Η Ευρώπη στο χείλος της αβύσσου .......

Γράφει ο Γιόσκα Φίσερ

.... και, εξώφυλλο από το άλμπουμ: "Hellbound" (2008)
Η κατάσταση στην Ευρώπη είναι σοβαρή – πάρα πολύ σοβαρή. Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον θα καλούσε τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης να μαζέψουν τις δυνάμεις τους και να δημιουργήσουν μια δημοσιονομική ένωση – με κοινό προϋπολογισμό και φορολογική πολιτική και κοινές εγγυήσεις για το δημόσιο χρέος;
 Και τον Κάμερον να υποστηρίζει ότι μόνο η εμβάθυνση της πολιτικής ενοποίησης μπορεί να σταματήσει τη διάρρηξη του ευρώ…
Ένας συντηρητικός πρωθυπουργός της Βρετανίας είπε τέτοια πράγματα! Το ευρωπαϊκό σπίτι καίγεται και ο Κάμερον ζητά μια ορθολογική και αποφασιστική απάντηση από την Πυροσβεστική.
Δυστυχώς όμως επικεφαλής της Πυροσβεστικής είναι η Γερμανία και διοικητής της είναι η καγκελάριος Αγγέλα Μέρκελ. Κατά συνέπεια η Ευρώπη συνεχίζει τις προσπάθειες να σβήσει τη φωτιά ρίχνοντας βενζίνη – την γερμανικής έμπνευσης και επιβολής λιτότητα – με συνέπεια μέσα σε 3 μόλις χρόνια η χρηματοπιστωτική κρίση της Ευρωζώνης να έχει μετατραπεί σε ευρωπαϊκή υπαρξιακή κρίση.
Ας μην αυταπατώμεθα: αν το ευρώ διαλυθεί, θα ακολουθήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση – η  μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου – οδηγώντας σε μια παγκόσμια οικονομική κρίση μιας κλίμακας που οι περισσότεροι άνθρωποι που ζουν σήμερα δεν βίωσαν ποτέ. Η Ευρώπη βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου και είναι σίγουρο ότι θα πέσει μέσα αν η Γερμανία – και η Γαλλία – δεν αλλάξουν πορεία.
Οι πρόσφατες εκλογές στη Γαλλία και την Ελλάδα, σε συνδυασμό με τις δημοτικές εκλογές της Ιταλίας και τη συνεχιζόμενη αναταραχή στην Ισπανία και την Ιρλανδία, έδειξαν ότι ο κόσμος έχασε την πίστη του στην αυστηρή λιτότητα που του επέβαλε η Γερμανία.
Η θανατηφόρα θεραπεία της Μέρκελ προσέκρουσε στην πραγματικότητα – και τη δημοκρατία.
Διδασκόμαστε για άλλη μια φορά με το χειρότερο δυνατό τρόπο ότι αυτός ο τύπος λιτότητας, όταν εφαρμόζεται την επαύριο μιας μείζονος χρηματοπιστωτικής κρίσης, οδηγεί απλά σε ύφεση. Και όμως αυτή η εκ των υστέρων γνώση μας θα έπρεπε να είναι κοινή μας γνώση. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο δίδαγμα των πολιτικών λιτότητας του προέδρου Χέρμπερτ Χούβερ στις Ηνωμένες Πολιτείες και του καγκελάριου Χάινριχ Μπρίνινγκ στη Γερμανία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Δυστυχώς η Γερμανία, μοναδική ανάμεσα σε όλες τις χώρες, μοιάζει να το ξέχασε.Κατά συνέπεια προβάλλει το χάος στην Ελλάδα και οι προοπτικές για αλλεπάλληλα bank run στην Ισπανία, την Ιταλία και τη Γαλλία – κι έτσι για μια χρηματοπιστωτική καταιγίδα που θα θάψει την Ευρώπη. Και μετά; Θα πρέπει να ξεγράψουμε ό,τι πάνω από δύο γενιές Ευρωπαίων δημιούργησαν – μια μεγάλη επένδυση οικοδόμησης θεσμών που οδήγησε στην πιο μακρόχρονη περίοδο ειρήνης και ευημερίας στην ιστορία της Ευρώπης;
Ένα πράγμα είναι σίγουρο: η διάλυση του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα φέρει την έξοδο της Ευρώπης από το παγκόσμιο προσκήνιο. Η σημερινή πολιτική της Γερμανίας είναι απολύτως παράλογη ενόψει των πολύ πιο πικρών πολιτικών και οικονομικών συνεπειών που  θα κληθεί αύριο να αντιμετωπίσει.
Εξαρτάται από τη Γερμανία και τη Γαλλία, την καγκελάριο Αγγέλα Μέρκελ και τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, να αποφασίσουν για το μέλλον της ηπείρου μας. Η σωτηρία της Ευρώπης σήμερα εξαρτάται από μια θεμελιώδη αλλαγή στην στάση του Βερολίνου περί την οικονομική πολιτική και του Παρισιού σχετικά με την πολιτική ολοκλήρωση και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Η Γαλλία θα πρέπει να πει ναι στην πολιτική ένωση: μια κοινή κυβέρνηση με κοινό κοινοβουλευτικό έλεγχο για την Ευρωζώνη. Οι εθνικές κυβερνήσεις της Ευρωζώνης ήδη ενεργούν ομόφωνα ως ντε φάκτο ευρωπαϊκή κυβέρνηση στην αντιμετώπιση της κρίσης. Αυτό που έγινε όλο και πιο αληθές σε επίπεδο πρακτικής πρέπει να εξελιχθεί και να επισημοποιηθεί σε θεσμικό επίπεδο.
Αναδημοσίευση από :http://www.anixneuseis.gr/?p=39747
ΣXETIKA ΘEMATA
Απέφυγε χθες (24/04/2012)η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να σχολιάσει ευθέως το δημοσίευμα της «Κ» το προηγούμενο Σάββατο, σύμφωνα με το οποίο η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων επιδιώκει στις νέες δανειακές συμβάσεις με ελληνικές επιχειρήσεις να περιλαμβάνονται όροι που θα .εξασφαλίζουν ότι η τράπεζα θα αποπληρωθεί στο νόμισμα στο οποίο έδωσε το δάνειο, δηλαδή σε ευρώ.
Με τον όρο που ζητεί η ΕΤΕπ να περιληφθεί σε σύμβαση για τη χορήγηση δανείου ύψους 70 εκατ. ευρώ προς τη ΔΕΗ, επιδιώκει να εξασφαλίσει ότι θα υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης σε περίπτωση αλλαγής νομίσματος. Ο εκπρόσωπος Τύπου του αντιπροέδρου της Κομισιόν κ. Ολι Ρεν περιορίστηκε χθες να δηλώσει πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει την πεποίθηση ότι σε επίπεδο Ευρωζώνης, αλλά και διεθνώς, έχουν ληφθεί οι κατάλληλες αποφάσεις (ενίσχυση οικονομικής διακυβέρνησης, μηχανισμοί διάσωσης), προκειμένου να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξει διάσπαση της Ευρωζώνης. Από την πλευρά της ΕΤΕπ η εκπρόσωπος Τύπου κ. Ελένη Καββαδία δήλωσε ότι «οι λεπτομέρειες των δανειοδοτικών συμβάσεων προσαρμόζονται ανάλογα με το δανειολήπτη, το είδος του έργου και τη βέλτιστη τραπεζική πρακτική». Σύμφωνα με αξιωματούχο της ΕΤΕπ που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, η εμφάνιση της κρίσης δημοσίου χρέους αναγκάζει την τράπεζα να τροποποιήσει ορισμένους από τους όρους που συνήθως περιλαμβάνονται στις δανειακές συμβάσεις. «Ο όρος ότι η αποπληρωμή ενός δανείου πρέπει να γίνει στο νόμισμα στο οποίο εκταμιεύτηκε το δάνειο είναι συνηθισμένος όρος. Η τράπεζα είναι πεπεισμένη ότι η Ελλάδα θα εκπληρώσει πλήρως τις υποχρεώσεις της».Ωστόσο, κανένας εκπρόσωπος Τύπου της ΕΤΕπ δεν ήταν σε θέση να δηλώσει αν ο τροποποιημένος όρος που περιλαμβάνεται στην υπό διαπραγμάτευση δανειακή σύμβαση και προβλέπει την αποπληρωμή στο ίδιο νόμισμα, έχει περιληφθεί προηγουμένως και σε άλλες δανειακές συμβάσεις. Εν τω μεταξύ, η επίτροπος κ. Μαρία Δαμανάκη απέστειλε  επιστολή προς τον κ. Ρεν, με την οποία επισημαίνει ότι η πρωτοβουλία της ΕΤΕπ είναι αυθαίρετη και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις θέσεις της Επιτροπής και ιδιαίτερα με την πρόσφατη ανακοίνωση για την ανάπτυξη στην Ελλάδα.Η συνέχεια του άρθρου στην kathimerini.gr
*
Τα ίδια διαπιστώνει για άλλη μια φορά και ο μεγαλοεπενδυτής Τζορτζ  Σόρος: Άλυτα τα θεμελιώδη προβλήματα της Ευρωζώνης δηλώνει σε άρθρο του στους Financial Times στις 10 Απρ 2012‎.Παλαιότερη αναφορά εδώ
Και....
"Λυκόφως" στην Αυτοκρατορία.......

Αστυνομικοί έβγαλαν τα κράνη και διαδήλωσαν μαζί με τον κόσμο
Γερμανοί  αστυνομικοί "συνοδεύουν"συμπαραστεκόμενοι  την αντικαπιταλιστική πορεία διαμαρτυρίας που έγινε στην Φρανκφούρτη, στις 18η Μαΐου.
Το κίνημα Occupy ανασυντάχθηκε τις τελευταίες ημέρες και δραστηριοποιήθηκε στο Μέριλαντ αλλά και στην Φρανκφούρτη λόγω της συνόδου των G8 , στο κτίριο όπου στεγάζονται τα γραφεία της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας Goldman Sachs.
Τουλάχιστον 20.000 άνθρωποι πήραν μέρος στη μεγάλη διαδήλωση του Σαββάτου για να επικρίνουν τα μέτρα λιτότητας που επηρεάζουν πολλά κράτη της Ευρώπης, ενάντια στην κυριαρχία των τραπεζών,και της πολιτικής που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η συνέχεια εδώ:

http://online.wsj.com/article/SB10001424052702303360504577414370915099252.html

Ασταθή ηθικά αξιώματα.

Κά­θε α­ντί­δρα­ση ξα­να­γεν­νά, τρέ­φει και δυ­να­μώ­νει ε­κεί­να τα στοι­χεί­α του ι­στο­ρι­κού πα­ρελ­θό­ντος που η ε­πα­νά­στα­ση χτύ­πη­σε, αλ­λά δεν μπό­ρε­σε να εξαφανίσει.

