενδεχόμενη έγκριση της Ευρωαμερικανικής συμφωνίας θα ελευθερώσει, μεταξύ άλλων, τις εισαγωγές στις κοινοτικές χώρες κρέατος βοοειδών μεγαλωμένων με ορμόνες, πουλερικών απολυμασμένων με χλώριο (σ.σ. για την καταπολέμηση τη σαλμονέλας και άλλων ασθενειών) και, το κυριότερο, γενετικά μεταλλαγμένων φυτών και τροφών όπως είναι οι διάφορες ποικιλίες μεταλλαγμένου καλαμποκιού και σόγιας. Προϊόντα που μέχρι σήμερα απαγορεύεται δια ροπάλου η εισαγωγή τους στις χώρες της ΕΕ, τα οποία θα βρεθούν στα ράφια των ευρωπαϊκών  σουπερμάρκετ με το πρόσχημα ότι όλα όσα θα επιτρέψουμε να μπουν στο έδαφος μας και όσα, ευρωπαϊκά θα δεχθούν οι ΗΠΑ να μπουν στο δικό του έδαφος, όπως λ.χ. γαλλικά τυριά από μη παστεριωμένο γάλα, θα  ευνοήσουν και θα τονώσουν την …απασχόληση και τις επενδύσεις». 

Ακόμη, η TTIP θα αποτελέσει πρώτης τάξεως ευκαιρία για ένα ακόμη πλιάτσικο στον δημόσιο τομέα: Μία από τις πιο ύπουλες επιπτώσεις της συμφωνίας, με ιδιαίτερη σημασία για την περίπτωση του πειραματόζωου «Ελλάδα», είναι ότι γίνεται πρακτικά αδύνατο για μια χώρα να αναστρέψει την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών της αφού αυτή θα έχει συντελεστεί. Στο σημείο αυτό πρέπει να θυμηθούμε ξανά τα διαιτητικά δικαστήρια – παρωδία στα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, δικαστές δεν είναι μόνιμοι δημόσιοι λειτουργοί αλλά μία μικρή κλίκα δικηγόρων εταιρικού δικαίου (!).

Τι να κάνουμε

Συμπερασματικά, η συμφωνία TTIP αποτελεί θεσμοποίηση των κανόνων της αγοράς ως υπέρτερων της εθνικής και κοινοτικής νομοθεσίας. Πίσω από την επικοινωνιακή καταιγίδα, περί της μεγαλύτερης ζώνης «ελεύθερου» εμπορίου στον πλανήτη,  που θα προηγηθεί ενδεχόμενης σύναψης της συμφωνίας, η TTIP θα αποτελέσει ένα «τυφώνα για τους ευρωπαίους πολίτες» (όπως χαρακτηριστικά σημειώνει η γαλλική Monde). Πέραν της ενημέρωσης και της δημόσιας συζήτησης (στην Ελλάδα βρισκόμαστε πίσω από το μηδέν) απαιτείται κινηματική και δημοκρατική εγρήγορση. Όπως επισημαίνει η Herrmann, αν κάθε πολίτης αφιερώσει 10 λεπτά για να ενημερωθεί για τις εξτρεμιστικές προβλέψεις της TTIP, θα δηλώσει, πιθανότατα, διαθέσιμος σε δράσεις εναντίον της.

 Στις ΗΠΑ έχει αναπτυχθεί ένα τεράστιο κίνημα αντίδρασης με περισσότερες από 550 οργανώσεις να έχουν υπογράψει επιστολή προς τα μέλη του Κογκρέσου, με την οποία ζητούν να μην δώσουν «λευκή επιταγή» στον εκάστοτε πρόεδρο των ΗΠΑ για την υπογραφή μονομερώς των Συμφωνιών Ελεύθερου Εμπορίου. Επίσης, πέραν των αντιδράσεων στη Γερμανία (βλέπε παραπάνω), γάλλοι γερουσιαστές, τον Ιανουάριο του 2014, εξαπέλυσαν σφοδρή επίθεση κατά της γαλλικής κυβέρνησης για την υποστήριξή της στη συμφωνία ενώ εναντίον της TTIP  έχουν εκφραστεί βουλευτές στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ολλανδία. Οι κοινωνίες, όμως, έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο ώστε το μπλόκο στη συμφωνία να γίνει αποτελεσματικό!

