Τρία μνημόνια και κάτι

Το σήμα έχει δοθεί εκεί έξω.
Σημαίες  από μακρινές χώρες μαζεύτηκαν στη γειτονιά μας.Ο χρόνος τρέχει.
Φιλοξενούμε  σήμερα τις  σκέψεις του Elika όπως τις κατέθεσε  ένα περίπου χρόνο πριν, σχετικά με τα γεγονότα  και  τις αντιδράσεις  του κόσμου. Θέσεις ανοιχτές σε συζήτηση και  ένα κάλεσμα  αλληλεγγύης χρησιμοποιώντας  ό, τι  καλύτερο έχουμε.
Ας τον ακούσουμε
Τίτλος  του κειμένου ΕΑΜ 2.0
Χρειάστηκαν τρία μνημόνια, τόνοι χημικών κι ανελέητη  προπαγάνδα για να κυματίσουν δίπλα-δίπλα οι σημαίες του ΠΑΜΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Επίτευγμα. Με αυτό τον ρυθμό, μέχρι να ενωθεί και το μαυροκόκκινο μπλοκ μαζί τους θα είμαστε ήδη όλοι εξόριστοι σε ξερονήσια.

Δ' τάγμα  στη Μακρόνησο.Τα μωρά στην εξορία..

Γιατί όχι μόνο δεν επίκειται άμεσα κάποια λαϊκή επανάσταση που θα ανατρέψει το παρόν σύστημα εξουσίας και θα ακυρώσει την καταστροφική πολιτική του, αλλά αντιθέτως ο κόσμος ολοένα και
περισσότερο απογοητεύεται, κλείνεται σπίτι του ή στρέφεται προς τον φασισμό.
 Κι εμείς; Εμείς αρνούμαστε πεισματικά να κάνουμε σοβαρή αυτοκριτική, κι απλά ρίχνουμε το μπαλάκι της ευθύνης στο πελατειακό κράτος του δικομματισμού, την τηλεοπτική
αποβλάκωση και τη νεοφιλελεύθερη τρομοκρατία. Ενώ δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι τόσο καιρό κάτι κάνουμε λάθος.
Τα κείμενα που ακολουθούν δημοσιεύτηκαν χθες στο προφίλ που διατηρώ στο Facebook, κι έχουν σκοπό να αποτελέσουν τροφή για σκέψη – μπας και αναθεωρήσουμε επιτέλους τις στρατηγικές
μας επιλογές και καταφέρουμε να κερδίσουμε μια παρτίδα που δείχνει ήδη χαμένη. Προφανώς και δεν διατείνομαι ότι έχω τη λύση στο τσεπάκι μου, ή ότι αν κινηθούμε όλοι προς την
κατεύθυνση που οραματίζομαι θα σωθεί η Ελλάδα εύκολα, γρήγορα και ανώδυνα.
Ανοίγω απλά μια συζήτηση, που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να έχει καταλήξει σε συμπεράσματα εδώ και αρκετά χρόνια.

Γυναίκες της Ευρυτανίας σε πορεία για τον ανεφοδιασμό των ανταρτών.
Πηγή: Σπύρος Μελετζής, Με τους αντάρτες στα βουνά, Αθήνα 1996, εικ. 62

