Προαναγγελθέντες θάνατοι

Οι αλλόκοτες εξελίξεις των τελευταίων ημερών δεν πρέπει να μας ξαφνιάζουν.
Η ολιγωρία μας κόστισε  την κυριαρχία  της χώρας και  άφησε έκθετους  τους νέους  στις ορέξεις κάθε  σκοτεινής δύναμης.

Γράφει  σχετικά ο Χ.Πασαλάρης    στις 06/06/2013

ΑΣΒΕΣΤΗ ΣΤΟ ΛΑΚΚΟ ΤΩΝ MEDIA!

Αν είναι  ένας χώρος που χρειάζεται γενναίο σάρωμα  και ολοκληρωτική απολύμανση με…
άφθονο «ασβέστη» είναι ο χώρος των ΜΜΕ. Ο κόσμος τον έχει γράψει στα μαύρα κατάστιχα. Θεωρεί –και δεν έχει άδικο- ότι εμείς οι άνθρωποι των media φέρουμε τεράστιες ευθύνες για το
σημερινό κατάντημα της πατρίδας. Και θα ευχόταν να τιμωρηθούμε το ίδιο αυστηρά, με οποιοδήποτε κόστος, όσο και οι μεγάλοι ένοχοι του  πολιτικού συστήματος…
Οι σκέψεις  αυτές γίνονται  τώρα που εμείς οι  12.000 εργαζόμενοι στα Μέσα Ενημέρωσης (ο Θεός να την κάνει!) καλούμαστε να επιλέξουμε νέες διοικήσεις στα σωματεία και στα ταμεία τους.
Τώρα που το δημοσιογραφικό λειτούργημα έχει χάσει μέγα μέρος της αξιοπιστίας  του εξ αιτίας μερικών καραγκιόζηδων, θεατρίνων,  πουλημένων κονδυλοφόρων και νοικιασμένων
λαρυγγιών του σιναφιού μας. Τώρα που οι κυκλοφορίες και οι θεαματικότητες κατρακυλάνε στα βάραθρα. Τώρα που εκατοντάδες άνθρωποι του Τύπου χάνουν τη δουλειά τους και
εκλιπαρούν  για.. «οιανδήποτε εργασία»!...
Τώρα που οι δεινόσαυροι των media , με τα επτά  κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας, τα 110 περιφερειακά , τους 947 ραδιοσταθμούς  και τις εκατοντάδες «εφημερίδες» των 250
φύλλων  (αριθμοί εξωφρενικοί για την Ευρώπη) «τζογάρουν» στο πολιτικό παιγνίδι, πότε με τη μία και πότε με την άλλη παράταξη.
Τώρα που τα συμβιβασμένα ελληνικά media κατάφεραν να χειραγωγήσουν,σχεδόν απόλυτα το λαό και να τον αποτρέψουν από… ανεπιθύμητες «καθόδους»  στις πλατείες..
Συνέχεια εδώ:
http://www.enikos.gr/tsouzoun/150295,ASBESTH_STO_LAKKO_TWN_MEDIA!.html
Ch.Passalaris@hotmail.com

Ο τόπος αυτός που μας πληγώνει

Με τον τρόπο του Γ. Σ.


Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου
γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου
καθώς ανέβαινε την ανηφόρα κι η θάλασσα
μ' ακολουθούσε
ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου
ώσπου να βρούμε τα νερά του βουνού.

Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν
ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες
μου κάρφωσε το χέρι
στην κουπαστή
μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά
από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης.

Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών
και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της «Ωραίας
     Ελένης του Μενελάου».
χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα
μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της.
Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο
με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες.

Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε
πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;
Ο ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο
     μήπως «έρχεται εξ Ομονοίας»
«Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος» απαντά κι είν' ευχαρι-
     στημένος
«βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό».

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι
     όλοι εμείς
δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα
     τα καράβια.
περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.

Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική
και δε βρίσκεται πουθενά.
αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε
κρατούν «σωσίτριχα» φωτογραφίζουνται
ο άνθρωπος
που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με
     πιτσούνια και με λουλούδια
δέχουνταν το χέρι του γερο-φωτογράφου να του στρώνει
     τις ρυτίδες
που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του
όλα τα πετεινά τ' ουρανού.

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει
κι αν «ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς»
είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι
     με το κολύμπι
εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν
     μπορούν να κινήσουν
την ΕΛΣΗ  τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ  τον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ.

Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας
     αργάτης
καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που
     βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα
     χρυσά.

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.
παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες
Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝΙΑ 937.


Καλοκαίρι 1936

Από το ημερολόγιο του Γιώργου Σεφέρη 

Αυτοσχόλια

Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότατο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν
καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία.
Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό.
Ωστόσο νομίζω πως αυτό το συναίσθημα, συνειδητό ή όχι - αδιάφορο, χαραχτηρίζει όσους από τους ανθρώπους μας των εκατό τόσων τελευταίων χρόνων αξίζει να τους λογαριάσει
κανείς. Οι μεγάλοι κολυμπητάδες, που αγωνίστηκαν, όσο κρατούσαν τα μπράτσα τους, να φτάσουν και να ιδούνε από πιο κοντά αυτό το σκληρό νησί του Αιόλου, την άλλη Ελλάδα.
(Όλοι τους βούλιαξαν).

                                                       

Κοινοτικός Συνεργατισμός:Μια διορατική απάντηση στην βιομηχανική ανάπτυξη

" το ένα ζώο μάχεται με τα κέρατα το άλλο με τα δόντια, το λιοντάρι με τη δύναμι και με την σβελτάδα, η αλεπού με την υπεκφυγή και με την πονηριά. Βέβαια ο καθένας μπορεί να διαλέγη ό,τι του αρέσει, αλλά το επ' εμοί, επειδή με συμβουλεύετε «ν' αφήσω τη δική μου συστηματική λογική και να προσέξω περισσότερο τον κοινόν νουν των ευρωπαϊκών λαών», σας λέω καθαρά ότι αυτό βρίσκω πως είνε το ουσιαστικό δίδαγμα της πείρας και των άλλων αλλά και των δυτικών επίσης λαών, το ότι δηλαδή, αν και όλα τα σαμάρια είνε καμωμένα από το ίδιο υλικό, όμως ο κάθε γάιδαρος πρέπει να φορά το δικό του σαμάρι και ο κάθε άντρας να δείχνεται ό,τι είνε και όχι ό,τι δεν είνε, «κάθε τόπος και ζακόνι, κάθε μαχαλάς και ταξί» λέει ο λαός, κύριε Γιαννιέ` κι εγώ επιμένω πως η ομοιομορφία του πολιτισμού δεν μπορεί νάνε γενική και απόλυτη"

"υπάρχουν για κάθε ώρα ωρισμένα όρια στο είδος της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ωρισμένες παραδόσεις λιτότητας η πλούτου, απλότητας ή συνθέσεως, γενικά (ορισμένες μορφές οργανώσεως της όποιες δεν μπορεί να υπερβή, χωρίς τόν κίνδυνο πρόωρης εξαντλήσεως και διαφθοράς ηθικής και υλικής".

Παγκόσμια οικονομική ύφεση 1929

Ο δε συνειδητός σεβασμός αυτών των παραδόσεων, η καλλιέργια αυτή της γηγένειας θετικά, όχι αρνητικά, δεν είνε ζήτημα πατριωτικού δήθεν σωβινισμού η τοπικού ναρκισσισμού` είνε η ανάγκη της ζωής κι' είνε η συνείδηση των εκπολιτιστικών δυνατοτήτων που μπορεί να φθάσει η ζωή σε δεδομένη χώρα. Δυνατότερο δε και υψηλότερο γίνεται το δέντρο πούχει βαθύτερες και δυνατότερες ρίζες.