  Καμπάνιες εναντίον της TTIP:

- http://www.bilaterals.org (όλες οι τελευταίες ειδήσεις σχετικά με την TTIP)

- S2bnetwork.org: Seattle to Brussels Network (ΕΕ)

- Public Citizen Public Citizen (ΗΠΑ)

Διαβάστε:

- John Hilary , Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, Απρίλιος 2014 (διατίθεται δωρεάν από το Ίδρυμα «Ρόζα Λούξεμπουργκ»)

- Ulrike Herrmann, Free Trade – Project of the Powerful

- Τζωρτζ Μπονμπιό,«TTIP: η εμπορική συμφωνία ΗΠΑ-Ε.Ε., μια ολομέτωπη επίθεση στη δημοκρατία», «Ενθέματα» της κυριακάτικης «Αυγής» την 9η Φεβρουαρίου 2014

Τ.Γ.

TTIP: Οι ισχυροί ξανασχεδιάζουν τον κόσμο

Ο αμερικανικός αετός τής απόλυτης ελευθερίας των οικονομικών ανταλλαγών διασχίζει τον Ατλαντικό για να επιτεθεί στο κοπάδι με τα απροστάτευτα ευρωπαϊκά αρνάκια. Αυτή η εικόνα εισέβαλε στον δημόσιο διάλογο που προηγήθηκε των ευρωπαϊκών εκλογών. Όσο κι αν η παρομοίωση είναι εντυπωσιακή, είναι πολιτικά επικίνδυνη.

Από τη μια πλευρά, δεν μας επιτρέπει να κατανοήσουμε ότι, και στις Ηνωμένες Πολιτείες επίσης, οι τοπικές συλλογικότητες μπορεί να βρεθούν αύριο αντιμέτωπες με τον εξής κίνδυνο : οι νέες νεοφιλελεύθερες προδιαγραφές ενδέχεται να τους απαγορεύσουν τη λήψη μέτρων για την προστασία τής απασχόλησης, του περιβάλλοντος ή της υγείας. Από την άλλη πλευρά, έχει ως αποτέλεσμα να διαφεύγουν της προσοχής μας οι περιπτώσεις ευρωπαϊκών εταιρειών –γαλλικών, όπως η Veolia, γερμανικών, όπως η Siemens- οι οποίες ανυπομονούν εξίσου με τις αμερικανικές πολυεθνικές να σύρουν ενώπιον της Δικαιοσύνης τα κράτη που θα τολμούσαν να κάνουν την απερισκεψία να απειλήσουν τα κέρδη τους. Τέλος, παραγνωρίζει τον ρόλο των θεσμών και των κυβερνήσεων της Γηραιάς Ηπείρου στη δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερων ανταλλαγών στη δική της επικράτεια.