Το δεύτερο κείμενο με τις σκέψεις ενός ανθρώπου που έζησε σε ακραίες συνθήκες*.Τις αναρτούμε παραδειγματικά, γιατί πολλές από τις εμπειρίες του μοιάζουν να αναβιώνουν τις μέρες που ζούμε. Πολέμησε, διακινδύνευσε τη ζωή του για την πατρίδα του, χρειάστηκε να επιλέξει ανάμεσα σε δύσκολα διλήμματα-να γίνει κριτής για  ζωή και θάνατο- κατηγορήθηκε ως προδότης, εξορίστηκε, και τελικά θανατώθηκε από τα χέρια των συντρόφων του.
Σήμερα, οι δικοί μας πολιτικοί κρύβονται πίσω από μνημόνια και αντιμνημόνια, μη έχοντας να προτείνουν τίποτα για ουσιαστικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Ρητορική, φωτοβολίδες, συνθήματα και φιλοσοφίες...Γιατί; μήπως φοβούνται να συγκρουστούν με τους πολύ  βολεμένους;
Ας ακούσουμε τι έχει να πει κάποιος που τα έζησε.
Λεόν Τρότσκι
Η ηθική τους και η ηθική μας
«Οι Υ­πο­χρε­ω­τι­κοί για Ό­λους Η­θι­κοί Κα­νό­νες»
Ό­ποιος δεν θέ­λει να γυ­ρί­σει πί­σω στο Μω­υ­σή, στο Χρι­στό ή στο Μω­ά­μεθ, ό­ποιος δεν ι­κα­νο­ποιεί­ται με ε­κλε­κτι­κι­στι­κά συ­νο­θυ­λεύ­μα­τα, πρέ­πει να α­να­γνω­ρί­σει ό­τι η η­θι­κή εί­ναι προ­ϊ­όν της κοι­νω­νι­κής ε­ξέ­λι­ξης, ό­τι τί­πο­τε σ’ αυ­τήν δεν εί­ναι α­με­τά­βλη­το, ό­τι υ­πη­ρε­τεί κοι­νω­νι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, ό­τι αυ­τά τα συμ­φέ­ρο­ντα εί­ναι α­ντι­φα­τι­κά, ό­τι η η­θι­κή, πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό κά­θε άλ­λη μορ­φή ι­δε­ο­λο­γί­ας, έ­χει έ­ναν τα­ξι­κό χαρακτήρα. Μα δεν υ­πάρ­χουν μήπως στοι­χειώ­δη η­θι­κά α­ξιώ­μα­τα, που η αν­θρω­πό­τη­τα τα ε­πε­ξερ­γά­στη­κε στην ε­ξέ­λι­ξή της σαν ό­λο και που εί­ναι α­πα­ραί­τη­τα για την ύ­παρ­ξη κά­θε συλ­λο­γι­κού σώ­μα­τος; Α­ναμ­φίβολα, τέ­τοια α­ξιώ­μα­τα υ­πάρ­χουν, αλ­λά η ε­πί­δρα­σή τους εί­ναι ε­ξαι­ρε­τι­κά πε­ριο­ρι­σμέ­νη και ασταθής. Ό­σο πιο ο­ξυ­μένο χα­ρα­κτή­ρα α­πο­κτά η πά­λη των τά­ξε­ων, τό­σο λι­γό­τε­ρο ι­σχυ­ροί γί­νονται οι «υ­πο­χρε­ω­τι­κοί για ό­λους» κα­νό­νες. Η α­νώ­τα­τη μορ­φή τα­ξι­κής πά­λης εί­ναι ο εμ­φύ­λιος πό­λε­μος, που τι­νά­ζει στον α­έ­ρα ό­λους τους η­θι­κούς δε­σμούς α­νά­με­σα στις α­ντί­πα­λες τά­ξεις.Κά­τω α­πό «ο­μα­λές» συν­θή­κες, έ­νας «φυ­σιο­λο­γι­κός» άν­θρω­πος τη­ρεί την ε­ντο­λή: «Ου φο­νεύ­σεις». Αλ­λά αν σκο­τώ­σει κα­νείς κά­τω α­πό ε­ξαι­ρε­τι­κές συν­θή­κες αυ­το­ά­μυ­νας, το δι­κα­στή­ριο τον αθωώνει. Αν πέ­σει θύ­μα δο­λο­φό­νου, το δι­κα­στή­ριο θα θα­να­τώ­σει το δολοφόνο. Η α­νά­γκη για δι­κα­στή­ρια, ό­πως και για αυ­το­ά­μυ­να, α­πορ­ρέ­ει α­πό α­ντα­γω­νι­στι­κά συμφέροντα. Ό­σον α­φο­ρά το κρά­τος, αυ­τό σε ει­ρη­νι­κές πε­ρί­ο­δες πε­ριο­ρί­ζε­ται σε νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νες ε­κτε­λέ­σεις α­τό­μων, έ­τσι που σε πε­ρί­ο­δο πο­λέ­μου να μπο­ρεί να με­τα­τρέ­ψει την «υ­πο­χρε­ω­τι­κή» ε­ντο­λή, «Ου φο­νεύ­σεις», στο α­ντί­θε­τό της. Οι πιο «αν­θρω­πι­στι­κές» κυ­βερ­νή­σεις, που σε ει­ρη­νι­κές πε­ρί­ο­δες «α­πε­χθά­νο­νται» τον πό­λε­μο, στη διάρ­κεια του πο­λέ­μου δια­κη­ρύσ­σουν ό­τι το ύ­ψι­στο κα­θή­κον του στρα­τού τους εί­ναι να ε­ξο­ντώ­σει ό­σο μπο­ρεί πε­ρισ­σό­τε­ρους ανθρώπους.Τα λε­γό­με­να «γε­νι­κώς α­να­γνω­ρι­σμέ­να» η­θι­κά α­ξιώ­μα­τα έ­χουν ου­σια­στι­κά έ­ναν αλ­γε­βρι­κό, δη­λα­δή α­προσ­διό­ρι­στο χαρακτήρα. Α­πλά εκ­φρά­ζουν το γε­γο­νός ό­τι ο άν­θρω­πος, στην α­το­μι­κή του συ­μπε­ρι­φο­ρά, δε­σμεύ­ε­ται α­πό ο­ρι­σμέ­νους κοι­νούς κα­νό­νες που α­πορ­ρέ­ουν α­πό την ι­διό­τη­τά του ως μέ­λους της κοι­νω­νί­ας. Η α­νώ­τε­ρη γε­νί­κευ­ση αυ­τών των κα­νό­νων εί­ναι η «κα­τη­γο­ρι­κή προ­στα­γή» του Κα­ντ. Αλ­λά πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι ο Κα­ντ κα­τέ­χει μια υ­ψη­λή θέ­ση στον φι­λο­σο­φι­κό Ό­λυ­μπο, αυ­τή η προ­στα­γή δεν εν­σαρ­κώ­νει τί­πο­τε το κα­τη­γο­ρη­ματικό για­τί δεν πε­ριέ­χει τί­πο­τε το συγκεκρι­μένο. Εί­ναι έ­να τσό­φλι χω­ρίς περιεχόμενο. Αυ­τή η κε­νό­τη­τα των υ­πο­χρε­ω­τι­κών για ό­λους κα­νό­νων, α­πορ­ρέ­ει α­πό το γε­γο­νός ό­τι σε ό­λα τα α­πο­φα­σι­στι­κά ζη­τή­μα­τα ο άν­θρω­πος νιώ­θει βα­θύ­τε­ρα και α­με­σό­τε­ρα πως εί­ναι μέ­λος μιας τά­ξης πα­ρά πως εί­ναι μέ­λος μιας «κοι­νω­νί­ας». Οι κα­νό­νες της «υ­πο­χρε­ω­τι­κής» η­θι­κής εί­ναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα γε­μά­τες με τα­ξι­κό, δη­λα­δή α­ντα­γω­νι­στι­κό περιε­χόμενο. Ο η­θι­κός κα­νό­νας γί­νε­ται τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο κα­τη­γο­ρι­κός ό­σο λι­γό­τε­ρο εί­ναι «υ­πο­χρε­ω­τι­κός για ό­λους». Η αλ­λη­λεγ­γύ­η των ερ­γα­τών, ι­διαί­τε­ρα των α­περ­γών ή των μα­χη­τών στα ο­δο­φράγ­μα­τα, εί­ναι α­σύ­γκρι­τα πιο «κα­τη­γο­ρι­κή» α­πό την αν­θρώ­πι­νη γε­νι­κά αλληλεγγύη.

Η μπουρ­ζουα­ζί­α, που ξε­περ­νά κα­τά πο­λύ το προ­λε­τα­ριά­το σε τε­λειό­τη­τα και α­διαλ­λα­ξί­α τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης, εν­δια­φέ­ρε­ται ζω­τι­κά να ε­πι­βά­λει τη δι­κή της η­θι­κή φι­λο­σο­φί­α στις εκ­με­ταλ­λευό­με­νες μά­ζες. Γι’ αυ­τόν α­κρι­βώς το λό­γο οι συ­γκε­κρι­μέ­νοι κα­νό­νες της κα­πι­τα­λι­στι­κής κα­τή­χη­σης κρύ­βο­νται κά­τω α­πό η­θι­κές α­φαι­ρέ­σεις, πα­τρο­να­ρι­σμέ­νες α­πό τη θρη­σκεί­α, τη φι­λο­σο­φί­α, ή α­πό κεί­νο το νό­θο πλά­σμα που λέ­γε­ται «κοι­νή λο­γι­κή». Η έκ­κλη­ση σε α­φη­ρη­μέ­νους κα­νό­νες δεν εί­ναι έ­να α­πλό, α­με­ρό­λη­πτο φι­λο­σο­φι­κό λά­θος, αλ­λά έ­να α­να­γκαί­ο στοι­χεί­ο στο μη­χα­νι­σμό της τα­ξι­κής α­πά­της. Η α­πο­κά­λυ­ψη αυ­τής της α­πά­της, που δια­τη­ρεί στη ζω­ή την πα­ρά­δο­ση χι­λιά­δων χρό­νων, εί­ναι το πρώ­το κα­θή­κον κά­θε προ­λε­τά­ριου επαναστάτη.

Η Κρί­ση της Δη­μο­κρα­τι­κής Η­θι­κής

Για να ε­ξα­σφα­λί­σουν το θρί­αμ­βο των συμ­φε­ρό­ντων τους στα με­γά­λα ζη­τή­μα­τα, οι κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις εί­ναι υποχρεωμέ­νες να κά­νουν πα­ρα­χω­ρή­σεις στα δευ­τε­ρεύ­ο­ντα ζη­τή­μα­τα, και φυ­σι­κά μό­νο στο βαθ­μό που αυ­τές οι πα­ρα­χω­ρή­σεις συμ­βι­βά­ζο­νται με τα λο­γι­στι­κά τους κα­τά­στι­χα. Στην ε­πο­χή της κα­πι­τα­λι­στι­κής α­νό­δου, ι­διαί­τε­ρα στις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες πριν α­πό τον Πρώ­το Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο, οι πα­ρα­χω­ρή­σεις αυ­τές, του­λά­χι­στο ό­σον α­φο­ρά τα α­νώ­τε­ρα στρώ­μα­τα του προ­λε­τα­ριά­του, ήταν πέρα για πέρα πραγματικές. Η βιο­μη­χα­νί­α ε­κεί­νη την πε­ρί­ο­δο α­να­πτυσ­σό­ταν σχε­δόν α­διά­κο­πα. Η ευ­η­με­ρί­α των πο­λιτι­σμέ­νων ε­θνών –κι ως έ­να μέ­ρος και των ερ­γα­ζο­μέ­νων μα­ζών– με­γάλωνε. Η δη­μο­κρα­τί­α φαι­νό­ταν στερεή. Οι ερ­γα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις αναπτύσσο­νταν. Ταυ­τό­χρο­να, οι ρε­φορ­μι­στι­κές τά­σεις βά­θαι­ναν. Οι σχέ­σεις α­νά­με­σα στις τά­ξεις, του­λά­χι­στον ε­ξω­τε­ρι­κά, αμβλύνο­νταν. Έ­τσι, ο­ρι­σμέ­να στοι­χειώ­δη η­θι­κά α­ξιώ­μα­τα εί­χαν ε­γκα­θι­δρυ­θεί στις κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις, μα­ζί με τους κα­νό­νες της δη­μο­κρα­τί­ας και τις συ­νή­θειες της συ­νερ­γα­σί­ας των τά­ξε­ων. Εί­χε δη­μιουρ­γη­θεί η ε­ντύ­πω­ση για μια όλο και πιο ε­λεύ­θε­ρη, πιο δί­και­η και πιο αν­θρώ­πι­νη κοι­νω­νί­α. Η α­νο­δι­κή γραμ­μή της προ­ό­δου φαι­νό­ταν α­τέ­λειω­τη στην «κοι­νή λο­γι­κή».

Ό­μως, α­ντί γι’ αυ­τό, ξέ­σπα­σε ο πό­λε­μος μα­ζί με μια σει­ρά από σπα­σμούς, κρί­σεις, κα­τα­στρο­φές, ε­πι­δη­μί­ες και θη­ριω­δί­ες. Η οι­κο­νο­μι­κή ζω­ή της αν­θρω­πό­τη­τας έ­φτα­σε σε αδιέξοδο. Οι τα­ξι­κοί α­ντα­γω­νι­σμοί ο­ξύν­θη­καν και έ­γι­ναν πιο ωμοί. Οι α­σφα­λι­στι­κές δι­κλί­δες της δη­μο­κρα­τί­ας άρ­χι­σαν να τι­νά­ζο­νται, η μια μετά την άλ­λη, στον αέρα. Τα στοι­χειώ­δη η­θι­κά α­ξιώ­μα­τα α­πο­δεί­χτη­κε ό­τι ήταν πιο εύ­θραυ­στα α­πό τους δη­μο­κρα­τι­κούς θε­σμούς και τις ρε­φορ­μι­στι­κές αυ­τα­πά­τες. Το ψέ­μα, η συ­κο­φα­ντί­α, η ε­ξα­χρεί­ω­ση, η δω­ρο­δο­κί­α, ο κα­τα­να­γκα­σμός, ο φό­νος, α­να­πτύ­χθη­καν σε χω­ρίς προ­η­γού­με­νο διαστάσεις. 