Χωρίς δε τον παραμικρό δισταγμό ισχυρίζομαι, ότι στη δική μας χώρα —καθώς και σε όλλες της Μεσογείου και αλλαχού του κόσμου— και η γεωγραφική μας θέσις και η ειδικές πρώτες μας ύλες (το ανθρώπινο υλικό πρώτο-πρώτο) και τα ιστορικά διδάγματα των διαδοχικών περιόδων του πολιτισμού μας και αυτή τέλος η πρακτική και ζωντανή στη μνήμη του λαού γεωοικονομική εμπειρία μας, ισχυρίζομαι πως όλα αυτά δείχνουν καθαρά ότι το κύριο δικό μας κύτταρο δεν είνε καμμία από της μορφές της κεφαλαιοκρατικής οργανώσεως (αφού μάλιστα εμείς ούτε με προχωρημένη μηχανική τεχνική δουλεύομε ούτε κι έχομε μεγάλο ντόπιο κεφάλαιο μόνιμα τοποθετημένο στη χώρα μας) αλλά είνε η κοινότητα μας, λαμβανομένη όμως όχι ως μονάδα διοικητική, αλλά ως μορφή οργανώσεως της παραγωγής` είνε η κοινότητα μας η παραγωγική που στηρίζεται στην ατομική υπερεργασία του καθενός μας και στο προσωπικό του καθενός μας επίσης κεφάλαιο, έστω και μικρό και ακόμη στην ειδική δια σταθερών λειτουργιών ρύθμισι των σχέσεων που γεννώνται μέσα στην κοινοτική ομάδα από της ανάγκες της παραγωγικής εργασίας` η κοινότητα μας, η οποία αφ' ενός απελευθερώνει και κινητοποιεί της ναρκωμένες δυνάμεις της υπερεργασίας, εξ αλλού δε και εξασφαλίζει όσο το δυνατόν περισσότερο υπέρ του λάου της υλικές αξίες που είνε προϊόντα αυτής της υπερεργασίας του.

Ισχυρίζομαι ότι η κοινότητα αυτή είνε το κύριο κύτταρο μας, δηλαδή είνε το πιο προσαρμοσμένο εις τους γεωοικονομικούς όρους της χώρας μας` είνε προ παντός η πιο πρόσφορη μορφή, το πιο κατάλληλο όργανο για την οικονομική αγωγή και την κοινωνική ανατροφή ως και γενικά για την αξιοποίησι της κυρίας πρώτης ύλης της χώρας μας, του ανθρώπου δηλαδή` αλλά είνε εξ ίσου η πιο πρόσφορη και αν ληφθή ως οικονομικός σχηματισμός με τον οποίον θα παραγάγαμε όσο το δυνατόν περισσότερα και φθηνότερα και από τ' άλλα, τα ποιοτικά κατά το πλείστον προϊόντα μας` είνε τέλος και το πιο κατάλληλο σύστημα για να προσαρμοσθούμε ακίνδυνα κι' ενεργητικά να ισορροπήσουμε μέσα στην παγκόσμια αγορά και στη γενική αρμονιστική προσπάθεια της ανθρωπότητας.

Με αυτό, με την κοινότητα, που είνε η φυσική εκδήλωσίς μας, το μόνο μέσον που έχομε για να κινηθούμε, με αυτό το μέσον θα βαδίσωμε προς αυτούς τους σκοπούς. Θα κάνωμε θαύματα ; Δεν ξεύρω' μια φορά όμως θα βαδίσωμε χωρίς να τρικλίζωμε και χωρίς τον κίνδυνο να γίνωμε γελοίοι

Το Ίδιασμα Του Στημονιού*

Σύμφωνοι με αυτά, λέω πως    το σημείο   έως   όπου    είνε   δυνατή η εκκεφαλαιοκράτησι,  φυσικά δε κατόπιν    και    η εκσοσιάλισι    των μορφών οργανώσεως της Ελλάδος — χωρίς βέβαια την υποδούλωσίν της— το σημείο αυτό είνε πρόβλημα που δεν ελύθη ακόμη` βεβαίως αν αυτό ήταν λυμένον και μάλιστα θετικά, τότε εγώ δεν θάχα αντίρρησι να σας ακολουθήσω στους αγώνας σας, γιατί, ως ευνόητο, εγώ δεν είμαι εχθρός του λαού` εξ άλλου όμως δεν είμαι και κανένας φαντασιόπληκτος ιδεολόγος και κοσμοδιορθωτής` τη μεταφυσική μου και την φιλοσοφία μου την φυλάω για τον εαυτόν μου` μιλώντας δε για τον τόπο αυτόν εδώ με απόλυτον ρεαλισμό σε ώραν κρισιμώτατη, με ρεαλισμό χρήσιμον υποθέτω και για καθέναν που αποβλέπει σε ευρύτερες παγκόσμιες συνέσεις βασισμένες σε θετικά δεδομένα, βρίσκω πως το πρόβλημα αυτό, που ετέθη από τον καιρό της ιδρύσεως της Εθνικής Τραπέζης, ζητάει τώρα παρά ποτέ πιο επίμονα μια απάντησι, η οποία και την ευχέρεια του προσανατολισμού μας επί μιας υγειούς αντιμετωπίσεως μας δίδει αλλά και ως ανάγκη μας επιβάλλεται` η ευχέρεια οφείλεται στη διάσπασι, ως εσημείωσα, της διεθνούς αγοράς και στην παράλληλη κρίσι κι' εξασθένησι της πιέσεως που ασκούσε απάνω μας η ατλαντική κεφαλαιοκρατία` η ανάγκη εξ άλλου προέρχεται εκ του ότι εμείς τώρα θα ζήσουμε από τον τόπο μας έτσι όπως συνεσωρεύθημεν εδώ δια της βίας κι' έτσι δια της βίας θα υποκύψουμε στης πιο πρόσφορες προς αυτόν το σκοπό γηγενείς μορφές οργανώσεως. Το βασίλειο της αναρχίας τελείωσε, εκτός εάν ετοιμαστούμε για εξαπλωτικόν άμεσον πόλεμο.

Απαντώ λοιπόν εδώ τώρα πιο συγκεκριμμένα ότι στη χώρα μας το δημιουργικό κύτταρο μας για τας δημητριακάς μεν και κτηνοτροφικάς χωρικάς μας περιοχάς είνε αυτό που ονομάζω δημητριακήν κοινότητα και που έδωσα πλατιάν ανάλυσι του μηχανισμού της και των λειτουργιών της το περασμένο καλοκαίρι στο περιοδικό «Πειθαρχία» και στην εφημερίδα «Πρωία»` αυτή η δημητριακή κοινότητα δεν είνε τυχαία κι' αναρχική παράθεσις ανθρώπων και σπιτιών, όπως έγινε το χωριό παντού οπού παθητικά υπέκυψε στην πίεσι της μηχανικής κεφαλαιοκρατίας, αλλά είνε συνθέτη οργανική μονάδα παραγωγής, όπως είνε ακριβώς και μία βιομηχανική επιχείρησις μέσα στο κεφαλαιοκρατικό πλαίσιο` με μια ουσιώδη όμως διαφορά, ότι αυτή η δημητριακή κοινότητα παρουσιάζει ιδιόμορφην οργάνωσι των βάσεών της και των κυρίων λειτουργιών της, της παραγωγικής εργασίας, της αποταμιεύσεως, της αποσβέσεως, της κεφαλαιοποιήσεως, της πίστεως, της ασφαλίσεως.

