Ο Τέκι για άλλη μια φορά αναλύει σε ταληράκια όσα ο Λαπαβίτσας δεν είπε για τη φέτα. Φτιάξτε καφέ, keep calm,και διαβάστε τη συζήτηση που ακολουθεί το
κείμενο.
Γιατί χρειάζεται να πάρουμε αποφάσεις για το μέλλον.
Να αποφασίσουμε ποιοι "είμαστε". Και τι ζητάμε.
Σε αυτό το σημείο αναφύονται νέα ερωτήματα.
Με ποια διαδικασία θα αποφασίσουμε; τι θα γίνει με τους διαφωνούντες;
(οι διαφωνούντες θα πρέπει να κάνουν αυτό που κάνουν πάντα οι διαφωνούντες:να τη βγάλουν καθαρή μέσα σ’ ένα σύστημα που τους πάει κόντρα -από αυτό έχουμε
μεγάλη εμπειρία δεν υπάρχει θέμα).
Συνοπτικά οι εμπειρίες εδώ:
«Στα ίχνη της τρόικας»ολόκληρο το βίντεο (υπότιτλοι)
“πρώτη φορά αριστερά” και,
μπορείς να γράφεις 5εκ. λέξεις για την φέτα και μετά να λες “ε, ας μην την χρειαζόμαστε;
Για αρχή, πρέπει να αποφασίσει ο καθένας για τον εαυτό του, στο αν θέλει φέτα κι αν θέλει φέτα, τι φέτα θέλει να έχει. Έτσι βήμα βήμα λύνονται και προβλήματα που αρχικά φαντάζουν άλυτα.
Την ώρα που οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι φροντίζουν να τρομοκρατούν την καθημερινότητά μας με δημοσιεύματα για χρεοκοπία/στάση πληρωμών /αλλαγή
νομίσματος ,κ.λ.π., ο Τέκι και οι σχολιαστές των κειμένων του φωτίζουν στερεοσκοπικά τις διαστάσεις των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε,εντοπίζουν τα
διλήμματα και πολλαπλασιάζουν τις διαφαινόμενες λύσεις.
Το είπαμε και στην αρχή. "Φτιάξτε καφέ,χαλαρώστε, και απολαύστε τη συζήτηση'
Γράφει ο Τέκι :
Θα ξεκινήσω με έναν αφορισμό από το TEOTWAYKI 1 για τον οποίον επιμένω ακόμα. Το νόμισμα είναι ένα εργαλείο οικονομικής πολιτικής. Δεν είναι ούτε αριστερό ούτε δεξιό από μόνο του. Είναι όλα τα υπόλοιπα πέρα από το νόμισμα που το καθορίζουν. Οι συσχετισμοί που λένε στην ξύλινη γλώσσα. Συσχετισμοί που αφορούν τόσο το εσωτερικό της χώρας όσο και τον εξωτερικό περίγυρο όπου αυτή η χώρα δρα.
Η μέχρι τώρα θέση μου ήταν πως το ζύγισμα αυτών των παραμέτρων έγερνε υπέρ του ευρώ πολύ συχνά για λόγους αδράνειας. Δηλαδή το κόστος της αλλαγής νομίσματος ήταν μεγαλύτερο από τα όποια θετικά αποτελέσματα θα έφερνε. Άλλωστε η δική μου
φαντασίωση περί απο-εμπορευματοποίησης των ζωών μας μια χαρά εξυπηρετείται μέσα στο στενό κορσέ του ευρώ ή απέξω.
Στους επόμενους 3 μήνες αυτό είναι πιθανό να αλλάξει. Κι επειδή δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις, είπα να ανοίξω για μια ακόμη φορά, τη συζήτηση.
Όπως πάντα σε μια τέτοια συζήτηση είναι πολύ πιο σημαντικό να πούμε για το τι ζωή θέλουμε να ζούμε, κι όχι να επικαλούμαστε το τοτέμ του νομίσματος ως πανάκια ή ως κατάρα. Δηλαδή είναι πιο σημαντικό να αναρωτηθούμε, “θέλουμε να γίνουμε εξαγωγική χώρα?” και μετά αν θέλουμε “μπορούμε?”. Θέλουμε πλήρη και σταθερή απασχόληση για όλους με όποιο κόστος?
