Το κοινό μας λάθος

Το σκήνωμα του ποταμού σωριάστηκε.

Γαντζώνονται τα τελευταία δάχτυλα των φύλλων και βουλιάζουν στην υγρή ακροποταμιά.

Ο άνεμος διασχίζει την καφετιά γη χωρίς ν' ακούγεται.

Οι νύμφες αναχώρησαν.

Τάμεση γλυκέ, κύλα απαλά, ωσότου ν' αποσώσω του τραγούδι μου.

Το ποτάμι δεν κατεβάζει άδεια μπουκάλια, χαρτιά από

σάντουϊτς, μεταξωτά μαντίλια, χαρτοκούτια, αποτσίγαρα

ή άλλα πειστήρια θερινών νυκτών.

Οι νύμφες αναχώρησαν.

Το ίδιο και οι φίλοι τους, οι αργόσχολοι κληρονόμοι των διευθυντών του Σίτυ.

Millennium Bridge. Λονδίνο

Αναχωρήσαν, δεν άφησαν διευθύνσεις.

Επί των υδάτων της Λεμάν εκεί εκάθησα και έκλαυσα....

Τάμεση γλυκέ, κύλα απαλά, ωσότου ν' αποσώσω το τραγούδι

μου

Τάμεση γλυκέ, κύλα απαλά, γιατί ούτε φωνασκώ ούτε πολυλογώ.

Όμως μέσα σε μια ψυχρή ριπή ακούω πίσω από την πλάτη μου

το κροτάλισμα των οστών κι ένα χασκόγελο ν' απλώνεται απ'

το ένα αυτί στο άλλο.
Η ρημαγμένη Γη-(The Waste Land, 1922).
T.S. ELIOT

΄Αρτεμις

 Είναι απαραίτητο να σταθούμε σε μια χρονολογία -κλειδί, που κρίνεται οριακή γιατί ο ίδιος ο ποιητής την προτάσσει σαν υπότιτλο του ποιήματός του: κι αυτή είναι το "1922". Είναι  μόλις τρία χρόνια ύστερα από το τέλος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου...Με μια Ευρώπη που οι δυνάμεις της είχαν στερέψει κι είχε φτάσει στο έσχατο σημείο της παρακμής...όχι τόσο από την αιματοχυσία και την καταστροφή που προκάλεσε ο πόλεμος όσο από την πνευματική και συγκινησιακή στειρότητα του Ανθρώπου που δεν είναι παρά το απόβλητο του ίδιου του πολιτισμού του...γράφει στις σημειώσεις του ο Κλείτος Κύρου που κάνει και τη μετάφραση.
Τον πολιτισμό που μας έκανε ικανότερους να συνομιλούμε με τους ποταμούς παρά με τους ανθρώπους.
Για το Βασίλη Διοσκουρίδη που μας άφησε πίσω του την προηγούμενη Τρίτη.
Εικόνα:
http://www.flickr.com/photos/igorza76/5441918621/
Η φωτογραφία λήφθηκε στις 26 Γενάρη 2011 στο Λονδίνο.
Εκδόσεις: ΥΨΙΛΟΝ.