Εξ    άλλου    δια   τας σταφιδικάς,    τας   καπνικάς,    τας ελαιοκομικάς περιοχάς    μας για την    παραγωγή, την επεξεργασία,   τη   βιομηχανία και το εμπόριο  της σταφίδας,  του καπνού   και του   λαδιού,  που όλα  αυτά τα προϊόντα δίδουν θετική και πλατιά βάσι για αποκεντρωμένες κατά χώραν βιομηχανίες—εις όλες αυτές της περιπτώσεις το κύριο ενεργητικό κύτταρο δεν είνε η ανώνυμη εταιρία και το καπιταλιστικό κεφάλαιο, αλλά είνε η προσωπική η κλασσική αστοχωρική ελληνική κοινότητα, αυτή η κοινότητα που ευνόησε την σύνθεσι και    την  ισορροπία   της  ελληνικής κοινωνίας   και   που επέτρεψε  στους Έλληνας  χωρικούς αυτών των περιοχών να εκμεταλλευθούν οι ίδιοι τα προϊόντα τους, τα προσωπικά κεφάλαια τους και την ατομική ο καθένας υπερεργασία του, επί τόπου και μάλιστα όχι μόνον ως παραγαγοί αλλά και ως έμποροι και   ως βιομήχανοι`  αυτό   δεν μπορεί  να γίνη λ. χ. εις τας χώρας που   παράγουν άνθρακα ή πετρέλαιο,   αφού   η οργάνωσις της παραγωγής αυτών χρειάζεται μεγάλα   κεφάλαια και ειδικές  τεχνικές εγκαταστάσεις και αφού και τα δυο αυτά προϊόντα για να παραχθούν απορροφούν εις το διηνεκές  και ομοιομόρφως   τους   εργάτας και για   να δώσουν την χρησιμότητα   τους και   να πάρουν   την   εμπορική    αξία   τους πρέπει να  μεταφερθούν αλλού εδώ κι' εκεί  πάντως μακράν του τόπου της παραγωγής τους` ο ανθρακωρύχος θάνε ανθρακωρύχος όλο το χρόνο και τίποτα άλλο` ο σταφιδοπαραγωγός αντιθέτως είνε ευνόητο ότι μπορεί, αφού τρυγήση και κλείση αυτή  την εργασία του, να χρησιμοποίηση την   εργατική του δύναμι και  να δημιουργήση για τον   εαυτό του πρόσθετον πόρο μέσα στο χωριό του από την αποκεντρωμένη τοπική   βιομηχανική επεξεργασία των προϊόντων του και των υποπροϊόντων αυτών, εργασία η οποία δεν είνε αδύνατο να οργανωθή με τα   μικρά προσωπικά κεφάλαια, με την τεχνική και με την πρωτοβουλία της ομάδος των χωρικών. Δεν έχετε, κύριε, παρά ν' αναλύσετε τον λογαριασμό των προσόδων της πιο απλής οικογένειας  των σταφιδοπαραγωνών   και των  οινοπαραγωγών στην Πελοπόννησο (καθώς άλλως κι' αλλού της   Μεσογείου και στη   νότιο   Γαλλία  π. χ.) και θα αντιληφθήτε αμέσως πόσο οι πόροι της είνε υπερβολικά σύνθετοι, από πολλών πηγών και από το εμπόριο και από τη βιομηχανία άμεσα και έμμεσα και πόσο, σχετικά με το όλον, ο καθαυτό πόρος των ως παραγωγών είνε πολύ μικρός, είνε πάντως πολύ δυσανάλογος για να τους στηρίξη ως παραγωγούς αποκλειστικά και να δώση έτσι βάσι στο μηχανικό διαφορισμό των τάξεων και σε μια γνήσια και γόνιμη πάλη πάνω σ' αυτή τη βάσι` δοκιμάστε εξ άλλου εδώ να αφαιρέσετε τον άμεσο προσωπικό χαρακτήρα τόσο του κεφαλαίου όσο και της εργασίας ναι θα δήτε πως ούτε το ένα ούτε το άλλο απ' αυτά τα στοιχεία δεν μπορούν να ζήσουν μόνα τους επί μακρόν χρόνο` θα εννοήσετε τότε γιατί εδώ δεν υπάρχουν αποκλειστικοί ραντιέρηδες καΙ αποκλειστικοί εργάτες και γιατί τόσο γρήγορα η ιδιοκτησία της γης (αλλά και του χρηματικού κεφαλαίου επίσης) κινείται και περνά από τα χέρια εκείνων που υπέκυψαν στον πειρασμό του ν' αποφύγουν την προσωπική εργασία εις τα χέρια εκείνων που συνδυάζουν και την προσωπική υπερεργασία κι' ένα, μικρό έστω, προσωπικό κεφάλαιο.

Αρμάθιασμα καπνού *

Αυτά, κύριε, δεν είνε εφευρήματα της φαντασίας μου αλλά είνε πραγματικά δεδομένα αντικειμενικά, που αποτελούν τον κύριο δυναμικό χαρακτήρα της κοινωνικής ιδιομορφίας μας και που δίνουν το κλειδί για να εννοήσωμε γιατί η μεσότης των ουσιών, η ισορροπία και η σύνθεσις υπήρξαν η πραγματική κατάστασις εις την οποίαν και κατά τους αρχαίους και κατά τους μέσους και κατά τους νεωτέρους χρόνους επανείρχοντο αδιάκοπα οι ελεύθερες ελληνικές κοινότητες, οσάκις δηλαδή καμμία εξωτερική εξωκοινοτική δύναμις πολιτική (όπως παρ' αρχαίοις με τους πολέμους μεταξύ των άστεων) νομική (όπως επί Ρωμαίων μετά την κατάκτησιν και την επιβολήν της ομοιομορφίας) ή οικονομική (όπως παρ' ημίν λόγω της πιέσεως εκ μέρους του καπιταλισμού) δεν επενέβαινε δια να χαλάση το ισόρροπο αποτέλεσμα της γόνιμης ενδοκοινοτικής πάλης και να ευνοήση το ένα συμφέρον, τη μια λειτουργία ή και τη μια ομάδα εις βάρος των άλλων.

Άμα προσέξετε την Πελοπόννησο με άμεση και απροκατάληπτη παρατηρητικότητα, θα δήτε αμέσως ότι το υγιέστερο οικονομικώς σύστημα οργανώσεως των χαρακτηριστικών παραγωγικών κλάδων όπου επεδόθη αυτή η χώρα, είνε όταν η οργάνωσις αυτή είνε στα χέρια ενός και του αυτού προσώπου που συνδυάζει μια ωρισμένη αναλογία ικανοτήτων: προσωπικού κεφαλαίου, εργασίας και τεχνικής' θα δήτε, ότι εκάστη οικογένεια, ως μονάς παραγωγική και οικονομική, στηρίζεται όχι σε ομοειδείς αλλά σε ετερόκλητους και ετερονόμους πόρους και αποτελεί μια ιδιότυπη συνάρτησι, ένα περίπλοκο οικονομικό πολυώνυμο, το οποίον δεσπόζεται όχι από το κεφάλαιο άλλα, από ένα σύνθετο γνήσιο ανθρώπινο δυναμισμό και το οποίον ως θετικό κυρίαρχο πόλο έχει όχι τη μηχανή και το κεφάλαιο αλλά τον άνθρωπο` θα δήτε, ότι, αντίθετα από ό,τι συμβαίνει στας καπιταλιστικάς βιομηχανικάς μορφάς οργανώσεως, η αποσυνθετική ειδίκευσις εδώ είνε αντιοικονομική και συνεπάγεται μια φανερή σπατάλη εργασίας κεφαλαίου και χρόνου, θα δήτε, ότι, υπό το κράτος ωρισμένων γεωοικονομικών νόμων τοπικών (Πελοπόννησος, Νότια Γαλλία κι' αλλού) διαμορφώθηκε εδώ μια ειδική αστοχωρική συνθετική κοινωνία, όπου, καίτοι υπάρχει ισχυρό κεφάλαιο προσωπικό, ο καπιταλισμός όμως ως σύστημα δεν μπόρεσε να εισδύση αποφασιστικά, δεν μπόρεσε ακόμα να την κυριαρχήση εξ ολοκλήρου βάλλοντας τον άνθρωπο σε υποτελή μοίραν, δηλαδή δεν μπόρεσε να την διαμέλιση με το συνηθισμένο processus του διαμελισμού της μέσης τάξεως, που απωθεί ένα μικρο μέρος της προς την άρχουσα ταξί κι' όλο τ' άλλο προς το προλεταριάτο` θα δήτε τέλος ότι αυτή η κοινωνία, η οποία πλέον δεν είνε βεβαίως καθαρά αγροτική (δηλαδή υποτελής και παθητική), δεν είνε όμως ούτε και καθαρά αστική κυριαρχημένη από το καπιταλιστικό σύστημα` κι' εύκολα τότε θα εννοήσετε, ότι εδώ δεν υπάρχει βάσις σαφής για την γόνιμη ιστορική λειτουργία της πάλης των τάξεων, όπως την αντιλαμβάνεται ο σοσιαλισμός`......