Θέλουμε iphone? Διότι μόνο τότε θα μπορέσουμε να αποφασίσουμε αν πχ η σκληρή ή η μαλακή φέτα (από εδώ και πέρα το νέο νόμισμα το ονομάζω φέτα) έχει νόημα.
Δυστυχώς η δικτάτωρ δεν μπορεί να αποφασίσει για εσάς τι ζωή θέλετε να κάνετε. Αν το όνειρό σας πχ είναι να γεμίσετε τις νέες φάμπρικες παράγοντας προϊόντα σαν κινεζάκια (δουλειά δεν θέλατε κωθώνια?) ή απλά να χαίρεστε το καινούργιο iphone. Εγώ αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να κάνω ταληράκια το τι σημαίνει η κάθε οικονομική κίνηση και προς ποιου είδους ζωής μας σπρώχνει. Διότι αυτό είναι το βασικό κόλπο της οικονομικής πολιτικής. Σπρώχνει τους παίκτες προς ορισμένους τύπους “επιτυχίας”.
Σε ωθεί να εναρμονιστείς σε ένα μοντέλο ζωής.
Ας πάμε λοιπόν σε μερικά βασικά μοτίβα των νομισμάτων. Και θα αρχίσω (και θα τελειώσω για το σημερινό άρθρο) με το αγαπημένο μου impossible trinity. Και θα αρχίσω από αυτό ακριβώς για να δείξω πως τα νομίσματα δεν είναι κάτι σούπερμαν που σου λύνουν τα
πάντα με μια μαγική κίνηση, φέρνουν τον σοσιαλισμό και γιατρεύουν τον καρκίνο.
Η αγία τριάδα της νομισματικής πολιτικής
Υπάρχει μια πεποίθηση στα οικονομικά, ότι από τις 3 παρακάτω καταστάσεις μπορείς να επιλέξεις να ακολουθήσεις μόνο δύο ταυτόχρονα. Δεν είναι νόμος όπως θα ήθελαν να τον ονομάσουν οι οικονομολόγοι, απλή πεποίθηση είναι που βασίζεται στην παρατήρηση
πως καμία χώρα δεν έχει καταφέρει να ακολουθήσει και τις 3 επιλογές ταυτόχρονα. Αν βρεθεί κάποιος να μας δείξει πως μπορεί να επιτευχθεί αυτό, κανένα θέμα, αλλά μέχρι τότε μπορούμε να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι μπορείς να ακολουθήσεις μόνο 2 από τα 3.
1. Σταθερή ισοτιμία.
2. Ανεξάρτητη οικονομική πολιτική
3. Ελεύθερες ροές κεφαλαίων
Αυτή τη στιγμή με το ευρώ έχουμε σταθερή ισοτιμία, ελεύθερες ροές, αλλά φυσικά δεν έχουμε ανεξάρτητη οικονομική πολιτική. Αυτό που θα αποδειχθεί πειραματικά στους επόμενους 4 μήνες, θα είναι αν πράγματι αυτή η 'μη' ανεξαρτησία είναι σχετική ή απόλυτη.
Το μήκος της αλυσίδας σήμερα
Μέχρι σήμερα η μη ανεξαρτησία είναι σχετική. Τι σημαίνει αυτό? Ότι η ευρωζώνη σου θέτει έναν νομισματικό κορσέ με τον οποίο δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά οι εν μέρη αποφάσεις μέσα σε αυτόν τον κορσέ είναι αυτόνομες από την κάθε χώρα ξεχωριστά.
Αν λοιπόν εσύ (π.χ. ιρλανδία, μάλτα, κύπρος, βουλγαρία κλπ), θέλεις να καταργήσεις πρακτικά την άμεση φορολογία, τότε είσαι ελεύθερος να το πράξεις. Ή αν πχ θέλεις να φορολογήσεις τους πλούσιους είσαι πάλι ελεύθερος (μέσα στα όρια της νομισματικής πολιτικής) να το πράξεις.