Σ’ έ­ναν ζα­λι­σμέ­νο και α­φε­λή, ό­λα αυ­τά τα ε­ξορ­γι­στι­κά φαινόμενα φαί­νο­νταν σαν προ­σω­ρι­νό α­πο­τέ­λε­σμα του πο­λέ­μου. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ήταν και πα­ρα­μέ­νουν εκ­δη­λώ­σεις της ι­μπε­ρια­λι­στι­κής παρακμής. Η σή­ψη του κα­πι­τα­λι­σμού δεί­χνει τη σή­ψη της σύγ­χρο­νης κοι­νω­νί­ας μαζί με τους νό­μους της και την η­θι­κή της.   Η «σύν­θε­ση» της ι­μπε­ρια­λι­στι­κής α­χρειό­τη­τας εί­ναι ο φα­σι­σμός, ά­με­σος καρ­πός της χρε­ο­κο­πί­ας της α­στι­κής δη­μο­κρα­τί­ας μπρο­στά στα προ­βλή­μα­τα της ι­μπε­ρια­λι­στι­κής εποχής. Α­πο­μει­νά­ρια δη­μο­κρα­τί­ας ε­ξα­κο­λου­θούν να υ­πάρ­χουν α­κό­μα μό­νο στις πλού­σιες κα­πι­τα­λι­στι­κές α­ρι­στο­κρα­τί­ες: για κά­θε «δη­μο­κρά­τη» στην Αγ­γλί­α, τη Γαλ­λί­α, την Ολ­λαν­δί­α και το Βέλ­γιο υ­πάρ­χει έ­νας ο­ρι­σμέ­νος α­ριθ­μός α­ποι­κια­κών σκλά­βων. «Ε­ξή­ντα Οικογέ­νει­ες» έ­χουν κά­τω α­πό τον έ­λεγ­χό τους τη Δη­μο­κρα­τί­α των Η­νω­μέ­νων Πο­λι­τειών και ού­τω καθεξής. Πέ­ρα α­π’ αυ­τό, φι­ντά­νια του φα­σι­σμού φυ­τρώ­νουν με γορ­γό ρυθ­μό σε ό­λες τις δημοκρατίες. Ο στα­λι­νι­σμός, με τη σει­ρά του, εί­ναι το προ­ϊ­όν της ι­μπε­ρια­λι­στι­κής πί­ε­σης πά­νω σ’ έ­να κα­θυ­στε­ρη­μέ­νο και α­πο­μο­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κρά­τος –έ­να ι­διό­μορ­φο συμ­με­τρι­κό συ­μπλή­ρω­μα του φασισμού. Ε­νώ οι ι­δε­α­λι­στές φι­λι­σταί­οι –α­νά­με­σα στους ο­ποί­ους οι α­ναρ­χι­κοί κα­τέ­χουν, φυ­σι­κά, την πρώ­τη θέ­ση– ξε­σκε­πά­ζουν α­κού­ρα­στα τον μαρ­ξι­στι­κό «α­μο­ρα­λι­σμό» α­πό τον Τύ­πο τους, τα α­με­ρι­κα­νι­κά τρα­στ, σύμ­φω­να με τον Τζον Λιού­ις του Συ­νε­δρί­ου Βιο­μη­χα­νι­κών Ορ­γα­νώ­σε­ων (C.I.O.), ξο­δεύ­ουν ό­χι λι­γό­τε­ρα α­πό 80 ε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια το χρό­νο στον πρα­κτι­κό α­γώ­να ε­νά­ντια στην ε­πα­να­στα­τι­κή «α­νη­θι­κο­ποί­η­ση», δη­λα­δή σε κα­τα­σκο­πί­α, ε­ξα­γο­ρά ερ­γα­τών, συ­νω­μο­σί­ες και κα­τα­χθό­νιες δολοφονίες. Η κα­τη­γο­ρι­κή προ­στα­γή προ­τιμά κα­μιά φο­ρά πλά­γιους δρό­μους για το θρί­αμ­βό της!

Εί­ναι δί­καιο να ση­μειώ­σου­με ό­τι οι πιο ει­λι­κρι­νείς και ταυ­τό­χρο­να οι πιο στε­νο­κέ­φα­λοι μι­κρο­α­στοί η­θι­κο­λό­γοι ε­ξα­κο­λου­θούν α­κό­μα και σή­με­ρα να ζουν μέ­σα στις ε­ξι­δα­νι­κευ­μέ­νες α­να­μνή­σεις του χθες και να ελ­πί­ζουν στην ε­πι­στρο­φή του. Δεν κα­τα­λα­βαί­νουν ό­τι η η­θι­κή εί­ναι μια λει­τουρ­γί­α της τα­ξι­κής πά­λης, ό­τι η δη­μο­κρα­τι­κή η­θι­κή α­ντι­στοι­χεί στην ε­πο­χή του φι­λε­λεύ­θε­ρου και προ­ο­δευ­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, ό­τι η ό­ξυν­ση της πά­λης των τά­ξε­ων, περ­νώ­ντας στην τε­λευ­ταί­α της φά­ση, κα­τά­στρε­ψε ο­ρι­στι­κά και α­με­τά­κλη­τα αυ­τή την η­θι­κή και ό­τι στη θέ­ση της ήρ­θε, α­πό τη μια με­ριά, η η­θι­κή του φα­σι­σμού, και, α­πό την άλ­λη, η η­θι­κή της προ­λε­τα­ρια­κής ε­πα­νά­στα­σης.

"Η ζωή είναι όμορφη. Ας την αποκαθάρουν οι μελλοντικές γενιές από το κακό, το μίσος και τη βία και ας την απολαύσουν στην πληρότητά της".Λεόν Τρότσκι

«Κοι­νή Λο­γι­κή»

Η δη­μο­κρα­τί­α και η «γε­νι­κώς α­να­γνω­ρι­σμέ­νη» η­θι­κή δεν εί­ναι τα μό­να θύ­μα­τα του ιμπεριαλι­σμού. Ο τρί­τος μάρ­τυ­ρας εί­ναι η «πα­γκό­σμια» κοι­νή λογική. Η κα­τώ­τε­ρη αυ­τή μορ­φή νόησης δεν εί­ναι απλά α­να­γκαί­α κά­τω απ’ ό­λες τις συν­θή­κες, μα και κά­τω α­πό ο­ρι­σμέ­νους ό­ρους εί­ναι α­κό­μα και επαρκής. Το βα­σι­κό κε­φά­λαιο της κοι­νής λο­γι­κής α­πο­τε­λεί­ται α­πό στοι­χειώ­δη συ­μπε­ρά­σμα­τα γε­νι­κής ε­μπει­ρί­ας: μη βά­ζεις το δά­κτυ­λο στη φω­τιά, ό­ταν μπο­ρείς προ­χώ­ρα ί­σια στο δρό­μο σου, μην πει­ρά­ζεις ά­γρια σκυ­λιά κλπ., κλπ. Κά­τω α­πό έ­να στα­θε­ρό κοι­νω­νι­κό πε­ρι­βάλ­λον η κοι­νή λο­γι­κή φτάνει για να πα­ζα­ρεύ­ει κα­νείς, να φρο­ντί­ζει την υ­γεί­α του, να γρά­φει άρ­θρα, να διευ­θύ­νει ερ­γα­τι­κά συν­δι­κά­τα, να ψη­φί­ζει στη βου­λή, να πα­ντρεύ­ε­ται και να διαιω­νί­ζει το εί­δος του. Αλ­λά ό­ταν η ί­δια αυ­τή κοι­νή λο­γι­κή δο­κι­μά­σει να προ­χω­ρή­σει πέ­ρα α­πό τα κα­θο­ρι­σμέ­να ό­ριά της και να μπει στην α­ρέ­να πιο πο­λύ­πλο­κων γε­νι­κεύ­σε­ων, πα­ρου­σιά­ζε­ται σαν έ­να κου­βά­ρι α­πό προ­κα­τα­λή­ψεις μιας ο­ρι­σμέ­νης τά­ξης και μιας ο­ρι­σμέ­νης εποχής. 

Μια α­πλή κα­πι­τα­λι­στι­κή κρί­ση εί­ναι αρ­κε­τή για να φέ­ρει την κοι­νή λο­γι­κή σε α­διέ­ξο­δο, και μπρο­στά σε τέ­τοιες κα­τα­στρο­φές ό­πως εί­ναι η ε­πα­νά­στα­ση, η α­ντε­πα­νά­στα­ση και ο πό­λε­μος, η κοι­νή λο­γι­κή α­πο­δεί­χνε­ται μια κα­θα­ρή τρέ­λα.. Η συνέχεια εδώ:

Γράφτηκε: το 1938 - 1939, και  αφιερώθηκε  στη μνήμη του ΛΕΟΝ ΣΕΝΤΟΦ 1906 – 1938

*Ο συκοφαντικός κατάλογος ήταν μεγάλος, περίπλοκος,και άλλαζε ανάλογα με τις πολιτικο-στρατιωτικές εξελίξεις:αρχικά η κριτική του θεωρήθηκε σαν εχθρική στάση κατά του  Λενινισμού και της επανάστασης. Αργότερα,ο Τρότσκι κατηγορήθηκε από τον Στάλιν ότι συνωμοτούσε με τον Χίτλερ για την παράδοση της χώρας του. Κήρυκας της Επανάστασης, οργανωτής του Κόκκινου Στρατού, ο υπ’ αριθμόν δύο μετά τον Λένιν στην ηγεσία του Κόμματος, ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στο λαό  μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1920 όπου, άρχισε να συκοφαντείται από τους  σταλινικούς. Ο Τρότσκι, υπήρξε ο μόνος  επιζών τελικά ανάμεσα από τους πιο στενούς συντρόφους του Λένιν, που ποτέ- μέχρι το τέλος της ζωής του-δεν έσκυψε το κεφάλι . Είναι  δύσκολο να περιγράψει κανείς αυτόν τον άνθρωπο. Η προσωπικότητά του ήταν πολύπλοκη, πολύπλευρη,και αντιφατική. Η δημιουργική του κληρονομιά είναι τεράστια. Μόνο στα χρόνια 1924-1927, το δημοσιευμένο έργο του ήταν δεκατέσσερα βιβλία. Πολλά από τα κείμενά του βρίσκονται σήμερα ελεύθερα στο διαδίκτυο.Πηγή: Εκδόσεις «Παρασκήνιο», 1999- 2000

Μετάφραση–Επιμέλεια: Θεοδόσης Θωμαδάκης.

 Συλλογή κειμένων από επιλεγμένους μαρξιστές συγγραφείς, που θεωρούνται σημαντικοί  πριν από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Εικόνες:

(3)banksy-tidy_2-one eyeland-http://utopianphoto.blogspot.com/
(1-2)xcitefun-welded-chain-art-unbelievable-work-3-http://rc-cafe.blogspot.com/

Ο Λ.Τρότσκι για τον Εθνικοσοσιαλισμό.

Λένιν και Τρότσκι.
Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε λίγους μήνες μετά την αναρρίχηση του Χίτλερ στην
εξουσία. Αν και είναι γραμμένο σε τόνο πιο «θεωρητικό» από τα κείμενα πολεμικής και
τακτικής που γράφτηκαν όλη την προηγούμενη περίοδο από τον Λ. Τρότσκι, επανέρχονται και
εδώ οι βασικές ιδέες του σχετικά με το φασισμό, ιδέες  που  έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την
επίσημη γραμμή της Κομιντέρν και του ΚΚ Γερμανίας. Για τον Λ.Τρότσκι, ο φασισμός δεν είναι «ένα
ακόμα αστικό καθεστώς», που θα αποτελούσε το πρελούδιο της σοσιαλιστικής επανάστασης,
όπως ευαγγελιζόταν η 3η Διεθνής σ’ ολόκληρη την περίοδο του καλπασμού του προς την
εξουσία αλλά ακόμα και μετά από την κατάκτησή της. Ο Λ.Τρότσκι ήταν ο πρώτος – και δυστυχώς για
πάρα πολύ καιρό ο μόνος – που αντιλήφθηκε πως «ο ιστορικός ρόλος του φασισμού είναι να
στήσει στα πόδια τους τις τάξεις που στέκονται αμέσως πιο πάνω απ’ το προλεταριάτο και
φοβούνται μήπως ξεπέσουν στις γραμμές του, να τις στρατιωτικοποιήσει με έξοδα του
χρηματιστηριακού κεφαλαίου και να τις προσανατολίσει προς την καταστροφή των
εργατικών οργανώσεων… Ο φασισμός είναι ένα κρατικό σύστημα ιδιαίτερο, που στηρίζεται στην
εξόντωση όλων των στοιχείων της εργατικής δημοκρατίας μέσα στην αστική κοινωνία… Γι’
αυτό η φυσική εξόντωση του πιο επαναστατικού στρώματος δεν είναι αρκετή. …
(Λ. Τρότσκι, Και Τώρα; 1932).
*
Τι είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός.

Οι άνθρωποι με απλοϊκή σκέψη πιστεύουν πως η βασιλική ιδιότητα εμπεριέχεται στο πρόσωπο 

του βασιλιά, στον μανδύα του από ερμίνα και στο στέμμα του, στη σάρκα και στο γαλάζιο του
αίμα. Στην πραγματικότητα, η βασιλική ιδιότητα δεν είναι παρά μια σχέση ανάμεσα σε
ανθρώπους. Ο βασιλιάς είναι βασιλιάς μόνο εξ αιτίας του γεγονότος ότι τα συμφέροντα και οι
προλήψεις εκατομμυρίων αντανακλώνται στο πρόσωπό του. Όταν οι σχέσεις αυτές σαρωθούν
από το κύμα της εξέλιξης, ο βασιλιάς μετατρέπεται σ’ έναν κοινό θνητό με τρεμάμενα χείλη. Αυτός που κάποτε λεγόταν Αλφόνσος ο 13ος θα είχε να πει πολλά πάνω στο ζήτημα[2].
 Ο ελέω λαού αρχηγός διαφέρει από τον ελέω Θεού, τουλάχιστον στο βαθμό που ο πρώτος
είναι αναγκασμένος, αν όχι ν’ ανοίξει μόνος του το δρόμο, τουλάχιστον να βοηθήσει τις
περιστάσεις να του τον ανοίξουν. Αλλά όπως και να ‘χει, ο αρχηγός δεν παύει ν’ αποτελεί μια
σχέση μεταξύ ανθρώπων, μια ατομική προσφορά που έρχεται να καλύψει μια ομαδική
ζήτηση.