Συνεπώς, η κινητοποίηση ενάντια στη Μεγάλη Διατλαντική Αγορά (ΜΔΑ) δεν πρέπει να στρέφεται ενάντια σε μια συγκεκριμένη χώρα, ούτε καν ενάντια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το διακύβευμα του αγώνα είναι ταυτόχρονα πολύ ευρύτερο και πολύ πιο φιλόδοξο, αφορά τα νέα προνόμια που απαιτούν οι επενδυτές από όλες τις χώρες, ίσως για να αντισταθμίσουν τις επιπτώσεις τής κρίσης που αυτοί οι ίδιοι δημιούργησαν. Εάν η μάχη ενάντια στη συνθήκη δοθεί σε πλανητικό επίπεδο με επιτυχία, θα μπορούσε να καταστήσει δυνατή την ενίσχυση και την εδραίωση όλων των μορφών διεθνούς δημοκρατικής αλληλεγγύης, οι οποίες σήμερα υστερούν σε σχέση με την αλληλεγγύη που παρατηρείται ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, καλό θα ήταν να δυσπιστούμε απέναντι στα ζευγάρια τα οποία κάποιοι μας παρουσιάζουν ως αιώνια και αδιάρρηκτα ενωμένα. Αυτό ισχύει, τόσο για το ζευγάρι τού προστατευτισμού και του προοδευτισμού, όσο και για εκείνο τής δημοκρατίας και του ανοίγματος των συνόρων. 
Πράγματι, η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι εμπορικές πολιτικές δεν είναι αξεδιάλυτα συνυφασμένες με ένα συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο [1]. Στα μέσα τού 19ου αιώνα, ο Γάλλος αυτοκράτορας Ναπολέων Γ’ πάντρεψε ωραιότατα το αυταρχικό κράτος με την ελευθερία των εμπορικών ανταλλαγών. Περίπου την ίδια εποχή, στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ισχυριζόταν ότι ενδιαφέρεται για τους Αμερικανούς εργάτες, τη στιγμή που υπερασπιζόταν τα συμφέροντα των αμερικανικών τραστ των « ληστών βαρόνων » [2] που εκλιπαρούσαν για τη λήψη τελωνειακών προστατευτικών μέτρων [3]. Όπως ανέφεραν οι εκλογικές θέσεις τού κόμματος το 1884, « δεδομένου ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα γεννήθηκε από το μίσος που μας προκαλεί η προσφυγή στην εργασία των δούλων, και από την επιθυμία να είναι όλοι οι άνθρωποι ελεύθεροι και ίσοι, αντιτίθεται απόλυτα στην ιδέα να βρεθούν οι Αμερικανοί εργαζόμενοι αντιμέτωποι με τον ανταγωνισμό οποιασδήποτε μορφής εργασίας που στηρίζεται στη δουλεία, τόσο στο εσωτερικό της Αμερικής, όσο και στο εξωτερικό [4]. » Ήδη από εκείνη την εποχή, η σκέψη όλων ήταν στραμμένη στους Κινέζους. Και πιο συγκεκριμένα, στις χιλιάδες Κινέζων εργατών που είχαν φέρει στις Ηνωμένες Πολιτείες οι εταιρείες σιδηροδρόμων της Καλιφόρνιας, για να κατασκευάσουν τις γραμμές κάτω από συνθήκες που θύμιζαν κάτεργο και με μισθούς πείνας.

Έναν αιώνα αργότερα, στις Ηνωμένες Πολιτείες οι απόψεις έχουν αλλάξει, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι συναγωνίζονται σε κορώνες για την προώθηση της ελευθερίας των ανταλλαγών. Στις 26 Φεβρουαρίου του 1993, έναν μήνα μετά την άφιξή του στον Λευκό Οίκο, ο Ουίλιαμ Κλίντον παίρνει κεφάλι στην κούρσα, εκφωνώντας έναν εντυπωσιακό λόγο-πρόγραμμα που αποσκοπεί στην προώθηση της Βορειοαμερικανικής Συμφωνίας Ελεύθερων Ανταλλαγών (Alena), η οποία και θα ψηφιστεί μερικούς μήνες αργότερα. Παραδέχεται μεν ότι το « παγκόσμιο χωριό » συνέβαλε στην αύξηση της ανεργίας και στην καθήλωση των μισθών των Αμερικανών, αλλά συνιστά, ωστόσο, να συνεχιστεί αυτή η πορεία με πολύ γρηγορότερους ρυθμούς : « Η αλήθεια τής εποχής μας είναι, και οφείλει να είναι, η εξής : το άνοιγμα και το εμπόριο θα συμβάλλουν στον πλουτισμό τού έθνους. Αυτή η εξέλιξη μας παρακινεί να καινοτομήσουμε. Μας υποχρεώνει να αντιμετωπίσουμε τον ανταγωνισμό. Μας εξασφαλίζει νέους πελάτες. Ευνοεί την παγκόσμια οικονομική μεγέθυνση. Έτσι, εγγυάται την ευημερία των παραγωγών μας, οι οποίοι είναι ταυτόχρονα και καταναλωτές υπηρεσιών και πρώτων υλών ».