Εδώ και 3-4 χρόνια όμως οι γερμανικές κυβερνήσεις και μερικοί ακόμα τριγύρω στη βρυξέλλα πιέζουν έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια ενιαία οικονομική πολιτική σε όλη
την ευρωζώνη. Κι αυτό προσπαθούν να το κάνουν εξωθεσμικά μέσω της κεντρικής τράπεζας. Διότι θεσμικά στην ευρωζώνη η κάθε οικονομία έχει αυτόνομη πολιτική.
Όταν πίεσαν τους ιρλανδούς να αυξήσουν τη άμεση φορολογία στις επιχειρήσεις, αυτοί ανακάλυψαν τον ELA και ξέφυγαν με τρίπλα. Ή όταν αποφάσισαν να καταστρέψουν το πλυντήριο της κύπρου τελικά τα κατάφεραν με το bail-in, δηλαδή το κούρεμα των
καταθέσεων. Όλα αυτά φυσικά μειώνουν την αξιοπιστία της ευρωένωσης, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Με την ελλάδα στην ουσία επιχειρείται μια ακόμα πιο άμεση προσέγγιση. Η τρόικα αποφασίζει απευθείας ακόμα και την τιμή της φέτας ή το ωράριο λειτουργίας
των φαρμακείων στην ελληνική αγορά, λειτουργώντας ως ντεφάκτο υπουργός οικονομικών. Μέχρι τις 25 γενάρη, οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν παραπάνω από
χαρούμενες να εκτελούν τις εντολές της τρόικα, χρησιμοποιώντας την άλλωστε ως κακό μπάτσο για τις αποφάσεις που οι ίδιες ήθελαν να πάρουν.
Με την κυβέρνηση σύριζα έχουμε λοιπόν το εξής ενδιαφέρον πείραμα που βρίσκεται σε εξέλιξη. Έχουμε μια κυβέρνηση που ντεφάκτο δεν θέλει να εφαρμόσει τις μαλακίες της τρόικα και αντιδρά σε αυτό.
Το ερώτημα είναι το εξής.
Η υπόθεση εργασίας μου από το 2012 μέχρι σήμερα βλέποντας και το πως λειτουργούν οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης (προσποιούμενες ότι συμμορφώνονται), είναι ότι το υπουργείο οικονομικών της χώρας μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει ακόμα και μέσα στο αυστηρό νομισματικό πλαίσιο του χρυσού κανόνα της ΕΚΤ.
Πράγμα που σημαίνει ότι ο κορσές των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών δεν εκλείπει (άρα η αυτονομία είναι περιορισμένη), αλλά ο τρόπος για να φέρεις αυτόν τον ισοσκελισμό είναι δικός σου. Κι αυτός είναι ο τρόπος που γουστάρω εγώ, διότι η μόνη αριστερή πολιτική με αυτόν τον κορσέ, είναι η αναδιανομή του πλούτου.
Αν όμως τελικά η ευρώπη ως τρόικα (σόρυ που δεν ακολουθώ την καινούργια μόδα να τους ονομάζει θεσμούς) πιέσει τη χώρα να βγει από το ευρώ αν δεν συμμορφωθεί πλήρως με το ωράριο λειτουργίας των φαρμακείων (τα υπερκέρδη των οποίων ακόμα να
σκίσουμε επαρκώς), τότε γίνεται εμφανές για εμένα ότι η πορεία της χώρας μέσα στο ευρώ δεν είναι επιθυμητή.Εδώ η συνέχεια: http://www.techiechan.com/?p=2463
Μην αμελήσετε να διαβάσετε το TEOTWAYKI 1
και τα 417 σχόλια που το ακολουθούν,
Το TEOTWAYKIΗ ή η ηρωϊκή έξοδος
και το TEOTWAYKI η επιστροφή.
Αν χρειαστείτε διάλειμμα ακούστε:Social waste
κείμενο.
Γιατί χρειάζεται να πάρουμε αποφάσεις για το μέλλον.
Να αποφασίσουμε ποιοι "είμαστε". Και τι ζητάμε.
Σε αυτό το σημείο αναφύονται νέα ερωτήματα.
Με ποια διαδικασία θα αποφασίσουμε; τι θα γίνει με τους διαφωνούντες;
(οι διαφωνούντες θα πρέπει να κάνουν αυτό που κάνουν πάντα οι διαφωνούντες:να τη βγάλουν καθαρή μέσα σ’ ένα σύστημα που τους πάει κόντρα -από αυτό έχουμε
μεγάλη εμπειρία δεν υπάρχει θέμα).