Μου είναι αδύνατον να κατανοήσω πώς μπορεί να αλλάξει η ζωή μας προς το καλύτερο με 24ωρες και 48ωρες απεργίες, όταν τα μέτρα που ψηφίζονται στη Βουλή δεν είναι ούτε προσωρινά, ούτε
συμβολικά. Όταν οι αποφάσεις της κάθε τρόικας πλήττουν ανθρώπους που δεν έχουν την πολυτέλεια να χάσουν δύο μεροκάματα, ούτε να ρισκάρουν να απολυθούν. Για το τίποτα.
Για να έχουν μετά να λένε ότι αγωνίστηκαν ενάντια στον ταξικό εχθρό, ο οποίος δεν απειλείται ούτε στο ελάχιστο από απεργίες-πυροτεχνήματα. Αντιθέτως, βγαίνει κερδισμένος κι από πάνω.
Όχι ότι θα πάθαινε και κάτι το μεγάλο κεφάλαιο από μία απεργία μεγαλύτερης διάρκειας. Η Ελλάδα δεν είναι κανένας βιομηχανικός κολοσσός, οπότε ακόμα κι αν για έναν μήνα πάγωναν τα πάντα οι μόνοι που θα ζημιώνονταν σοβαρά θα ήταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που θα αναγκάζονταν να βάλουν λουκέτο για να γλιτώσουν από τα χρέη.
Χώρια που για να είναι εφικτή μια απεργία διαρκείας θα πρέπει να έχει στηθεί πρώτα ένας τεράστιος μηχανισμός έμπρακτης υποστήριξης, για να μπορούν οι απεργοί να ζήσουν τις οικογένειες τους.
Για τις πορείες δεν έχει νόημα να το συζητάμε καν. Έχουμε την απαίτηση να κατέβουν εκατομμύρια συμπολιτών μας στους δρόμους, μόνο και μόνο για να παρελάσουν κάτω από κομματικά
πανό, να φωνάξουν ξύλινα συνθήματα έξω από άδεια κτίρια και να διαλυθούν πριν προλάβουν οι μπάτσοι να τους πνίξουν στα χημικά. Κι ενώ όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι όσοι και να διαδηλώσουν, τα δελτία ειδήσεων δεν πρόκειται να δείξουν τίποτα άλλο πέρα από τα βίαια επεισόδια που θα ακολουθήσουν.
Και τα οποία είναι αναπόφευκτα από τη στιγμή που δεν μιλάμε για στατικές συγκεντρώσεις, αλλά για πορείες που πολύ δύσκολα περιφρουρούνται και πολύ εύκολα κόβονται στα δύο.
Είναι δε τουλάχιστον αφελές να ελπίζει κανείς ότι ένα ετερόκλητο κι ανοργάνωτο πλήθος τρομοκρατημένων ανθρώπων θα επιλέξει το δρόμο της βίαιης σύγκρουσης, και θα έχει πιθανότητες να ακυρώσει μια κοινοβουλευτική ψηφοφορία πετώντας πέτρες στους πάνοπλους κι αποκτηνωμένους μπράβους του καθεστώτος.
Κι ενώ θα έχει δίπλα του ασφαλίτες και παρακρατικούς να παριστάνουν τους κουκουλοφόρους επαναστάτες
Και τι θέλεις λοιπόν ρε φίλε; Να κάτσουμε σπίτια μας και να κλαίμε τη μοίρα μας;
Προφανώς και όχι. Θέλω να ανατραπεί αυτή η κυβέρνηση, και να πάρει μαζί της και τους φασίστες που ξαμόλησε για να υπερασπιστεί τα προνόμια των αφεντικών της. Θέλω όμως και να
μην εθελοτυφλούμε, να μην παραμυθιαζόμαστε τζάμπα ότι η επανειλημμένη εφαρμογή αποτυχημένων μεθόδων μπορεί κάποια στιγμή να φέρει αποτέλεσμα. Δεν θα φέρει. Ποτέ.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, ζούμε στον 21ο αιώνα.
Ο λαός δεν είναι πλέον μία άμορφη μάζα αγράμματων προλετάριων, και ειλικρινά θεωρώ άκρως προσβλητικό το γεγονός ότι μεγάλο κομμάτι της αριστεράς εξακολουθεί να του φέρεται λες και είναι. Ας εκμεταλλευτούμε τις γνώσεις και τις ικανότητες που έχει ο καθένας μας, ας αξιοποιήσουμε δημιουργικά τα νέα μέσα, ας αφήσουμε τις κεντρικές πλατείες κι ας πιάσουμε τις συνοικιακές.
Ας δοκιμάσουμε όχι απλά να διαμαρτυρηθούμε για να ασκήσουμε πολιτική πίεση σε ανδρείκελα με εξαγορασμένες συνειδήσεις, αλλά να βρούμε τον τρόπο να τους ξεφορτωθούμε, να τους καταδικάσουμε και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Εργαζόμενοι εντατικά και συλλογικά για να χτίσουμε έναν κόσμο που θα κρατήσει για δεκαετίες, κι όχι απλά αρνούμενοι να δουλέψουμε για μερικές ώρες (ενώ παράλληλα θα γκρινιάζουμε επειδή για άλλη μια φορά η συμμετοχή στις πορείες και τις απεργίες δεν ήταν αυτή που ονειρευόμασταν).


