«...Δυστυχείς εμπροσθοφύλακες και ανάστροφοι
οδηγοί των βαρέων αρμάτων τ’ ουρανού
ως και τα σύννεφα είναι ναρκοθετημένα
το νου σας: από μας η άνοιξη εξαρτάται...»
Οδυσσέας Ελύτης στον «Τρωικό Πόλεμο»
στους επόμενους στίχους ο ποιητής κάνει έκκληση «να
ξαναδώσουμε στα πόδια μας το χώμα, το πράσινο στο πράσινο, τον
άνθρωπο του Νεάντερνταλ στον άνθρωπο του Νεάντερνταλ».
Καταλήγει ότι «Δεν ωφελούν πια οι μυώνες, θέλει αγάπη θηριώδη,
θέλει πήδημα τίγρισσας μες στις ιδέες».
Έτσι, άλλωστε, έκαναν πάντα οι νέοι στο διάβα του πολιτισμού,
όταν οι κοινωνίες, μπρος σε μια βαθιά και εξόφθαλμη ρηγμάτωση
του συμφέροντος των πολλών με το συμφέρον των ολίγων,
προσπαθούσαν να βρουν μια καινούρια υπερβατική ισορροπία, για
να συνεχίσουν δημιουργικά την πορεία τους.
Και σήμερα η χώρα αιωρείται στο μέσο του ρήγματος, όπου οι δυνάμεις της
ολιγαρχικής (ευρωπαϊκής και εγχώριας) χρηματο-οικονομικής βιομηχανίας την έχουν χειρο-πόδαρα δεμένη και την τραβούν να πέσει όλο και πιο βαθιά μέσα στο βάραθρο του κοινωνικού αταβισμού. Και οι σιτιζόμενες στο Πρυτανείο ελίτ του συστημικού πνεύματος αναπαράγουν, απροκάλυπτα πλέον, στο προσκήνιο την αδιαφανή ιεραρχία του παρασκηνίου, προβάλλοντας τον αποτελεσματικό «λειτουργισμό» των τεχνοκρατών έναντι των «αδαών» πολιτών.
Το προοδευτικό πολίτευμα –με την έννοια ότι όλοι οι πολίτες δεσμεύονται σε ένα κοινό πρόγραμμα– θεωρείται αναχρονιστικό.
Λένε ότι η αλληλεγγύη είναι κάθειρξη- που δεν επιτρέπει στους ενεργούς πολίτες, το φάντασμα, εντέλει, της «κοινωνίας των πολιτών», να απλώσει τα φτερά της και να καταλάβει νέα πεδία ευημερίας.
Τα κόμματα, σαν θίασος εναλλασσόμενος στη σκηνή,
διαφωνούν παθιασμένα στα δευτερεύοντα, στις περιττές λεπτομέρειες, αφήνοντας τα μείζονα, δηλαδή την ενδυνάμωση της Δημοκρατίας, στην αρμοδιότητα της νέας οικονομίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Η πολιτική συμπεριφορά γίνεται προϊόν διαφήμισης. Οι μεγάλες εταιρείες μέτρησης της κοινής γνώμης και προβολής των κομμάτων και των πολιτικών μεγεθύνουν τις μικροδιαφορές, για να προσελκύσουν την προσοχή του κατακερματισμένου κοινού.
Και οι νέοι με το iPod, που καθιστά αδύναμο το χρήστη –και λόγω της υπερβολικής χωρητικότητας των πληροφοριών και λόγω του ότι η πληροφορία παραμένει άθικτη στην οθόνη των πολλών ηλεκτρονικών και αριθμητικών δεδομένων–, ωθούνται στην παθητικότητα, με την ψευδαίσθηση ότι μετέχουν σε μια διαδικασία άμεσης δημοκρατίας όπου τα πάντα ελέγχονται, τα πάντα παρακολουθούνται όπου η δυνατότητα του χρήστη να αντιδρά στον ορυμαγδό των πληροφοριών –την ακρίβεια των οποίων δεν μπορεί να ελέγξει– είναι μηδενική.
