Όνομα ιστότοπου αγρικουλτούρα.
Κεντρικό σύνθημα
Μια ντομάτα δεν φέρνει την άνοιξη αλλά βοηθάει στην αντίσταση κατά της αρχής
Κύριο θέμα
η ηρωική πορεία ενός ζαρζαβατικού
Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια.
Επίσης και τις ντομάτες στο τραπέζι. Γιατί βεβαίως η κάθε ντομάτα που σέβεται τον εαυτό της, ποτέ δεν θα επέτρεπε να την κόψουν πριν την ώρα της, πράσινη, μίζερη και ζαρωμένη , ενώ θα μπορούσε, να εμφανιστεί στο κοινό ,ώριμη, κατακόκκινη, με το μάγουλο τσίτα, και έτοιμη να θυσιαστεί στη μάπα του εκλεκτού.
θα τα πω . θα τα πω. ΘΑ - ΤΑ - ΠΩ
Και αναρτήσεις με ερωτήματα
αν ζούσε η Ρόζα , θα φύτευε φασολάκια;
ή,
η ντομάτα μέσα μου
Είμαι κάπως. Ακόμα δεν ξέρω πώς , αλλά κάπως οπωσδήποτε.
Ίσως να μου φταίει και ο εφιάλτης της κατοχής που η γριά μαννούλα μου φροντίζει να μου τον επαναφέρει κάθε βράδυ στις ειδήσεις των 8, μετά από κει που ακούει τη λέξη γερμανοί.
Τότε που αρχίζει να καταριέται με όλο της το είναι :
τη Μέρκελ ,το μπαμπά της -τον οπωσδήποτε ναζί-, τα παιδιά της , κάτι ξαδέρφια της στο Φράϊμπουργκ, και τα ρέστα σε Χάϊντυ να ριαλαριλαρίζουν στα χωριά του σβββάρρρτζβαλΝΤ(κοίτα ήχος γιά δάσος ορέ παιδιά)
Όλο της το σόϊ εν ολίγοις.
Και μετά , περιλαβαίνει ανεξαιρέτως όλους τους γερμανούς ,που θέλουν λέει να μας εξοντώσουν γιατί τους ρεζιλέψαμε τότε το σαράντα και δεν πρόλαβαν να μας κάψουν τότε τα κτήνη ,λέει , και βρήκαν τρόπο να μας πεθάνουν τώρα. Και σε τι θεό πιστεύει αυτή η παλιοζαγάρα λέει.
Στις απέλπιδες προσπάθειές μου να της εξηγήσω πως δεν έχει να κάνει ο μπαγάσας ο από πάνως με τα φραγκάτα πάρε δώσε της Άνχελας, μου πετάει ένα :
-την κατάρα μου νάχει η γκεσταπίτισσα ,και με αποτεντώνει.
Τώρα γιατί στο καλό στέλνει την κατάρα της ,θα σας γελάσω.
Αφού είναι διαπιστωμένο, πως τόσα χρόνια που την ξέρω, κανέναν δεν κατάφερε να καταραστεί αξιοπρεπώς , και πως όλοι οι καταραμένοι της, διάγουν μιά χαρά βίο ......
Η γριά μαννούλα μου λοιπόν , βάλθηκε να με μάθει τους τρόπους που θα επιβιώσουμε ως οικογένεια , τώρα που ήρθαν ξανά οι γερμανοί.
Εχτές ας πούμε, έμαθα το κόλπο της πατάτας.
Πως να καλλιεργώ δηλαδή την πατάτα, που ο σχωρεμένος ο πατέρας της ,
δηλαδή ο πάππος μου, βρήκε το κόλπο και δεν ένοιωσαν την ελλειψή της στην μεγάλη πείνα.
..."Παίρνουμε τα φλούδια ....
Αντί να τα πετάξουμε τα βάζουμε σε ένα αυλάκι τα σκεπάζουμε με χώμα , και τα ποτίζουμε.
Μετά από λίγο καιρό, τα φύτρα της πατάτας θα πετάξουν βλαστάρια.
Μετά από άλλον λίγο καιρό, θα ανθίσει η πατάτα και μετά από ξανάλίγο καιρό θα βγουν τα πατατόπουλα.
Αυτά τα πατατόπουλα ,τα παίρνομε και τα βάζουμε σε λάκκους και περιμένουμε να γένουν πατάτες."
Δεν κοιμάται ήσυχη, αν δεν της ορκιστώ γονατιστή ωσάν φιλικός,
πως πρώτον δε θα ξαναγοράσω γερμανικά πράμματα ποτέ ποτέ ποτέ,( το οποίον δε με χαλάει κιόλας )
και δεύτερον πως με την πρώτη ευκαιρία που θα φάμε πατάτες θα περιλάβω τα φλούδια με το γνωστό τρόπο της κατοχής.
Σταμάτησα πιά να επαναλαμβάνω την πρώτη μου αντίρρηση: πως δηλαδή:
- ρε μάννα η πατάτα έχει 0,40 το κιλό, γιατί να μπώ σ' αυτήν την ταλαιπωρία;
-Τωρα έχει !!!!!Μου λεει με νόημα κοιτάζοντάς με στα μάτια .
