Ξανά μεταξεταστέοι

Αναδρομή με τα μάτια της ψυχής. Πως μιλάς για το παρελθόν; πως το θυμάσαι; Δεκέμβρης -Μάης-Νοέμβρης-τότε και τώρα. Το ξέρεις ότι αυτή την ιστορία την έχεις γράψει και εσύ; 
με ότι έκανες ή δεν έκανες; με τις προτεραιότητες που έβαλες; 
Στάθηκες; έτρεξες; έστριψες; που;
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις μια ταινία ντοκουμέντο που περιέγραφε τις δύσκολες καταστάσεις που πέρασε μια οικογένεια αναζητώντας απαντήσεις και ενόχους όταν έχασε το παιδί της από βόμβα του ΙΡΑ. *Αναμοχλεύτηκα και ταράχτηκα με αναμνήσεις και αγωνίες, που εντάξει τώρα πια έχουν περάσει, όμως ο νους μου "στάθηκε"σε παλιά και πρόσφατα γεγονότα ακόμη μια φορά, σε προσωπικές στιγμές αγωνίας, στα αδιέξοδα της ένοπλης βίας, τα ιδεολογικά διλήμματα, τους κινδύνους που διατρέχει ο καθένας που μπορεί να βρεθεί πότε από τη μία και πότε από την άλλη πλευρά.(1)

«Τώρα σκοτώνουν τα όνειρά μας»

Σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, οι Έλληνες μαθητές έχουν το πιο σκληρό ωράριο απ` όλους τους εργαζόμενους. Μήπως ήρθε η ώρα να αφουγκραστούμε την απίστευτη αγανάκτησή τους; ένα δεύτερο συμπέρασμα η απουσία της ελπίδας (είναι η πρώτη γενιά μετά τον πόλεμο που ξέρει καλά ότι θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της),που φορτώνει τα παιδιά με πρώιμη απελπισία. Πριν το 2008-(2)

Και ο τοίχος τι λέει;

Ο τοίχος πάλι

Προβληματισμοί που αντλήθηκαν από το Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στις 6/12/2010-και δημοσιεύθηκαν σε ημερήσια εφημερίδα.
«Τώρα σκοτώνουν τα όνειρά μας». 
Η κατάσταση που ζούμε είναι τραγική. Δεν βλέπουμε προοπτική. Θα τελειώσουμε το σχολείο για να κοιτάξουμε την ανεργία κατάματα. Αν βρούμε ποτέ δουλειά, θα δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε και δεν θα πάρουμε ποτέ σύνταξη», έλεγε χθες 17χρονη από κάποιο λύκειο. Όποιον μαθητή κι αν ρωτούσες χθες, σου έλεγε περίπου τα ίδια. 
Οι 15χρονοι νιώθουν το βάρος της οικονομικής κρίσης και προβληματίζονται. 
Κάποιοι, μας είπαν, έχουν αναγκαστεί να κόψουν φροντιστήρια, ξένες γλώσσες ή άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες. «Σπίτι μας μπαίνουν λιγότερα χρήματα από πριν», «Οι γονείς μου είναι απλήρωτοι εδώ και μήνες», είναι φράσεις που άκουγε κανείς από τα στόματα πολλών εφήβων χθες.

 Πως μπορεί να σκέφτεται έτσι ένας νέος; ποιος τους δηλητηριάζει το νου; με πια πρότυπα μεγαλώνουν και χειραγωγούνται; ποιος τους στερεί τη χαρά; τι θα θεωρήσουν ασφαλές καταφύγιο σε μια δύσκολη στιγμή;

Η δικαιολογημένη κοινωνική οργή μανιπουλάρεται και καναλιζάρεται εύκολα από τα διάφορα παράκεντρα ώστε τελικά να μην παράγεται κανένα πραγματικό πολιτικό αποτέλεσμα,να μην επέρχεται καμία ουσιαστική και ωφέλιμη για τους πολλούς αλλαγή, παρά μόνο εναλλαγές χαρακτήρων στο θέατρο σκιών της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Οι νέοι πέφτουν εύκολα στις επικοινωνιακές παγίδες των εξουσιών, καταλήγοντας η δίκαιη κραυγή τους να γίνει γραφικό ξέσπασμα. Και το χειρότερο, χωρίς αποτέλεσμα, αφού μετά και από την πιο δραματική πορεία, οι εξουσίες συνεχίζουν σαν να μην έγινε τίποτα, λες και η πορεία δεν συνέβη ποτέ(από παλιά σχόλια).

Κάτω από τις κοινωνικές μάσκες, η άγρια και θηριώδης πλευρά της φύσης μας παραμένει κοντά στην επιφάνεια, όπως το αίμα κάτω από το δέρμα, και όπως η πραγματικότητα δείχνει, δεν είμαστε τόσο καλά εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσουμε  τις επιπτώσεις της άμεσα.