Έτσι οι νέοι μας εθίζονται να μην συμμετέχουν στην έρευνα, την ακρίβεια, την ερμηνεία, τη βαθύτερη φύση της πληροφορίας. Και η συνομιλία με τη ζεστή φωνή, με την έκφραση των ματιών και του προσώπου, με τη γλώσσα του σώματος, με τις ποικίλες χειρονομίες που συνοδεύουν το νόημα των λέξεων και την εκφορά τους, με τη χροιά των φωνητικών εκφράσεων, με την πανάρχαια μουσική και ένταση που βγαίνουν από τα σωθικά του βιωμένου γεγονότος ή της διανοητικής σύλληψης, είναι «εκτός παιχνιδιού».
Η τέχνη της επικοινωνίας, του συν-ανήκειν, της αλληλοπεριχώρησης, της κατανόησης και βίωσης της κοινής μοίρας όλο και περισσότερο εξοστρακίζεται. Όλο και περισσότερο προσθέτει άγχος και ανασφάλεια όχι μόνο στα κατ’ ιδίαν πρόσωπα, αλλά και σε όλες τις δημόσιες πολιτικές.
Η προοδευτική πολιτική, ως διαδικασία κοινωνικής ώσμωσης και υπέρτατης συνειδητοποίησης της συνύπαρξης μέσα από την αναγνώριση της ομοιότητας των αναγκών όλων, παύει να υπάρχει. Τοποθετείται σιγά σιγά στα αζήτητα της Ιστορίας, που ακόμη και
η σύγχρονη Πολιτική Επιστήμη λησμονεί.
Όταν η δύναμη ταυτίζεται με τη «δημοκρατική» εξουσία, όταν η εικονική επικοινωνία δεν παραμένει στον επιβοηθητικό, της κοινωνικής συνεύρεσης, ρόλο της, τότε δεν υπάρχει έδαφος για την άσκησή της.
Η αξιοκρατία ταυτίζεται με το ταλέντο που έχουν ή καλλιεργούν οι λίγοι και το υπερτροφικό «Εγώ», που ξεχωρίζει τα άτομα και τα κατηγοριοποιεί σε ταξικές συσπειρώσεις κοινωνικής αποδοτικότητας, διαλύει την κοινωνική συνοχή.
Έτσι εμφανίζεται ως δίκαιο να υπάρχει μεν για όλους ένα καταναλωτικό πρότυπο και
πάθος, πλην, όμως, οι πολιτισμικές προδιαγραφές του καθενός
πρέπει να υπακούουν στη χωριστική ταξική τους ένταξη και όχι στη συλλογική αναγνώριση και πρόοδο.
Ναι είναι αυτό φαίνεται.Ελλάδα 2011.Το ανθρωποεμπόριο ανθεί.
Στο βάθος των αξιών του νέου καπιταλισμού, ακόμη και προ της επιβολής του αντικοινωνικού και αντεθνικού Μνημονίου, βρίσκονται οι ατομικές συμβάσεις, οι προσωπικές δοσοληψίες, οι επιμερισμένες και περιστασιακές παρεμβάσεις.
Οι σχέσεις –ανθρώπινες, πολιτικές, πολιτισμικές– απαξιώνονται και απορρίπτονται ως άχρηστα υλικά, ως κοινωνικοί αναχρονισμοί, ως περιττές πολυτέλειες μιας εποχής, κατά την οποία η κοινωνία των ομοίων κατανοούσε οριζόντια τις κοινές ανάγκες όλων των ανθρώπων και οι συσσωρευμένες εμπειρίες και τα βιώματα ενός έθνους, μέσα από τις αυτοσυντηρητικές αλλοτριώσεις των εθνικών αγώνων και τις παροξύνσεις του κοινού φαντασιακού, όλη αυτή η συσσωρευμένη ενότητα ζωτικής και κοινωνικής δράσης, προσπερνιούται ως εμπόδιο για την πρόοδο της μεμονωμένης ευτυχίας.
Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ιούνιος 2011.Σύνταγμα.
Αν το πολίτευμα αποστερείται αυτής της κοινής αφήγησης, αν οι κοινωνικές σχέσεις εξοστρακιστούν από το περιεχόμενο των θεσμών, τότε μια νέα περίοδος αποβολής της κοινωνικής ζωής και των ιδεών από τη νέα καπιταλιστική μεταπολίτευση θα «απαγορεύσει» σταδιακώς την ύπαρξη πολλών στρωμάτων του πληθυσμού.