Στο ίδιο, σελ  10 - 16

1 Φυσικά εσείς που αναγνωρίζετε ότι υπάρχει εδώ κοινωνιολογία γελοία και κοινοβουλευτισμός γελοίος, πιστεύω πως δεν θα αρνηθήτε το ενδεχόμενο κι' ενός γελοίου είτε φασισμού είτε κομμουνισμού είτε και σοσιαλισμού τέλος, εφ' όσον οι όροι μένουν οι ίδιοι και όλοι σπεύδουν με βεβιασμένες κι' ασύστατες προσαρμογές.

2 Φυσικά είνε φανερό πως σύμφωνα με το νόμο της διαφοροποιήσεως και ολοκληρώσεως υπάρχει η τάσις για τη γενίκευσι του ισχυρότερου σε κάθε περίοδο πολιτισμού και για την ενοποίησι του κόσμου` η τάσις όμως αυτή προέρχεται περισσότερο από πρωτοβουλία του εκάστοτε πολιτισμένου παρά του απολίτιστου λαού. Γενικά η τάσις της εξαπλώσεως είνε θετική και αρνητική` είνε θετική και εις όφελος (έως ένα σημείο τουλάχιστο) της χώρας οπού υπάρχει η εστία του πολιτισμού· είνε αρνητική και εις βάρος (έως ένα σημείο τουλάχιστο) της χώρας όπου τείνει η εξάπλωσις. Αυτά είνε ακριβή μέχρις ότου, συμπληρουμένου του ορίου των εκατέρωθεν δυνατοτήτων, επέρχεται η κρίσις των πολιτισμών, όπως υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι θα συμβή και τώρα.

3
Στη σελίδα 38, ο Κ. Καραβίδας, με την ίδια σαφήνεια προειδοποιεί: “σε κάθε χώρα υπάρχει ένα όριον πολυτελείας στο είδος ζωής και στο είδος πολιτισμού και για όλους και για τον καθένα και για τις ομαδικές, δηλαδή, και για τις ατομικές μορφές και ότι το όριον αυτό δεν μπορεί κανείς να το υπερβή χωρίς κίνδυνο της ελευθερίας του της αξιοπρεπείας του και της πνευματικής διαύγειας του αλλά και της ίδιας της ζωής του συχνά! Η ιστορία αναφέρει το παράδειγμα του ενδόξου βασιληά Παυσανία, που οι Σπαρτιάται τον εσκότωσαν πριν καν εξακρίβωση αν έκλεψε κι' αν επρόδωσε, αρκεσθέντες μόνο στο γεγονός ότι εισήγαγεν εις το είδος ζωής του τόνους τινας βαρβαρικής πολυτελείας ασυμβιβάστου με την γεωοικονομικήν δυναμικήν και με τας εξ αυτής προελθούσας παραδόσεις, της πόλεως` του ιδίου νόμου παραδειγματική και απαράμιλλη εφαρμογή είνε ολόκληρος ο λιτός και ευγενής, αβαρής και εξ ίσου ρωμαλέος, πολιτισμός των αρχαίων Αθηνών. Αλλά τέτοια παραδείγματα ευρίσκομε και σ' όλας τας περιόδους της ακμής της Ελλάδος όπου επανελήφθησαν αδιάκοπα ως οι πιο χαρακτηριστικές προϋποθέσεις και ως προάγγελοι της ακμής.....”
Σοσιαλισμός και Κοινοτισμός σελ. 41
Κ. Καραβίδας
Εικόνες και πηγές
Αναδημοσίευση κειμένου από:http://www.antifono.gr 
Παγκόσμια οικονομική ύφεση 1929
http://www.livepedia.gr
Το Ίδιασμα Του Στημονιού*
"Διαδικασία από το φτιάξιμο της κλωστής μέχρι την ύφανση"
Σαρακατσάνικα υφαντά
http://www.sarakatsani-folk-museum.gr/index.php?page=4
Αρμάθιασμα καπνού
http://clubs.pathfinder.gr/paliani_sfendami/878619?zoom=21&album=256382
Συνεχίζεται

Μινόρε μανές 1909

Τα τραγούδια εισβάλλουν ορμητικά στο χώρο, κουβαλώντας μαζί τους άλλους χρόνους και χώρες
 Κι αν οι χρονοστιγμές δεν επαναλλαμβάνονται, η συγκίνηση δεν λιγοστεύει  όταν ακούμε άντρες να τραγουδούν αμανέδες με τόση ευαισθησία μέσα από τα άψυχα βινύλια.

ΜΙΝΟΡΕ ΜΑΝΕΣ, ΣΜΥΡΝΗ 1909, Γ. ΤΣΑΝΑΚΑΣ

http://www.youtube.com/watch?v=QllMkGSeCm4
Πρόκειται μάλλον για την πρώτη εκδοχή του περίφημου  Σμυρναίικου "μινόρε" ή Μινόρε μανέ  ή Μινόρε της αυγής , αγαπημένος  των   Ελλήνων της Σμύρνης
 Ηχογραφήθηκε στη  Σμύρνη το 1909.
Ερμηνεύει εκπληκτικά  ο Γιώργος Τσανάκας.
Συνοδεύει η ορχήστρα της  Σμυρναίικης Εστουδιαντίνας
Δημιουργός και πρώτος εκτελεστής του τραγουδιού ο  Γιάννης  Αλεξίου ή Γιοβανίκας

Την ίδια συγκίνηση δοκιμάζουν κι άλλοι.

Κορυφαία σχόλια κάτω από το βίντεο

Γράφει ο PARINIUSNET
Θελω να σπασω την οθονη του υπολογιστου και να αλλαξω
επιπεδο. Μπορω...;;;
 
Γράφει ο costis74
1909!!!!!!Bρήκα θησαυρό ρεεεεεεεε!!!!!!

Γράφει ο Ιωάννης Αποστολίδης 
Στο κολαστήρι τους πικρούς αγάπη μαστιγώνει./ Είναι φορές, φως
άχτιστο σ' άλλη με ρίχνει κράση, / Άγριο πνεύμα μυστικά τη
γλώσσα μου πυρώνει, / Γίνομαι στήλη και σταθμός μες στων
καιρών τη χάση. ------- Οι εν τη γεαίνη κολαζόμενοι, τη μάστιγη
της αγάπης μαστίζονται. Όσοι γαρ ησθήσθησαν οτι εις την αγάπην
έπταισαν, μείζονα την κόλασιν έχουσιν πάσης φοβουμένης
κολάσεως. (΄Αγιος Ισααάκ ο Σύρος).
Αλλά γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά ακούγοντας αυτόν τον αμανέ; Θεέ μου, τι αμύθητο
θησαυρό έχουμε!

Γράφει ο Karagiannis Kostantinos
έχω δακρύσει άπειρες φορές με αυτά που έχεις ανεβάσει φίλε

Γράφει ο dkotsos
Τωρα εγω εαν πω Δωσε πονο! θα με βρισετε;;;
Πηγές:

Όλα αυτά τα σπάνια και ωραία  τραγούδια κι ακόμα περισσότερα τα βρίσκουμε στο  κανάλι του χρήστη pankonstantopoulos

http://www.youtube.com/user/pankonstantopoulos?feature=watch

Φεύγοντας  για την Ελλάδα, μετά την καταστροφή της Σμύρνης και την ανταλλαγή, οι πρόσφυγες δημιουργοί μαζί τους θα φέρουν τις νότες αλλά και τη νοσταλγία  των Καφέ αμάν που θα προσπαθήσουν να αναβιώσουν στις νέες τους πατρίδες.
Όποιος πρόλαβε να βαπτιστεί στη μουσική μυσταγωγία  εκείνων των χρόνων είναι ευτυχής.
Οι υπόλοιποι θα χρειαστεί να αρκεστούμε σε αναπαραστάσεις.