Ποιο πόλεμο ξεκινάς παιδί μου με όπλο τα νεράντζια;

Η ακεραιότητά μας, μπορεί να τροφοδοτηθεί από δύο πράγματα:από την επιθυμία να επιβιώσουμε και την επιθυμία να βρούμε ένα νόημα σε ότι κάνουμε (καθυστερημένα συμπεράσματα της τρίτης δεκαετίας)

Ποια παιδιά είναι άραγε;
Και ξαφνικά, μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα, γέμισε η χώρα από... κουκουλοφόρους. Από αυτούς που η κυβέρνηση, η Παπαρήγα, οι νοικοκυραίοι και κάποια κανάλια καταγγέλλουν. Και άρχισαν να τα σπάνε. Η οργή ανείπωτη, το μίσος μεγάλο. Μεγάλος και ο αριθμός τους, χιλιάδες στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, τα Χανιά, παντού. Πού βρέθηκαν όλοι αυτοί; Πώς ξέφυγαν απ' όσους καταγράφουν τις τάσεις της ελληνικής κοινωνίας; 
Για τριάντα-σαράντα άτομα έλεγαν, χιλιάδες προέκυψαν. 
Μήπως ήταν κρυμμένοι σε ανήλιαγα σχολεία με βρώμικους τοίχους, βαρετούς δασκάλους, άχρηστα βιβλία, σακατεμένα όνειρα; (Σχόλιο στις 15-12-08-από fasolaki)

Οι αριστεροί θα καταδικάσουν το αίμα. Οι δεξιοί θα καταδικάσουν το αίμα και θα ρίξουν τα βάρη στην κυβέρνηση, η κυβέρνηση θα καταδικάσει το αίμα και θα ρίξει τα βάρη στους μπαχαλάκηδες, οι ακροδεξιοί θα καταδικάσουν το αίμα και θα ζητούν πιο πολλά μέτρα, στο Βγενόπουλο ίσως και να φύγει κανα δάκρυ και δακρυσμένος συνεχίσει να ψάχνει όνομα για το νέο κόμμα , οι δημοσιογράφοι θα σκίζουν τα ιμάτιά τους και θα ρίχνουν βέλη ανάλογα με τις μετρήσεις της AGB. Στην ουσία κανείς δεν λυπάται. 
Οι νεκροί θα γίνουν λίπασμα για τις επιδιώξεις τους… Έτσι γίνετε χρόνια τώρα…
από-SykoFantiS Bastoyni-5ος/2010

Και ο τοίχος λέει

Μία ομαδική εμπειρία συμβαίνει σε χαμηλότερο επίπεδο  συνειδητότητας από την εμπειρία ενός ατόμου. Αυτό οφείλεται στο ότι στις περιπτώσεις που συγκεντρώνονται πολλοί άνθρωποι για να μοιραστούν ένα κοινωνικό συναίσθημα, η ολική ψυχή που σχηματίζουν βρίσκεται κάτω από το επίπεδο της ατομικής ψυχής. Αν η ομάδα είναι πολύ μεγάλη η συλλογική ψυχή μοιάζει περισσότερο με την ψυχή ενός ζώου.(3)

Άλλωστε, οι εικονιζόμενοι είναι δημοκράτες, οπαδοί της συναίνεσης.

 Βρωμάνε σοσιαλισμό από χιλιόμετρα. Είναι οι αντιπροσωπευτικοί τραμπούκοι της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Χτες, έλαβαν την εντολή να κατέβουν στην πορεία του Πολυτεχνείου ξερωγώ για να την περιφρουρήσουν κλπ κλπ αποδεικνύοντας πως στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Συνεχίστε στο prkls.blogspot

Αν κοιτάξω βαθιά μέσα στον εαυτό μου βλέπω την οργή που μου προκαλεί η κοινωνική πραγματικότητα. 
Μου έχει καθαιρέσει όλες τις ψευδαισθήσεις για το καλύτερο αύριο.Οργή και θλίψη. Όλο το παιχνίδι στις μέρες μας γράφεται με τα συναισθήματα. (από σχόλιο ανώνυμου)

Η οργή δεν έχει ηλικία.

Θλίψη γιατί όταν ο κόσμος εξαγριώνεται χάνει την ανθρωπιά του

Οι κίνδυνοι ο καθένας να βρεθεί εναλλάξ πότε στη μία και στην άλλη πλευρά,είναι πάντα παρόντες. Τόξερες;

Η εκτόνωση της χαοτικής ενέργειας των μαζών που δεν μπορεί να αφομοιωθεί από την εξουσία, τροφοδοτεί μια "κουλτούρα" βίας που καλύπτεται ιδεολογικά και πολιτικά από κρατικοδίαιτους δεινόσαυρους της δήθεν εναλλακτικής Αριστεράς με θύματα - θύτες παιδιά με ψυχολογικά προβλήματα, απλά χουλιγκάνια που σήμερα ενδύονται το μανδύα του επαναστάτη και αύριο του ρατσιστή η ακροδεξιού. Από την ίδια αγορά ψωνίζουν όλοι. Κοινός τόπος ο φασισμός τους.
Στις 5/06/2010- leo είπε... (παλιό σχόλιο)

Μην ορμήσεις. Σκέψου πρώτα. Κάποιος θέλει να σε βγάλει στο δρόμο,ποιος;

Δεν επικροτούσα ποτέ τη βία. Πάντοτε εκείνη ερχόταν και μ’έβρισκε. Στο δρόμο για τη δουλειά,στο δρόμο για το σχολείο,ακόμη και στη ζωή των παιδιών μου μπήκε απρόσκλητη.(1)

Κάθε πρωί πηγαίνοντας στο σχολείο έβλεπαν αυτό.

