Συννέφιασε ο Παρνασσός

Ας ξεκινήσουμε με μια άγνωστη σχεδόν ηχογράφηση ενός τραγουδιού που ταιριάζει καλά στην σημερινή ημέρα. Απολαύστε το.

https://www.youtube.com/watch?v=FViMZgzm6cU

Στίχοι- Μουσική:  Παραδοσιακό  Περιοχή: Ρούμελη

Συννέφιασε ο Παρνασσός, 

βρέχει στα καμποχώρια, 

και σύ Διαμάντω νύχτωσες, 

που πάς αυτή την ώρα

Πάω γι’ αθάνατο νερό

γι’ αθάνατο βοτάνι

να δώσω της αγάπης μου

ποτέ να μην πεθάνει

Και τώρα ας θυμηθούμε τους εκατοντάδες ανθρώπους που βρίσκονται στο δρόμο εκτεθειμένοι αυτές τις ημέρες.

Άστεγος στην Πειραιώς χειμώνας 2015(*)

Κάλεσμα !
Στις αρχές της χρονιάς, 30 Ιανουαρίου του 2016, η ανάρτηση ήταν αφιερωμένη σε μια ιδέα που μπορεί να παρέχει προστασία στους ανθρώπους που βρίσκονται στον δρόμο.
Ένα μικρό σπίτι επάνω σε ρόδες  κατάλληλο για τις  ακραίες καιρικές συνθήκες που μπορεί να συνδεθεί σε ένα ποδήλατο ή να ρυμουλκηθεί με το χέρι. (κλικ)
Σκεφτείτε αν μπορείτε να προσφέρετε κάτι αντίστοιχο είτε με εργασία είτε σε υλικά. 
Αν χρειάζεστε  κάποια βοήθεια  αφήστε σχόλιο.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε χρειάστηκε να περπατήσω αρκετά  στις γειτονιές του Πειραιά και τις γύρω συνοικίες αναζητώντας σπίτι για ένα συγγενικό μου πρόσωπο. 
Η εμπειρία ήταν αποκαρδιωτική. Άδεια σπίτια εκατοντάδες σε κάθε γειτονιά,ημιτελείς υπαίθριοι χώροι,πάρκα αφημένα στην τύχη τους, κρατικά ανακαινισμένα κτήρια που ρημάζουν κλειδωμένα , και αντίστοιχα σε κάθε πλατεία και σε κάθε δρόμο αυθαίρετες κατασκευές περιπτέρων,καφενείων ,κ.λ.π. γήπεδα και εκκλησίες παντού..

Άστεγοι στην Ομόνοια...

Οι δε άνθρωποι που έχασαν τα σπίτια τους, προσπαθούν να "χαθούν" από τα μάτια μας στις γωνιές και τις σκιές αυτής της αδιάφορης πόλης. 
Η εικόνα που ακολουθεί είναι από κάποιο λόφο της Αθήνας,πιθανόν από το 2013. Από τότε  οι άστεγοι έγιναν περισσότεροι, και στον πληθυσμό τους προστέθηκαν και πολλοί πρόσφυγες.

Για τους άστεγους και τα ειδικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν έχουμε αναφερθεί  σε πολλές αναρτήσεις, καθώς και σε λύσεις που πρότειναν είτε δίκτυα αλληλεγγύης είτε ιστολόγια. 
Ας κάνουμε εδώ μια ανακεφαλαίωση.
Στις 16 Φεβρουαρίου 2016 γράφαμε:(κλικ) για την ανύπαρκτη Κοινωνική Πρόνοια για όσους την έχουν ανάγκη,για τις ΜΚΟ που λυμαίνονται εκτός από τα χρήματα του ΕΣΠΑ και τις εργασιακές θέσεις τις οποίες διαχειρίζονται με αδιαφανείς διαδικασίες. 
Κάθε Δήμος της χώρας έχει τo  δικό του Δίκτυo Άμεσης Κοινωνικής Παρέμβασης,με τα στελέχη του και τα κονδύλια του από το ΕΣΠΑ, ΕΚΤ,κ.λπ.,και όποιος ισχυρίζεται ότι δεν αρκούν, το λέει είτε γιατί δεν έχει ασχοληθεί για να μάθει, είτε εκ του πονηρού.(κλικ)

Εικόνα(1) από https://twitter.com/skoukios?lang=el

Ακόμη, για όποιον έχει απορίες γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι έξω και δεν πηγαίνουν να εκμεταλλευτούν τις παροχές από τις δομές "φιλοξενίας",προσπαθήσαμε παλιότερα να περιγράψουμε κάποιους από τους κύριους λόγους που μπορεί να συμβαίνει αυτό,στο κείμενο σχετικά με τον νόμο για τις :  "Προδιαγραφές Κοινωνικών Δομών Άμεσης αντιμετώπισης της φτώχειας".(κλικ)

Εικόνα(2) από https://twitter.com/skoukios?lang=el

Το 2012 έχουν ήδη αρχίσει να διοργανώνονται ημερίδες και συνέδρια για την αντιμετώπιση της κρίσης και οι ερμηνείες για την στόχευση αυτών των κινήσεων είναι πολλές. Σίγουρα δεν διακατέχονται όλες από ανιδιοτέλεια και ειλικρίνεια.
Παρ'όλα αυτά ,είναι υποχρεωμένοι -πονηροί και αθώοι-να περιγράψουν το πρόβλημα όπως έχει. 
Ας θυμηθούμε τις διαπιστώσεις τους
Δείτε  video του συνεδρίου της ΚΕΔΕ «Κοινωνία σε κρίση – Αυτοδιοίκηση σε δράση» 

και το Ψήφισμα Έκτακτης Γενικής Συνέλευσης ΚΕΔΕ (28 Νοεμβρίου  2013)
Το Παρατηρητήριο για την Κρίση 
Η επίδραση της οικονομικής κρίσης στους τυπικούς και άτυπους φορείς της κοινωνίας πολιτών στο χώρο της κοινωνικής αλληλεγγύης και οι νέοι περιορισμοί της κοινωνικής ιδιότητας του πολίτη την περίοδο 2010-2013
Ευρήματα πιλοτικής εμπειρικής έρευνας και προτάσεις πολιτικής (κλικ)

3,9 εκατ. Ελληνες στο όριο της φτώχειας το 2013, σύμφωνα με τη Eurostat(κλικ)

ΛΕΦΤΑ υπάρχουν αλλά όχι

για την φτώχεια και τους άστεγους ή όσους  έχουν ανάγκη, μόνο για τις ΜΚΟ που λυμαίνονται εκτός από τα χρήματα του ΕΣΠΑ και τις εργασιακές θέσεις ,τις οποίες διαχειρίζονται με αδιαφανείς διαδικασίες.  

Το τρομακτικό σε αυτές τις ιστορίες δεν είναι η ίδια η αστεγία,αλλά η έλλειψη ενημέρωσης όσων την έχουν απόλυτη ανάγκη την στιγμή μάλιστα που τρέχουν προγράμματα από το κράτος που θα μπορούσαν να τους ωφελήσουν. Και όχι μόνο αυτό.Εκατοντάδες αλληλέγγυες δομές διασκορπισμένες σε όλο το λεκανοπέδιο και σε άλλες μεγάλες πόλεις δεν έχουν ακόμη καταφέρει να βρουν έναν πρακτικό τρόπο εσωτερικής δικτύωσης ώστε να μπορέσει να ωφεληθεί κάθε πολίτης που έχει πρόβλημα. 

Ας δούμε τώρα μερικές πρακτικές προτάσεις.

Εικόνα από: Γιάννης Μπεχράκης

Στρατηγικές επιβίωσης 

Τη δική του αναφορά σ'αυτό το επείγον πρόβλημα κάνει και το ιστολόγιο http://astoiko.eu, στο κείμενο που ακολουθεί. Αλλά δεν μένει εκεί.

Έχει και προτάσεις. Ας δούμε τι έχει να πει.(κλικ)

Καλύπτουμε σαν Κοινότητα τις θεμελιώδεις ανάγκες όλων  των μελών και έπειτα ασχολούμαστε με τα υπόλοιπα!(κλικ)

Το oysia.blogspot κάνει  πρόταση για: ΣΠΙΤΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ 
Να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά. Να μην αφήσουμε 
.. κανέναν χωρίς σπίτι, τροφή, ρεύμα, νερό και θέρμανση.

Φυτέψτε τα πάντα!!!

Ο "τρελός του χωριού" έκανε μια πρόταση στο ιστολόγιό του, με αφορμή την άγρια φορολόγηση και της αγροτικής γης. (κλικ)
Η ιδέα έγινε   σελίδα που ονομάζεται "Σπόρος, είμαι και φαίνομαι" και ο σύνδεσμος είναι:https://www.facebook.com/eimaisporos

Περιμένουμε  τις δικές σας ιδέες και προτάσεις 

(*)στον ίδιο δρόμο λίγες πόρτες  πιο κάτω βρίσκεται δομή φιλοξενίας αστέγων!!!!

Σάββατο 15/10 στο Αυτοδιαχειριζόμενο Camping Βούλας

Παρουσίαση του Ολοκληρωμένου Συνεταιρισμού Αθήνας
(για όσους είστε κοντά )
Φίλες, φίλοι
Μετά από έναν χρόνο συλλογικής δουλειάς, η συνέλευση του Συνεταιρισμού αποφάσισε να διοργανώσει μια μονοήμερη εκδήλωση παρουσίασης του εγχειρήματος στις 15 Οκτωβρίου 2016, στο αυτοδιαχειριζόμενο κάμπινγκ της Βούλας, http://voulacamp.blogspot.gr/

Το βασικό πρόγραμμα έχει ως εξής :

11.30-12.15 Εργαστήριο Παρασκευής Καθαριστικών

12.30-13.00 Παρασκευή Φυσικής Οδοντόκρεμας

13.15-14.15 Εναλλακτική Υγεία και ο Κοινωνικός της Χαρακτήρας

14.30-15.00 Ζύμωση Λαχανικών για προβιωτικά και καλή χλωρίδα του εντέρου

15.15-16.15 Απόσταξη Εθαίριων Ελαίων για αρωματοθεραπεία

16.30 Βιωματικό Παιχνίδι '' Trading Floor Game''

19.00 Παρουσίαση Ολοκληρωμένου Συνεταιρισμού Αθήνας

22.00 DJ Party

Καθ'όλη τη διάρκεια της ημέρας θα υπάρχει αγορά με πάγκους παραγωγών και προϊόντα που σέβονται τον άνθρωπο και το περιβάλλον (μέλη του συνεταιρισμού ασχολούνται με τη μελισσοκομία, φυσική και βιολογική καλλιέργεια, μεταποίηση αγροτικών προϊόντων, φυσικά καλλυντικά, ξυλοτεχνική, επεξεργασία καφέ, εναλλακτικές θεραπείες και υπηρεσίες κάθε είδους).
Στον χώρο θα λειτουργούν:
Γραμματεία / info desk με υλικό για την κοοπερατίβα, Μπαρ με σπιτικές γεύσεις, καφέ, χυμούς και ποτά, ενώ στο τέλος διασκεδάζουμε με dj πάρτι!
Συνέλευση ΟΚΑ (Ολοκληρωμένη Κοοπερατίβα Αθήνας)
http://athens.coop.collective.land/

Που : Βούλα
Αυτοδιαχειριζόμενο Κάμπινγκ Βούλας
(δίπλα στο ΠΙΚΠΑ Βούλας,
200 μέτρα πριν το τέρμα του τραμ Βούλας)
Πάντα με αλληλεγγύη!