Και εγένετο ΦΕΚ (28.8.13)

Έχουν περάσει ήδη 13 ημέρες από τότε που ο πολύς και *(λογοκρισία) υπουργός Υγείας κατάργησε με ΦΕΚ (28.8.13) τις οργανικές θέσεις εκατοντάδων μονίμων υπαλλήλων
(νοσηλευτές, γιατροί, διοικητικοί) στα διάφορα νοσοκομεία, που θέλει, λέει, να τους αλλάξει μορφή για περισσότερο νοικοκύρεμα στις δαπάνες. 
Ε λοιπόν, δείτε το νέας μορφής αλαλούμ νοικοκύρεμα σήμερα και πώς το εννοεί ο κύριος αυτός σε ένα, τουλάχιστον, από τα νοσοκομεία αυτά και συγκεκριμένα στο «Αγ.Βαρβάρα»:
1.    Όλο το προσωπικό είναι σε διαθεσιμότητα ή κινητικότητα; Κανείς… δεν ξέρει, ούτε μπορεί να πει με βεβαιότητα. Αυτό που ξέρουν όλοι οι… πρώην εργαζόμενοι εκεί, είναι ότι αφού
έκλεισαν οι μονάδες και παρέδωσαν τα κλειδιά τους (σε ποιους άραγε) κάθονται στο… γρασίδι ή στο κυλικείο όλη μέρα, αφού ο ΔΥΠΕαρχης τους υποχρεώνει να παρουσιάζονται καθημερινά
(στο… κυλικείο βέβαια) χωρίς βάρδιες και κανονικό πρόγραμμα εργασίας, με την «απειλή της απόλυσης»!
2.    Άγνωστο πότε και.. αν θα πληρωθούν για τις ημέρες αυτές, που δεν ξέρουν βέβαια πού ανήκουν! Απλώς, κάθε μέρα τους λένε «αρβυλοπληροφορίες» από το Υπουργείο, ότι ΘΑ ανακοινωθούν τα ονόματα ποιος φεύγει, ποιος μένει, αλλά αυτοί παραμένουν στο… γρασίδι!
3.    Ασθενείς έρχονται απ έξω και ζητούν εξετάσεις, αλλά παντού υπάρχει πλέον λουκέτο. Κανείς δεν ξέρει τι να τους κάνει!
4.    Δεν υπάρχει Γραφείο Προσωπικού (κι αυτό σε «διαθεσιμότητα») και αρκετοί υπάλληλοι που πληρούν ήδη τις διατάξεις του νόμου για συνταξιοδότηση, δεν γνωρίζουν… πού θα κάνουν την πρώτη ή τη δεύτερη αίτηση παραίτησης για την έξοδό τους από την Υπηρεσία σε πέντε-δέκα ημέρες.  Ούτε μπορεί κανείς να τους πληροφορήσει πού βρίσκονται οι ατομικοί τους φάκελοι! Ούτε
υπόλοιπα αδειών μπορούν να δοθούν, (πού θα κάνουν αίτηση;) αφού δεν υπάρχει Γραφείο Προσωπικού. Τραγέλαφος, δηλαδή.
Ολόκληρο το κείμενο εδώ:http://gnda.blogspot.gr/2013/09/blog-post_3381.html
Το  κείμενο με τα ευτράπελα στο χώρο της υγείας το ψαρέψαμε από το ιστολόγιο του Χάρρυ

http://harryklynn.blogspot.gr/2013/09/blog-post_7260.html

*λογοκρισία

Δεν είναι πάντα χρήσιμοι ή αναγκαίοι οι  υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί κατά των δημοσίων προσώπων. Το έργο τους  και ο λόγος τους είναι αρκετά για να φτιάξουμε εικόνα και δεν χρειάζεται να τους δίνουμε και  διακαιώματα.
Έχουμε μαγευτεί από τον σχεδιασμό και την αποτελεσματικότητά τους ....

Δείτε εδώ: http://www.avantipopolo.gr/2013/04/blog-post_6816.html
Απαιτείστε από τα κόμματα που ψηφίσατε να κινήσουν κάθε νόμιμη διαδικασία για τις προσβλητικές συμπεριφορές, δεν φτάνει να τις καταδικάζουν...

Τρία μνημόνια και κάτι

Το σήμα έχει δοθεί εκεί έξω.
Σημαίες  από μακρινές χώρες μαζεύτηκαν στη γειτονιά μας.Ο χρόνος τρέχει.
Φιλοξενούμε  σήμερα τις  σκέψεις του Elika όπως τις κατέθεσε  ένα περίπου χρόνο πριν, σχετικά με τα γεγονότα  και  τις αντιδράσεις  του κόσμου. Θέσεις ανοιχτές σε συζήτηση και  ένα κάλεσμα  αλληλεγγύης χρησιμοποιώντας  ό, τι  καλύτερο έχουμε.
Ας τον ακούσουμε
Τίτλος  του κειμένου ΕΑΜ 2.0
Χρειάστηκαν τρία μνημόνια, τόνοι χημικών κι ανελέητη  προπαγάνδα για να κυματίσουν δίπλα-δίπλα οι σημαίες του ΠΑΜΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Επίτευγμα. Με αυτό τον ρυθμό, μέχρι να ενωθεί και το μαυροκόκκινο μπλοκ μαζί τους θα είμαστε ήδη όλοι εξόριστοι σε ξερονήσια.

Δ' τάγμα  στη Μακρόνησο.Τα μωρά στην εξορία..

Γιατί όχι μόνο δεν επίκειται άμεσα κάποια λαϊκή επανάσταση που θα ανατρέψει το παρόν σύστημα εξουσίας και θα ακυρώσει την καταστροφική πολιτική του, αλλά αντιθέτως ο κόσμος ολοένα και
περισσότερο απογοητεύεται, κλείνεται σπίτι του ή στρέφεται προς τον φασισμό.
 Κι εμείς; Εμείς αρνούμαστε πεισματικά να κάνουμε σοβαρή αυτοκριτική, κι απλά ρίχνουμε το μπαλάκι της ευθύνης στο πελατειακό κράτος του δικομματισμού, την τηλεοπτική
αποβλάκωση και τη νεοφιλελεύθερη τρομοκρατία. Ενώ δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι τόσο καιρό κάτι κάνουμε λάθος.
Τα κείμενα που ακολουθούν δημοσιεύτηκαν χθες στο προφίλ που διατηρώ στο Facebook, κι έχουν σκοπό να αποτελέσουν τροφή για σκέψη – μπας και αναθεωρήσουμε επιτέλους τις στρατηγικές
μας επιλογές και καταφέρουμε να κερδίσουμε μια παρτίδα που δείχνει ήδη χαμένη. Προφανώς και δεν διατείνομαι ότι έχω τη λύση στο τσεπάκι μου, ή ότι αν κινηθούμε όλοι προς την
κατεύθυνση που οραματίζομαι θα σωθεί η Ελλάδα εύκολα, γρήγορα και ανώδυνα.
Ανοίγω απλά μια συζήτηση, που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να έχει καταλήξει σε συμπεράσματα εδώ και αρκετά χρόνια.