-Όταν θα πέσει η πείνα ,...θα σου πω εγώ -(εδώ πάλι με κοιτάει με νόημα)-πόσο θα φτάσει......
Η μάννα μου την έχει σίγουρη την πείνα.
Εγώ πάλι όχι .
Εμένα μ' έχει κερδίσει το οργανοπόνικο* και δε φοβάμαι τίποτα.
Τελικά ,τώρα κατάλαβα πως οι λόγοι που άνοιξα αυτό το μπλοκγ ήταν δύο.
Ο ένας είναι πως ήθελα να δηλώσω οτι είμαι παρούσα. Εδώ για περισσότερα.
http://miadomatadenferneitinanoixi.blogspot.com/2010_05_01_archive.html
Κεντρικό σύνθημα
Μια ντομάτα δεν φέρνει την άνοιξη αλλά βοηθάει στην αντίσταση κατά της αρχής
Κύριο θέμα
η ηρωική πορεία ενός ζαρζαβατικού
Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια.
Επίσης και τις ντομάτες στο τραπέζι. Γιατί βεβαίως η κάθε ντομάτα που σέβεται τον εαυτό της, ποτέ δεν θα επέτρεπε να την κόψουν πριν την ώρα της, πράσινη, μίζερη και ζαρωμένη , ενώ θα μπορούσε, να εμφανιστεί στο κοινό ,ώριμη, κατακόκκινη, με το μάγουλο τσίτα, και έτοιμη να θυσιαστεί στη μάπα του εκλεκτού.
θα τα πω . θα τα πω. ΘΑ - ΤΑ - ΠΩ
Και αναρτήσεις με ερωτήματα
αν ζούσε η Ρόζα , θα φύτευε φασολάκια;
ή,
η ντομάτα μέσα μου
Είμαι κάπως. Ακόμα δεν ξέρω πώς , αλλά κάπως οπωσδήποτε.
Ίσως να μου φταίει και ο εφιάλτης της κατοχής που η γριά μαννούλα μου φροντίζει να μου τον επαναφέρει κάθε βράδυ στις ειδήσεις των 8, μετά από κει που ακούει τη λέξη γερμανοί.
Τότε που αρχίζει να καταριέται με όλο της το είναι :
τη Μέρκελ ,το μπαμπά της -τον οπωσδήποτε ναζί-, τα παιδιά της , κάτι ξαδέρφια της στο Φράϊμπουργκ, και τα ρέστα σε Χάϊντυ να ριαλαριλαρίζουν στα χωριά του σβββάρρρτζβαλΝΤ(κοίτα ήχος γιά δάσος ορέ παιδιά)
Όλο της το σόϊ εν ολίγοις.
Και μετά , περιλαβαίνει ανεξαιρέτως όλους τους γερμανούς ,που θέλουν λέει να μας εξοντώσουν γιατί τους ρεζιλέψαμε τότε το σαράντα και δεν πρόλαβαν να μας κάψουν τότε τα κτήνη ,λέει , και βρήκαν τρόπο να μας πεθάνουν τώρα. Και σε τι θεό πιστεύει αυτή η παλιοζαγάρα λέει.
Στις απέλπιδες προσπάθειές μου να της εξηγήσω πως δεν έχει να κάνει ο μπαγάσας ο από πάνως με τα φραγκάτα πάρε δώσε της Άνχελας, μου πετάει ένα :
-την κατάρα μου νάχει η γκεσταπίτισσα ,και με αποτεντώνει.
Τώρα γιατί στο καλό στέλνει την κατάρα της ,θα σας γελάσω.
Αφού είναι διαπιστωμένο, πως τόσα χρόνια που την ξέρω, κανέναν δεν κατάφερε να καταραστεί αξιοπρεπώς , και πως όλοι οι καταραμένοι της, διάγουν μιά χαρά βίο ......
Η γριά μαννούλα μου λοιπόν , βάλθηκε να με μάθει τους τρόπους που θα επιβιώσουμε ως οικογένεια , τώρα που ήρθαν ξανά οι γερμανοί.
Εχτές ας πούμε, έμαθα το κόλπο της πατάτας.
Πως να καλλιεργώ δηλαδή την πατάτα, που ο σχωρεμένος ο πατέρας της ,
δηλαδή ο πάππος μου, βρήκε το κόλπο και δεν ένοιωσαν την ελλειψή της στην μεγάλη πείνα.
..."Παίρνουμε τα φλούδια ....
Αντί να τα πετάξουμε τα βάζουμε σε ένα αυλάκι τα σκεπάζουμε με χώμα , και τα ποτίζουμε.
Μετά από λίγο καιρό, τα φύτρα της πατάτας θα πετάξουν βλαστάρια.
Μετά από άλλον λίγο καιρό, θα ανθίσει η πατάτα και μετά από ξανάλίγο καιρό θα βγουν τα πατατόπουλα.
Αυτά τα πατατόπουλα ,τα παίρνομε και τα βάζουμε σε λάκκους και περιμένουμε να γένουν πατάτες."