Περισσότερα για τον Ολοκληρωμένο Συνεταιρισμό

Ο Ολοκληρωμένος Συνεταιρισμός Αθηνών, γεννήθηκε πριν από έναν χρόνο στο 4ο Φεστιβάλ Συνεργατικής & Αλληλέγγυας Οικονομίας (Οκτώβρης 2015).
Εμπνεόμενος από το μοντέλο των Ολοκληρωμένων Συνεταιρισμών της Καταλονίας, αποτελεί προσπάθεια δημιουργίας μιας δομής βάσης για την αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία, με τη μορφή ενός δικτύου ανταλλαγών αγαθών και υπηρεσιών που βασίζεται στην αυτοδιαχείριση, την άμεση δημοκρατία, την οριζόντια οργάνωση, την αμοιβαιότητα των σχέσεων πέρα από τη λογική του κέρδους και την παραγωγική και οικονομική αυτονομία.

Ο Συνεταιρισμός λειτουργεί με συνέλευση και θεματικές ομάδες εργασίας και στοχεύει στην ευρύτερη δυνατή κάλυψη των αναγκών-επιθυμιών των μελών του με σκοπό την αυτάρκεια και όχι τον καταναλωτισμό, την ποιότητα των προϊόντων και υπηρεσιών με γνώμονα το ενεργειακό και οικολογικό αποτύπωμα, τον από κοινού καθορισμό της δίκαιης τιμής/εργασίας για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες, τη νομισματική αυτονομία εντός του δικτύου με την χρήση της Τοπικής Αυτό-θεσμισμένης Μονάδας (ΤΑΜ), τη δημιουργία και στήριξη παραγωγικών εγχειρημάτων και την εκπαίδευση στην συνεταιριστική παιδεία και την οικολογική συνείδηση.
Στο πλαίσιο αυτό, μέχρι σήμερα η συνέλευση του Συνεταιρισμού
έχει αποκτήσει τη νομική μορφή του Συλλόγου με την επωνυμία «Ολοκληρωμένη Κοοπερατίβα Αθηνών», έχει δημιουργήσει την ψηφιακή πλατφόρμα http://athens.coop.collective.land/ επικοινωνίας και ενημέρωσης  για τον Συνεταιρισμό, καθώς και το εσωτερικό φόρουμ επικοινωνίας των μελών του.
Έχει δημιουργήσει την ψηφιακή πλατφόρμα συναλλαγών των μελών http://athens.communityforge.net/ μέσα από την οποία ανταλλάσσονται τα προϊόντα ή οι υπηρεσίες που προσφέρονται, αλλά και δημιουργούνται λίστες ζήτησης καθώς και προτάσεις παραγωγής - πρότζεκτ που υλοποιεί η κοοπερατίβα.
Βρίσκεται σε επαφή με συνεργατικά και αλληλέγγυα εγχειρήματα, δίκτυα και κολεκτίβες, όπως η Τράπεζα Χρόνου Αθήνας, ο Συνεταιρισμός Σβούρα, το Συνεργατικό Καφενείο Ακαδημίας Πλάτωνος, το Δίκτυο ΚΟΙΝΟ Θεσσαλονίκης, ο Ο.Σ. Ηρακλείου, η Faircoop κ.α

Το δικαίωμα στην τεμπελιά

Πανελλαδική απεργία σήμερα, αν και ο καιρός ίσως να μην  βοήθησε στην επιτυχία της. Παρ'όλα αυτά, ανήσυχοι και εξοργισμένοι οι Έλληνες για τις θέσεις εργασίας που χάνονται με ιλιγγιώδη ρυθμό τα τελευταία χρόνια "πυκνώνουν" τις διαμαρτυρίες  τους ζητώντας κυρίως την επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση.

Είναι όμως αυτή η μόνη λύση; ή υπάρχουν κι άλλες απαντήσεις που οι παγιωμένες αντιλήψεις μας δεν μας επιτρέπουν να   επεξεργαστούμε;
Μήπως η εμμονή στα παραδοσιακά αξιακά συστήματα στέκεται  σήμερα εμπόδιο στην ευημερία;

Μετά την ανάλυση του "ταμπού της ανεργίας" από τον Τέκι( εδώ )η οποία σαν φαινόμενο εμφανίζεται ταυτόχρονα με τα  οικονομικά μοντέλα που ακολουθούνται μέχρι σήμερα, θα πάμε σ' ένα παλιό αλλά επίκαιρο κείμενο που έγραψε ο Πωλ Λαφάργκ. "Το δικαίωμα στην τεμπελιά "που
δίχασε τους σοσιαλιστές -αφού ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρεί την εργασία το αίτιο κάθε διανοητικού εκφυλισμού και οργανικής παραμόρφωσης!!

Για τον Λαφάργκ η δουλειά είναι ένα μέσο ελέγχου της αστικής τάξης, που εξαθλιώνει τους ανθρώπους." Προτρέπει τους προλετάριους να επαναστατήσουν εναντίον της δουλειάς, να διεκδικήσουν το δικαίωμα τους στα πάθη, την καλοπέραση και την τεμπελιά. Για αυτόν 3 ώρες δουλειά από τον καθένα είναι αρκετό να καλύψει την παραγωγή των απαραίτητων αγαθών για την επιβίωση των ανθρώπων. Η υπερπαραγωγή είναι προϊόν του καπιταλισμού και το μόνο που καταφέρνει είναι να παράγει άχρηστα πράγματα και να κάνει δούλους τους προλετάριους καθώς τους αναγκάζει να δουλεύουν 12ώρα".(1)
Το μικρό αυτό βιβλίο που εκδόθηκε το 1880 προκάλεσε αμηχανία στους σοσιαλιστές και τους δίχασε. Προκάλεσε αμηχανία, γιατί ήταν γραμμένο από τον γαμπρό του Μαρξ και πήγαινε κόντρα στα συνθήματα των εργατικών αγώνων της εποχής εκείνης, που ήταν "Δουλειά για όλους!".
Τους δίχασε, γιατί άλλοι έκριναν ότι εναντιωνόταν στους εργατικούς αγώνες (που εστιάζονταν στην εξασφάλιση δουλειάς για τους εργάτες) και άλλοι ενθουσιάστηκαν με τον ριζοσπαστικό τρόπο με τον οποίο αξίωνε "ανθρώπινη ζωή" για τον εργάτη.
Γράφει :
"Μία αλλόκοτη τρέλα διακατέχει τις εργατικές τάξεις των εθνών στα οποία βασιλεύει ο καπιταλιστικός πολιτισμός. Η τρέλα αυτή είναι ο έρωτας για τη δουλειά, το θανατηφόρο πάθος για τη δουλειά, που φτάνει μέχρι την εξάντληση των ζωτικών δυνάμεων του ατόμου και των απογόνων του.
Για να δοθεί δουλειά σε όλους τους ακαμάτηδες της τωρινής κοινωνίας, για να μπορέσει να αναπτυχθεί απεριόριστα ο βιομηχανικός εξοπλισμός, θα πρέπει η εργατική τάξη να αναπτύξει απεριόριστα τις καταναλωτικές της ικανότητες.
Αν η εργατική τάξη, ξεριζώνοντας από την καρδιά της το διεστραμμένο πάθος που την κυβερνά και διαστρεβλώνει τη φύση της, ύψωνε το ανάστημα της για να σφυρηλατήσει έναν ατσάλινο νόμο που θα απαγόρευε σε όλους να δουλέψουν περισσότερο από τρείς ώρες την ημέρα, η Γη θα ένιωθε να
γεννιέται πάνω της ένας καινούριος κόσμος"...
(Από την παρουσίαση της έκδοσης)(2)

Ο Πωλ Λαφάργκ (Paul Lafargue) (15 Ιανουαρίου 1842 - 26 Νοεμβρίου 1911) ήταν Γάλλος μαρξιστής, δημοσιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας, και πολιτικός συγγραφέας.
 Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Γαλλία, με κάποιες περιόδους στην Αγγλία και την Ισπανία. Ήταν ενεργός αγωνιστής της Κομμούνας του Παρισιού, ιδρυτικό μέλος των τμημάτων της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, αρχηγός της Δεύτερης Διεθνούς και ένας από τους ιδρυτές του Γαλλικού Εργατικού Κόμματος (POF) το 1879.
Ήταν γαμπρός του Καρλ Μαρξ καθώς παντρεύτηκε την κόρη του Λώρα και είναι περισσότερο γνωστός για το έργο του "Το δικαίωμα στην τεμπελιά".
Το βιογραφικό του και το συγγραφικό του έργο στη Βικιπαίδεια εδώ:

Αργότερα, ο Βασίλης Ραφαηλίδης,(3) σχολιάζει για το δικαίωμα στην τεμπελιά, πως:"είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Παραδόξως, δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, παρά το γεγονός πως όλοι οι κοινωνικοί αγώνες γίνονται για να έχει ο άνθρωπος στη διάθεση του περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Δηλαδή να μπορεί να είναι περισσότερο τεμπέλης.Επιπροσθέτως, το δικαίωμα στην τεμπελιά είναι ουσιώδες μαρξιστικό δόγμα. Έγινα φανατικός μαρξιστής από τότε που διάβασα το «Δικαίωμα στην τεμπελιά» του Πωλ Λαφάργκ, γαμπρού του Μαρξ.  Άλλωστε η δουλειά διαφέρει απ' τη δουλεία μόνο κατά τον τόνο".
Και τι δεν ειπώθηκε για την εργασία(από τον ερανιστή)