Συνοπτικά οι εμπειρίες εδώ:
«Στα ίχνη της τρόικας»ολόκληρο το βίντεο (υπότιτλοι)
“πρώτη φορά αριστερά” και,
μπορείς να γράφεις 5εκ. λέξεις για την φέτα και μετά να λες “ε, ας μην την χρειαζόμαστε;
Για αρχή, πρέπει να αποφασίσει ο καθένας για τον εαυτό του, στο αν θέλει φέτα κι αν θέλει φέτα, τι φέτα θέλει να έχει. Έτσι βήμα βήμα λύνονται και προβλήματα που αρχικά φαντάζουν άλυτα.
Την ώρα που οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι φροντίζουν να τρομοκρατούν την καθημερινότητά μας με δημοσιεύματα για χρεοκοπία/στάση πληρωμών /αλλαγή
νομίσματος ,κ.λ.π., ο Τέκι και οι σχολιαστές των κειμένων του φωτίζουν στερεοσκοπικά τις διαστάσεις των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε,εντοπίζουν τα
διλήμματα και πολλαπλασιάζουν τις διαφαινόμενες λύσεις.
Το είπαμε και στην αρχή. "Φτιάξτε καφέ,χαλαρώστε, και απολαύστε τη συζήτηση'
Γράφει ο Τέκι :
Θα ξεκινήσω με έναν αφορισμό από το TEOTWAYKI 1 για τον οποίον επιμένω ακόμα. Το νόμισμα είναι ένα εργαλείο οικονομικής πολιτικής. Δεν είναι ούτε αριστερό ούτε δεξιό από μόνο του. Είναι όλα τα υπόλοιπα πέρα από το νόμισμα που το καθορίζουν. Οι συσχετισμοί που λένε στην ξύλινη γλώσσα. Συσχετισμοί που αφορούν τόσο το εσωτερικό της χώρας όσο και τον εξωτερικό περίγυρο όπου αυτή η χώρα δρα.
Η μέχρι τώρα θέση μου ήταν πως το ζύγισμα αυτών των παραμέτρων έγερνε υπέρ του ευρώ πολύ συχνά για λόγους αδράνειας. Δηλαδή το κόστος της αλλαγής νομίσματος ήταν μεγαλύτερο από τα όποια θετικά αποτελέσματα θα έφερνε. Άλλωστε η δική μου
φαντασίωση περί απο-εμπορευματοποίησης των ζωών μας μια χαρά εξυπηρετείται μέσα στο στενό κορσέ του ευρώ ή απέξω.
Στους επόμενους 3 μήνες αυτό είναι πιθανό να αλλάξει. Κι επειδή δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις, είπα να ανοίξω για μια ακόμη φορά, τη συζήτηση.
Όπως πάντα σε μια τέτοια συζήτηση είναι πολύ πιο σημαντικό να πούμε για το τι ζωή θέλουμε να ζούμε, κι όχι να επικαλούμαστε το τοτέμ του νομίσματος ως πανάκια ή ως κατάρα. Δηλαδή είναι πιο σημαντικό να αναρωτηθούμε, “θέλουμε να γίνουμε εξαγωγική χώρα?” και μετά αν θέλουμε “μπορούμε?”. Θέλουμε πλήρη και σταθερή απασχόληση για όλους με όποιο κόστος?
Θέλουμε iphone? Διότι μόνο τότε θα μπορέσουμε να αποφασίσουμε αν πχ η σκληρή ή η μαλακή φέτα (από εδώ και πέρα το νέο νόμισμα το ονομάζω φέτα) έχει νόημα.
Δυστυχώς η δικτάτωρ δεν μπορεί να αποφασίσει για εσάς τι ζωή θέλετε να κάνετε. Αν το όνειρό σας πχ είναι να γεμίσετε τις νέες φάμπρικες παράγοντας προϊόντα σαν κινεζάκια (δουλειά δεν θέλατε κωθώνια?) ή απλά να χαίρεστε το καινούργιο iphone. Εγώ αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να κάνω ταληράκια το τι σημαίνει η κάθε οικονομική κίνηση και προς ποιου είδους ζωής μας σπρώχνει. Διότι αυτό είναι το βασικό κόλπο της οικονομικής πολιτικής. Σπρώχνει τους παίκτες προς ορισμένους τύπους “επιτυχίας”.