Ήδη από εκείνη την εποχή, οι διάφοροι « γύροι » φιλελευθεροποίησης των εμπορικών ανταλλαγών είχαν οδηγήσει στη μείωση των μέσων τελωνειακών δασμών, από το 45% το 1947, στο 3,7% το 1993. Βέβαια, τι σημασία έχουν όλα αυτά ; Η ειρήνη, η ευημερία και η δημοκρατία απαιτούν από εμάς να προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο. Έτσι, ο Κλίντον επιμένει ότι, « όπως παρατήρησαν οι φιλόσοφοι, από τον Θουκυδίδη έως τον Άνταμ Σμιθ, οι συνήθειες του εμπορίου είναι αντίθετες με εκείνες του πολέμου. Όπως οι γείτονες που βοήθησαν ο ένας τον άλλο να κατασκευάσει τον στάβλο του, υποκύπτουν πολύ λιγότερο στον πειρασμό να βάλουν φωτιά στον στάβλο τού γείτονα, οι λαοί που έχουν ανεβάσει με αμοιβαίο τρόπο το επίπεδο της ζωής τους, ρέπουν λιγότερο προς την ένοπλη σύγκρουση. Συνεπώς, εάν πιστεύουμε στη δημοκρατία, οφείλουμε να προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να ενισχύσουμε τους δεσμούς που δημιουργεί το εμπόριο ». Ωστόσο, ο κανόνας δεν ίσχυε για όλες ακριβώς τις χώρες : το 1996, ο ίδιος δημοκρατικός πρόεδρος υπέγραψε έναν νόμο που προέβλεπε αυστηρότερες εμπορικές κυρώσεις εναντίον της Κούβας.

Δέκα χρόνια μετά τον Κλίντον, ο Ευρωπαίος επίτροπος Πασκάλ Λαμί -ένας Γάλλος σοσιαλιστής ο οποίος έγινε γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ)- υιοθέτησε πλήρως την ανάλυσή του : « Πιστεύω ότι για ιστορικούς, οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, το άνοιγμα των εμπορικών ανταλλαγών οδηγεί στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Νομίζω ότι προκαλούνται λιγότερες συγκρούσεις και δυστυχία όταν ανοίγουμε τις εμπορικές ανταλλαγές σε σχέση με όταν τις περιορίζουμε.
 Ο Μοντεσκιέ το περιέγραψε καλύτερα από εμένα [5] ». Βέβαια, τον 18ο αιώνα, ο Μοντεσκιέ δεν μπορούσε να γνωρίζει ότι, έναν αιώνα αργότερα, η κινεζική αγορά θα άνοιγε, όχι χάρη στην πειστικότητα των επιχειρημάτων των Εγκυκλοπαιδιστών του Διαφωτισμού, αλλά χάρη στις κανονιοφόρους, στους Πολέμους του Οπίου και στη λεηλασία των Θερινών Ανακτόρων τού Κινέζου αυτοκράτορα [6]. Όμως, ο κύριος Λαμί δεν πρέπει να αγνοεί αυτά τα γεγονότα.

Αν και λιγότερο πληθωρικός σε σχέση με τον Δημοκρατικό προκάτοχό του –λόγω του διαφορετικού ταμπεραμέντου του- ο πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα παίρνει τη σκυτάλη στην προώθηση του δόγματος που προωθούν οι αμερικανικές πολυεθνικές (αλλά και οι ευρωπαϊκές επίσης και, για την ακρίβεια, οι πολυεθνικές όλων των χωρών) για να προωθήσουν τη ΜΔΑ : « Μια συμφωνία θα μπορούσε να αυξήσει τις εξαγωγές μας κατά δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια, να δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και να τονώσει την οικονομική μεγέθυνση και στις δύο όχθες τού Ατλαντικού [7] ». 
Ωστόσο, παρόλο που η γεωπολιτική διάσταση κατέχει ελάχιστη θέση στον λόγο του, στην πραγματικότητα  έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από τα υποθετικά κέρδη στο επίπεδο της οικονομικής μεγέθυνσης, της απασχόλησης και της ευημερίας. Δεδομένου δε, ότι η Ουάσιγκτον κινείται στηριζόμενη σε μακροπρόθεσμες πολιτικές, δεν σκοπεύει να στηριχθεί στη ΜΔΑ για να κατακτήσει τη Γηραιά Ήπειρο, αλλά για να αποτρέψει την τελευταία από οποιαδήποτε προσέγγιση με τη Ρωσία. Και, κυρίως, για να επιτύχει την ανάσχεση της ανόδου… τής Κίνας.