Δομήνικου Θεοτοκόπουλου: Η ταφή του κόμητα Οργκάθ

 Η διαμάχη σχετικά με την προσωπικότητα του Χίτλερ γίνεται τόσο εντονότερη, όσο το μυστικό της επιτυχίας του επιχειρείται ν’ αναζητηθεί μέσα σ’ αυτόν τον ίδιο.
Και όμως, θα ήταν δύσκολο να βρεθεί άλλη πολιτική φιγούρα που να είναι στον ίδιο βαθμό ο
κόμβος τόσων απρόσωπων ιστορικών δυνάμεων.

Κάθε μανιασμένος μικροαστός δεν θα μπορούσε να γίνει Χίτλερ, αλλά υπάρχει ένα μικρό κομματάκι Χίτλερ μέσα σε κάθε μανιασμένο μικροαστό.
Η γρήγορη ανάπτυξη του γερμανικού καπιταλισμού πριν τον Παγκόσμιο Πόλεμο
καθόλου δεν σήμανε την καταστροφή των μεσαίων τάξεων. Σίγουρα κάποια στρώματα
μικροαστών καταστράφηκαν, ο καπιταλισμός όμως δημιούργησε νέα: μάστορες και
μικρομαγαζάτορες γύρω απ’ τα εργοστάσια, τεχνικούς και διοικητικούς υπάλληλους μέσα σ’
αυτά. Αλλά, παρά την αριθμητική της αύξηση – οι μικροαστοί αντιπροσωπεύουν σήμερα κάτι
λιγότερο από το μισό του γερμανικού πληθυσμού – η μεσαία τάξη έχασε και τα
τελευταία ίχνη της ανεξαρτησίας της.
Ζούσε πλέον στη σκιά της μεγάλης βιομηχανίας και του τραπεζικού συστήματος. Τρεφόταν από τα ψίχουλα που έπεφταν απ’ το τραπέζι των μονοπωλίων και των καρτέλ κι απ’ την πνευματική ελεημοσύνη που της πετούσαν οι επαγγελματίες θεωρητικοί και οι πολιτικοί του συστήματος.
Η ήττα του 1918 ύψωσε έναν τοίχο στον δρόμο του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Η εξωτερική δυναμική μετατράπηκε σ’ εσωτερική.
 Ο πόλεμος μετατράπηκε σ’ επανάσταση. Η Σοσιαλδημοκρατία, που βοήθησε τους Χοεντζόλλερν[3] να διεξάγουν τον πόλεμο μέχρι το τραγικό του τέλος, δεν επέτρεψε στο
προλεταριάτο να ολοκληρώσει την επανάστασή του. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης[4] ξόδεψε
δεκατέσσερα χρόνια αναζητώντας δικαιολογίες για την ίδια της την ύπαρξη.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα καλούσε τους εργάτες σε μια νέα επανάσταση αλλά αποδεικνυόταν ανίκανο να την διευθύνει.
Το γερμανικό προλεταριάτο πέρασε μέσα απ’ τις ανόδους και τις καθόδους του
πολέμου, της επανάστασης, του κοινοβουλευτισμού και του ψευδομπολσεβικισμού.  Σε μια περίοδο όπου τα παλιά αστικά κόμματα εμφανιζόντουσαν τελείως εξαντλημένα, η δυναμική ισχύς της εργατικής τάξης βρισκόταν επίσης σε ύπνωση.
 Το χάος που έφερε το τέλος του πολέμου έπληξε τους βιοτέχνες, τους εμπόρους και τους
υπαλλήλους το ίδιο σκληρά όπως και τους εργάτες. Η κρίση στη γεωργική οικονομία
κατέστρεφε τους αγρότες. Η αποσύνθεση των μεσαίων στρωμάτων δεν σήμαινε καν την προλεταριοποίηση τους, μια και το ίδιο το προλεταριάτο τροφοδοτούσε την γιγαντιαία
στρατιά των χρόνια ανέργων που είχε αρχίσει να δημιουργείται.
Η πτώχευση των μικροαστών, που με το ζόρι κρυβόταν πίσω από μια γραβάτα ή ένα ζευγάρι  κάλτσες από τεχνητό μετάξι, κατάτρωγε όλες τις καθιερωμένες πεποιθήσεις και πριν απ’ όλα την πίστη τους στο δόγμα του δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού.
Ο μεγάλος αριθμός των κομμάτων, ο ψυχρός πυρετός των εκλογών κι οι αδιάκοπες εναλλαγές των κυβερνήσεων περιέπλεκαν μόνο την κατάσταση, σ’ ένα καλειδοσκόπιο στείρων πολιτικών συνδυασμών χωρίς προοπτική. Σε μια ατμόσφαιρα καυτή από τον πόλεμο, την ήττα, τις πολεμικές επανορθώσεις, τον πληθωρισμό και
την κατάληψη του Ρουρ[5], η κρίση, η εξαθλίωση και η απελπισία της μικροαστικής
τάξης την οδήγησαν στο να ορθώσει το ανάστημά της ενάντια σ’ όλα τα παλιά κόμματα
που την είχαν εξαπατήσει. Ο θρήνος και η οργή των πτωχευμένων μικροϊδιοκτητών, των γιων
τους που είχαν αποφοιτήσει απ’ το πανεπιστήμιο και βρισκόντουσαν χωρίς μια θέση και χωρίς πελάτες, των ανύπαντρων και άπροικων θυγατέρων τους, απαιτούσαν την τάξη και την σιδερένια πυγμή.
 Η σημαία του εθνικοσοσιαλισμού υψώθηκε από μεσαία και κατώτερα στελέχη της διοίκησης του παλιού στρατού. Φορτωμένοι με παράσημα και διακρίσεις, αξιωματικοί και υπαξιωματικοί δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι ο ηρωισμός και οι θυσίες τους για την πατρίδα όχι μόνο είχαν πάει χαμένες, αλλά και ότι κανείς δεν τους αναγνώριζε τις υπηρεσίες τους.
 Από ‘δώ πηγάζει το μίσος τους προς το προλεταριάτο και την επανάσταση.
Την ίδια στιγμή όμως, δεν μπορούσαν να
δεχτούν τις ταπεινές θέσεις του λογιστή, του υπαλλήλου και του δάσκαλου που τους πρόσφεραν οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι. Από ‘δω ξεπηδούσε ο «σοσιαλισμός» τους. Στον Ισέρ και στο Βερντέν[6] είχαν μάθει να ριψοκινδυνεύουν τις ζωές τους και τις ζωές των
άλλων. Είχαν μάθει να μιλάνε μια γλώσσα διαταγών που εντυπωσίαζε κι επιβαλλόταν στους
μικροαστούς των μετόπισθεν. Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι έγιναν αρχηγοί. Στην αρχή της πολιτικής του καριέρας ο Χίτλερ ξεχώρισε απ’ τους άλλους μόνο επειδή είχε ισχυρότερο ταμπεραμέντο, δυνατότερη φωνή, μια πιο σίγουρη για τον εαυτό της διανοητική μετριότητα. Δεν προσέφερε στο κίνημα κανένα
έτοιμο πρόγραμμα, αν εξαιρέσει κανείς τη δίψα του προσβεβλημένου στρατιώτη για εκδίκηση.
Άρχισε με παράπονα και κατηγορίες ενάντια στη συνθήκη των Βερσαλλιών[7], στην ακρίβεια του 
κόστους ζωής, στην έλλειψη σεβασμού προς τους γενναίους υπαξιωματικούς που είχαν 
θυσιαστεί για την πατρίδα, στις μηχανορραφίες των τραπεζιτών και των δημοσιογράφων της 
θρησκείας του Μωϋσή.
 - Στη χώρα υπήρχαν πολλοί άνθρωποι κατεστραμμένοι, ναυαγισμένοι, με ουλές και τραύματα. 
Όλοι ήθελαν να χτυπήσουν το χέρι τους στο τραπέζι. Ο Χίτλερ μπορούσε να το κάνει καλύτερα απ’ τον καθένα. 
Είναι αλήθεια πως δεν ήξερε πώς να θεραπεύσει το κακό. Αλλά οι κραυγές του αντηχούσαν άλλοτε σαν διαταγές κι άλλοτε σαν προσευχές που απευθύνονταν σε μια αδυσώπητη μοίρα. Οι καταδικασμένες τάξεις, όπως οι απελπισμένοι ασθενείς, δεν κουράζονται ποτέ να παραλλάζουν τους στεναγμούς τους ούτε ν’ ακούν παρηγοριές. Όλοι οι λόγοι του Χίτλερ προσαρμόστηκαν σ’ αυτόν τον τόνο.

Karina Marandjian(1)

Ο άμορφος συναισθηματισμός, η έλλειψη πειθαρχημένης σκέψης, η άγνοια, διανθισμένη με ποικιλόχρωμα διαβάσματα, όλα αυτά τα πλην μετασχηματίζονταν σε συν.
Επέτρεψαν στον Χίτλερ να παραχώσει στο δισάκι του εθνικοσοσιαλισμού κάθε δυσαρέσκεια
και παράπονο και να οδηγήσει τη μάζα εκεί όπου η ίδια τον ωθούσε. Από τους αρχικούς
αυτοσχεδιασμούς παρέμεινε στη μνήμη του δημεγέρτη μόνο ότι συναντούσε την γενική
επιδοκιμασία. Οι πολιτικές του αντιλήψεις υπήρξαν ο καρπός της ρητορικής ακουστικής.
Έτσι πραγματοποιήθηκε το ξεδιάλεγμα των συνθημάτων.
 Έτσι συσσωρεύτηκε το πρόγραμμα. Έτσι, μέσα απ’ τα ακατέργαστα υλικά, σχηματίστηκε ο «αρχηγός».
 Ο Μουσολίνι, από τις πρώτες κιόλας στιγμές της καριέρας του, έδειξε πως ήξερε να εκτιμά τις
κοινωνικές συνθήκες πολύ πιο συνειδητά απ’ ότι ο Χίτλερ, στον οποίο ο αστυνομικός μυστικισμός
του Μέττερνιχ[8] ταίριαζε πολύ περισσότερο απ’ ότι η πολιτική άλγεβρα του Μακιαβέλι[9]. Ο
Μουσολίνι είναι από πνευματική άποψη πιο θαρραλέος και πολύ πιο κυνικός από τον Χίτλερ.
Αρκεί ν’ αναφέρουμε εδώ πως ο άθεος της Ρώμης χρησιμοποιεί την Εκκλησία με τον ίδιο
τρόπο που χρησιμοποιεί την αστυνομία ή τα δικαστήρια, ενώ ο Βερολινέζος συνεταίρος του
πιστεύει πραγματικά στο αλάθητο της Καθολικής Εκκλησίας. Την εποχή όπου ο μελλοντικός
Ιταλός δικτάτορας θεωρούσε ακόμα πως ο Μαρξ ήταν ο «αθάνατος δάσκαλος όλων μας»,
υπεράσπιζε – και όχι άτεχνα – τη θεωρία της ύπαρξης δυο βασικών τάξεων, της αστικής και
της εργατικής,  που κυριαρχούν στην εποχή μας.
 Έγραφε ο Μουσολίνι στα 1914:
 «Είναι αλήθεια πως ανάμεσα στις δυο αυτές δυνάμεις υπάρχουν πολυάριθμα ενδιάμεσα στρώματα,
που αποτελούν ένα είδος συνεκτικού ιστού της ανθρώπινης κοινότητας. Ωστόσο, στις περιόδους
κρίσης, οι μεσαίες τάξεις προσελκύονται, ανάλογα με τα συμφέροντα και την ιδεολογία
τους, απ’ το ένα ή το άλλο βασικό στρατόπεδο».
Πολύ σημαντική γενίκευση! Όπως η Ιατρική επιστήμη παρέχει σε κάποιον τη δυνατότητα όχι
μόνο να γιατρέψει τους ασθενείς αλλά επίσης να στείλει τους υγιείς στον άλλο κόσμο απ’ τον
συντομότερο δρόμο, έτσι και η ανάλυση των ταξικών σχέσεων, προορισμένη απ’ τον
εφευρέτη της για την κινητοποίηση του προλεταριάτου, βοήθησε τον Μουσολίνι, όταν πέρασε στο αντίθετο στρατόπεδο, να κινητοποιήσει τους μικροαστούς ενάντια στην εργατική τάξη. Ο Χίτλερ συμπλήρωσε αργότερα αυτή τη διαδικασία, μεταφράζοντας τη μεθοδολογία του φασισμού στη γλώσσα του γερμανικού μυστικισμού.