Κι επειδή όντως ακούγεται λίγο σαν αόριστο ευχολόγιο η τελευταία παράγραφος του προηγούμενου ποστ, ορίστε ένα υποθετικό παράδειγμα:

Έστω ότι κάποιοι παίρνουν την πρωτοβουλία να στήσουν έναν  μηχανισμό συλλογικής υποστήριξης εργαζομένων σε ενδεχόμενη απεργία μακράς διαρκείας.
Που σημαίνει συσσίτια, είδη πρώτης ανάγκης, περίθαλψη, κλπ. Για όλους.
Σε κλίμακα χώρας, ακόμα κι ο πιο καλολαδωμένος κομματικός μηχανισμός θα γονάτιζε, κι
επιπλέον δεν θα μπορούσε με τίποτα να συγκεντρώσει τους απαραίτητους πόρους. Σωστά;
Δες το τώρα σαν πρότζεκτ για crowd sourcing. Κάνεις έρευνα, θέτεις στόχους, αναζητάς συνεργάτες, οργανώνει ο καθένας τον τομέα του, χτίζονται ομάδες, ανεβαίνουν σελίδες, διαδίδεται,
στρατολογούνται εθελοντές, συγκεντρώνονται δωρεές και προμήθειες, οργανώνεται τοπικό δίκτυο, κλπ. Κάτι σαν ΕΑΜ 2.0, στο πιο εξειδικευμένο και ειρηνικό. Και με απαραίτητη
προϋπόθεση ότι κυριαρχεί επαγγελματισμός, διαφάνεια κι αξιοκρατία.
Και πόσοι χρειάζονται για να εφαρμοστεί τέτοιο μεγαλεπήβολο σχέδιο; Λιγότεροι από όσους κατεβαίνουν σε μία μεσαίου μεγέθους πορεία, και για συνολικά λιγότερο χρόνο από αυτόν που
οι περισσότεροι από αυτούς αφιερώνουν για να δραστηριοποιηθούν πολιτικά στην καθημερινότητα τους. Αρκεί να σχεδιαστεί ένα λειτουργικό μοντέλο όπου θα μπορεί ο καθένας να αξιοποιήσει τις ατομικές του δυνατότητες, κι όχι απλά να είναι μια μονάδα μέσα στο πλήθος. Ανθρώπινο δυναμικό, που λένε και οι καπιταλιστές. Οι οποίοι βέβαια πληρώνουν για να το εκμεταλλευτούν.
Καλό μάνατζμεντ θέλει κυρίως. Και καλό μάρκετινγκ. Το οποίο θα συμβάλει τα μέγιστα για να εμπνεύσει στον γενικό πληθυσμό πίστη και αισιοδοξία υπέρ της επίτευξης ενός κοινού στόχου.
Ενός κοινού καλού, στο οποίο σταδιακά θα θέλουν να συνεισφέρουν λίγο-πολύ όλοι.
Κι αυτό είναι κάτι που κανένας ναζιστικός τραμπουκισμός δεν μπορεί να συναγωνιστεί.

Υ.Γ. Επαναλαμβάνω ότι το παράδειγμα είναι υποθετικό. Πιθανόν να μην είναι η καλύτερη λύση μια γενική απεργία διαρκείας, και οι επιπτώσεις της θα ήταν πράγματι τρομακτικού μεγέθους για να
αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά. Όποια και να είναι η αφορμή όμως, αυτό που μετράει κατά τη γνώμη μου είναι το να δείξει τα δόντια του ένα κίνημα που προβαίνει σε ουσιαστικές πράξεις και
δεν αρκείται σε συμβολικές διαμαρτυρίες.

Elikas says:
Νοεμβρίου 8, 2012
Εξυπακούεται ότι ήδη υπάρχουν πολλές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, κάποιες από αυτές μάλιστα αρκετά καλά οργανωμένες και ουσιαστικές. Απ’ όσο γνωρίζω όμως, καμία δεν έχει πανελλαδική εμβέλεια, ενώ πολλές είναι αυτές που η διακριτή πολιτική τους ταυτότητα αποτρέπει τη συμμετοχή ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.
Κι επαναλαμβάνω, δεν μιλάμε για ετεροπροσδιορισμένες κινήσεις διαμαρτυρίας (αντι-μνημονιακές, αντι-καπιταλιστικές, αντι-φασιστικές). Καλές και άγιες, αλλά δεν αρκούν ούτε για αστείο.
http://nefelikas.wordpress.com/2012/11/07/eam2
https://twitter.com/Elikas
Ιστορικά στοιχεία για το ΕΑΜ
Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο
http://el.wikipedia.org