Όμως, και σε αυτό το σημείο, παρατηρείται απόλυτη σύγκλιση ανάμεσα στους Ευρωπαίους και στους Αμερικανούς ιθύνοντες. Σύμφωνα με τον (δεξιό) Γάλλο πρώην πρωθυπουργό Φρανσουά Φιγιόν, « παρατηρούμε την άνοδο της ισχύος των αναδυόμενων χωρών, οι οποίες αποτελούν κίνδυνο για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Κι από την πλευρά μας, η μόνη μας απάντηση απέναντι σε αυτήν την εξέλιξη θα είναι η διαίρεση ; Κάτι τέτοιο θα ήταν τρέλα [8] ». Ο ευρωβουλευτής Αλέν Λαμασούρ [9] προσθέτει ότι, πράγματι, η ΜΔΑ θα μπορούσε να επιτρέψει στους νατοϊκούς συμμάχους « να έρθουν σε συμφωνία στο ζήτημα των κοινών προδιαγραφών και, στη συνέχεια, να τις επιβάλλουν στους Κινέζους [10] ». Το σχέδιο Συνεργασίας του Ειρηνικού, το οποίο έχει καταρτίσει η Ουάσιγκτον και από το οποίο έχει αποκλειστεί το Πεκίνο, αποσκοπεί σε αυτόν ακριβώς τον στόχο.

Χωρίς αμφιβολία, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο πλέον ένθερμος διανοούμενος οπαδός της ΜΔΑ είναι ο Ρίτσαρντ Ρόζεκρανς, ο οποίος διευθύνει στο Χάρβαρντ ένα κέντρο ερευνών για τις αμερικανοκινεζικές σχέσεις. Η θεωρία του, η οποία δημοσιεύτηκε πέρυσι, υποστηρίζει με ιδιαίτερη έμφαση την ιδέα ότι η ταυτόχρονη εξασθένιση των δύο μεγάλων ατλαντικών συνόλων οφείλει να τα οδηγήσει στη σύσφιξη των σχέσεών τους, για να αντιμετωπίσουν τις ανερχόμενες δυνάμεις της Ασίας : « Αν δεν ενωθούν αυτά τα δύο μέρη που αποτελούν τον δυτικό κόσμο, και δεν δημιουργήσουν ένα ενιαίο σύνολο στους τομείς τής έρευνας, της ανάπτυξης, της κατανάλωσης και του χρηματοοικονομικού τομέα, τότε και το ένα και το άλλο θα χάσουν έδαφος. Τα έθνη τής Ανατολής, καθοδηγούμενα από την Κίνα και από την Ινδία, θα ξεπεράσουν τότε τη Δύση στους τομείς τής οικονομικής μεγέθυνσης, της καινοτομίας, του εισοδήματος και, τελικά, στον τομέα τής ανάπτυξης της στρατιωτικής ισχύος [11] ».