Γυναίκες της Ευρυτανίας σε πορεία για τον ανεφοδιασμό των ανταρτών.
Πηγή: Σπύρος Μελετζής, Με τους αντάρτες στα βουνά, Αθήνα 1996, εικ. 62

Μου είναι αδύνατον να κατανοήσω πώς μπορεί να αλλάξει η ζωή μας προς το καλύτερο με 24ωρες και 48ωρες απεργίες, όταν τα μέτρα που ψηφίζονται στη Βουλή δεν είναι ούτε προσωρινά, ούτε
συμβολικά. Όταν οι αποφάσεις της κάθε τρόικας πλήττουν ανθρώπους που δεν έχουν την πολυτέλεια να χάσουν δύο μεροκάματα, ούτε να ρισκάρουν να απολυθούν. Για το τίποτα.
Για να έχουν μετά να λένε ότι αγωνίστηκαν ενάντια στον ταξικό εχθρό, ο οποίος δεν απειλείται ούτε στο ελάχιστο από απεργίες-πυροτεχνήματα. Αντιθέτως, βγαίνει κερδισμένος κι από πάνω.
Όχι ότι θα πάθαινε και κάτι το μεγάλο κεφάλαιο από μία απεργία μεγαλύτερης διάρκειας. Η Ελλάδα δεν είναι κανένας βιομηχανικός κολοσσός, οπότε ακόμα κι αν για έναν μήνα πάγωναν τα πάντα οι μόνοι που θα ζημιώνονταν σοβαρά θα ήταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που θα αναγκάζονταν να βάλουν λουκέτο για να γλιτώσουν από τα χρέη.
Χώρια που για να είναι εφικτή μια απεργία διαρκείας θα πρέπει να έχει στηθεί πρώτα ένας τεράστιος μηχανισμός έμπρακτης υποστήριξης, για να μπορούν οι απεργοί να ζήσουν τις οικογένειες τους.
Για τις πορείες δεν έχει νόημα να το συζητάμε καν. Έχουμε την απαίτηση να κατέβουν εκατομμύρια συμπολιτών μας στους δρόμους, μόνο και μόνο για να παρελάσουν κάτω από κομματικά
πανό, να φωνάξουν ξύλινα συνθήματα έξω από άδεια κτίρια και να διαλυθούν πριν προλάβουν οι μπάτσοι να τους πνίξουν στα χημικά. Κι ενώ όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι όσοι και να διαδηλώσουν, τα δελτία ειδήσεων δεν πρόκειται να δείξουν τίποτα άλλο πέρα από τα βίαια επεισόδια που θα ακολουθήσουν.
Και τα οποία είναι αναπόφευκτα από τη στιγμή που δεν μιλάμε για στατικές συγκεντρώσεις, αλλά για πορείες που πολύ δύσκολα περιφρουρούνται και πολύ εύκολα κόβονται στα δύο.
Είναι δε τουλάχιστον αφελές να ελπίζει κανείς ότι ένα ετερόκλητο κι ανοργάνωτο πλήθος τρομοκρατημένων ανθρώπων θα επιλέξει το δρόμο της βίαιης σύγκρουσης, και θα έχει πιθανότητες να ακυρώσει μια κοινοβουλευτική ψηφοφορία πετώντας πέτρες στους πάνοπλους κι αποκτηνωμένους μπράβους του καθεστώτος.
Κι ενώ θα έχει δίπλα του ασφαλίτες και παρακρατικούς να παριστάνουν τους κουκουλοφόρους επαναστάτες
Και τι θέλεις λοιπόν ρε φίλε; Να κάτσουμε σπίτια μας και να κλαίμε τη μοίρα μας;
Προφανώς και όχι. Θέλω να ανατραπεί αυτή η κυβέρνηση, και να πάρει μαζί της και τους φασίστες που ξαμόλησε για να υπερασπιστεί τα προνόμια των αφεντικών της. Θέλω όμως και να
μην εθελοτυφλούμε, να μην παραμυθιαζόμαστε τζάμπα ότι η επανειλημμένη εφαρμογή αποτυχημένων μεθόδων μπορεί κάποια στιγμή να φέρει αποτέλεσμα. Δεν θα φέρει. Ποτέ.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, ζούμε στον 21ο αιώνα.
Ο λαός δεν είναι πλέον μία άμορφη μάζα αγράμματων προλετάριων, και ειλικρινά θεωρώ άκρως προσβλητικό το γεγονός ότι μεγάλο κομμάτι της αριστεράς εξακολουθεί να του φέρεται λες και είναι. Ας εκμεταλλευτούμε τις γνώσεις και τις ικανότητες που έχει ο καθένας μας, ας αξιοποιήσουμε δημιουργικά τα νέα μέσα, ας αφήσουμε τις κεντρικές πλατείες κι ας πιάσουμε τις συνοικιακές.
Ας δοκιμάσουμε όχι απλά να διαμαρτυρηθούμε για να ασκήσουμε πολιτική πίεση σε ανδρείκελα με εξαγορασμένες συνειδήσεις, αλλά να βρούμε τον τρόπο να τους ξεφορτωθούμε, να τους καταδικάσουμε και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Εργαζόμενοι εντατικά και συλλογικά για να χτίσουμε έναν κόσμο που θα κρατήσει για δεκαετίες, κι όχι απλά αρνούμενοι να δουλέψουμε για μερικές ώρες (ενώ παράλληλα θα γκρινιάζουμε επειδή για άλλη μια φορά η συμμετοχή στις πορείες και τις απεργίες δεν ήταν αυτή που ονειρευόμασταν).


Κι επειδή όντως ακούγεται λίγο σαν αόριστο ευχολόγιο η τελευταία παράγραφος του προηγούμενου ποστ, ορίστε ένα υποθετικό παράδειγμα:

Έστω ότι κάποιοι παίρνουν την πρωτοβουλία να στήσουν έναν  μηχανισμό συλλογικής υποστήριξης εργαζομένων σε ενδεχόμενη απεργία μακράς διαρκείας.
Που σημαίνει συσσίτια, είδη πρώτης ανάγκης, περίθαλψη, κλπ. Για όλους.
Σε κλίμακα χώρας, ακόμα κι ο πιο καλολαδωμένος κομματικός μηχανισμός θα γονάτιζε, κι
επιπλέον δεν θα μπορούσε με τίποτα να συγκεντρώσει τους απαραίτητους πόρους. Σωστά;
Δες το τώρα σαν πρότζεκτ για crowd sourcing. Κάνεις έρευνα, θέτεις στόχους, αναζητάς συνεργάτες, οργανώνει ο καθένας τον τομέα του, χτίζονται ομάδες, ανεβαίνουν σελίδες, διαδίδεται,
στρατολογούνται εθελοντές, συγκεντρώνονται δωρεές και προμήθειες, οργανώνεται τοπικό δίκτυο, κλπ. Κάτι σαν ΕΑΜ 2.0, στο πιο εξειδικευμένο και ειρηνικό. Και με απαραίτητη
προϋπόθεση ότι κυριαρχεί επαγγελματισμός, διαφάνεια κι αξιοκρατία.
Και πόσοι χρειάζονται για να εφαρμοστεί τέτοιο μεγαλεπήβολο σχέδιο; Λιγότεροι από όσους κατεβαίνουν σε μία μεσαίου μεγέθους πορεία, και για συνολικά λιγότερο χρόνο από αυτόν που
οι περισσότεροι από αυτούς αφιερώνουν για να δραστηριοποιηθούν πολιτικά στην καθημερινότητα τους. Αρκεί να σχεδιαστεί ένα λειτουργικό μοντέλο όπου θα μπορεί ο καθένας να αξιοποιήσει τις ατομικές του δυνατότητες, κι όχι απλά να είναι μια μονάδα μέσα στο πλήθος. Ανθρώπινο δυναμικό, που λένε και οι καπιταλιστές. Οι οποίοι βέβαια πληρώνουν για να το εκμεταλλευτούν.
Καλό μάνατζμεντ θέλει κυρίως. Και καλό μάρκετινγκ. Το οποίο θα συμβάλει τα μέγιστα για να εμπνεύσει στον γενικό πληθυσμό πίστη και αισιοδοξία υπέρ της επίτευξης ενός κοινού στόχου.
Ενός κοινού καλού, στο οποίο σταδιακά θα θέλουν να συνεισφέρουν λίγο-πολύ όλοι.
Κι αυτό είναι κάτι που κανένας ναζιστικός τραμπουκισμός δεν μπορεί να συναγωνιστεί.

Υ.Γ. Επαναλαμβάνω ότι το παράδειγμα είναι υποθετικό. Πιθανόν να μην είναι η καλύτερη λύση μια γενική απεργία διαρκείας, και οι επιπτώσεις της θα ήταν πράγματι τρομακτικού μεγέθους για να
αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά. Όποια και να είναι η αφορμή όμως, αυτό που μετράει κατά τη γνώμη μου είναι το να δείξει τα δόντια του ένα κίνημα που προβαίνει σε ουσιαστικές πράξεις και
δεν αρκείται σε συμβολικές διαμαρτυρίες.

