Η νοημοσύνη της καρδιάς, και η νοημοσύνη της δύναμης.

Είμαστε σε ένα σταυροδρόμι αλλαγής του πολιτισμού. Η "ανάπτυξη" αφήνει πίσω της τις παραδοσιακές πρακτικές, δυσκολεύει την επαφή του ανθρώπου με τη Γη και τη θάλασσα, αναδεικνύει νέα εργαλεία διεκπεραίωσης της παραγωγής, καθώς και απολαύσεις που οι παλαιότεροι δεν θα μπορούσαν να φανταστούν.

Είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο, σαν αυτό που πέρασαν οι παππούδες μας, που από αγρότες έγιναν βιομηχανικοί εργάτες ή τεχνίτες, πολλοί από αυτούς μετανάστες, και οι περισσότεροι άνθρωποι της πόλης, και του ηλεκτρισμού. Νομίζετε ότι ήταν εύκολο; 

Αυτό είναι πάνω από την πολιτική. Είναι πάνω και πέρα από τις γνωστές θεωρίες και  τα δημοσιεύματα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτό συμβαίνει πάλι σε όλη την ανθρωπότητα. Μετάβαση. Που σημαίνει Αλληλεξάρτηση. Το έχουμε καταλάβει αυτό; 

Η μετάβαση όπως δείχνει η πρόσφατη ιστορία σε Ανατολή και Δύση δεν γίνεται ούτε ομαλά, ούτε ευχάριστα. Παρόμοιες κρίσεις συνέβαιναν πάντα, όπως τώρα η οικονομική (και μπορεί να την ονομάσουμε με πολλούς τρόπους, όπως κρίση διαχείρισης, κρίση του καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, κ.λ.π) .Και ο περισσότερος κόσμος απλώς αγωνιά για το πως θα ξεπεραστεί, ή πιστεύει πως δημιουργήθηκε σκόπιμα από την οικονομική ελίτ, που προβάλλεται με εκφοβιστικό τρόπο από τα μέσα ενημέρωσης.

 Όμως τι κάνουμε; 

Βρίσκουμε την αιτία της ανισορροπίας έξω από εμάς και ησυχάζουμε;Έτσι είναι σαν να παραδεχόμαστε οι περισσότεροι πως οι μόνοι αρμόδιοι για να λύσουν αυτά τα προβλήματα είναι οι εκλεγμένοι ηγέτες των χωρών και κυρίως των πλουσιοτέρων. 

Εντάξει η ενασχόληση με αυτή την ένταση χρειάζεται γερά νεύρα, φέρνει απογοητεύσεις, ανάμεικτα συναισθήματα, και αμφιθυμία στο νου. Επίσης είναι πιθανό να απαιτείται πολύς χρόνος για να καταργηθούν οι ψευδείς ιδέες για τον τρόπο ζωής που υποτίθεται ότι θα πρέπει να ζούμε, οι πλαστές επιθυμίες και η ενοχή, οι διδασκαλίες που καπηλεύονται τον φόβο και μας έχουν παγώσει ατομικά και συλλογικά για τόσο μεγάλο διάστημα. 

Αλλά σημασία έχει η αντίδραση που έχουμε σε αυτές τις συνθήκες. Αν δεν αφήσουμε πίσω τους περιοριστικούς τρόπους σκέψης και ζωής ,τότε κινδυνεύουμε να μην ξεφύγουμε ποτέ από αυτό το αδιέξοδο της έλλειψης ελπίδας( για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού) και της καταθλιπτικής ανημπόριας. 

Αντί να παγιδευτούμε στο χώρο και το χρόνο (και τα δύο συνδέονται), η κατανόηση της ιστορικής στιγμής θα μπορούσε να είναι ο μετασχηματιστής μας.

Διαφορετικά η ιδέα ότι είμαστε τα πιο έξυπνα είδη στον πλανήτη θα είναι ένα αστείο, αν δεν μπορέσουμε να ισορροπήσουμε σε κάθε επίπεδο το παλιό με το νέο. 

Και πάλι, όλοι εμείς, είτε συμμετέχουμε στις αποφάσεις είτε όχι, θα καρπωθούμε αυτό που σπέρνεται στο λεγόμενο παγκόσμιο χωριό . Που μπορεί να σημαίνει περισσότερα και πιο φθηνά αεροπορικά ταξίδια, αλλά και κάθε βλάβη που προκαλείται είτε οικονομικά είτε περιβαντολλογικά θα αντανακλάται πολύ γρήγορα και σε εμάς, σαν καταναλωτές και πολίτες. 

Σε αυτό το πλαίσιο ανάπτυξης οφείλεται και το φαινόμενο της αθρόας μετανάστευσης, είτε κάποιοι θέλουν να τους αποκαλούν πρόσφυγες, είτε άλλοι λαθρομετανάστες. 

Όσο περισσότερο απομακρύνεται ο άνθρωπος από την γραμμή παραγωγής των αναγκαίων για την ζωή του αγαθών, τόσο μεγαλύτερους και περισσότερους κινδύνους διακινδυνεύει. Και εδώ ταιριάζει το πείραμα που επικαλείται ο Αλ-Γκορ με τον βάτραχο που όταν τον βάλεις μέσα στην κατσαρόλα αλλά σε κρύο νερό, πριν καταλάβει τον κίνδυνο έχει χάσει τις δυνάμεις του να αντιδράσει. Αυτό πάθαμε με την μονόπλευρη εξάπλωση της τεχνολογίας και την ευκολία παραγωγής με βιομηχανικό τρόπο της τροφής μας, και των άλλων υλικών αγαθών. Εκχωρήσαμε την υγεία μας, την τροφή μας και την σκέψη μας στους ειδικούς. Ότι μας είναι αναγκαίο το φτιάχνει κάποιος άλλος που σε αντάλλαγμα εμείς εργαζόμαστε περισσότερο για να πληρώσουμε.  Καταλήξαμε να πετάμε καινούργια πράγματα θυσιάζοντάς τα στο βωμό της μόδας. Πόσα ζευγάρια παπούτσια έχουμε; ποιος μεγαλώνει τα παιδιά μας; 

Η ποιότητα της καθημερινής μας ζωής υποβαθμίστηκε ζώντας σε στενόχωρες πόλεις, έχοντας απασχολήσεις που σπάνια διαλέξαμε ή μας ταίριαζαν. 

Θα είναι χρήσιμο να αρχίσουμε να εργαζόμαστε προς την κατεύθυνση της επανένωσης με τους φυσικούς κύκλους της ζωής, αμφισβητώντας τον υπερκαταναλωτισμό, χαράσσοντας ακόμη και πειραματιζόμενοι νέα μονοπάτια.

 Άλλη μία ημέρα που δεν μου επιτρέπει ο γκούγκλης να κάνω ανάρτηση,και έχω χάσει άσκοπα 4 ώρες. Έτσι κάνω δοκιμαστικά μια αναδημοσίευση του αρχικού μας κειμένου.