Και το μεσημέρι γυρίζοντας αυτό.

6 χρόνια,κάθε μέρα.

Όταν μας τα έγραφαν οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, εμείς τα ονομάζαμε, δυστοπικές εκδοχές του μέλλοντος. Όταν τα επισήμαναν οι συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών, εμείς τα ονομάζαμε νουάρ pulp fiction. Σήμερα όμως ζούμε μέσα σε αυτή τη δυστοπική πραγματικότητα και δεν βλέπουμε μπροστά μας καμία διέξοδο. Πείτε με φαντασιόπληκτο, αλλά βιάζομαι να τελειώσει αυτό το κεφάλαιο.techiechan(4)

Τώρα βέβαια κάποιοι ισχυρίζονται ότι έχουμε πόλεμο !!!! και στον πόλεμο θα υπάρξουν και θύματα…μόνο που αυτοί που το λένε αυτό δεν αποδέχονται την ιδέα ότι μπορεί να είναι αυτοί τα θύματα κάποια στιγμή..

Κιργιστάν-2010-αλήθεια ή ψέματα;

είσοδος μόνο με επίδειξη ταυτότητας ... 

Πατρίς, Κόμμα (στην επάξια θέση της θρησκείας), και Οικογένεια αναπαρήγαγαν το ίδιο στην ουσία κυρίαρχο αξιακό σύστημα στην καθημερινότητα την ίδια στιγμή που σε πολιτικό επίπεδο ξεπουλούσαν μικρούς ή μεγάλους αγώνες, χειραγωγούσαν αντιστάσεις και ποδηγετούσαν κάθε ακηδεμόνευτη κίνηση.(6)

Εμφανέστατη η έλλειψη προσανατολισμού!!!(7)

Κάποτε τα παιχνίδια μας ήταν αγνά.. όπως και η τηλεόραση.. σήμερα όλα τα παιχνίδια των παιδιών, έχουν να κάνουν με χρήμα, ξύλο και συμφέρον..αν τα δούμε όλα αυτά από ψηλά, θα καταλάβουμε ότι κάποιοι σκέφτονται "ψηλά"..σκέφτονται ψηλά και χειραγωγούν την μάζα.. μέσα από την τηλεόραση, πέρασαν γενιές ολόκληρες που η βία να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, ώστε να θεωρείται απόλυτα φυσικό να βγει στον δρόμο κάποιος και να εκτελεί, να κλέβει, να βιάζει....otrelostouxwriou.(5)
Κρυβόμαστε πίσω από τις στερεότυπες ιδεολογίες...για να μην ψάχνουμε και κουραζόμαστε..
Τότε ποια είναι η απάντηση;
Προς το παρόν καμία απάντηση.
Μόνη ανάγκη να αποκατασταθεί η λογική μας .
-
*Ταινία ντοκουμέντο που παίχτηκε στο κανάλι-9- στις 2/12/2010,αργά το βράδυ.
(1)Ενδεικτικά γεγονότα:
 29.10.2004- Έκρηξη βόμβας στη γέφυρα της Πέτρου Ράλλη με στόχο δύο λεωφορεία της ΕΛ.ΑΣ. που μετέφεραν αστυνομικούς στις φυλακές Κορυδαλλού.
2.6.2005- Έκρηξη βόμβας στο υπουργείο Απασχόλησης στην οδό Πειραιώς.
12.12.2005- Έκρηξη στο υπουργείο Οικονομίας στη πλατεία Συντάγματος με τραυματισμό τριών πολιτών καθώς δεν είχαν ληφθεί έγκαιρα μέτρα από την ΕΛ.ΑΣ. παρά τα προειδοποιητικά τηλεφωνήματα.
(2)http://xrysomyga.blogspot.com/2009_05_01_archive.html
(3)http://www.diadromi.com/?m=200608
(4)http://techiechan.com/?tag
(5)http://otrelostouxwriou.blogspot.com/
(6)Από το έντυπο δρόμου “856”  http://sinialo.espiv.net/.
(7)Στο http://prkls.blogspot.com/
Σχετικά κείμενα:
Η οδός Καρλ Μαρξ είναι... μονόδρομος προς τα δεξιά. Την κάτσαμε την βάρκα πατριώτη!
http://polsemannen.blogspot.com/2010/11/blog-post_16.html
Ξέρει η Ελλάδα από μεγάλες επαναστάσεις
 http://suspiria-sankri.blogspot.com