«arbeit macht frei» (Η δουλειά απελευθερώνει)

Για την προσφορά της εργασίας στην κοινωνία, αλλά και στον κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά.
Για την αναγκαιότητα της εργασίας που χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Για τον άνθρωπο που δάμασε τη φύση χάρη στην εργασία και μόνο. Για το πόσο οξύνει το πνεύμα και ενεργοποιεί όλες τις ανθρώπινες δεξιότητες.
Για το πόσο οργανώνει τη ζωή του ανθρώπου, αφού χωρίς εργασία όλα βουλιάζουν στο χαοτικό πέρασμα του ανεκμετάλλευτου χρόνου, που αδρανοποιεί τον άνθρωπο και τον υποβιβάζει σε… ζώο. «Αργία μήτηρ πάσης κακίας».
Γράφει ο Θανάσης Μπαντές
Θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος χωρίς δουλειά, σχεδόν εξ’ ορισμού, ρέπει προς την ακολασία και κάθε είδους αυτοκαταστροφική κι αντικοινωνική συμπεριφορά, ενώ ο εργαζόμενος, κάτω από την ασφαλή στέγη της εργασίας, ξοδεύει το χρόνο του δημιουργικά, αποφεύγοντας όλους αυτούς τους σκοπέλους. Υπό αυτή την έννοια η εργασία αποκτά ακόμη ευεργετικότερες διαστάσεις.
Προστατεύει τον άνθρωπο από όλες τις κακοτοπιές της τεμπελιάς και του δίνει ταυτότητα, δηλαδή νόημα ύπαρξης.
Το ότι αμέσως μετά το όνομα ακολουθεί η επαγγελματική κατάρτιση σχεδόν σε όλες τις συστάσεις δεν είναι καθόλου τυχαίο. Το επάγγελμα δεν είναι απλώς ιδιότητα ή δραστηριότητα ή πεδίο προσφοράς ή ενασχόληση ή οτιδήποτε τέτοιο.
Είναι η βάση της κοινωνικής αποδοχής, η προσωποποίηση της καταξίωσης. Είναι ο ίδιος ο εαυτός που κατατίθεται ολοκληρωμένα, που προσπαθεί με δυο λόγια να αυτοπροσδιοριστεί και που αδυνατεί να βρει οτιδήποτε πληρέστερο πέραν της επαγγελματικής ταυτότητας. Εξάλλου η επαγγελματική καταξίωση και τα διευθυντηλίκια αποδεικνύουν το μόχθο και την αφοσίωση στην εργασία, τα
βασικότερα συστατικά του ευυπολήπτου ανθρώπου.
      Γι’ αυτό και προηγούνται πάντα. Κι εδώ βέβαια δεν μπορούμε να κρύψουμε και την περηφάνια της μισθολογικής υπεροχής, που όμως ποτέ δεν αναφέρεται αλλά πάντα υπονοείται, γιατί προφανώς είναι ανάρμοστο να μιλάς για οικονομική ανωτερότητα μπροστά στο ηθικό κύρος της άσκησης ενός
ανώτερου λειτουργήματος.
Γιατί τα βουνά της ηθικής ολοκλήρωσης δεν μετρούνται με το χρήμα. Και κάπως έτσι φτάνουμε στη σύγχρονη καπιταλιστική ιδεολογία που έχει την τάση να επιφέρει εργασιακές προαγωγές και επαγγελματικούς τίτλους, δηλαδή ολοκάθαρη αύξηση ευθυνών και ωραρίου, χωρίς όμως χρηματικό αντίκρισμα ή που το χρηματικό αντίκρισμα είναι πενιχρό σε σχέση με τα εργασιακά επακόλουθα.
Ακόμη και σήμερα, η πλειοψηφία νιώθει κολακευμένη όταν προάγεται όσο κι αν η προαγωγή τείνει προς την κοροϊδία.
        Και μόνο η αίσθηση της καριέρας που εξελίσσεται ή της σημαντικής παρουσίας στην εταιρία που τους εκμεταλλεύεται δρα καταλυτικά. Κι εδώ δεν μιλάμε για τον εργασιακό εκβιασμό μπροστά στο φόβο της ανεργίας που έτσι κι αλλιώς λειτουργεί. Μιλάμε για τη μέγιστη εργασιακή αλλοτρίωση που ταυτίζει την εργασία με την ίδια την ύπαρξη και που μόνο ως λανθάνουσα εξουσία μπορεί να ερμηνευτεί.
            Η εργασιακή προπαγάνδα οργανώνεται και αναπαράγεται σχεδόν από τη βρεφική ηλικία. Τα παιδιά μαθαίνουν για τα επαγγέλματα πριν πάνε σχολείο κι ονειρεύονται ότι θα γίνουν το ένα ή το άλλο. Οι συνήθεις προσχολικές επαγγελματικές επιλογές του γιατρού ή του αστυνόμου κάνουν πάντα τους γονείς περήφανους ακριβώς γιατί νιώθουν ότι το παιδί μαθαίνει, έχει πρότυπα υγιή, με δυο
λόγια προσαρμόζεται στην κοινωνική πραγματικότητα.
Εξάλλου η στερεότυπη ερώτηση «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» περιμένει απάντηση και οι συνακόλουθες επευφημίες ανοίγουν τον εργασιακό δρόμο, αφού το παιδί δεν εισπράττει απλώς τη χρησιμότητα του επαγγέλματος που επιλέγει, αλλά τη γενική χρησιμότητα της εργασίας, καθώς, σ’
αυτή την ηλικία τουλάχιστο, κάθε επάγγελμα είναι αποδεκτό.

          Κι αν τα προσχολικά οικογενειακά χρόνια διατηρούν την αθωότητα της εργασίας,το σχολείο αναλαμβάνει την καλλιέργεια των βασικότερων εργασιακών αρχών, της
ανταγωνιστικότητας, της αξιολόγησης και κυρίως της προσήλωσης, ως μέγιστο καθήκον, σε δεδομένα που κρίνονται από αδιάφορα έως απεχθή.
Η αύξηση των απαιτήσεων της σύγχρονης εκπαίδευσης που ξεκινούν από το δημοτικό δεν λειτουργούν μόνο ως γρήγορος σχολικός αποκλεισμός, αλλά κυρίως ως εντατικοποίηση
εργασίας στα μοντέλα του συγχρόνου καπιταλισμού. Το παιδί οφείλει να μάθει ότι ο χρόνος δεν είναι για παιχνίδι και χασομέρι, αλλά για εργασία, δηλαδή για εκπλήρωση απαιτήσεων που δεν είναι επιθυμητές κι ότι το χασομέρι είναι αποδεκτό μόνο αν προηγηθεί σκληρή εργασία. Και κάπως έτσι
το καθήκον αποκτά αποθεωτικές διαστάσεις και η εκπαίδευση προσομοιάζει με φάμπρικα οδηγώντας τους μαθητές γυμνασίου σε εξάωρη ή εφτάωρη πρωινή παρακολούθηση στο
σχολείο και σε φροντιστηριακές παρακολουθήσεις που ξεκινούν από το μεσημέρι. Τις ελάχιστες ώρες που τους απομένουν οφείλουν να κάνουν τις ασκήσεις και να μάθουν το
μάθημα που θα εξεταστούν την άλλη μέρα.

Παιδιά που δουλεύουν σε εργοστάσιο, 19ος αιώνας

Η εκμάθηση τουλάχιστο δύο ξένων γλωσσών είναι επιβεβλημένη και οι μαθητές γυμνασίου ξέρουν πολύ καλά ότι όλος αυτός ο κόπος καταβάλλεται για ένα καλύτερο εργασιακό μέλλον. Οι καταθλίψεις, ακόμα και αυτοκτονίες, που συναντάμε στο λύκειο είναι η οριστική ματαίωση της
σύγχρονης καπιταλιστικής εκπαίδευσης και οι πετυχημένοι όλης αυτής της διαδικασίας είναι αυτοί που θα στελεχώσουν τις εταιρίες και θα δουλεύουν 10 και 12 ώρες ημερησίως, με χυδαίες απολαβές. Γιατί «οι νέοι δεν φοβούνται τη δουλειά» και «η εταιρία είναι η οικογένεια», έτσι τουλάχιστο διαλαλεί η καπιταλιστική προπαγάνδα.
         Κι όλα είναι τόσο λογικά που ο μαθητής εξοργίζεται περισσότερο με την άδικη ανταμοιβή ενός άλλου, που πήρε μεγάλο βαθμό χωρίς να καταβάλλει τον ανάλογο μόχθο, παρά με την όλη διαστροφή της υπόθεσης. Γιατί ο μαθητής νιώθει την αδικία μόνο μέσα από το πλέγμα της εργασίας που οφείλει
να διεκπεραιωθεί. Η υπερεργασία περνά πάντα σε δεύτερο πλάνο, αφού το βασικό ζήτημα είναι να μην αμείβεται όποιος δεν εργάζεται, δηλαδή η έσχατη ανταγωνιστικότητα που μετατρέπεται σε ύψιστη δικαιοσύνη.
 Κι αυτό είναι το δόγμα της εργασίας.
            Και κάπως έτσι φτάνουμε στον τρομερό Λαφάργκ και στο «Δικαίωμα στην Τεμπελιά»  που από το 1880 κατακεραύνωσε το γαλλικό προλεταριάτο όταν υιοθέτησε το σύνθημα του δικαιώματος της δουλειάς: «Ποιος να φανταζόταν ότι τα παιδιά των ηρώων της επαναστατικής τρομοκρατίας θα είχαν αφήσει να τα εκφυλίσει σε τέτοιο βαθμό η θρησκεία της δουλειάς ώστε να δέχονται, μετά το 1848, σαν επαναστατική κατάκτηση, τον νόμο που περιόριζε σε δώδεκα ώρες τη δουλειά στα εργοστάσια και να προβάλλουν για βασική επαναστατική αρχή το δικαίωμα στη δουλειά!
Ντροπή σου γαλλικό προλεταριάτο». (σελ. 15)
 Και συνεχίζει:
«Αυτή τη δουλειά που απαίτησαν με το όπλο στο χέρι οι εργάτες τον Ιούνιο του 1848, την επέβαλαν και στις οικογένειές τους. Ξεπούλησαν στους βαρόνους της βιομηχανίας τις γυναίκες και τα παιδιά τους». (σελ. 15).
Η θεοποίηση της εργασίας είναι το μέγιστο καπιταλιστικό δόγμα γιατί εξασφαλίζει υπέρογκα κέρδη και η επικαιρότητα του περιβόητου «δικαιώματος στην εργασία» είναι ο θρίαμβος της καπιταλιστικής προπαγάνδας, που μετατρέπει τον εξαναγκασμό όχι απλώς σε επιλογή, αλλά σε «δικαίωμα». Η υπερεργασία είναι βέβαιο ότι οδηγεί σε υπερπαραγωγή και η υπερπαραγωγή σε κρίση, δηλαδή σε πτώση μισθών και απολύσεις.
Η ιστορία του καπιταλισμού το έχει αποδείξει επανειλημμένα κι ακόμα συνεχίζουμε να ζητάμε εργασία, αντί να απαιτούμε την μείωσή της. Η αγορά του δυτικού κόσμου έχει φρακάρει
από απούλητα αγαθά και αυτό που διακυβεύεται είναι η σκληρότερη και φθηνότερη εργασία για την παραγωγή κι άλλων.
Ο Λαφάργκ βαθύς γνώστης του μαρξισμού  καταδεικνύει όλο το μεγαλείο του παραλόγου: «Πιστεύοντας τις ψευτιές των οικονομολόγων, οι προλετάριοι παραδίδονται ψυχή τε και σώματι στη διαστροφή της δουλειάς και βυθίζουν την κοινωνία ολόκληρη στις κρίσεις υπερπαραγωγής της βιομηχανίας που σπαράσσουν τον κοινωνικό οργανισμό». (σελ. 20)
Η τεχνολογία που εκτοξεύει την παραγωγή σε απίστευτα ύψη λειτουργεί μόνο προς όφελος των καπιταλιστών ιδιοκτητών που απολύουν υπαλλήλους (εξασφαλίζοντας κι άλλα κέρδη) οδηγώντας την κοινωνία στην εξαθλίωση και οι οικονομολόγοι προτείνουν την εργασιακή εντατικοποίηση. Με
δυο λόγια κάποιος ή θα είναι άνεργος ή θα δουλεύει 10 και 12 ώρες με εξευτελιστικούς μισθούς, συμβάλλοντας στην ακόμη μεγαλύτερη μελλοντική εξαθλίωσή του.