Εικόνα (2)

Οι πυρές[10] στις οποίες καίγεται η ανίερη μαρξιστική φιλολογία φωτίζουν με τον καλύτερο
τρόπο την ταξική φύση του Εθνικοσοσιαλισμού. Όσο οι Ναζί δρούσαν σαν κόμμα και όχι σαν
κρατική εξουσία, ήταν σχεδόν αδύνατο να βρουν διόδους προς την εργατική τάξη[11].
Από την άλλη μεριά, το μεγάλο κεφάλαιο, ακόμα και το τμήμα του που χρηματοδοτούσε τον Χίτλερ, δεν θεωρούσε αυτό το κόμμα πραγματικά δικό του. Η εθνική «αναγέννηση» στηρίχτηκε ολοκληρωτικά
στις ενδιάμεσες τάξεις, που αποτελούν το πιο καθυστερημένο κομμάτι της κοινωνίας, το βαρύ
της απόβαρο. Η πολιτική τέχνη συνίστατο μόνο στο να καταφέρουν να συνενώσουν τους
διασπαρμένους μικροαστούς, μέσω μιας κοινής εχθρότητας προς το προλεταριάτο. Τι έπρεπε να
γίνει για να καλυτερέψουν τα πράγματα; Πρώτ’ απ’ όλα, να συντριβούν όσοι βρισκόντουσαν από
κάτω. Ανίσχυροι μπροστά στο μεγάλο κεφάλαιο, οι μικροαστοί έλπιζαν να ξανακερδίσουν τη
χαμένη τους αξιοπρέπεια μέσ’ απ’ την καταστροφή των εργατών.
 Οι Ναζί για να χαρακτηρίσουν το πραξικόπημά τους, σφετερίζονται το όνομα της επανάστασης.
Στην πραγματικότητα, τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ιταλία, ο φασισμός άφησε το κοινωνικό
σύστημα απείραχτο. Αυτό καθ’ εαυτό το πραξικόπημα του Χίτλερ δεν δικαιούται καν να
ονομαστεί αντεπανάσταση.

Αλλά δε μπορούμε να το εξετάσουμε σαν μεμονωμένο γεγονός,αφού αποτελεί το τελικό αποτέλεσμα ενός κύκλου τρανταγμάτων που άρχισαν στην Γερμανία από το 1918.
 Η επανάσταση του Νοέμβρη (του 1918, σ.τ.μ) που έδωσε την εξουσία στα εργατικά και
αγροτικά Σοβιέτ, ήταν προλεταριακή από τη θεμελιώδη της τάση. Αλλά το κόμμα που βρέθηκε επικεφαλής της εργατικής τάξης έσπευσε να παραδώσει την εξουσία στους αστούς. Μ’ αυτή την έννοια, η Σοσιαλδημοκρατία άνοιξε την εποχή της αντεπανάστασης πριν ακόμη κατορθώσει η επανάσταση ν’ αποτελειώσει την εργασία της. Ωστόσο, όσο οι αστοί στηριζόντουσαν στην Σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή στους εργάτες, το καθεστώς διατηρούσε αναπόφευκτα κάποια στοιχεία συμβιβασμού.
Όπως και να ‘χει όμως, τόσο η διεθνής όσο και η εσωτερική συγκυρία δεν άφηναν στον γερμανικό
καπιταλισμό πολλά περιθώρια για παραχωρήσεις. Αν η Σοσιαλδημοκρατία έσωσε την αστική τάξη απ’ την προλεταριακή επανάσταση, ο φασισμός ήρθε με τη σειρά του για ν’ απελευθερώσει τους αστούς απ’ την Σοσιαλδημοκρατία. Το πραξικόπημα του Χίτλερ ήταν λοιπόν ο τελευταίος κρίκος σε μια αλυσίδα αντεπαναστατικών μετατοπίσεων.Ο μικροαστός είναι εχθρικός στην ιδέα της εξέλιξης, γιατί η εξέλιξη βαδίζει αμετάκλητα εναντίον του. Η πρόοδος δεν του έφερε τίποτε άλλο παρά χρέη, χρέη που δεν μπορεί να τα πληρώσει. Ο Εθνικοσοσιαλισμός απορρίπτει όχι μόνο τον Μαρξισμό αλλά και τον Δαρβινισμό. Οι Ναζί καταριούνται τον υλισμό, γιατί οι νίκες της τεχνικής πάνω στη φύση σηματοδοτούν επίσης τη νίκη του μεγάλου κεφαλαίου πάνω στο μικρό.
Οι αρχηγοί του κινήματος εκκαθαρίζουν τη διανόηση, όχι μόνο γιατί οι ίδιοι δεν διαθέτουν παρά μονάχα δεύτερης και τρίτης σειράς διανοούμενους, αλλά κυρίως επειδή ο ιστορικός τους ρόλος δεν μπορεί ν’ ανεχτεί την καλλιέργεια μιας σκέψης μέχρι το λογικό της συμπέρασμα.
Ο μικροαστός έχει την ανάγκη μιας ανώτερης εξουσίας, που να στέκεται πάνω απ’ τη φύση και
την ιστορία, μιας παρουσίας που να τον προστατεύει από τον ανταγωνισμό, τις κρίσεις,
τον πληθωρισμό και τις κατασχέσεις. Απέναντι στην εξέλιξη, την υλιστική αντίληψη της ιστορίας
και τον ορθολογισμό – απέναντι δηλαδή στους τρεις τελευταίους αιώνες της ανθρώπινης σκέψης – αντιπαρατίθεται ο εθνικός ιδεαλισμός, σαν η πηγή μιας ηρωικής έμπνευσης. Το «έθνος» του Χίτλερ δεν είναι παρά η μυθολογική σκιά της ίδιας της μικρομπουρζουαζίας, ένα αξιοθρήνητο παραλήρημα για τη χιλιόχρονη βασιλεία του Ράιχ στη γη.
 Για να υψωθεί το έθνος πάνω απ’ την ιστορία, ήταν απαραίτητο να του δώσουν το υποστήριγμα
της ράτσας. Η ιστορία η ίδια δεν αντιμετωπίζεται παρά σαν το απόσταγμα των ιδιοτήτων της
φυλής, που υπάρχουν ανεξάρτητα απ’ τις μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες και δεν
επηρεάζονται καθόλου απ’ αυτές. Απορρίπτοντας την οικονομική αντίληψη σαν κατώτερη, ο εθνικοσοσιαλισμός πέφτει ένα επίπεδο χαμηλότερα: Από τον οικονομικό υλισμό προτιμάει τον ζωολογικό.Οι θεωρία του ρατσισμού μοιάζει σαν να δημιουργήθηκε ειδικά για κάποιον φαντασμένο
αυτοδίδακτο, που αναζητά ένα παγκόσμιο κλειδί για όλα τα μυστήρια της ζωής. Όταν μάλιστα
εξεταστεί κάτω απ’ το φως της ιστορίας των ιδεών, τότε αυτή η θεωρία παρουσιάζεται ακόμα
πιο αξιοθρήνητη. Για να δημιουργήσει τη θρησκεία περί του καθαρού γερμανικού αίματος,
ο Χίτλερ αναγκάστηκε να δανειστεί από δεύτερο χέρι τις ρατσιστικές θεωρίες ενός Γάλλου
διπλωμάτη και ερασιτέχνη συγγραφέα, του κόμη Γκομπινώ[12]. Την πολιτική του μέθοδο ο Χίτλερ
την βρήκε πανέτοιμη στην Ιταλία - και όπως είδαμε, ο Μουσολίνι είχε πλατιά χρησιμοποιήσει
τη θεωρία της πάλης των τάξεων του Μαρξ. Ο ίδιος ο Μαρξισμός αποτέλεσε τον καρπό της
ένωσης της γερμανικής φιλοσοφίας, της γαλλικής ιστορίας και της βρετανικής οικονομίας.
Όσο κι αν ανατρέξουμε στη γενεαλογία των ιδεών, ακόμα και των πιο συντηρητικών και
ηλίθιων, δεν θα βρούμε ούτε ίχνος ρατσισμού.
 Η ολοφάνερη φτώχεια της εθνικοσοσιαλιστικής φιλοσοφίας δεν εμπόδισε βέβαια τους
ακαδημαϊκούς να εισέλθουν μ’ όλα τους τα πανιά ανοιγμένα στο λιμάνι του Χίτλερ, μόλις η νίκη
του φάνηκε να διαγράφεται ξεκάθαρα. Τα χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης υπήρξαν για τη
μεγάλη πλειοψηφία του καθηγητικού κατεστημένου χρόνια μεγάλης ταραχής κι ανησυχίας. Οι ιστορικοί, οι οικονομολόγοι, οι νομικοί κι οι φιλόσοφοι πελαγοδρομούσαν σ’ ένα κυκεώνα εικασιών, σχετικά με το ποιο απ’ τα κριτήρια της αλήθειας ήταν το ορθότερο, δηλαδή μ’ άλλα λόγια ποιο απ’ τα αντικρουόμενα στρατόπεδα θα επικρατούσε. Η φασιστική δικτατορία διέλυσε τις αμφιβολίες των Φάουστ και τους δισταγμούς των  Άμλετ των πανεπιστημιακών εδρών. Απ’ το λυκόφως της
κοινοβουλευτικής σχετικότητας, η γνώση πέρασε ξανά στο βασίλειο του απόλυτου. Ο Αϊνστάιν
υποχρεώθηκε να κατασκηνώσει έξω απ’ τα γερμανικά σύνορα.
 Στο πεδίο της πολιτικής, ο ρατσισμός δεν είναι παρά μια αυθάδικη και πομπώδης παραλλαγή
του σωβινισμού, συνδυασμένου με την φρενολογία. Όπως η κατεστραμμένη αριστοκρατία ψάχνει για παρηγοριά στην «ευγένεια» του αίματός της, έτσι και οι ξεπεσμένοι μικροαστοί μεθούν με παραμύθια για την ανωτερότητα της ράτσας τους. Αξιοσημείωτο είναι πως οι ηγέτες του εθνικοσοσιαλισμού δεν
είναι αυτόχθονες Γερμανοί, αλλά προέρχονται απ’ την Αυστρία, όπως ο ίδιος ο Χίτλερ, από τις
Βαλτικές Χώρες της Τσαρικής αυτοκρατορίας, όπως ο Ρόζενμπεργκ
[13] ή από αποικιακές χώρες, όπως ο Ες[14], ο αναπληρωτής του Χίτλερ στην κομματική ηγεσία. Οι βάρβαροι εθνικισμοί της περιφέρειας του πολιτισμού επιβλήθηκαν στους «αρχηγούς», για να περάσουν αργότερα – μέσω αυτών – στις καρδιές των πιο καθυστερημένων τάξεων της Γερμανίας.
 Η προσωπικότητα και η τάξη – ο φιλελευθερισμός και ο μαρξισμός – είναι το κακό.
Το έθνος – είναι το καλό. Μα μόλις φτάνουμε στο κατώφλι της ατομικής ιδιοκτησίας η φιλοσοφία αυτή αναποδογυρίζεται. Στην ατομική ιδιοκτησία βρίσκεται η σωτηρία. Η ιδέα της εθνικής ιδιοκτησίας είναι καρπός του μπολσεβικισμού. Την ίδια στιγμή που ο μικροαστός αποθεώνει το έθνος, δεν είναι
διατεθειμένος να του προσφέρει τίποτε.
Αντιθέτως, απαιτεί από το έθνος να του χορηγήσει ιδιοκτησία και να τον προστατέψει απ’ τον εργάτη και τον δικαστικό κλητήρα. Δυστυχώς, το 3ο Ράιχ δεν πρόκειται να δώσει στον μικροαστό τίποτ’ άλλο εκτός από καινούριους φόρους.Στη σφαίρα της σύγχρονης οικονομίας, μιας οικονομίας που χαρακτηρίζεται απ’ τους διεθνείς δεσμούς της και τις απρόσωπες μεθόδους της, η αρχή της φυλετικής ανωτερότητας μοιάζει να ξεπροβάλλει από κάποιο μεσαιωνικό νεκροταφείο. Οι Ναζί, θέλοντας και μη,
υποτάσσονται στην  σύγχρονη πραγματικότητα: Η καθαρότητα της φυλής, που στο βασίλειο του
πνεύματος διαπιστώνεται απ’ το διαβατήριο, στην περίπτωση της οικονομίας απαιτεί την
μεγαλύτερη δυνατή απόδοση. Στις μέρες μας αυτό σημαίνει υψηλή ανταγωνιστικότητα. Έτσι,
από την πίσω πόρτα, ο ρατσισμός ξαναγυρνάει στις αρχές του οικονομικού φιλελευθερισμού,
απαλλαγμένου όμως από κάθε πολιτική ελευθερία.Πρακτικά, η πολιτική του εθνικισμού στην
οικονομία περιορίζεται σε εκρήξεις αντισημιτισμού, των οποίων η κτηνωδία είναι αντιστρόφως ανάλογη με την αποτελεσματικότητα τους. Οι Ναζί απομονώνουν το τραπεζιτικό κεφάλαιο απ’ το σύγχρονο οικονομικό σύστημα, γιατί αντιπροσωπεύει το πνεύμα του κακού. Και όπως είναι γνωστό, η εβραϊκή αστική τάξη δραστηριοποιείται ακριβώς σ’ αυτή τη σφαίρα. Ενώ υποκλίνονται μπροστά στον καπιταλισμό σαν σύνολο, οι μικροαστοί κηρύσσουν τον πόλεμο ενάντια στο διαβολικό πνεύμα της συσσώρευσης, που έχει τη μορφή ενός Πολωνοεβραίου με μακρύ καφτάνι,συνήθως χωρίς δεκάρα στις τσέπες του.
Το πογκρόμ αναγορεύεται στην μεγαλύτερη απόδειξη της φυλετικής ανωτερότητας. Το πρόγραμμα με το οποίο ο εθνικοσοσιαλισμός ανέβηκε στην εξουσία – αλίμονο – θυμίζει πάρα πολύ τα μεγάλα εβραϊκά μαγαζιά σε μια απόμακρη επαρχία. Και τι δεν βρίσκει κανείς εκεί – σε χαμηλή τιμή κι ακόμη χαμηλότερη ποιότητα! Αναμνήσεις των «ευτυχισμένων» ημερών του ελεύθερου ανταγωνισμού και την ομιχλώδη εικόνα μιας σταθερής ταξικά
κοινωνίας. Ελπίδες για την αναγέννηση της αποικιακής αυτοκρατορίας μαζί με τα όνειρα για
μια κλειστή οικονομία. Υποσχέσεις για εγκατάλειψη του ρωμαϊκού δικαίου και για επιστροφή στο παλιό γερμανικό δίκαιο και διαβήματα στις ΗΠΑ σχετικά με το χρεοστάσιο. Τη ζηλόφθονη εχθρότητα απέναντι στις ανισότητες που παίρνουν τη μορφή ενός αυτοκινήτου και το ζωώδη φόβο απέναντι στην
ισότητα με τον εργάτη που φοράει τραγιάσκα.  Τη λύσσα του εθνικισμού και τον τρόμο που
γεννούν οι παγκόσμιοι πιστωτές της Γερμανίας… Όλα τα σκουπίδια της διεθνούς πολιτικής
σκέψης συγκεντρώθηκαν για να πλουτίσουν τον θησαυρό του νέου γερμανικού μεσσιανισμού.
 Ο φασισμός ανέβασε στην πολιτική τον βούρκο της κοινωνίας. Σήμερα, όχι μόνο στα σπίτια των
χωρικών αλλά και στους ουρανοξύστες των πόλεων, πλάι στον εικοστό ζουν ακόμα ο
δέκατος και ο δέκατος τρίτος αιώνας. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι χρησιμοποιούν το ηλεκτρικό ρεύμα χωρίς να έχουν πάψει να πιστεύουν στη δύναμη των
χειρονομιών και των εξορκισμών. Ο Πάπας της Ρώμης διαδίδει απ’ το ραδιόφωνο το θαύμα της
μετατροπής του νερού σε κρασί. Οι κινηματογραφικοί αστέρες καταφεύγουν σε
μέντιουμ. Οι πιλότοι, που κυβερνούν θαυμαστούς μηχανισμούς φτιαγμένους απ’ την μεγαλοφυΐα του ανθρώπου, φορούν φυλαχτά κάτω απ’ τα μπουφάν τους. Τι ανεξάντλητα αποθέματα σκοταδισμού, άγνοιας και βαρβαρότητας! Η απελπισία τα ξεσήκωσε και τα έστησε στα πόδια τους, ο φασισμός τους έδωσε μια σημαία. Κάθε τι που μέσα απ’ την κανονική ανάπτυξη της κοινωνίας θα αποβαλλόταν από
τον εθνικό οργανισμό σαν έκκριμα του πολιτισμού, ξεπετιέται τώρα απ’ το λαρύγγι. Ο καπιταλιστικός πολιτισμός ξερνά έναν βαρβαρισμό που δεν χωνεύτηκε, αυτή είναι η φυσιολογία του εθνικοσοσιαλισμού.Ο γερμανικός φασισμός, όπως και ο ιταλικός, αναρριχήθηκε στην εξουσία πατώντας πάνω στις πλάτες των μικροαστών, που  χρησιμοποιήθηκαν σαν πολιορκητικός κριός
ενάντια στις εργατικές οργανώσεις και τους θεσμούς της δημοκρατίας.  Αλλά ο φασισμός
στην εξουσία κάθε άλλο παρά κυβέρνηση των μικροαστών μπορεί να θεωρηθεί. Αντίθετα, είναι
η πιο ανελέητη δικτατορία του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Ο Μουσολίνι είχε δίκιο: οι μεσαίες
τάξεις είναι ανίκανες για μια ανεξάρτητη πολιτική. Στις περιόδους κρίσης, καλούνται να τραβήξουν
μέχρι παραλογισμού τις πολιτικές της μιας απ’ τις δυο βασικές τάξεις. Ο φασισμός κατάφερε να
τις θέσει στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Συνθήματα όπως η κρατικοποίηση των τραστ ή
η αφαίρεση των αμύθητων περιουσιών που αποκτήθηκαν με άδικο τρόπο, πετάχτηκαν στον
κάλαθο των αχρήστων την επομένη της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία. Οι συζητήσεις για την
«γερμανική ιδιομορφία» χρειάστηκαν μόνο για να στηρίξουν έναν καπιταλιστικό – αστυνομικό
συγκεντρωτισμό. Κάθε επιτυχία της εξωτερικής ή της εσωτερικής πολιτικής του εθνικοσοσιαλισμού, δεν θα σημαίνει παρά την ακόμα πιο πλήρη συντριβή του μικροαστού απ’ τον κεφαλαιοκράτη.
 Το πρόγραμμα των μικροαστικών αυταπατών δεν έχει ακόμα καταργηθεί. Απλώς αποσπάστηκε
απ’ την πραγματικότητα και διαλύθηκε μέσα σε τελετουργικές πράξεις. Τα περί  «συγχώνευσης»
όλων των τάξεων σε μία περιορίστηκαν στον ψευτοσυμβολισμό της υποχρεωτικής εργασίας
για όλους και την απαλλοτρίωση της εργατικής Πρωτομαγιάς «υπέρ  του λαού». Η διατήρηση
του γοτθικού αλφάβητου ενάντια στο λατινικό αποτελεί μια συμβολική ρεβάνς για την επέλαση
της παγκόσμιας αγοράς. Η εξάρτηση απ’ το διεθνές τραπεζιτικό κεφάλαιο, μαζί κι απ’ το
εβραϊκό, δεν περιορίστηκε ούτε στο ελάχιστο.