Γι’ αυτό οι νέοι που δεν έχουν χάσει την εμπιστοσύνη στους βιοπαλαιστές γονείς τους –πράγμα που προσπαθεί να τους εμφυσήσει το μεταμοντέρνο, αποδομητικό, νεοφιλελεύθερο
καπιταλιστικό σύστημα, για να διατηρηθεί στην εξουσία (ρίχνοντας την ευθύνη σε όλους)– πρέπει, μαζί με τ’ άλλα, να επανέλθουν στις συνελεύσεις των αμφιθεάτρων, στις αίθουσες της τέχνης, στα καφενεία της γειτονιάς, στις πλατείες των πόλεων, στους κοινόχρηστους χώρους, ώστε να οικοδομήσουν πάλι το νέο λειτουργικό περιεχόμενο της κοινής ζωής.
Οι διαδηλωτές προσπαθούν να προστατευτούν από τα δακρυγόνα που ρίχνονται μέσα σε ένα σταθμό του μετρό, 15 Ιουνίου 2011. (Άρης Μεσσήνης / AFP / Getty Images)
Δεν μπορούν να ανέχονται τους εκπροσώπους της νέας και μεγάλης ετερονομίας να ισχυρίζονται ότι για να τους... σώσουν νομοθετούν τα ημερομίσθια και τις συντάξεις –τουλάχιστον μέχρι το 2060, όταν οι σημερινοί 15χρονοι έφηβοι θα κλείνουν τα 65 χρόνια– ως θραύσματα ενός αντίδωρου, επειδή έτσι υπαγορεύεται από το συμφέρον της χρηματο-οικονομικής βιομηχανίας.
Αγγλία 2011.
Κι αν σήμερα μένουν ακόμη στα σπίτια των γονέων τους, αφού δεν μπορούν να βρουν δουλειά ανάλογη των προσόντων τους και να φτιάξουν το δικό τους αυτοδύναμο νοικοκυριό, η δυσκολία στο μέλλον θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, όταν τα επιθετικά τμήματα της ευρωπαϊκής παραγωγικής μηχανής εγκατασταθούν επιλεκτικά στη χώρα μας, για να την κάνουν μια απέραντη επενδυτική ζώνη, χωρίς κανόνες, χωρίς αξιοβίωτους μισθούς, χωρίς επαρκή ασφάλιση, χωρίς προστασία του μοναδικού (αν και λαβωμένου) φυσικού ελληνικού περιβάλλοντος.
Η κατανόηση αυτών που συνεπιφέρει η νέα Δανειακή Σύμβαση θα τους κάνει όλους να θέλουν το «πήδημα της τίγρισσας μες στις ιδέες».
Αφού, ούτως ή άλλως, κάνουν χρήση του Διαδικτύου πολλές ώρες την ημέρα, καλό θα είναι να αφιερώσουν και ορισμένες ώρες για να διαβάσουν το περιεχόμενο των τεκταινομένων Συμβάσεων και δεσμεύσεων της χώρας, για να δουν ποια μαρτυρική και αβέβαιη ζωή τούς επιφυλάσσουν οι
επικυρίαρχοι που, με τη συνδρομή του εγχώριου υπηρετικού προσωπικού, τους έχουν μεταβάλει σε ένα πειραματόζωο για την κοινωνική ανεκτικότητα του νέου, απροσχημάτιστου και αποκτηνωμένου καπιταλισμού του επιμερισμένου ανθρώπου.
Το κείμενο που αναδημοσιεύουμε έχει τίτλο
"Ήρθε η ώρα των νέων"
Από το περιοδικό "Επίκαιρα" δημοσιεύτηκε στις 1/12/11 και είναι του Αλέξη. Π. Μητρόπουλου. Οι εικόνες και οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας.
http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=35112&category_id=100
Εικόνες από:
http://voidnetwork.blogspot.com/
http://www.boston.com/bigpicture/europe/
http://kourelarios.wordpress.com/
http://esp0ir.wordpress.com/
http://pastaflor.blogspot.com/
Γράψτε ένα σχόλιο.
.jpg)
.jpg)