Ενα άλλο Κιλελέρ η απεργία των μεταλλωρύχων στα 1916

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=1928549&publDate=2003-08-31%2000:00:00.0

Τα λόγια του Σερμπυλιέ δεν χρειάζονται επεξηγήσεις: «Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, συντελώντας στη συσσώρευση των παραγωγικών κεφαλαίων, βοηθούν να μειωθεί, αργά ή γρήγορα, ο μισθός τους…».(σελ. 19).
 Όσο για το ηθικό περιεχόμενο της εργασίας που είναι τιμή και προσφορά και
ανάπτυξη δεξιοτήτων και δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο ο Λαφάργκ παραθέτει ένα απόσπασμα κάποιου ανώνυμου φυλλαδίου που κυκλοφόρησε στο Λονδίνο το 1770 δημιουργώντας σάλο: «ο
εργαζόμενος όχλος της Αγγλίας έχει βάλει βαθιά στο μυαλό του την ιδέα ότι, αφού είναι Άγγλοι, όλοι οι παρακατιανοί έχουν από καταγωγή το δικαίωμα να είναι πιο ελεύθεροι και πιο ανεξάρτητοι από τους εργάτες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Η ιδέα αυτή μπορεί να έχει κάποια χρησιμότητα για τους στρατιώτες, τονώνει την ανδρεία τους. Αλλά οι βιομηχανικοί εργάτες, όσο λιγότερο την έχουν, τόσο το καλύτερο για τους ίδιους και το κράτος.
 Οι εργάτες δεν θα έπρεπε ποτέ να θεωρούν πως είναι ανεξάρτητοι από τους ανωτέρους τους………
.Η θεραπεία θα έχει ολοκληρωθεί μόνον όταν οι φτωχοί της βιομηχανίας μας θα δέχονται να δουλεύουν έξι μέρες με τα ίδια χρήματα που κερδίζουν τώρα σε τέσσερις».
(σελ. 14). Αν ο Λαφάργκ προτείνει το 1880 την τρίωρη εργασία ως αρκετή για την παραγωγή των απαραίτητων αγαθών, το 2012 οικονομολόγοι, πολιτικοί και πολυεθνικές κάνουν τα
πάντα για να μας πείσουν ότι η κατάργηση ωραρίων, αργιών κλπ είναι η μόνη λύση.
Εξάλλου «arbeit macht frei» (Η δουλειά απελευθερώνει) όπως έγραφαν και οι ναζί έξω από όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Σχετικά κείμενα
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Καζιμίρ Μαλέβιτς" η τεμπελιά, πραγματική αλήθεια του ανθρώπου"  Εκδόσεις νησίδες, 1997,εδώ:
http://simiomatariokipon.files.wordpress.com/2011/04/a18-ceb6cf89ceb3cf81ceb1cf86ceb9cebaceae-malevich-vitebsk-popular-art-school-kazimir-standing-right.jpg?w=416&h=245
Κοινοτικός Συνεργατισμός:Μια διορατική απάντηση στην βιομηχανική ανάπτυξη
http://amazonsday.blogspot.gr/2013/09/blog-post_748.html

Εικόνες  και πηγές
(1)http://oikaltses.blogspot.gr/2012/09/blog-post_25.html
Σύγχρονοι σκλάβοι
Το είδαμε στο http://paganeli.wordpress.com
(2)Πωλ Λαφάργκ «Το δικαίωμα στην τεμπελιά»
Εκδόσεις «ΝΗΣΙΔΕΣ» ,τιμή 4-5 ευρώ.
(3)Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη,
“Μνημόσυνο για ένα ημιτελή θάνατο” εκδόσεις ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ, 1992,
σελ 276-280.(από: Γιώργος Εμμ. Φραγκούλης)

Τι να κάνουμε;

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η συνέχεια της πρότασης από  το ιστολόγιο http://astoiko.eu/index.php?option=com_και το πρώτο μέρος δημοσιεύσαμε εδώ:
http://amazonsday.blogspot.gr/2013/10/blog-post_10.html με τίτλο
Στρατηγικές επιβίωσης σε περίοδο κρίσης
Ο τρόπος που ιεραρχεί τις ανάγκες και όσα προτείνει σαν λύσεις φαίνονται λογικά και εφικτά.
Ευχαριστούμε "όποιον" καταθέτει τις ιδέες του, αναδημοσιεύουμε και σας προτείνουμε να τις συζητήσετε με τους φίλους σας. Ας πάμε τώρα τη συνέχεια.

Καλύπτουμε σαν Κοινότητα τις θεμελιώδεις ανάγκες για όλα τα μέλη μας, και έπειτα ασχολούμαστε με τα υπόλοιπα!

Να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας και να πετάξουμε τη (δικαιολογημένη λόγω συνθηκών) κοινωνική κατάθλιψη και οργή μας στα σκουπίδια.

 Να βρεθούμε με γνωστούς, φίλους, γείτονες, φιλοσοφικά, ιδεολογικά και πνευματικά συγγενείς.
 Να συζητήσουμε φιλικά, στη βάση της συναίνεσης.

Να δημιουργήσουμε με όσους/ες ενδιαφέρονται μία Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία ή Αστικό ή και Αγροτικό Συνεταιρισμό, οριζόντιο, συνεργατικό.

Να νοικιάσουμε ένα χώρο στην πόλη, κοντά στα σπίτια μας ή και αγροτική γη κοντά στην πόλη (π.χ. σε απόσταση 30-50 χλμ.).

Ο χώρος στην πόλη πρέπει να μην έχει κτίρια προς το Νότο που θα κρύβουν τον ήλιο, και, ιδανικά, να έχει 3-4 επίπεδα.

α. Ταράτσα που θα βάλουμε τα φωτοβολταϊκά, συστήματα θέρμανσης νερού, συστήματα κλιματισμού, όλα με ηλιακή ενέργεια και ανεμογεννήτριες, όλα κατασκευασμένα από εμάς.

β. Ο ανώτερος όροφος, κατά προτίμηση όλο τζαμαρία, αλλά απαραίτητα τζαμαρία ή μεγάλα παράθυρα προς το Νότο, θα περιλαμβάνει το σύστημα υδροπονίας ή ακουαπονίας όπου θα
καλλιεργούμε ΤΡΟΦΙΜΑ.

γ. Ο 1ος όροφος μπορεί να έχει χώρους διαμονής, ξενώνες, εργαστήρια.

δ. Στο ισόγειο, μπορούν να υπάρχουν χώροι συνάθροισης, κοινή κουζίνα, τα συνεργατικά καφέ, μεζεδοπωλείο ή και εστιατόριο, βιολογικά τρόφιμα, χώρος εκδηλώσεων (εκθέσεων, συναυλιών,
παραστάσεων, προβολών), βιβλιοθήκη κ.ά., ανάλογα με την ομάδα και τις δεξιότητες των μελών της.

Τέτοιοι χώροι αυτή τη στιγμή, σε βιομηχανικές περιοχές στην Αθήνα, κοστίζουν 2-3 €/τ.μ., δηλαδή ένας χώρος 3 ορόφων των 200 τ.μ., σύνολο 600 τ.μ., θα κοστίζει περίπου 1.000-1.800 €/μήνα
και, σύντομα, πολύ φθηνότερα.
Επίσης, νοικιάζονται άπειροι μη δομημένοι χώροι γύρω από τις μεγάλες πόλεις για πιθανή καλλιέργεια σε θερμοκήπια ή στο χώμα, βιολογική κτηνοτροφία κ.λ.π. και διαμονή κάποιων από την
ομάδα.
Ένα αγρόκτημα σε απόσταση 30-100 χλμ. στοιχίζει πολύ φτηνά, λιγότερο πολλές φορές και από 20 €/στρέμμα ανά έτος.
 Για μία ομάδα 50 ατόμων δηλ. 25 νοικοκυριών, αντιστοιχούν περίπου 40 €/μήνα/άτομο στην αρχή, ενώ αργότερα τα έξοδα μπορούν να καλύπτονται από την "υπεραξία" των συνεργατικών
επιχειρήσεων όπως π.χ. του καφενείου, της διάθεσης στην αγορά οργανικών γεωργικών προϊόντων, των εγκαταστάσεων ηλιακών και υδροπονικών συστημάτων σε σπίτια και ότι άλλη συνεργατικό
σχήμα δημιουργηθεί, εκδηλώσεων, πωλήσεων καλλιτεχνικών έργων ή χρηστικών αντικειμένων κ.λ.π.