Σε ωθεί να εναρμονιστείς σε ένα μοντέλο ζωής.
Ας πάμε λοιπόν σε μερικά βασικά μοτίβα των νομισμάτων. Και θα αρχίσω (και θα τελειώσω για το σημερινό άρθρο) με το αγαπημένο μου impossible trinity. Και θα αρχίσω από αυτό ακριβώς για να δείξω πως τα νομίσματα δεν είναι κάτι σούπερμαν που σου λύνουν τα
πάντα με μια μαγική κίνηση, φέρνουν τον σοσιαλισμό και γιατρεύουν τον καρκίνο.
Η αγία τριάδα της νομισματικής πολιτικής
Υπάρχει μια πεποίθηση στα οικονομικά, ότι από τις 3 παρακάτω καταστάσεις μπορείς να επιλέξεις να ακολουθήσεις μόνο δύο ταυτόχρονα. Δεν είναι νόμος όπως θα ήθελαν να τον ονομάσουν οι οικονομολόγοι, απλή πεποίθηση είναι που βασίζεται στην παρατήρηση
πως καμία χώρα δεν έχει καταφέρει να ακολουθήσει και τις 3 επιλογές ταυτόχρονα. Αν βρεθεί κάποιος να μας δείξει πως μπορεί να επιτευχθεί αυτό, κανένα θέμα, αλλά μέχρι τότε μπορούμε να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι μπορείς να ακολουθήσεις μόνο 2 από τα 3.
1. Σταθερή ισοτιμία.
2. Ανεξάρτητη οικονομική πολιτική
3. Ελεύθερες ροές κεφαλαίων
Αυτή τη στιγμή με το ευρώ έχουμε σταθερή ισοτιμία, ελεύθερες ροές, αλλά φυσικά δεν έχουμε ανεξάρτητη οικονομική πολιτική. Αυτό που θα αποδειχθεί πειραματικά στους επόμενους 4 μήνες, θα είναι αν πράγματι αυτή η 'μη' ανεξαρτησία είναι σχετική ή απόλυτη.
Το μήκος της αλυσίδας σήμερα
Μέχρι σήμερα η μη ανεξαρτησία είναι σχετική. Τι σημαίνει αυτό? Ότι η ευρωζώνη σου θέτει έναν νομισματικό κορσέ με τον οποίο δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά οι εν μέρη αποφάσεις μέσα σε αυτόν τον κορσέ είναι αυτόνομες από την κάθε χώρα ξεχωριστά.
Αν λοιπόν εσύ (π.χ. ιρλανδία, μάλτα, κύπρος, βουλγαρία κλπ), θέλεις να καταργήσεις πρακτικά την άμεση φορολογία, τότε είσαι ελεύθερος να το πράξεις. Ή αν πχ θέλεις να φορολογήσεις τους πλούσιους είσαι πάλι ελεύθερος (μέσα στα όρια της νομισματικής πολιτικής) να το πράξεις.
Εδώ και 3-4 χρόνια όμως οι γερμανικές κυβερνήσεις και μερικοί ακόμα τριγύρω στη βρυξέλλα πιέζουν έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια ενιαία οικονομική πολιτική σε όλη
την ευρωζώνη. Κι αυτό προσπαθούν να το κάνουν εξωθεσμικά μέσω της κεντρικής τράπεζας. Διότι θεσμικά στην ευρωζώνη η κάθε οικονομία έχει αυτόνομη πολιτική.