Η συλλογιστική τού Ρόζεκρανς θυμίζει τη διάσημη ανάλυση του οικονομολόγου Γουόλτ Γουίτμαν Ροστόβ, για τα στάδια της οικονομικής μεγέθυνσης μιας χώρας : μετά την απογείωση της οικονομίας μιας χώρας, ο ρυθμός τής οικονομικής μεγέθυνσής της επιβραδύνεται, καθώς έχει ήδη πραγματοποιήσει τα πλέον γρήγορα κέρδη παραγωγικότητας (άνοδος του επιπέδου τής εκπαίδευσης, αστικοποίηση κ.λπ.). 
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι ρυθμοί μεγέθυνσης των δυτικών οικονομιών, οι οποίες έχουν εισέλθει σε στάδιο ωριμότητας εδώ και αρκετές δεκαετίες, δεν είναι πλέον δυνατόν να συγκριθούν με εκείνους της Κίνας και της Ινδίας. 
Συνεπώς, η ολοένα μεγαλύτερη προσέγγιση των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης αποτελεί, κατά τη γνώμη του, το σημαντικότερο χαρτί που τους έχει απομείνει να παίξουν σε αυτό το παιχνίδι.
 Θεωρεί δε, ότι κάτι τέτοιο θα τους επέτρεπε να επιβάλλουν τους κανόνες τους στους νεοφερμένους, οι οποίοι, παρά την ορμητική τους είσοδο στο πεδίο τής παγκόσμιας οικονομίας, είναι βαθιά διχασμένοι. Έτσι, όπως συνέβη και την επαύριο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η επίκληση μιας εξωτερικής απειλής -χτες της πολιτικής και ιδεολογικής απειλής που αντιπροσώπευε η Σοβιετική Ένωση, σήμερα της εμπορικής και οικονομικής απειλής της καπιταλιστικής Ασίας- βοηθάει στο να μαντρωθεί στη στάνη τού (Αμερικανού) βοσκού το ποίμνιο που φοβάται ότι το κέντρο της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων δεν θα βρίσκεται πλέον στην Ουάσιγκτον, αλλά στο Πεκίνο.

Σύμφωνα με τον Ρόζεκρανς, αυτός ο φόβος καθίσταται ακόμα πιο σημαντικός από το γεγονός ότι « στην παγκόσμια ιστορία, η διαδοχή στον ρόλο τής παγκόσμιας ηγεμονικής υπερδύναμης συνέπιπτε συνήθως με μια σύγκρουση μεγάλων διαστάσεων ». Όμως, κατά τη γνώμη του, υπάρχει ένα μέσο το οποίο θα μπορούσε να εμποδίσει το ενδεχόμενο « να οδηγήσει ο υποσκελισμός των Ηνωμένων Πολιτειών στην παγκόσμια ηγεμονία από μια άλλη υπερδύναμη, σε έναν πόλεμο ανάμεσα στην Κίνα και στη Δύση ». Καθώς δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα υπάρξει κάποια προσέγγιση ανάμεσα στα δύο μεγάλα ασιατικά έθνη και στους δύο ατλαντικούς εταίρους, οι οποίοι αντιμετωπίζουν δυσκολίες λόγω της παρακμής τους, οι Δυτικοί θα έπρεπε να εκμεταλλευθούν την αντιπαλότητα που υπάρχει ανάμεσα στους Ασιάτες ανταγωνιστές τους και να συγκρατήσουν την άνοδο της ισχύος τους στην περιοχή, επωφελούμενοι από την υποστήριξη της Ιαπωνίας. Μιας χώρας που αναγκάζεται, από τον φόβο της Κίνας, να προσεγγίσει το δυτικό στρατόπεδο, σε σημείο ώστε να μετατρέπεται στον « ανατολικό τερματικό σταθμό » του.

Αν και αυτό το μεγάλο γεωπολιτικό σχέδιο επικαλείται τον πολιτισμό, την πρόοδο και τη δημοκρατία, η επιλογή ορισμένων παρομοιώσεων προδίδει την ύπαρξη πολύ λιγότερο υψηλόφρονων κινήτρων. Όπως εξηγεί ο Ρόζεκρανς, « ο παραγωγός που δυσκολεύεται να πουλήσει τα προϊόντα που παράγει, αναγκάζεται συχνά να συγχωνευθεί με μια ξένη εταιρεία, για να διευρύνει την γκάμα των προϊόντων του και να αυξήσει το μερίδιό του στην αγορά. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Prokter & Gamble που εξαγόρασε τη Gillette. Και τα κράτη αντιμετωπίζουν παρόμοιες προκλήσεις ».