Το σύνθημα υποθέτω πως ήθελε να πει ακριβώς το αντίθετο ε;

 Να δημιουργήσουμε το δικό μας συμπληρωματικό νόμισμα - κουπόνι, με το οποίο θα "πληρώνεται" η εργασία μας στο χώρο και θα γίνονται και συναλλαγές με τους εκτός του χώρου.
Δηλαδή, ένας άνεργος ή ένας μαθητής ή μία γιαγιά της γειτονιάς που δε θέλει μόνιμη σχέση με την ομάδα αλλά έχει ανάγκη φαγητού, κοινωνικοποίησης κ.λ.π., θα μπορεί να απασχολείται
στο υδροπονικό σύστημα ή στην κουζίνα κ.λ.π., να πληρώνεται με κουπόνια, με τα οποία μετά θα πληρώνει οτιδήποτε θέλει από τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες που θα προσφέρει η ομάδα.

Να μάθουν όλοι/ες να παράγουν τροφή και ενέργεια και να εγκαταστήσουμε σε όλα τα σπίτια των μελών αντίστοιχα συστήματα.

Να δημιουργήσουμε συνεργατικές επιχειρήσεις που θα ασχολούνται, άλλες με την παραγωγή τροφής και την εγκατάσταση συστημάτων υδροπονίας ή ακουαπονίας, άλλες με την παραγωγή και διάθεση και εγκατάσταση συστημάτων ηλιακής ενέργειας σε σπίτια, και, ανάλογα με τις δεξιότητες των μελών, άλλες υπηρεσίες/προϊόντα, π.χ. από δευτερογενή παραγωγή μέχρι λογισμικό ή υπηρεσίες Ίντερνετ.

 Να καλούμε τους ηλικιωμένους γονείς, φίλους, γείτονες, να μας δείχνουν την τέχνη τους, τις συνταγές τους, να μαγειρεύουν στην κοινή κουζίνα, να μας μαθαίνουν πράγματα που έχουμε ξεχάσει
για τις καλλιέργειες, να ασχολούνται με τα παιδιά, να προσφέρουν ότι μπορούν, να είναι και να αισθάνονται χρήσιμοι. Οι ηλικιωμένοι είναι κεφάλαιο, δεν είναι βάρος και γι' αυτό δεν πρέπει η αίσθηση που θα έχουμε για αυτό να είναι "φιλανθρωπία".

Ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε θα είμαστε και εμείς "ηλικιωμένοι" και δυστυχώς φαίνεται ότι δε θα έχουμε αξιοπρεπείς συντάξεις, περίθαλψη κ.λ.π..

Να φέρνουμε τα παιδιά μας στο χώρο, να έχουν τα δικά τους παρτέρια στον κήπο και στη γειτονιά, να υπάρχει συνεργατικός παιδικός σταθμός που θα φροντίζουν εναλλάξ οι γονείς που δε δουλεύουν, παίρνοντας και εκεί τα ανάλογα κουπόνια από το συμπληρωματικό νόμισμα.

Ιατροφαρμακευτική Περίθαλψη

• Ένας χαρούμενος και ασκούμενος σωματικά άνθρωπος, γεμάτος αγάπη και όχι θυμό, θλίψη ή μιζέρια, έχει ελάχιστες πιθανότητες να αρρωστήσει σοβαρά.
• Να πάρουμε την υγεία μας στα χέρια μας, δίνοντας αγάπη και γαλήνη καθένας στον εαυτό του και μετά ο ένας στον άλλο και χρησιμοποιώντας παραδοσιακή και εναλλακτική ιατρική.
• Να περπατάμε, να κάνουμε ποδήλατο και βόλτες στην πόλη και στη φύση.
• Να καλούμε ανθρώπους να μας εξασκούν σε Γυμναστική, Πιλάτες, Τάϊ Τσι, Τσι Κουνγκ, Γιόγκα και άλλα συστήματα ευζωίας, ανάλογα με τις προτιμήσεις μας.
• Να καλέσουμε γιατρούς για τη δημιουργία κοινωνικού ιατρείου σε συνεργασία με άλλους κατοίκους της περιοχής, ή να συμμετέχουμε σε αντίστοιχες προσπάθειες.
• Να δημιουργήσουμε εσωτερικό "ασφαλιστικό ταμείο" για κάποια έκτακτη κατάσταση.
• Ο συνεταιρισμός φυσικά θα βάζει ένσημα σε όποιους/ες απασχολούνται στο χώρο, ώστε να έχουμε όλοι

Να χρησιμοποιούμε και να προωθούμε τεχνολογίες έντασης αλλά όχι εντατικοποίησης εργασίας και όχι εισαγόμενη υπερ-υψηλή τεχνολογία, τεχνολογίες ανοικτές, χωρίς πατέντες (open source).

Η εργασία μας να έχει σκοπό την Ευτυχία του Ανθρώπου και τη βιωσιμότητα της Γης και όλων των όντων που την κατοικούν, και όχι την κερδοσκοπική παραγωγή πολλών προϊόντων.

Να συνεργαστούμε με θεωρητικούς και επαγγελματίες των χώρων που μας ενδιαφέρουν, να καλέσουμε γεωπόνους για να στήσουμε τις καλλιέργειες, φυσικούς και ηλεκτρολόγους για τη θεωρία και κατασκευή φωτοβολταϊκών και μηχανών Stirling κ.λ.π. και, μόλις αποκτήσουμε αρκετή εμπειρία, να κάνουμε εμείς σεμινάρια σε ενδιαφερόμενους, να στήνουμε συστήματα επίδειξης σε σχολεία, γειτονιές, φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Να είμαστε πρόθυμοι να προσφέρουμε δωρεάν την τεχνογνωσία μας σε ανάλογες ομάδες και στον κόσμο.

Μόλις στηθεί το σύστημα, να το δημοσιοποιήσουμε.

Να έχουμε δικτυακό περιοδικό, να κάνουμε βίντεο και φωτογραφίες με τα στάδια δημιουργίας και να τα ανεβάζουμε στο δίκτυο, να ντοκουμεντάρουμε τα πάντα.
Περισσότερα εδώ:
http://astoiko.eu/index.php?option=com_content&view=article&id=6&Itemid=107

Σημειώσεις
Η "αλληλέγγυα οικονομία" ορίζεται σαν  μια μορφή συναλλαγών που  ξεκινάει από τα κάτω και λειτουργεί παρέχοντας όφελος σε  όλο τον κόσμο. Δημιουργεί μεγάλης κλίμακας δημιουργικά δίκτυα αντίστασης στην οικονομία, με  δράσεις που μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό. Παρακάμπτουν συνειδητά το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο που βάζει πάνω από όλα τα κέρδη, δίνοντας προτεραιότητα στα τοπικά προβλήματα  και τις ανάγκες, διασφαλίζοντας παράλληλα την μικρότερη επιβάρυνση για το περιβάλλον.
Όπως όλοι οι όροι του πολιτικού αγώνα, ο όρος "αλληλέγγυα οικονομία" έχει χρησιμοποιηθεί και διεκδικείται  από "επαγγελματίες", ακόμη και από τους ίδιους τους φορείς της εξουσίας, εκτός των αυθεντικών εκφραστών της, προκαλώντας σκόπιμα σύγχυση στους νεοφερμένους στον κόσμο της.

Xρόνης Μίσσιος:H κοινωνία δείχνει να έχει πάθει εγκεφαλικό!

Απ' έξω κούκλα ...

Ο Χρόνης Μίσσιος, στο πρώτο μέρος της συνέντευξης, που αναδημοσιεύουμε από το tvxs.gr μιλά  στην Κρυσταλία Πατούλη, για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, τονίζοντας μεταξύ άλλων, ότι "πρέπει να αντιληφθούμε ποια είναι η ουσία και το νόημα της ζωής! Δηλαδή, δεν γίνεται αντί να ζούμε, να προσπαθούμε να επιβιώσουμε!" και προτείνοντας "να πάρουμε τα βουνά, να ξαναεποικήσουμε την Ελλάδα".

Η κρίση που περνάμε, είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Oυσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του λογοκρατούμενου και τεχνοκρατικού πολιτισμού μας.

 Τους κινδύνους για την οικολογική κρίση, πια, του πλανήτη, δεν τους αμφισβητεί κανείς, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν την ανάγκη να στρατευτούν σε τέτοιου είδους προσπάθειες για να σώσουν ή να βελτιώσουν το περιβάλλον.

Αυτό, όμως, είναι το ένα μέρος: Ο περιβαλλοντολογικός ακτιβισμός. Διότι στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο περιβάλλοντα: Το ένα είναι το φυσικό περιβάλλον και το άλλο είναι το κοινωνικό περιβάλλον, το ανθρώπινο περιβάλλον.

Και από πίσω ερείπιο και καταφύγιο των αστέγων  

Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός, ότι το ανθρώπινο περιβάλλον είναι οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο και δρα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον. 

Συνεπώς για να διατυπώσουμε ένα οικολογικό αίτημα, που θα σημαίνει την σωτηρία του πλανήτη και συνεπώς της ζωής πάνω σε αυτόν, πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε πως θα ανατρέψουμε τις πρακτικές που οδηγούν στην καταστροφή του και πως θα οδηγηθούμε σ’ έναν βαθύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό, ο οποίος θα αποκαταστήσει τη φυσική σχέση του ανθρώπου με τη φύση.
Αυτό σημαίνει, μια εξανάσταση της ανθρώπινης συνείδησης, σημαίνει μια καθημερινή απόκρουση της βαρβαρότητας του συστήματος και μιας διαφορετικής τοποθέτησης στη συμπεριφορά
του ανθρώπου απέναντι σε αυτά τα προβλήματα. Και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο.
 Γιατί αυτή τη κουλτούρα, ότι ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος του πλανήτη, και ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο και τον διόρισε κυρίαρχο του πλανήτη και του είπε ότι: «όλα αυτά είναι δικά σου», την κουβαλάμε από τα γεννοφάσκια μας!
Πρέπει να απαλλαχτούμε από τις θεωρίες του ανθρωποκεντρισμού, όπως και από τις αφελείς θεωρίες της θρησκείας και όλων αυτών των πραγμάτων.
Αλλά κυρίως, πρέπει να αντιληφθούμε ποια είναι η ουσία και το νόημα της ζωής!
Δηλαδή, δεν γίνεται αντί να ζούμε, να προσπαθούμε να επιβιώσουμε!