Elikas says:
Νοεμβρίου 8, 2012
Εξυπακούεται ότι ήδη υπάρχουν πολλές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, κάποιες από αυτές μάλιστα αρκετά καλά οργανωμένες και ουσιαστικές. Απ’ όσο γνωρίζω όμως, καμία δεν έχει πανελλαδική εμβέλεια, ενώ πολλές είναι αυτές που η διακριτή πολιτική τους ταυτότητα αποτρέπει τη συμμετοχή ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.
Κι επαναλαμβάνω, δεν μιλάμε για ετεροπροσδιορισμένες κινήσεις διαμαρτυρίας (αντι-μνημονιακές, αντι-καπιταλιστικές, αντι-φασιστικές). Καλές και άγιες, αλλά δεν αρκούν ούτε για αστείο.
http://nefelikas.wordpress.com/2012/11/07/eam2
https://twitter.com/Elikas
Ιστορικά στοιχεία για το ΕΑΜ
Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο
http://el.wikipedia.org

Επιδοτήσεις από τα προγράμματα Leader

Μπλουζάκι στο EURO της Πολωνίας 

Επιδοτήσεις έως 60% προσφέρουν  τα τοπικά χρηματοδοτικά προγράμματα Leader μέσω του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης (ΠΑΑ 2007 - 2013 , Άξονας 4)που «τρέχουν» σε πολλές περιοχές της Ελλάδας .
Οι δραστηριότητες που επιχορηγούνται μέσω των προγραμμάτων Leader είναι:
-Αύξηση αξίας των γεωργικών και δασοκομικών προϊόντων
-Διαφοροποίηση προς μη γεωργικές δραστηριότητες
-Στήριξη της δημιουργίας και ανάπτυξης πολύ μικρών επιχειρήσεων
Ενθάρρυνση τουριστικών δραστηριοτήτων
(για τουριστικά καταλύματα, εστιατόρια, βιοτεχνικές μονάδες, καφενεία, ουζερί, βιοτεχνικές μονάδες παραγωγής παραδοσιακών προϊόντων, μονάδες εναλλακτικού τουρισμού και επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών στον τουρισμό).

Τα προγράμματα αφορούν συγκεκριμένους νομούς και περιοχές, ενώ δικαιούχοι του προγράμματος Leader είναι ιδιώτες (αγρότες ή μη), επιχειρήσεις (υφιστάμενες ή υπό σύσταση), μη κερδοσκοπικοί φορείς, Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) και εταιρείες ΟΤΑ.

Την περίοδο που διανύουμε «τρέχουν» τα Leader σε Αρτα και Πρέβεζα,(μέχρι 4 Οκτωβρίου 2013) Θεσσαλονίκη, (μέχρι 9 Σεπτεμβρίου 2013)Βόρεια Πελοπόννησο, (μέχρι 12 Σεπτεμβρίου 2013)Σέρρες, (μέχρι 16 Σεπτεμβρίου 2013)Φωκίδα, (μέχρι 30 Σεπτεμβρίου 2013) Καρδίτσα, (έληξε  26 Αυγούστου 2013)ενώ το επόμενο διάστημα αναμένονται οι προκηρύξεις 

Leader για τις περιοχές Λάρισας, Ηρακλείου, Ρεθύμνου, Μεσολογγίου, Ναυπάκτου, Λακωνίας και Αργολίδας.

Δείτε περισσότερα :http://www.ankoleader.gr/index.php/general/5-genika/5-general

Ξεκινούν  τα μαθήματα αγροτικού προσανατολισμού

Ξεκινά  η υλοποίηση προγραμμάτων επιδοτούμενης κατάρτισης σε 7.000 ανέργους και 1.500 αυτοαπασχολούμενους και υποαπασχολούμενους στον αγροτικό τομέα σε 8 περιφέρειες της χώρας.

Η υποβολή αιτήσεων συμμετοχής στο πρόγραμμα θα γίνεται online μέσω της ιστοσελίδας του ΕΛΓΟ www.elgo-dimitra.gr. 

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται για περισσότερες πληροφορίες στο τηλ: 210 8821404-6

Οι περιφέρειες που θα υλοποιηθεί το πρόγραμμα των επιδοτούμενων σεμιναρίων είναι οι 

εξής: Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, Βόρειο Αιγαίο, Θεσσαλίας, Ηπείρου, Ιονίων Νήσων, Δυτικής Ελλάδας,  Πελοποννήσου, και Κρήτης . 

Ανάπτυξη χωρίς μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην Ελλάδα ; Δεν είναι ανάπτυξη !!!
Σκέψεις για  όσα έγιναν και γίνονται  καταθέτει στο ιστολόγιό του ο Νίκος Ξυδάκης.
Ας τον ακούσουμε
Θα υπάρχουν στο μέλλον μικρομεσαίες επιχειρήσεις;
H πτώση κάποτε θα τελειώσει. Το 2014 ή το 2015. Θα βρεθούμε σε κάποιο ιστορικό χαμηλό, που θα μετρηθεί τότε. Σημασία έχει λοιπόν να σκεφτόμαστε και να αποφασίζουμε τώρα, διαρκώς, μαζί
φυσικά με την αδιάλειπτη φροντίδα για ανακούφιση των πληττομένων, πώς θα είναι η χώρα που φτιάχνουμε. Η κρίση, μαζί με όλα τα δεινά, έδειξε τουλάχιστον με ενάργεια τις αδυναμίες και
τα κενά, στη διοίκηση, στην οικονομία, στη δημόσια σφαίρα, στον μακρόπνοο σχεδιασμό.
 Και η συντριβή έδειξε ότι δεν μπορούμε να πορευόμαστε πλέον με τυχαίες αναπηδήσεις και σκεδασμούς.
Η πανικόβλητη συρρίκνωση κρατικών δομών και λειτουργιών, ο βίαιος μετασχηματισμός του κοινωνικού ιστού, η εξίσου βίαιη αναδιάρθρωση της οικονομίας μέσω της εσωτερικής υποτίμησης,
όλα αυτά συμβαίνουν υπό την πίεση της χρεοκοπίας και σύμφωνα με τα μάνιουαλ των δανειστών.
Οι δανειστές κάνουν σωστά τη δουλειά τους και υπηρετούν τα συμφέροντά τους.
Οι Ελληνες τι κάνουν; Ποια χώρα οραματίζονται; 
Με ποιες δομές οικονομικές και κοινωνικές; Ποια παιδεία; Ποια συλλογική αφήγηση για το μέλλον, η οποία θα τους χωράει όλους, και θα τους κινητοποιεί;
Αυτή η έγνοια δεν φαίνεται πουθενά στις αλλεπάλληλες συρρικνώσεις, αλλαγές, αναδιαρθρώσεις και εξαρθρώσεις της δημόσιας σφαίρας που συμβαίνουν τα τελευταία τρία.