Α

Σ’ αντιστάθμισμα απαγορεύτηκε η σφαγή των ζώων σύμφωνα με το τελετουργικό του Ταλμούδ.
Όπως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, έτσι και ο δρόμος του 3ου Ράιχ είναι στρωμένος με σύμβολα.
 Περιορίζοντας το πρόγραμμα των μικροαστικών αυταπατών σε μερικές γραφειοκρατικές
μασκαράτες, ο εθνικοσοσιαλισμός υψώνεται πάνω από το έθνος, σαν η χειρότερη μορφή
ιμπεριαλισμού. Είναι εντελώς μάταιες οι ελπίδες ότι η κυβέρνηση του Χίτλερ θα μπορούσε να
πέσει σήμερα ή αύριο, θύμα της ίδιας της της εσωτερικής ασυνέπειας. Οι Ναζί χρειαζόντουσαν
ένα πρόγραμμα για να ανέβουν στην εξουσία, αλλά η εξουσία καθόλου δεν χρησιμεύει στον
Χίτλερ για να πραγματοποιήσει το πρόγραμμα αυτό. Τα καθήκοντά του υπαγορεύονται απ’ το
μονοπωλιακό κεφάλαιο. Η υποχρεωτική συγκέντρωση όλων των πόρων και των δυνάμεων του λαού προς όφελος των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού – η πραγματική ιστορική αποστολή της φασιστικής δικτατορίας – σημαίνει μόνο ένα πράγμα: προετοιμασία για πόλεμο. Αυτό το καθήκον με τη σειρά του δεν μπορεί ν’ ανεχτεί καμιά εσωτερική αντίσταση και δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μια ακόμη
μεγαλύτερη μηχανική συγκέντρωση της εξουσίας. Ο φασισμός δεν μπορεί ούτε να μεταρρυθμιστεί ούτε να παραιτηθεί οικειοθελώς.
Μπορεί μόνο ν’ ανατραπεί. Η πολιτική τροχιά του καθεστώτος των Ναζί θα καταλήξει σ’ αυτό το
δίλημμα: Πόλεμος ή επανάσταση.

                                                                         
                                             10 Ιούνη 1933

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
  2 Νοέμβρη 1933        
Η πρώτη επέτειος της ναζιστικής δικτατορίας πλησιάζει. Όλες οι τάσεις του καθεστώτος
αποκαλύφθηκαν πια με καθαρότητα και σαφήνεια. Η «σοσιαλιστική» επανάσταση, που
οι μικροαστικές μάζες φανταζόντουσαν σαν το απαραίτητο συμπλήρωμα της «εθνικής»
επανάστασης, έχει επισήμως πλέον καταδικαστεί και εξαφανιστεί.
[15]. Η «συναδέλφωση των τάξεων» βρήκε την αποκορύφωσή της στο γεγονός ότι σε μια ειδικά
καθορισμένη από την κυβέρνηση ημερομηνία, οι κατέχοντες παραιτούνται από τα ορεκτικά και τα
επιδόρπιά τους υπέρ των φτωχών. Η πάλη ενάντια στην ανεργία περιορίστηκε στη διχοτόμηση της μερίδας της πείνας. Τα υπόλοιπα είναι υπόθεση της υποδουλωμένης στατιστικής. Η «σχεδιασμένη» αυτάρκεια αποτελεί απλώς ένα νέο στάδιο της οικονομικής αποδιοργάνωσης.
 Όσο περισσότερο το αστυνομικό καθεστώς των Ναζί αποκαλύπτεται ανίσχυρο στον τομέα της
οικονομίας, τόσο είναι αναγκασμένο να στρέφει τις προσπάθείες του στον τομέα της εξωτερικής
πολιτικής. Αυτό ανταποκρίνεται πλήρως στην εσωτερική δυναμική του βαθιά επιθετικού
γερμανικού καπιταλισμού. Η ξαφνική αλλαγή πλεύσης των εθνικοσοσιαλιστών ηγετών, που
κάνουν τώρα φιλειρηνικές διακηρύξεις, μπορεί να ξεγελάσει μόνο τους ολότελα ηλίθιους. Ποια
άλλη μέθοδο έχει στη διάθεσή του ο Χίτλερ για να ξαναφορτώσει την ευθύνη για τις εσωτερικές
δυστυχίες στους εξωτερικούς εχθρούς και να συσσωρεύσει κάτω απ’ την πρέσα της
δικτατορίας του την εκρηκτική δύναμη του εθνικισμού;
 Αυτό το μέρος του προγράμματος, που είχε αναγγελθεί ανοιχτά πριν ακόμα από την κατάληψη της εξουσίας απ’ τους Ναζί, πραγματοποιείται τώρα με μιαν αλύγιστη λογική,
κάτω απ’ τα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας. 