Κάθε πλάσμα έρχεται στον κόσμο με δικαιώματα, με δυνατότητες, να ζήσει τη ζωή του, να χαρεί, να είναι χορτάτο, να καλύπτει τις ανάγκες του, κλπ. 

Αλλά ο άνθρωπος έρχεται σ’ έναν κόσμο, όπου εκτός από τους πορφυρογέννητους, δεν ξέρει που πάει και τι κάνει, και πώς να ζήσει.
Ταυτόχρονα αυτή η ολιστική οικολογία- οικολογική αντίληψη, η οποία δεν ασκείται μόνο σ’ έναν οικολογικό ακτιβισμό αλλά βλέπει και θέλει και παλεύει να αναστρέψει τις καταστροφικές
δομές του συστήματος και να εδραιώσει έναν καινούριο πολιτισμό, είναι σημαντική γιατί είναι η μόνη διαδικασία η οποία απαιτεί όχι την υπακοή ή την υποταγή των ανθρώπων σε μια πίστη ή σε μια ιδεολογία αλλά απαιτεί την αφύπνιση της συνείδησής του και την κατανόηση του νοήματος της ζωής.
Η ζωή είναι ένα χάρισμα. Είναι ένα χάρισμα που μας δίνεται μια φορά. Μια φορά! Και πρέπει να το χαρούμε, πρέπει να το δωρίσουμε, πρέπει να το ζήσουμε!
Η οικολογία μας απαλλάσσει, επίσης, και από το άγχος του θανάτου. Ξέρουμε, ότι αυτό το δώρο, είναι με ημερομηνία λήξεως, και συνεπώς πρέπει να το χαρούμε και όχι να το σπαταλάμε μέσα σε βάσανα. Τι είναι αυτά τα πράγματα; Που κατάντησαν τη ζωή μας σήμερα;

Οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να σκεφτούνε, δυστυχώς, να καταλάβουν, τι σημαίνει ζωή. Τρέχουν, τρέχουν, τρέχουν, κι όταν φτάνει το ηλιοβασίλεμα, αντί να κλαίνε γιατί πέρασε άλλη μια μέρα, και συνεπώς άλλο ένα βήμα προς το θάνατο, χαίρονται.

Χαίρονται! Γιατί η μέρα τους ήταν φορτωμένη με οδύνη, με άγχος, με κυνηγητό, με προβλήματα, με όλα αυτά. Η οικολογία είναι επαναστατική, με την έννοια ότι στοχεύει να καταργήσει όλες τις αρνητικές δομές της κοινωνίας. Είναι η μόνη επανάσταση, θα λέγαμε, η οποία δε φέρει εξουσία και δεν εδραιώνει καμία εξουσία. Και ξέρουμε από την ιστορία ότι και τα πιο ωραία, τα πιο όμορφα, τα πιο ρομαντικά όνειρα των επαναστατών, σκοτώθηκαν από την εξουσία. Αυτή ήταν η αιτία της καταστροφής. Αυτή είναι η αιτία που μετατρέπει τα όνειρα σε εφιάλτη.
Είναι δυνατόν να μιλάμε για οικολογία και για πράσινη ανάπτυξη και να έχουμε την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο;

Πράσινη αποκατάσταση ..

Μιλάω για την κυβέρνηση και για την πράσινη ανάπτυξη! Σ’ αυτή την πράσινη ανάπτυξη, λοιπόν, από τους πρώτους μετόχους είναι οι εταιρίες της BP, από τους πρώτους επενδυτές σ’ αυτή την ιστορία. Δηλαδή είναι αυτός ο φαύλος κύκλος που έλεγε ο Ελύτης, ότι με έναν ανθρωποκεντρικό - τεχνοκρατικό πολιτισμό προσπαθούμε να διορθώνουμε τις ζημιές που έκανε ένας ανθρωποκεντρικός- τεχνοκρατικός πολιτισμός. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος.
Και τι θα πει ανάπτυξη, κι ως που πάει αυτή η ανάπτυξη τέλος πάντων;
Αυτή η γραμμή που πάει; Έχει κανένα τέλος; Έχει κανένα τέρμα αυτή η γραμμή; Περάσαμε τη βιομηχανική επανάσταση, περάσαμε την επανάσταση την ηλεκτρονική, και το όφελος του ανθρώπου ποιό; Η ποιότητα της ζωής του, το νόημα της ζωής του έχει χαθεί, έχει αλλοτριωθεί!

Η ζωή είναι αλλού και ο άνθρωπος ο σημερινός είναι αλλού! Οι περισσότεροι άλλα ζητούν κι άλλα ζούνε, άλλα επιθυμούν και άλλα πραγματοποιούν μέσα στην κοινωνία.

Είμαστε πια μια κοινωνία σχιζοφρενών. Από τη μια ένας αφύσικος πολιτισμός και από την άλλη η οντότητά μας σαν άνθρωποι.
Είμαστε ψυχασθενείς. Απλώς ο καθένας νομίζει ότι ο άλλος είναι,κι όχι ο ίδιος!
Αν θέλουμε λοιπόν να οραματιστούμε ένα ανθρώπινο μέλλον, οφείλουμε κατ’ αρχήν να το οραματιστούμε σε ανθρώπινα μέτρα.

 Αυτές οι χαβούζες που λέγονται πόλεις εξαφανίζουν τον άνθρωπο.

Θα κάνω μια παρένθεση: πήγα κάποτε στην Ιταλία και μπήκα σε μία από αυτές τις τεράστιες εκκλησίες που έχουνε. Στάθηκα μέσα σ’ αυτό το πράγμα και χάθηκα πραγματικά. και ένιωσα έτσι,
ανύπαρκτος. Αυτόματα σκέφτηκα κι ένα δικό μας, ένα εκκλησάκι σ’ ένα λοφίσκο, που μπαίνεις μέσα και ακουμπάς το Θεό ρε παιδί μου! Εκεί εκμηδενίζουν εντελώς τον άνθρωπο. Ενώ, αντίθετα,
μπαίνεις σ’ σ’ ένα ερημοκλήσι και βλέπεις τον Παντοκράτορα από πάνω να σου χαμογελάει, να απλώσεις το χέρι να τον πιάσεις!
Δηλαδή, ο άνθρωπος ο οποίος θέλει να επικοινωνήσει, ανεξάρτητα αν πιστεύει στον Θεό ή δεν πιστεύει στο Θείο, κλπ.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι -κι αυτοί λιγοστεύουν ολοένα και περισσότερο και αντικαθίστανται από τους μεταλλαγμένους- θα νιώθουνε αυτή την ανάγκη μιας διαφορετικής επικοινωνίας.
Πολλές φορές όταν είμαι «φορτωμένος» και έχει Πανσέληνο βγαίνω στην βεράντα εδώ έξω ανοίγω τα χέρια μου -όπως όταν σταύρωσαν τον Χριστό- κι ανοίγω το στόμα μου και προσπαθώ
να... καταπιώ το φεγγάρι. Στέκω, έτσι, πέντε με δέκα λεπτά, και κάποια στιγμή χάνομαι, σταματάω μόνος μου, γιατί δεν ξέρω αν θα γυρίσω πίσω…
Εδώ κάτω έχω και μια ροδιά (αγαπάω πολύ τις ροδιές) η οποία, κάποια μέρα μου αρρώστησε. Πήγα στον Γεωπόνο, πήρα φάρμακα, πήρα τούτο, πήρα τ’ άλλο, την ράντισα, τίποτα!
Η ροδιά κάθε μέρα και χειρότερα. Ήταν Πανσέληνος. Την σκεφτόμουνα κι ήμουν στενοχωρημένος. Κατέβηκα τα σκαλοπάτια, κι έκατσα σε μια πέτρα δίπλα της και άρχισα να της λέω πόσο πολύτιμη είναι για μένα, πόσο την αγαπάω, να την χαϊδεύω, να της μιλάω τρυφερά κλπ. Από την άλλη μέρα η ροδιά άρχισε να γίνεται καλύτερα.
 Έγιανε, και τον Σεπτέμβρη πέταξε και εκτός εποχής, πια, δυο τεράστια ρόδια. Τώρα, δεν ξέρω αν τα φάρμακα βοήθησαν, επίσης, αλλά εγώ αλλιώς το εισέπραξα και αλλιώς το ένιωσα.
Είναι δύσκολο να ανοίξουμε μια διέξοδο μέσω μιας οικολογικής επανάστασης. Και γιατί είναι δύσκολο; Από την δεκαετία του ’60 ο Μαρκούζε είχε επισημάνει, ότι αυτό το απεχθές κοινωνικό
σύστημα δεν βρίσκεται πια έξω από τον άνθρωπο, αλλά έχει ενσωματωθεί μέσα στον άνθρωπο και έχει υποχρεώσει τον άνθρωπο να το αναπαράγει συνεχώς. Αυτό τι λέει;
Αυτό λέει, ότι υποχρεωτικά, έχουμε μια μετάλλαξη της συνείδησης, μια μεταφορά της, από την αυτονομία της αναζήτησης του καλού ή της ζωής, σε μια πρακτική η οποία αναπαράγει το σύστημα. Μας έχουν υποχρεώσει να παίρνουμε αυτοκίνητα, μας υποχρεώνουν να παίρνουμε κινητά, μας
υποχρεώνουν να κάνουμε τούτο, ή το άλλο. Έχουν οργανώσει έτσι τη ζωή, ώστε δεν μπορούμε να διαφύγουμε. Γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολη μια επανάσταση της οικολογίας.