Όταν πίεσαν τους ιρλανδούς να αυξήσουν τη άμεση φορολογία στις επιχειρήσεις, αυτοί ανακάλυψαν τον ELA και ξέφυγαν με τρίπλα. Ή όταν αποφάσισαν να καταστρέψουν το πλυντήριο της κύπρου τελικά τα κατάφεραν με το bail-in, δηλαδή το κούρεμα των
καταθέσεων. Όλα αυτά φυσικά μειώνουν την αξιοπιστία της ευρωένωσης, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Με την ελλάδα στην ουσία επιχειρείται μια ακόμα πιο άμεση προσέγγιση. Η τρόικα αποφασίζει απευθείας ακόμα και την τιμή της φέτας ή το ωράριο λειτουργίας
των φαρμακείων στην ελληνική αγορά, λειτουργώντας ως ντεφάκτο υπουργός οικονομικών. Μέχρι τις 25 γενάρη, οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν παραπάνω από
χαρούμενες να εκτελούν τις εντολές της τρόικα, χρησιμοποιώντας την άλλωστε ως κακό μπάτσο για τις αποφάσεις που οι ίδιες ήθελαν να πάρουν.
Με την κυβέρνηση σύριζα έχουμε λοιπόν το εξής ενδιαφέρον πείραμα που βρίσκεται σε εξέλιξη. Έχουμε μια κυβέρνηση που ντεφάκτο δεν θέλει να εφαρμόσει τις μαλακίες της τρόικα και αντιδρά σε αυτό.
Το ερώτημα είναι το εξής.
Η υπόθεση εργασίας μου από το 2012 μέχρι σήμερα βλέποντας και το πως λειτουργούν οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης (προσποιούμενες ότι συμμορφώνονται), είναι ότι το υπουργείο οικονομικών της χώρας μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει ακόμα και μέσα στο αυστηρό νομισματικό πλαίσιο του χρυσού κανόνα της ΕΚΤ.
Πράγμα που σημαίνει ότι ο κορσές των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών δεν εκλείπει (άρα η αυτονομία είναι περιορισμένη), αλλά ο τρόπος για να φέρεις αυτόν τον ισοσκελισμό είναι δικός σου. Κι αυτός είναι ο τρόπος που γουστάρω εγώ, διότι η μόνη αριστερή πολιτική με αυτόν τον κορσέ, είναι η αναδιανομή του πλούτου.
Αν όμως τελικά η ευρώπη ως τρόικα (σόρυ που δεν ακολουθώ την καινούργια μόδα να τους ονομάζει θεσμούς) πιέσει τη χώρα να βγει από το ευρώ αν δεν συμμορφωθεί πλήρως με το ωράριο λειτουργίας των φαρμακείων (τα υπερκέρδη των οποίων ακόμα να
σκίσουμε επαρκώς), τότε γίνεται εμφανές για εμένα ότι η πορεία της χώρας μέσα στο ευρώ δεν είναι επιθυμητή.Εδώ η συνέχεια: http://www.techiechan.com/?p=2463
Μην αμελήσετε να διαβάσετε το TEOTWAYKI 1
και τα 417 σχόλια που το ακολουθούν,
Το TEOTWAYKIΗ ή η ηρωϊκή έξοδος
και το TEOTWAYKI η επιστροφή.
Αν χρειαστείτε διάλειμμα ακούστε:Social waste
Καπετάνιε, θα το φουλάρω ως τα χείλια,
κρασί να πιούμε από του χρόνου τα παλιά τα σταφύλια.
Σκοπούς μη βάλεις, βγάλε το σκούφο κι ετοιμάσου,
θα μιλήσουμε για κείνους που πουλήσαν τον ΕΛΑΣ σου
κι έπειτα ξεπουλήσανε και τούτο το χώμα
κι όμως τα σόγια τους μας κυβερνάνε ακόμα.
Ναι, όπως τ’ ακούς! Μα μην ταράζεσαι, έχει κι άλλα,
εξάλλου εδώ πάντοτε ξένοι κρατάγαν την κουτάλα
κι εμείς, πιστό σκυλί που ζητιανεύει, όπως θα ξέρεις,
Κάπου στη Ρούμελη λένε πως είσαι ακόμα
με τον Κωστούλα, τον Μπελή και τον Τζαβέλλα.
Τ’ ακούς; Ακόμα σε ζητάει τούτο το χώμα.
Γι αυτό σου λέω, ανέβα στ’ άλογο και έλα.
Λείπεις καιρό, έχουν περάσει και τόσα
μα ποιο μολύβι να στα γράψει, να στα πει ποια γλώσσα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι σκέψεις σας είναι ευπρόσδεκτες.Γράψτε ένα σχόλιο.