Δεν κοιμάται ήσυχη, αν δεν της ορκιστώ γονατιστή ωσάν φιλικός,
πως πρώτον δε θα ξαναγοράσω γερμανικά πράμματα ποτέ ποτέ ποτέ,( το οποίον δε με χαλάει κιόλας )
και δεύτερον πως με την πρώτη ευκαιρία που θα φάμε πατάτες θα περιλάβω τα φλούδια με το γνωστό τρόπο της κατοχής.
Σταμάτησα πιά να επαναλαμβάνω την πρώτη μου αντίρρηση: πως δηλαδή:
- ρε μάννα η πατάτα έχει 0,40 το κιλό, γιατί να μπώ σ' αυτήν την ταλαιπωρία;
-Τωρα έχει !!!!!Μου λεει με νόημα κοιτάζοντάς με στα μάτια .
-Όταν θα πέσει η πείνα ,...θα σου πω εγώ -(εδώ πάλι με κοιτάει με νόημα)-πόσο θα φτάσει......
Η μάννα μου την έχει σίγουρη την πείνα.
Εγώ πάλι όχι .
Εμένα μ' έχει κερδίσει το οργανοπόνικο* και δε φοβάμαι τίποτα.
Τελικά ,τώρα κατάλαβα πως οι λόγοι που άνοιξα αυτό το μπλοκγ ήταν δύο.
Ο ένας είναι πως ήθελα να δηλώσω οτι είμαι παρούσα. Εδώ για περισσότερα.
http://miadomatadenferneitinanoixi.blogspot.com/2010_05_01_archive.html
Α, ναι: Ευχαριστώ για την επίσκεψη στο μαγαζάκι... :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η απομάκρυνση από τη φύση και από την εκτέλεση βασικών λειτουργιών μας με τα ίδια μας τα χέρια, η αστικοποίηση στο βαθμό που να μην ξεχωρίζουμε το γαϊδούρι από το ελάφι θα μας πνίξει κάποτε. 'Οταν όλα θα τα παράγουν οι Κινέζοι, οι Ινδονήσιοι και οι Ινδοί κι εμείς οι "ανώτεροι" Ευρωπαίοι θα βαράμε μόνο τα PC που κι αυτά αυτοί τα έφτιαξαν, θα έρθει η ώρα που θα τους εκλιπαρούμε για ένα κομμάτι ψωμί ή μιά πατάτα! Κι ερωτώ: Τι παράγει ο ένδοξος 'Ελλην σήμερα; Και απαντώ: Τηλεοπτικά σκουπίδια, σκουπίδια κανονικά (που τα πετά ό,που βρίσκει), "υπηρεσίες" παρασιτικού τύπου (π.χ. διαφημήσεις, δικηγορία, "μάρκετινγ", κλπ). Και μ' αυτά περιμένει να ζει στη χλίδα, να κάνει διακοπές στο Μπαλί, σκι στο Γκστάαντ, και πρωτοχρονιά στη N.Y City. Φυσικά να φορά και designer's πουκαμισάκι, παντελονάκι, παπουτσάκι, φουστίτσα, που κι αυτά τα έφτιαξαν Κινέζοι κι άλλοι "παρακατιανοί" που δεν ζουν στη (δανεική) χλίδα, αλλά ξέρουν να επιβιώνουν, τουλάχιστον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με αυτά που περιγράφεις,αλλά νομίζω ότι σε αυτό το σημείο έχουμε ήδη φτάσει.Εκεί βρισκόμαστε σήμερα.Έχουμε ένα σύστημα που απογοητεύει και όποιους ρομαντικούς θέλησαν να παράγουν,απαιτώντας σε κάθε ενέργεια μια απίστευτη γραφειοκρατία,ένα συνοθύλευμα νόμων που ούτε οι ειδικοί δεν μπορούν να φέρουν σε πέρας.Εγώ προσωπικά τα τελευταία χρόνια έχω πρόβλημα να βρω λαχανικά για την οικογένειά μου που να είναι Ελληνικά,ή να μην είναι απο την κοιλάδα με το εξασθενές χρώμιο.Ευτυχώς έχω συγγενείς στην επαρχία,που με εφοδιάζουν με κάποια καθαρά προιόντα,και έτσι κατάφερα και μεγάλωσα τα παιδιά μου με μια ποιότητα στην τροφή. Όμως το πρόβλημα μεγαλώνει.Και πρέπει να βρεθούν λύσεις.Με πολύ ύπουλο τρόπο,και λίγο -λίγο έγινε η αποβιομηχάνιση της Ελλάδας,ενώ συγχρόνως εκείνη την εποχή,άνθησαν όλες οι πλαστές ανάγκες στη τηλεόραση ,όπως περιγράφεις.Νομίζω ότι δεν έχει πιό κάτω να πάμε,φτάσαμε.Και πρέπει να κινηθούμε για λόγους αυτοπροστασίας,να βρούμε μια λογική στην καθημερινότητα,αλλά και να φροντίσουμε όσους δεν μπορούν.Αν ρίξεις μια ματιά στο πρώτο κείμενο,τα λέμε αναλυτικότερα.Ευχαριστώ για την επίσκεψη.
ΑπάντησηΔιαγραφή