"Ολιστική" κτηνοτροφία

Γιατί πρέπει να απαλλαγεί ο άνθρωπος, να ξεράσει από μέσα του, όλο το σύστημα, να μπορέσει να απελευθερωθεί και να μπορέσει τελικά να δει τα πράγματα όπως είναι, να δει τη ζωή του, να
παλέψει, ν’ αντισταθεί, να πολεμήσει.
Σήμερα και σ’ αυτόν τον τομέα -και είναι πολύ αισιόδοξο- διάφορες παρέες παίρνουν τα βουνά και προσπαθούν να ζήσουν έξω από το σύστημα. Ακόμα, σε κάποιες περιοχές έχουν καταργήσει και το χρήμα. Εσύ έχεις βγάλει φέτος περισσότερα φασόλια, εγώ έχω πατάτες, ο άλλος έχει λάδι, ο άλλος είναι γιατρός κι αντί για πληρωμή θα του δώσω αυγά ή κοτόπουλο, κλπ.
Αυτά νομίζω είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που συμβαίνουν σήμερα στην ελληνική κοινωνία, διότι από το οργανωμένο πολιτικό- θεσμικό σύστημα δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα. Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία αποκλείεται να αναπαράξει τίποτα καλό, τίποτα της προκοπής.
Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ξαναζήσω μια περίοδο εθνικής υποτέλειας της πατρίδας μου.
Πιτσιρικάς δεκατριών χρονών πολέμησα τους Γερμανούς. Μετά, πολέμησα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, την εποχή που ερχόταν εδώ ο Αμερικανός  στρατηγός και του έλεγε ο Έλληνας
Πρωθυπουργός, διανοούμενος Κανελλόπουλος, «Ιδού ο στρατός σας!», δείχνοντας τον ελληνικό στρατό. Την εποχή που ερχόταν ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών ο περίφημος Πιουριφόι, και
έμπαινε στο γραφείο του Πρωθυπουργού και ανέβαζε τα πόδια του πάνω στο γραφείο και του έλεγε τι να κάνει και τι να μην κάνει…
Ε, περίπου τα ίδια δε ζούμε τώρα; Έρχονται οι Τροϊκανοί. Τα ίδια δεν κάνουνε; Έχουμε κυβέρνηση; Πού είναι; Λέω καμιά φορά, σ’ αυτά τα παιδιά που τρέχουν στις διαδηλώσεις και χτυπιούνται με τους μπάτσους και μετά τους πλακώνουν με τα χημικά σα να ‘ναι κατσαρίδες, «Τι πάτε και σκοτώνεστε μες στους δρόμους και δεν πάτε να καταλάβετε τα χωράφια της Μονής του Βατοπεδίου και να κάνετε μια φάρμα; Είστε όλοι σας μορφωμένα παιδιά, έχετε διάφορες ειδικότητες, να καταλάβετε τα βασιλικά κτήματα, αυτού του κερατά στο Τατόι, να κάνετε μια φάρμα; Θα ‘χετε και τον κόσμο μαζί σας! Ποιος θα σας πει κουβέντα;  Πάτε και πετάτε γκαζάκια, και καίτε το αυτοκίνητο του αλλουνού του κακομοίρη, τι σας φταίει ο άλλος;».
Θέλω να πω, ότι, δυστυχώς, επίσης για πρώτη φορά, ζω σε μια κοινωνία η οποία δείχνει να χει πάθει εγκεφαλικό! Δεν αντιδρά με τίποτα! Να συμβαίνουν τόσο τρομακτικά πράγματα και μέσα σ’
αυτήν και στον κόσμο και γύρω της, και να μην παίρνει χαμπάρι!
Να μην αντιδρά με τίποτα!
Άκουγα τον Γιανναρά να λέει «Τουλάχιστον ας κατέβουν εκατό-διακόσιες χιλιάδες κόσμος να καταλάβουν το Σύνταγμα και να κάτσουν εκεί και να απαιτήσουν Συντακτική Εθνοσυνέλευση».
Αλλά πού; Αυτό που λέγεται, πια, ότι απέμεινε σαν σύνθημα γραμμένο σε γκρεμισμένους τοίχους: «ΑΡΙΣΤΕΡΑ», τυρβάζει περί των… ευαγγελίων ακόμα!
Ξέρεις τι είπε ο Δαντόν πριν τον καρατομήσουν;

 «Τα βήματα της ανθρώπινης ιστορίας είναι οι ταφόπετρες των ρομαντικών».

Κατάλαβες; Και μέσα σε όλη την πορεία της ιστορίας, οι μόνοι που έσωσαν την αθωότητά τους ήταν αυτοί που σκοτώθηκαν νωρίς, πριν γίνουν εξουσία. Γιατί, σου λέω, ότι η εξουσία είναι το
χειρότερο, είναι το τρομακτικότερο εφεύρημα του ανθρώπου!
Εγώ είμαι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, υπέρ των μικρών κοινοτήτων, και το μόνο που θα έλεγα σήμερα που η χώρα μας περνάει κρίση, θα ‘τανε, "πάρτε τα βουνά, ξαναγυρίστε στα χωριά
σας, ξαναγυρίστε στη λίμνη! Ξαναεποικήστε την Ελλάδα!"
Έχουμε μια χώρα η οποία είναι ευλογία Θεού, παράγει τα πάντα! Από βότανα, από τρόφιμα, τα πάντα μπορεί να παράξει. Ποτέ όμως δεν είχαμε μια ικανή πολιτική ηγεσία.
Είναι πάρα πολύ εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν. Είναι όμως τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να
ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν από τα γεννοφάσκια σου και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα.
Γι’ αυτό ο δρόμος προς την απελευθέρωση από τη βαρβαρότητα, είναι ένας δρόμος πάνω από την πυρρά, που πρέπει να περάσει ο καθένας μας. Πάρα πολύ δύσκολος δρόμος.
Για την ώρα το κάνουν αυτοί που έχουν κάποια δυνατότητα να το κάνουν. Δηλαδή, γνωρίζω ανθρώπους, οι οποίοι φύγανε και πήγανε στο Πήλιο, ένα από τα πιο παραγωγικά βουνά της Ελλάδας
-εκεί και… μπουκάλια να φυτέψεις θα φυτρώσουνε και υπάρχουν κτήματα τα οποία είναι εγκαταλελειμμένα, γεμάτα ελιές, καρυδιές, μηλιές κλπ.- και νοίκιασαν ένα κτήμα, ίσα ίσα για να μην χάσει ο ιδιοκτήτης την κυριότητα, δηλ. με 500 ευρώ το χρόνο, για να καλλιεργούν και να ζουν εκεί, να πουλάν το λάδι και καμιά φορά να βγαίνουν και στην λαϊκή αγορά. Κάποιοι από αυτούς είναι και
γιατροί ή δάσκαλοι και διοργανώνουν εκδηλώσεις. Περνάνε όμορφα, με την παρέα τους, με τα οργανάκια τους, κάθε άνοιξη συγκεντρώνουν τις εμπειρίες τους, για το πως π.χ. γίνεται το
μελιτζανάκι τουρσί, τα καρύδια γλυκό, πώς από το λάδι γίνεται το σαπούνι, πώς χτίζουν σπίτια με αχυρόμπαλες κλπ., διάφορες γνώσεις, γιατί όλοι τους είναι και πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι
και έχουν κυνηγήσει αυτήν τη γνώση, η οποία είναι πολύτιμη.

Με την τεχνολογία, έχουμε χάσει πολύτιμες γνώσεις από την εμπειρία του ανθρώπου, που εξασφάλισαν την επιβίωσή του στον πλανήτη για εκατομμύρια χρόνια. Σήμερα η γνώση μας έρχεται απ’ το μέλλον, δεν έρχεται από το παρελθόν!