Αντιθέτως,η σπουδή, η προχειρότητα και το συχνά παράλογο των μετασχηματισμών δείχνουν ότι οι αλλεπάλληλες κυβερνήσεις εκτελούν εντολές εν πανικώ, χωρίς κανέναν μεσοπρόθεσμο ή
μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Ξεσαβουρώνουν το πληγωμένο πλοίο, πετώντας στη θάλασσα ό,τι βρουν μπροστά τους,αδιαφορώντας για το πώς το πλοίο θα ξαναταξιδέψει, με ποια
πορεία, για ποιο σκοπό.
Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι ένα από τα πολλά θύματα του τυφλού ξεσαβουρώματος. Ενώ συνιστούν βασικό πυλώνα της εγχώριας οικονομίας και πηγή απασχόλησης, η μεταχείριση που
τους επιφυλάσσεται θυμίζει σχέδιο εξόντωσης. Οταν η ζήτηση έχει βυθιστεί και η εικόνα της χώρας συνοψίζεται στα μυριάδες κλειστά, φαλιρισμένα μαγαζιά, και στους εκατοντάδες χιλιάδες
επιχειρηματίες που αδυνατούν πλέον να επιστρέψουν ΦΠΑ και να πληρώσουν ΤΕΒΕ, οποιαδήποτε καθυστέρηση ή ολιγωρία σε δρομολογημένη βοήθεια συνιστά εξόντωση.
Ενα τρομακτικό παράδειγμα: η εισφορά αλληλεγγύης την οποία υποχρεώθηκαν να πληρώσουν όλοι οι φορολογούμενοι για την ανακούφιση των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, δεν έφτασε σε αυτούς. Ποτέ.
Δεύτερο παράδειγμα. Προχθές ο Ευρωπαίος Επίτροπος Περιφερειακής Πολιτικής, Γιοχάνες Χαν, μετά τη συνάντησή του με τον υπουργό Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκη, είπε: «Εχουμε διαθέσει
σημαντικά κοινοτικά κονδύλια για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τα οποία δεν έχουν φθάσει ακόμη στο σύνολό τους στους αποδέκτες. Αντιλαμβάνομαι τι ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των
τραπεζών, αλλά τα χρήματα πρέπει να πάνε στους τελικούς αποδέκτες τους».
Δηλαδή, ο Επίτροπος ωμά και απερίφραστα είπε ότι τα κονδύλια για τις ΜΜΕ λιμνάζουν στις διαμεσολαβήτριες τράπεζες, οι οποίες κωλυσιεργούν και τα παρακρατούν για δικούς τους σκοπούς, την ώρα που η πραγματική οικονομία πεθαίνει.
Ογδόντα εκατομμύρια τουλάχιστον από ένα πρόγραμμα διαφημίζει το ΕΤΕΑΝ ότι δανείζει στις ΜΜΕ με ευνοϊκούς όρους. Ποιος τα έχει δει;
Οι τράπεζες ζητούν υπέρογκες εγγυήσεις ακόμη και για μικροδάνεια, εξουδετερώνοντας τον κατεπείγοντα χαρακτήρα της σωστικής ρευστότητας.
Θέλει η Ελλάδα να υπάρχουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις που θα παράγουν πλούτο και θα προσφέρουν εργασία; Δεν ξέρουμε. Ούτε ο υπουργός το ξέρει: Ο κ. Χατζηδάκης απλώς εξέφρασε την ελπίδα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να λειτουργήσει θετικά κ.ο.κ.
 Σαν διπλωματικός παρατηρητής τρίτης χώρας.
26 Ιουλίου 2013
Πηγή : vlemma.wordpress.com

Μίκης Θεοδωράκης: Σκέψεις, με αφορμή τους πολέμους

Πλανήτης  Krypton*

Σκέψεις, με αφορμή «τους πολέμους που σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά», καταθέτει ο Μίκης Θεοδωράκης. Νέος στόχος η Συρία.
«Τι το κοινό έχουν; Έχουν πολλά. Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου», γράφει σε άρθρο με τίτλο «Τα τύμπανα πολέμου ηχούν και πάλι στη Μέση Ανατολή».
Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο:

- Το έχουμε, νομίζω, πει. Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας
πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που
στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του
μαύρου θανάτου. Κάποτε ο πρόεδρος* Μιττεράν μου
εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το
επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε,
εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια,
τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες.

 - Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.

- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα. Αφού αυτός ο ίδιος είχε φροντίσει να σώσει τον γιο μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο
κατά του Ιράν. Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαρειά εγκαύματα τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκταίηλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν…
 Έτσι μ’ αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο -γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων- οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους!

Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα
προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.

- Μ.Θ. Και γιατί, κύριε Πρόεδρε, αντί να πουλάτε θάνατο δεν φροντίζετε να πουλάτε ειρήνη; Αντί για σφαίρες τρόφιμα, αντί για πυραύλους ψυγεία, αντί για κανόνια αυτοκίνητα, τηλεοράσεις,
έπιπλα, σχολεία, βιβλία, ρούχα, αρώματα! Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για τα κέρδη;

 - Φ. ΜΙΤ. Γίνονται για να παταχθεί η τρομοκρατία, οι εθνικισμοί, οι φανατισμοί

- Μ.Θ. Κι εσείς τι είσθε; Χωροφύλακες;

- Φ. ΜΙΤ. Ποιοι εμείς; Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίζει.

- Μ.Θ. Το λέτε σοβαρά; Αφού υπάρχουν χώρες που δεν συμφωνούν.

- Φ.ΜΙΤ. Τότε απευθυνόμαστε στον ΟΗΕ, στην πλειοψηφία των Εθνών.

- Μ.Θ. Κορέα, Βιετνάμ, Αφρική, Νότια Αμερική… Μόνο αυτοί οι λαοί είναι άτακτοι;
Υπανάπτυκτοι; Κακοί; Κι αυτό το λέτε αυτό εσείς, ένας Γάλλος που έζησε από πρώτο χέρι την καλωσύνη, την Ανάπτυξη και την Τάξη της Χιτλερικής Γερμανίας…
 Υπάρχει τάχα ένας λαός σε όλο τον υπανάπτυκτο κόσμο που να έχει φτάσει την βαρβαρότητα και
την κτηνωδία στα επίπεδα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας;

*Ήταν τότε που φιλοξενούσα τον Πρόεδρο της Γαλλίας στο σπίτι μου στο Βραχάτι. Όπως ξέρετε, ποτέ δεν αναφέρθηκα στις προσωπικές μας συζητήσεις, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια και πιστεύω ότι αυτά τα λόγια που αποκαλύπτω, δεν θίγουν τη μνήμη του μεγάλου φίλου.
Μου δίνουν όμως το έναυσμα για να προχωρήσω σε ορισμένες σκέψεις με αφορμή τους πολέμους που σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία,
Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά.
Τι το κοινό έχουν; Έχουν πολλά.
 Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου.
Όμως αυτή η τεράστια σημασία των πολεμικών βιομηχανιών στη ζωή ενός έθνους δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα οικονομικά πλαίσια. Διότι διαβρώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη την
κοινωνία. Και κυρίως ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και φυσικά στρατιωτικούς. Τα εκατομμύρια εργάτες στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οικογένειές τους, το κοινωνικό
περιβάλλον στις μικρές πόλεις, όπου υπάρχουν πολεμικά εργοστάσια. Οι στρατιωτικοί που η ψυχολογία τους ανεβαίνει με το αίσθημα της δύναμης, της ανωτερότητας, της εθνικής ισχύος,
της βίας που ξεπερνά τα όρια κάθε ελέγχου και γίνεται ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη, κυριαρχική. Και φυσικά αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας δεν περιορίζεται στους στρατιωτικούς αλλά
διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα ΜΜΕ και τους επιστήμονες. Επίσης τα οικονομικά οφέλη δεν περιορίζονται στους λίγους επί κεφαλής. Διαχέονται και αυτά σε
όλη την κοινωνία. Όσο για τα κρατικά οφέλη, με τους φόρους πηγαίνουν προς τους κοινωνικούς τομείς της Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας και Έρευνας. Έτσι τελικά πίσω από κάθε δολλάριο και
κάθε ευρώ του κάθε πολίτη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των όπλων που κατασκευάζουν οι «πολιτισμένοι» για να εξοντώσουν τους «απολίτιστους», εισπράττοντας από τους θανάτους και τις καταστροφές τους κολοσσιαία κέρδη, ώστε να ζουν άνετα και πολιτισμένα και να δίνουν αφ’ υψηλού μαθήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες.

Συμπέρασμα: Από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα, τι μπορεί κανείς να περιμένει;
Η διαφορά μας εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους είναι γεωγραφικού
χαρακτήρα, γιατί είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων».
Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό. 
Υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που κατά λάθος έγιναν Ευρωπαίοι. 
Εξ ίσου κερδοφόροι. 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου…

Αθήνα, 29.8.2013
*Η βιομηχανία του κινηματογράφου φροντίζει εδώ και χρόνια την εξοικείωσή μας με αυτές τις εικόνες.
Αναδημοσίευση  από:http://www.enet.gr/?i=news-room.el&id=383288
Διαβάστε επίσης