Χωρίς αμφιβολία, ακριβώς επειδή κανένας λαός δεν αντιμετωπίζει, για την ώρα, το έθνος του και την επικράτειά του σαν καταναλωτικά είδη πρώτης ανάγκης, ο αγώνας ενάντια στη ΜΔΑ τώρα μόλις αρχίζει.


[1] Βλέπε « Le Protectionnisme et ses ennemis », Le Monde doplomatique-Les Liens qui libèrent, Παρίσι, 2012.

[2] (ΣτΜ) Η περίοδος της μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης που ακολούθησε τον Εμφύλιο Πόλεμο, σημαδεύτηκε από την τεράστια άνοδο της ισχύος επιχειρηματιών, όπως ο Ροκφέλερ, ο Καρνέγκι και ο Τζ. Π. Μόργκαν, οι οποίοι επιδίδονταν σε απίστευτες παράνομες επιχειρηματικές πρακτικές και καταχρήσεις της μονοπωλιακής τους θέσης, με αποτέλεσμα να αποκληθούν « ληστές βαρόνοι ». Καθώς δε, τα τραστ που συγκρότησαν έφτασαν στο σημείο να θεωρηθούν κίνδυνος για τη Δημοκρατία, ψηφίστηκε, το 1890, ο Sherman Antitrust Act, ο οποίος θεωρείται πρόδρομος της σημερινής νομοθεσίας περί ανταγωνισμού.

[3] Βλέπε Howard Zinn, « Au temps des “barons voleurs” », Le Monde diplomatique, Σεπτέμβριος 2002.

[4] Αναφέρεται από τον John Gerring, « Party Ideologies in America, 1828-1996 », Cambridge University Press, 2011, σελ. 59.

[5] Le Nouvel Observateur, Παρίσι, 4 Σεπτεμβρίου 2003.

[6] (ΣτΜ) Όταν η Κίνα αρνήθηκε να ανοίξει την αγορά της στο όπιο που παρήγε η Βρετανική Εταιρεία των Ινδιών, η Μεγάλη Βρετανία τής κήρυξε τον πόλεμο (1839-1842) και πέτυχε ένα περιορισμένο « άνοιγμα » των κινεζικών λιμανιών και την απρόσκοπτη διάθεση του « προϊόντος » της (χάρη στο οποίο έλπιζε ότι θα αποκαταστήσει κάπως το ελλειμματικό εμπορικό της ισοζύγιο με την Κίνα). Στον δεύτερο πόλεμο του οπίου (1856-1860) που αποσκοπούσε στην αποδυνάμωση της Κίνας και σε ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα των λιμανιών της, συμμετείχαν επίσης η Γαλλία, η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ο πόλεμος έληξε με τη λεηλασία και τον εμπρησμό των θερινών ανακτόρων και την υπογραφή των ταπεινωτικών « άνισων συνθηκών ».

[7] Κοινή συνέντευξη τύπου με τον Φρανσουά Ολάντ, Λευκός Οίκος, Ουάσιγκτον, 12 Φεβρουαρίου 2014.

[8] RTL, 14 Μαΐου 2014.

[9] (ΣτΜ) Εβδομηντάχρονος Γάλλος δεξιός πολιτικός, ένθερμος « ευρωπαϊστής », ο οποίος, ανάμεσα στα πολλά αξιώματα που ανέλαβε, διετέλεσε και υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.

[10] France Inter, 15 Μαΐου 2014.

[11] Richard Rosecrance, « The Resurgence of the West : How a Transatlantic Union Can Prevent War and Restore the United States and Europe », Yale University Press, Νιού Χέιβεν, 2013. Από το ίδιο έργο προέρχονται και οι υπόλοιπες παραπομπές.

Μετάφραση: Βασίλης Παπακριβόπουλος
Πηγή:
Κείμενο 1
http://left.gr/news/ti-oraio-pliatsiko-i-symfonia-ttip-ston-5o-gyro-ton-mystikon-diapragmateyseon#sthash.XaXslDVe.dpuf
 Κείμενο 2
http://left.gr/news/ttip-oi-ishyroi-xanashediazoyn-ton-kosmo#sthash.zXIk0mbK.dpuf
Συνεχίζεται