Dragon

Το χρονικό διάστημα που μας χωρίζει από μια νέα ευρωπαϊκή καταστροφή καθορίζεται μόνο από τον χρόνο που είναι απαραίτητος στη Γερμανία για τον
επανεξοπλισμό της. Δεν πρόκειται για μήνες, αλλά ούτε και για δεκαετίες
[16]. Μερικά χρόνια θα είναι αρκετά για να συρθεί και πάλι η Ευρώπη στον πόλεμο, αν ο Χίτλερ δεν
εμποδιστεί έγκαιρα από τις εσωτερικές δυνάμεις της ίδιας της Γερμανίας.
Παραπομπές                                                               
[2] Βασιλιάς της Ισπανίας, που εκδιώχτηκε από την επανάσταση του 1931.
[3] Οι Χοεντζόλλερν ήταν η τελευταία γερμανική βασιλική δυναστεία, πριν την επιβολή της
δημοκρατίας από την επανάσταση του Νοέμβρη του 1918.
[4] Το καθεστώς που προέκυψε απ’ την Συντακτική Συνέλευση που συνήλθε στην πόλη
της Βαϊμάρης τον Γενάρη του 1919. Η πρώτη γερμανική δημοκρατία, που καταλύθηκε από τον
Χίτλερ στα 1933. Έκτοτε, έγινε συνώνυμο των θνησιγενών και ασταθών καθεστώτων.
[5] Η κατάληψη του Ρουρ, το 1923, από τα γαλλικά στρατεύματα έγινε εξαιτίας της
αδυναμίας της Γερμανίας να πληρώσει τις συμφωνημένες στις Βερσαλλίες πολεμικές
αποζημιώσεις και ήταν η αφορμή για το ξέσπασμα της επανάστασης του 1923.
[6] Τοποθεσίες μεγάλων μαχών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η μάχη του Βερντέν
θεωρείται η μεγαλύτερη σε αριθμό στρατιωτών και χρονική διάρκεια μάχη που έγινε ποτέ.
Κράτησε 10 μήνες και κόστισε τη ζωή σε πάνω από 700 χιλιάδες στρατιώτες.
[7] Η συνθήκη τερματισμού του Α’ Π. Πόλεμου. Υπογράφτηκε στο ανάκτορο των Βερσαλλιών το
1919 και προέβλεπε, εκτός των άλλων, τεράστιες οικονομικές αποζημιώσεις που ήταν αδύνατο να
εκπληρωθούν από τη Γερμανία.
[8] Κλέμενς Βέντσελ Λόταρ φον Μέττερνιχ,  1773-1859. Αυστριακός διπλωμάτης,
πρωτεργάτης της Ιερής Συμμαχίας και θιασώτης της άποψης πως οι Βασιλείς κυβερνούν τον
κόσμο με θεϊκή εντολή.
[9] Νικολό Μακιαβέλι, 1469 – 1527.  Ιταλός διπλωμάτης, πολιτικός στοχαστής και
συγγραφέας του βιβλίου «Ο Ηγεμών», που επηρέασε την πολιτική σκέψη για αιώνες.
[10] Από τις πρώτες «συμβολικές» πράξεις του ναζιστικού καθεστώτος, οι πυρές στις οποίες
καίγονταν κάθε «μη γερμανικό» βιβλίο, έργο τέχνης κλπ ξεκίνησαν στις 10 Μάη του 1933.
Φυσικά, η έννοια του «μη γερμανικού» περιλάμβανε και πολλά έργα Γερμανών, που δεν
συμβάδιζαν όμως με τις καθεστωτικές αντιλήψεις
[11] Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και τις παραμονές της κατάληψης της εξουσίας από τον
Χίτλερ, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα κέρδιζε στις εκλογές για τις εργοστασιακές επιτροπές
ποσοστά της τάξης του 3 – 5 %.
[12] Ζοζέφ Αρθούρ Κόμης ντε Γκομπινώ, 1816 – 1882. Γάλλος αριστοκράτης και συγγραφέας,
εισήγαγε τη θεωρία της «ανώτερης Άριας Φυλής», που υιοθέτησαν αργότερα οι εθνικοσοσιαλιστές.
[13] Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, 1893–1946. Γεννήθηκε στο Ταλίν της Εσθονίας, ήταν από
τους ιδρυτές του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και εθεωρείτο ο «θεωρητικός» του.
[14] Ρούντολφ Ες, 1894 – 1987. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Νούμερο 2 στην
ιεραρχία του Εθνικοσιαλιστικού Κόμματος. Τον Μάϊο του 1941 ταξίδεψε στην Αγγλία,
προσπαθώντας να συνάψει συμφωνία ειρήνης. Συνελήφθη όμως και πέρασε το υπόλοιπο της
ζωής του στη φυλακή, όπου και αυτοκτόνησε σε βαθιά γεράματα και εντελώς αμετανόητος.
[15] Η οριστική ταφόπλακα της «κοινωνικής επανάστασης» που ονειρεύονταν οι ιδεολόγοι
του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος μπήκε μερικούς μήνες μετά: Στις 30 Ιουνίου 1934 ο
Ερνστ Ρεμ και ολόκληρη η ηγεσία των SA (SturmΑbteilung, τμήματα εφόδου) συνελήφθη
και εκτελέστηκε. Τα SA, σε αντιδιαστολή με τα SS, στελεχώνονταν κυρίως από τις φτωχές
μάζες, που πίστευαν ότι θα έπρεπε να τεθούν σε εφαρμογή και οι αντικαπιταλιστικές εξαγγελίες
των Ναζί. Η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» όπως ονομάστηκε αποτέλεσε την οριστική
απόδειξη του Χίτλερ προς το μεγάλο κεφάλαιο ότι μπορούσε να τον εμπιστεύεται και να τον
υποστηρίξει στα σχέδιά του
[16] Πράγματι, ο 2ος Π. Πόλεμος ξέσπασε μετά από 6 ακριβώς χρόνια…
Εικόνες:
(1)http://dromos.wordpress.com/2010/12/
(2)http://www.cbsnews.com/2300-205_162-10007080-7.html?tag=page;next
*
Το κείμενο του Λέων Τρότσκι «Τι είναι εθνικοσοσιαλισμός» γράφτηκε  το 1933, μερικούς μήνες μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.
Πόσο ίδιες καταστάσεις μοιάζει να βιώνουμε σήμερα!!
Μετάφραση Παναγιώτης Βογιατζής.Αναδημοσίευση από τη Σοσιαλιστική Διεθνιστική Οργάνωση
Οι υπογραμμίσεις και οι εικόνες είναι δικές μας.

Τα ταχυδακτυλουργικά του EFSF

.... σε ταλιράκια....
...........
Αναδημοσίευση
Γράφει ο Techie Chan σχετικά με το EFSF (European Financial Stability Facility) και τη λειτουργία του στις 26-10-2011:
Τα ευρωπαϊκά κράτη βάζουν διάφορα χρήματα ως εγγυήσεις (σύνολο 440δις αρχικά, τα οποία έγιναν 780 δις τον ιουλη) και ο οργανισμός EFSF θα χρησιμοποιούσε αυτές τις εγγυήσεις για να εκδώσει ομόλογα που θα τα αγόραζαν οι ιδιώτες για να σώσει με τα χρήματα που θα έπαιρνε τα κακά παιδιά της Ευρωζώνης.
Η ιδέα από την αρχή της ήταν προβληματική διότι προσπαθούσε να λύσει τα προβλήματα της ευρωζώνης με ένα εργαλείο σαν κι αυτά που δημιούργησαν την κρίση. Ο EFSF δεν είναι παρά ένα SPV (special purpose vehicle) ένα δηλαδή από τα τριγράμματα ταχυδακτυλουργικά που χρησιμοποιούσαν οι τράπεζες τις καλές μέρες για να εξαπατούν τον κόσμο. Η δυνατότητα να εξαπατήσεις κάποιον με παρόμοια αρκτικόλεξα έχει μειωθεί μετά τον σεπτέμβρη του 2008, εκτός κι αν το θύμα είναι το κράτος.

Παρόλαυτά ακόμα και το σχέδιο του Ιούλη είχε δύο βασικά προβλήματα
1) όποιος ήταν εκτός αγορών θα μπορούσε να μην συμμετάσχει στον οργανισμό, καθώς η χαμηλή αξιολόγησή του από τους οίκους θα αφαιρούσε από την αξιοπιστία του ταχυδακτυλουργικού EFSF.
Όσο αυτοί ήταν η ελλαδα και η πορτογαλια και η ιρλανδια κανείς δεν ενδιαφερόταν (σύνολο εγγυήσεων 52δις) . Διότι τα χοντρά λεφτά θα τα έδιναν τα μεγάλα παιδιά. Άντε και οι βέλγοι άλλα 27δις που δεν θα μπορέσουν να εγγυηθούν πάμε στα 80δις. Μας μένουν 700δις εγγυήσεων και ο μηχανισμός είναι σταθερός.
 Τώρα όμως που είναι εκτός αγορών και οι ισπανοί με τους ιταλούς (230δις συμμετοχή) και οι γάλλοι (160δις συμμετοχή) είναι με το ένα πόδι έξω, οι μόνοι που μένουν να δώσουν τις εγγυήσεις είναι οι γερμανοί.
Γι’αυτό και η μέρκελ δήλωσε πως η γερμανία θα πράξει το χρέος της, αλλά δεν θα δώσει παραπάνω από τα 220δις που έχει υποσχεθεί.
 2) τα χρήματα που είχαν συμφωνηθεί στον EFSF (780δις) έφταναν να χρηματοδοτήσουν μόνο τις μικρές χώρες. Το νούμερο λοιπόν ήταν εντυπωσιακό για να σώσει τα μικρά γουρουνάκια. Όταν από αυτά τα χρήματα αφαιρέσεις όμως τους εκτός αγορών και προσθέσεις τα χοντρά γουρουνάκια όπως την ιταλία και την ισπανία, ο EFSF φαίνεται πολύ μικρός. Μόνο η ιταλία πρέπει να αναχρηματοδοτήσει ομόλογα ύψους 550δις την επόμενη τριετία.
Έτσι πρακτικά ο EFSF έγινε στην ουσία αδιάφορος πριν καν μπει σε λειτουργία.

Φέρτε τους κλόουν

η γερμανική αλλιανζ λοιπόν σαν ασφαλιστικός όμιλος σκέφτηκε το εξης φοβερό κόλπο!
Αφού τα χρήματα του ταχυδακτυλουργικού με το όνομα EFSF δεν έφταναν για να δώσουν λύση, τότε απλά θα πάρουμε αυτό το ταχυδακτυλουργικό και θα το φουσκώσουμε επιπλέον. Αντί λοιπόν κάθε ευρώ που θα δίνονταν ως εγγύηση να αγόραζε 1 ευρώ ομολόγου, η αλιάνζ πρότεινε κάθε ευρώ εγγύησης να αγόραζε 5 ευρώ ομολόγων. Με αυτόν τον τρόπο ο EFSF θα εξέδιδε ομόλογα ύψους 3 ή 4τρις ευρώ, τα οποία φυσικά δεν θα ήταν εγγυημένα στο 100% , αλλά μόνο στο 20% (καθώς για κάθε ευρώ εγγύησης θα αντιστοιχούσαν 5 ευρώ ομολόγων).
Καταπληκτικό? Με αυτόν τον τρόπο οι γερμανοί προσπαθούν να δεσμεύσουν όσο το δυνατό περισσότερο ιδιωτικό χρήμα στη σωτηρία της ευρώπης προκειμένου να μην πληρώσουν τα κράτη τον λογαριασμό. Όμως και αυτό το σχέδιο είναι προβληματικό.
Πρώτον διότι όπως είπαμε, τελικά δεν ξέρουμε πόσοι μένουν να δώσουν εγγυήσεις. Ακόμα κι αν οι γάλλοι τελικά μείνουν εντός αγορών και δώσουν εγγυήσεις, το σύνολο των εγγυήσεων δεν θα ξεπερνά τα 470δις ευρώ. Που αν φουσκώσουν κατά το σχέδιο αλιάνζ μας δίνουν (470×5=) 2τρις 350δις ευρώ. Τα οποία δεν είναι καθόλου άσχημο ποσό για να καλύψει το όλο το χρέος ιταλίας και ισπανίας και βελγίου, αλλά δεν μένει σχεδόν τίποτα για τους υπόλοιπους (δηλαδή τους γάλλους) που πιθανόν να το χρειαστούν. Κι έτσι θα έχουμε την ειρωνεία οι γάλλοι να εγγυηθούν για ένα σχέδιο που δεν θα μπορέσει να σώσει τους ίδιους και τις τράπεζές τους φυσικά.

Το δεύτερο πρόβλημα έχει να κάνει φυσικά με την πολυδιαφημισμένη συμμετοχή των ιδιωτών. Όσο ο EFSF ήταν ένα ταχυδακτυλουργικό που εγγυόταν το 100% των κεφαλαίων του, όλοι ήθελαν να έχουν ομόλογα του ταμείου. Διότι έδινε σίγουρα κέρδη με την εγγύηση του γερμανικού και γαλλικού δημοσίου. Τώρα όμως οι εγγυήσεις δεν φτάνουν παρά για να καλύψουν μόλις το 20% των πιθανών απωλειών τραπεζικών χρεοκοπιών και κουρεμάτων, οι πιθανοί επενδυτές θα είναι πολύ πιο διστακτικοί να αγοράσουν αυτά τα ομόλογα. Διότι τι πλάκα έχει να παίζεις ένα παιχνίδι στο οποίο μπορεί να χάσεις κιόλας?
Ρέστα και όξω από την παράγκα.
Ο EFSF ήταν από την αρχή ένα καταδικασμένο εργαλείο διότι είχε ένα δομικό πρόβλημα. Αποτελούνταν από τα ίδια υλικά που δημιούργησαν αυτή την κρίση. Η ευρωπαϊκή ελίτ κάνει τα αδύνατα δυνατά για να συνεχίσει να προσποιείται πως υπάρχουν αγορές και λειτουργούν. Όταν φυσικά οι αγορές πέθαναν τον οκτώβρη του 2008. Το μόνο που διαπιστώνουμε από τότε, είναι το εύρος της δυσλειτουργίας τους πίσω από διάφορες προφάσεις “έκτακτης ρευστότητας” που φυσικά βολεύουν πολύ αυτούς που τις λαμβάνουν (τις προφάσεις και φυσικά το ζεστό παραδάκι). Όσο συνεχίζουμε αυτό το θέατρο της προσποίησης, οι λύσεις ως δια μαγείας θα αποδεικνύονται ανεπαρκείς. Διότι θα είναι σαν να προσπαθείς να φτιάξεις βενζίνη 95οκτανίων με τις αλχημικές συνταγές του νεύτωνα.
Το γαϊτανάκι με τις υποβαθμίσεις χωρών από τους αμαρτωλούς οίκους δεν θα σταματήσει. Οι προσπάθειες των αγγλοσαξώνων να διαλύσουν το ευρώ δεν θα σταματήσουν καθώς πια για τους βρετανούς που βρίσκονται σε στασιμοπληθωρισμό, το ζήτημα είναι υπαρξιακό (Οι βρετανοί έβγαλαν βραβείο 250.000λιρών για το καλύτερο σχέδιο διάλυσης του ευρώ).
 Όσο οι ευρωπαϊκές ελίτ συνεχίζουν να βρίσκονται σφιχταγκαλιασμένες με τον χρηματοπιστωτικό τομέα, τόσο θα διακινδυνεύουν την πολιτική τους επιβίωση και την επιβίωση της ευρωζώνης. Αυτό πια έχει αρχίσει να γίνεται εμφανές κι όχι μόνο στην ελλάδα. Άρα το ειρωνικό διακύβευμα είναι κατά πόσο κάτι τυχάρπαστοι καραγκιόζηδες τύπου σαρκοζί και μπερλουσκόνι θα βάλουν την πολιτική τους επιβίωση σε υψηλότερη προτεραιότητα από τις τράπεζες με τις οποίες έχουν συμμαχήσει. Δεν είναι απίθανο διότι ως πολιτικά ζώα καταλαβαίνουν που φυσάει ο άνεμος. Και έχουν δείξει πως προκειμένου να επανεκλεγούν, είναι ικανοί να πάνε σε πολέμους παρωδίες τύπου λιβύης. Αλλά αν είναι να φτάσουμε να εμπιστευόμαστε τη σημερινή πολιτική ελίτ της ευρωζώνης για τη σωτηρία της, μπορούμε να αρχίσουμε να πιστεύουμε και στο θεό.
Πηγή: 
Αξίζει να διαβάσετε και τα σχόλια κάτω από το κείμενο.