Παλιά οι νέοι σέβονταν τους ηλικιωμένους, ενώ, σήμερα, συνήθως, δεν τους σέβονται. Παλιά τους σέβονταν γιατί, εκτόςτων άλλων, ο ηλικιωμένος κατείχε τη γνώση και ήξερε πότε θα
φυτέψει, τι καιρό θα κάνει, τι αλλαγές θα γίνουν, από τι πάσχει το φυτό κλπ. Σήμερα ο εγγονός ξέρει περισσότερα για την τεχνολογία από τον παππού. Τον βλέπεις και πιάνει το κινητό και τραβάει
φωτογραφίες και ο παππούς… κοιτάει.
Αλλά, δεν υπάρχει παιδεία, σήμερα. Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία κι άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν, τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους! Να εξασφαλίσουν κάποια θέση σε κάποιο επάγγελμα.
Τη μηχανή του κέρδους! Αυτό είναι το πρόβλημα. Όσο στην κοινωνία μας η κυρίαρχη αξία του συστήματος είναι το κέρδος, από κει και πέρα μην ψάχνεις να βρεις… αυτό διαποτίζει όλες τις
ανθρώπινες σχέσεις και διαποτίζει όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες όπως είναι η παιδεία και όλα τα πράγματα.
Πιστεύω, λοιπόν, ότι αν υπάρχει ελπίδα διεξόδου, οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι θα την διαμορφώσουν.
Καμιά φορά με ρωτούν οι δημοσιογράφοι: Χρόνη, έχεις μετανιώσει για τη ζωή σου; Λέω όχι. Όχι!
 Τί πιο ωραίο να πεθαίνεις για ένα όραμα, για έναν όμορφο μύθο, απ’ το να ζεις συνεχώς μια χαμοζωή; Εμείς, λοιπόν, ταξιδέψαμε σ’ έναν υπέροχο μύθο, σ’ ένα πάρα πολύ όμορφο όραμα. Τώρα, αν αυτό στο τέλος της ζωής μας κατάντησε εφιάλτης, αυτό είναι άλλο θέμα, είπαμε,είναι θέμα της εξουσίας.
Αν είχα τη δυνατότητα να γυρίσω τα χρόνια πίσω, και με τη γνώση που έχω σήμερα, τι θα άλλαζα; Όλα! Πρώτα απ’ όλα πήραμε μια εμπειρία από την εξουσία, από την ιστορία, και υπήρχε και μια διαφορετική πραγματικότητα, ένα διαφορετικό μέτωπο από αυτό που δίναμε τις μάχες. Εμείς δώσαμε μάχες χαρακωμάτων, υπερασπιστήκαμε τη δημοκρατία, υπερασπιστήκαμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν είδαμε την κρίση που ερχόταν… Και σε ότι αφορά τις μεταλλαγές της ιδεολογίας από τη στιγμή που έγινε εξουσία η Σοβιετική Ένωση,και σε ότι αφορά την επερχόμενη κρίση του πλανήτη, μέσω της
εξέγερσης της βιομηχανικής επανάστασης κλπ., τα οποία τα θεωρούσαμε, τότε, ευλογία Θεού!
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λένιν έλεγε ότι εξηλεκτρισμός και βαριά βιομηχανία είναι τα δυο πόδια που θα οικοδομήσουν τον κομμουνισμό.
Και φτάσαμε στο Τσερνομπίλ και σε άλλου είδους ιστορίες, και στη συνάντηση καπιταλισμού και υπαρκτού σοσιαλισμού σε ότι αφορά τις πρακτικές για το περιβάλλον, για τα χημικά στις
διατροφές των ανθρώπων και όλα αυτά. Δεν είναι τυχαίο ότι δυο από τις μεγαλύτερες λίμνες του κόσμου, η λίμνη της Βαϊκάλης και η λίμνη του Μίσιγκαν και οι δυο είναι μολυσμένες.
Δεν υπερασπιστήκαμε, τότε, τέτοια πράγματα. Σήμερα, μια σημαντική λέξη είναι η λέξη «βιότοπος». Τι σημαίνει; Σημαίνει βιώνουμε μαζί, κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί βιώνουμε μέσα στην διαφορετικότητά μας κι όχι σε κάποια ομπρέλα ιδεολογική η οποία μπορεί να μας οδηγεί σε διαφωνίες και σε συγκρούσεις όπως αυτές που συντηρούνται σήμερα μέσα στον χώρο της αριστεράς, οι οποίες δεν έχουν κανένα νόημα.
Όσο για έναν… εμπνευσμένο αρχηγό και ηγέτη εγώ πιστεύω πάρα πολύ ότι σε μια κοινότητα, η συλλογική γνώμη είναι πολύ πιο ασφαλής και πιο ισχυρή από οποιονδήποτε ηγέτη.
Στο άλλο σημείο στο οποίο επίσης έχω διαφωνία με τον όποιον ηγέτη και την ιδεολογία, είναι ότι πιστεύω στο αυθόρμητο των ανθρώπων, δηλαδή, μέσα σε αυτή τη διαδικασία ανατροπής ή
επανάστασης πρέπει να αναπτυχτεί ένα κίνημα όχι καθοδηγούμενο αλλά αυθόρμητο. Ένα κίνημα που γεννιέται από τη συνείδηση των ανθρώπων που ξέρουν που πάνε και ξέρουν τι θέλουν.
Διαφορετικά, κινδυνεύουμε να ξαναγυρίσουμε σε μορφές εξουσιαστικές, κι αυτή τη στιγμή που σου μιλάω, εγώ ασκώ εξουσία.
Διότι υποτίθεται ότι είμαι η έδρα, ο καθηγητής, ο παντογνώστης, ο πολυγνώστης κλπ.
 Αυτό είναι μια εξουσία, όπως μια εξουσία είναι της μάνας προς το παιδί ή του πατέρα προς το παιδί ή όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Πιστεύω λοιπόν στο αυθόρμητο των μαζών που παλιότερα εμείς οι κουμουνιστές καταριόμασταν σαν αναρχικό.
Σήμερα μπορεί κανένας άνθρωπος να ορίσει τι σημαίνει αναρχικός;
 Βρισκόμαστε μέσα σε ένα σύστημα το οποίο είναι δομημένο με ανήθικους τρομοκρατικούς και βάρβαρους κανόνες. Το να αρνηθείς τους κανόνες και τη θέσπιση αυτού του
συστήματος τι σημαίνει, ότι είσαι αναρχικός;
Με αυτή την έννοια είμαστε όλοι αναρχικοί! Γιατί όλοι αναζητούμε το κάλλιστο.
Εγώ δεν ψήφισα κι ούτε θα ψηφίσω. Τι να πάω να ψηφίσω δηλαδή, να μας κοροϊδεύουνε με τη θέληση μας; Δεν πάω. Μου λένε οι άλλοι, μα ξέρεις το άκυρο είναι καλύτερο και το λευκό
είναι… Ε, δε μ’ ενδιαφέρει! Με πήρε κι ο Μίκης με την κίνηση που έκανε και του λέω, βρε Μίκη μου, πρώτα πρώτα είναι τρελό στα ογδόντα μου να ξαναγίνω πολιτικός, όταν ξέρω τι σημαίνει
πολιτική. Δεύτερον, εμένα με ενδιαφέρει η επόμενη μέρα. Δηλαδή αν αυτή τη στιγμή ανατρεπόταν αυτή η κυβέρνηση, η λεγόμενη κυβέρνηση, τι θα προκύψει; Άλλη μια κυβέρνηση με τα ίδια πάλι,
με το ίδιο στήσιμο, με τα ίδια πράγματα; Εγώ βρίσκομαι στηνάλλη όχθη!
Δεν γουστάρω αυτό το σύστημα, δεν γουστάρω καπιταλισμό, δεν γουστάρω νεοφιλελευθερισμό, δε γουστάρω συγκεντρωτισμό, δε γουστάρω αυτά τα πράγματα! Θέλω μικρές
κοινότητες, αυτόνομες, σε ανθρώπινα μέτρα να μπορέσουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Έχω μια άλλη λογική, μια άλλη αντίληψη για το πως οργανώνεται η κοινωνία.

Ξέρω πια τι σημαίνει πολιτική. Δεν γίνεται. Κατ’ αρχήν στην Ελλάδα δεν έχουμε το στοιχειώδες. Δεν έχουμε έναν στοιχειώδη πολιτικό πολιτισμό, γιατί αυτά τα καθίκια δεν μπορούν να τα
βρουν μεταξύ τους. Η πατρίδα κινδυνεύει, η πατρίδα βουλιάζει, και πολεμάν σαν κατίνες ο ένας τον άλλον, εσύ έκανες εκείνο στο αυτό κι εσύ έκανες το άλλο. Δεν έχουν την παλικαριά, την
εντιμότητα να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να αφήσουν τις κατινιές στην άκρη και να κουβεντιάσουν. Είναι τυχαίο; Μα ένας δεν αυτοκτόνησε απ’ αυτούς εδώ τριανταπέντε χρόνια; Ένας δεν ζήτησε συγγνώμη, ένας δεν παραιτήθηκε;
Γι αυτό λέω, ότι είναι πρόβλημα συνείδησης και όχι ιδεολογίας;
Είναι πρόβλημα συμπεριφοράς κι όχι ιδεολογίας. Και δυστυχώς, πιστεύω, ότι εμείς ήμασταν οι... τελευταίοι των Μοικανών. Σε εμάς το σύστημα ασκούσε σωματική βία, μας έκλεινε φυλακή, μας βασάνιζε, μας χτυπούσε για να μας υποτάξει. Για τις σημερινές γενιές είναι πιο δύσκολα. Τους κάνουν λοβοτομή, τους απορροφά το σύστημα συνεχώς μέσα στη μηχανή του κέρδους, δεν τους αφήνει περιθώρια ούτε να οραματιστούν, ούτε να φανταστούν, τους αφαιρεί την κριτική σκέψη.
Την ψυχή!
Κι ας είμαστε η χώρα των μεγάλων ποιητών. Κανένας λαός δέκα εκατομμυρίων δεν έχει τρία νόμπελ και ένα βραβείο Λένιν. Και μάλιστα, θα υπήρχαν κι άλλοι που θα έπρεπε να πάρουν το νόμπελ
και δεν το πήραν… αλλά τέλος πάντων.
Θυμάμαι, τον Βάρναλη… ήμασταν ένα βράδυ στη Βουκουρεστίου και θέλαμε να ανεβούμε στη Δεξαμενή και λέει ο Βάρναλης του Κορνάρου «κουμπάρε περίμενε λιγάκι να περάσει κανένα ταξί να
μας πάρει να ανεβούμε πάνω. Ε, περιμέναμε, και σε λίγο βλέπουμε μια ωραία γυναίκα να περπατάει και τότε λέει ο Βάρναλης «κουμπάρε, ήρθε ταξί, πάμε! Άμα βλέπουμε αυτή μπροστά μας…
φτάνουμε!». Ο Βάρναλης, ήταν καταπληκτικός άνθρωπος και διαφορετικός, και δεν υπάρχει άλλος στίχος που να περιγράφει σήμερα την κατάντια του ελληνικού λαού.
 “Δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα προσμένουν, ίσως, κάποιο θάμμα”.
 Όπως έχουμε και μεγάλους λογοτέχνες και γυναίκες, τη Σωτηρίου και άλλες.
Είχαμε καλή λογοτεχνία. Τώρα δεν έχουμε τίποτα! Α, ο Μακριδάκης είναι καλός.
Τολμάτε ρε, τολμάτε! Γράψτε αυτό που θέλετε, αυτό που σκέφτεστε. Εγώ έγραφα, κι έγραφα με την ψυχή, κι όταν με είπαν συγγραφέα πρώτη φορά τα ‘χασα! Μα, σοβαρά μιλάτε ρε παιδιά, συγγραφέας; Δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση απλά στις παρέες, στον κήπο τους έλεγα ιστορίες και μου έλεγαν, ρε Χρόνη γιατί δεν τα γράφεις αυτά τα πράγματα; Κι έτσι βγήκε.
Γιατί τα βιώματα ήταν ουσιαστικά. Κατάλαβες; Ζούσαμε. Είχε συνέχεια η ζωή μας, δεν ήταν αυτή η γκρίζα καθημερινότητα, αλλά ήταν μεγάλο κατόρθωμα να παραμείνεις άνθρωπος.
Ήταν πολύ σημαντικό να μπορείς να κοιτάξεις τη μάπα σου το πρωί στον καθρέφτη και να πεις, «είμαστε εντάξει ρε μάγκα, πάμε». Δεκαεφτά χρονών παιδί ήμουν και καταδικασμένος για
θάνατο, κι εγώ τους έγραφα... Τώρα, βέβαια, λέω για "τί";
Ζούμε σ’ ένα σύστημα ανήθικο, παράλογο, αφύσικο και παραπλανητικό" λέει ο Χρόνης Μίσσιος,  στο δεύτερο και τελευταίο μέρος της συνέντευξης, τονίζοντας μεταξύ άλλων, ότι "για πρώτη φορά, ίσως, στην ιστορία του κόσμου, είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη της συνεργασίας των λαών σ’ ένα παγκόσμιο κίνημα, το οποίο θα φέρει την αλλαγή" και πως "δεν αρκεί, απλώς, να θέλουμε μια άλλη ζωή, πρέπει να την κατακτήσουμε!".
Διαβάστε και το 2o μέρος της συνέντευξης:
Είναι επιτακτική η ανάγκη της συνεργασίας
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/xronis-missios-einai-epitaktiki-i-anagki-tis-synergasias
Εικόνες
Από τη www.zougla.gr,από περσινές άγνωστης αιτιολογίας φωτιές .....σε καταφύγια αστέγων....Θηβών κάτι, Πειραιάς.