Ζητείται μεταφραστής

Μετεκλογικό σκηνικό, ζυμώσεις και ανατροπές, και θα ήθελα να σχολιάσω πολλά  σχετικά με τα αποτελέσματα, αλλά περισσότερα είναι εκείνα που δεν θέλω να εκφράσω δημόσια. Η αλλοπρόσαλλη κατάσταση συνεχίζεται,όπως και η εκτοξευόμενη λάσπη. Αυτό που μου κάνει "κυρίως" εντύπωση είναι οι χαρακτηρισμοί και τα κοσμητικά επίθετα που ανταλλάσσονται  όχι μεταξύ των πολιτικών, αλλά μεταξύ των πολιτών. Η απαξίωση και η καχυποψία κυριαρχούν. Νέες εκφράσεις εισχωρούν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, που ευελπιστώ να μαζέψω για μια κατοπινή σχετική ανάρτηση. Προς το παρόν θα αφήσουμε το λόγο στο Σίλα, που  εντοπίζει και εκφράζει με πιο ανάλαφρο τρόπο το χάλι μας.Πολιτικών και πολιτών.
Καλή διασκέδαση.
ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΣΙΛΑ 134  Έβριμπόντι ιζ α φάκιν λήντερ

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=K4NwwiBGzPA#!

και...
ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΣΙΛΑ 135 - Το Κοσμικό ΚΚΕ

http://www.youtube.com/watch?v=YCN38Trv2ug&feature=relmfu
και...
ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΣΙΛΑ 136 - Ιδεολογία ναρκωτικό μου

http://www.youtube.com/watch?v=DcRpvWXXH50&feature=relmfu

Το διακύβευμα των εκλογών...

είναι .......να μην ψοφήσει ο γάιδαρος....εεε συγγνώμη ο λαός.
***
Τα προσωπικά μας πρώτα.
Πολλά προβλήματα έχουμε εδώ και καιρό στο blogger. Γιατί συμβαίνει αυτό;συμβαίνει και σε άλλους; Το ίδιο διαπιστώνει και το http://korydallos.blogspot.com. Αν γνωρίζει  κανείς κάτι σχετικά μπορεί να μας βοηθήσει με ένα σχόλιο;
Το αποτέλεσμα είναι η σελίδα να μην ανανεώνεται,ή τα κείμενα να ανεβαίνουν μεταχρονολογημένα.,σχόλια να μην στέλνονται,η είσοδος σε κάποιες σελίδες να αποτρέπεται, κ.λ.π.
Έτσι η απόφαση να αναρτήσουμε επιλεγμένες φωτογραφίες των υποψηφίων πριν τις εκλογές θα γίνει σήμερα, κατόπιν εκλογής που λέει και ο λόγος.
Οι εικόνες έχουν επιλεγεί ειδικά (γι'αυτό που εκπέμπουν) και συνοδεύονται με ένα από τα κυρίαρχα συνθήματα που είχε επιλέξει να προβάλλει  κάθε κόμμα.
 Πέμπτη, 3 Μαΐου 2012(ημέρα κανονικής δημοσίευσης)

Ε.Βενιζέλος

Οι Έλληνες πολίτες, θα επιλέξουν "από τον συντηρητικό ευρωπαϊκό χειμώνα στην προοδευτική ευρωπαϊκή άνοιξη".
και........απάντηση σε όσους παίζουν με το μέλλον της Ελλάδας.
«Λένε ωμά πολιτικά ψέματα, προτείνουν το απολύτως αδύνατο, οδηγούν την Ελλάδα στην πτώχευση, τους Έλληνες στη φτώχεια, τη χώρα στη δραχμή» ανέφερε χαρακτηριστικά και καταφέρθηκε πρώτα ενάντια στο ΚΚΕ, το οποίο χαρακτήρισε «οριζόντιο κόμμα της δραχμής», που δυστυχώς υπάρχει και «είναι ο πραγματικός μοχλός της».Από:

Α.Σαμαράς(επέλεξα αυτήν την εικόνα γιατί του χαρίζει κάπως στην προσωπικότητα)

Έχω και δεύτερη.

Ο τελικός  στρατηγικός σκοπός του αγώνα όσων στηρίζουν τον Σαμαρά,είναι η διάλυση του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.  Θα είδατε ίσως σε άλλα μέσα το βίντεο με τον κ.Σαμαρά να λέει "δώστε μου τη δύναμη για να δείξουμε τι θα πει Ελλάδα",και ίσως να προσέξατε  την Αγιά Σοφιά -χωρίς μιναρέδες  ....

Το διακύβευμα των εκλογών... είναι αν η Ελλάδα θα διατηρήσει την αξιοπρέπεια της ή θα την εκχωρήσει στους δανειστές και εκβιαστές της, υποστήριξε ο Γιώργος Καρατζαφέρης,του ΛΑ.Ο.Σ. στην ...zougla.gr

Π. Καμμένος

 «Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε τη διακυβέρνηση της χώρας» Αυτές τις τρεις ημέρες που απομένουν μέχρι τις εκλογές θα αποφασίσουμε ότι ή διώχνουμε τους κατακτητές ή θα γονατίσουμε» για να προσθέσει ότι «δεν γονατίζουμε και αυτή είναι η απάντηση που στέλνουμε».Στην zougla.gr

Λούκα Κατσέλη(μάτια που ακόμη ελπίζουν,αν είναι σημαντικό αυτό)
 Η Κοινωνική Συμφωνία θέλει να σταματήσει «τον κατήφορο που συμπαρασύρει στο διάβα του νοικοκυριά και επιχειρήσεις, εξαθλιώνει εργαζόμενους και μισθωτούς, και οδηγεί τους νέους στην ανεργία».

Φώτης Κουβέλης. Δημάρ

Στέφανος Μάνος «Δράση»

Η Δράση πιστεύει στην ισότητα ευκαιριών και την παύση των προνομίων άκοπου πλουτισμού μιας κοινωνικής ομάδας σε βάρος μιας άλλης, πιστεύει ότι θεμέλιο της ελευθερίας είναι η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων,και μιλά για «700 ευρώ σύνταξη στα 67 για όλους».www.drassi.gr/index.php?id=2093

Αλέκα Παπαρήγα 

Η γ.γ. του ΚΚΕ, σε πρόσφατη συνέντευξή της  ανέφερε: “Κατ’ αρχήν εμείς είμαστε γενικά υπέρ της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. 
Η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή, στις παρούσες συνθήκες, είναι καταστροφική. Αλλά, εθελοντικά να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη και αυτή τη στιγμή να τη διώξουν από την Ευρωζώνη, δεν το βλέπουμε.Αυτή τη στιγμή πιστεύουμε ότι θα γίνει μια ελεγχόμενη χρεωκοπία εντός της Ευρωζώνης. 
Αν φτάσει η Ε.Ε. να διώχνει χώρες, σημαίνει ότι βρίσκεται σε σήψη και βαθιά κρίση αξεπέραστη, πολύ πιο πριν απ’ ό,τι εμείς περιμένουμε τουλάχιστον”.
Καθιστά σαφές ότι η έξοδος είναι στρατηγικός στόχος που αφορά το απώτατο μέλλον. Το παρόν υπακούει στη στρατηγική των σταδίων, είναι ξεκομμένο από τον στρατηγικό στόχο.
Η “ρεαλιστική” τοποθέτηση της Αλ. Παπαρήγα είναι φυσικό να αιφνιδίασε, τουλάχιστον το κομματικό της κοινό. Γι’ αυτό ο “Ριζοσπάστης”, στην αρθρογραφία που ακολούθησε, γράφει ότι “η εκτίμηση είναι ότι εθελοντικά η καπιταλιστική Ελλάδα δεν θα φύγει από την Ευρωζώνη, δεν θα επιστρέψουμε στη δραχμή, αυτό είναι καταστροφή για το κεφάλαιο στην Ελλάδα και μάλιστα, σε συνθήκες οξύτατης κρίσης, τόσο στην καπιταλιστική Ελλάδα όσο και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες της Ε.Ε.”.
Δείτε την συνέντευξη  της Αλέκας Παπαρήγα στο axortagos.gr

Αλέξης  Τσίπρας: Ισχυρό μήνυμα ανατροπής.

Πρόταση για κυβέρνηση της αριστεράς που με τη στήριξη του λαού "θα ακυρώσει το μνημόνιο και θα ανατρέψει την προδιαγεγραμμένη πορεία του λαού  προς τη δυστυχία".www.syn.gr/

*

Στην εποχή της κρίσης και της πολυδιάσπασης, 36 πολιτικοί σχηματισμοί κατέθεσαν αίτηση στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου για να διεκδικήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού. Εκτός από τα μεγάλα και γνωστά πολιτικά κόμματα η λίστα της φετινής πολιτικής αρένας εμπλουτίστηκε  με πρωτοεμφανιζόμενους αλλά και παλαίμαχους «μικρούς» με ιδιαίτερο στίγμα.Οι πλέον κρίσιμες εκλογές της μεταπολίτευσης τουλάχιστον δεν στερούνται πρωτοτυπίας και χιούμορ…

^^

Το κόμμα "Φίλοι του Ανθρώπου" του Κωνσταντίνου Σταμούλη αυτοπροσδιορίζεται ως κίνημα πολιτικού σουρεαλισμού.

 Τα μέλη του κόμματος πιστεύουν στο ρητό που λέει "δεν ξέρουμε τίποτα και θέλουμε να το μεταδώσουμε σε αυτούς που τα ξέρουν όλα"

Ο Θάνος Τζήμερος"ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ"

"Ηλεκτρονική Ταυτότητα" στο λαό για να λυθούν όλα του τα προβλήματα, λέει αυτό το κόμμα στο προεκλογικό του πρόγραμμα,και ακόμη,''Απαγορεύεται στην προεκλογική περίοδο, σε κόμματα και υποψηφίους να κάνουν αναφορές σε έντυπα, τηλεοπτικά, ή διαδικτυακά μηνύματα σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα, εκτός από το δικό τους,αλλά και ζητά να απαγορευτούν  οι πορείες στο οδόστρωμα!!!!

Είμαστε Πειρατές! Κανονικοί, καθημερινοί άνθρωποι.

Το κόμμα των Πειρατών ξεκίνησε πριν 6 χρόνια από τη Σουηδία και απέκτησε φανατικούς φίλους και στην Ελλάδα. Μεταξύ άλλων -με πρώτο στόχο την αμεσοδημοκρατία-οι Πειρατές ζητούν την προστασία της ιδιωτικότητας και των ατομικών δικαιωμάτων από επεμβάσεις κρατών και εταιρειών, την μεταρρύθμιση της νομοθεσίας περί πνευματικών δικαιωμάτων,κ.τ.λ

Ο αγέραστος Δημοσθένης Βεργής των Ελλήνων Οικολόγων κάνει για μια ακόμη φορά αισθητή την παρουσία του συμπράττοντας με την Τζούλια Αλεξανδράτου.
Το μήνυμα στην αφίσα  "κανένα έλεος στους κλέφτες που κυβέρνησαν" προτρέπει τους μελλοντικούς ψηφοφόρους να μη χαρίσουν την ψήφο τους στα μεγάλα κόμματα.

ΑΝΤΑΡ.ΣΥΑ

Ψηφίστε ΑΝΤΑΡ.ΣΥΑ Πρόκειται για τον πολιτικό σχηματισμό που από την αρχή της κρίσης υποστήριξε τη λύση της εξόδου από τα πάντα και της νέας εθνικής ανασυγκρότησης.

Οικολόγοι: Να αλλάξουμε τον τρόπο που ζούμε.

ΕΠΑΜ-ΟΧΙ-Δ.Καζάκης(δεν βρήκα κάποια καλή φωτογραφία,οπότε,καλύτερα να βάλουμε το εξώφυλλο του βιβλίου του)
*
-Η σειρά των κομμάτων είναι τυχαία.
-Φωτογραφίες των άλλων υποψηφίων  αρχηγών κομμάτων  που να με ικανοποιούν δεν βρήκα,και θα τελειώσουμε με μια πολύ παλιά εικόνα.

Η Ντόρα.
ΥΓ.Αγαπάτε αλλήλους