"Έκλειψη" στο δαχτυλίδι της φωτιάς

Oργανικά και ανόργανα όντα.
Τόπος Γη.

Τα φυτά, τα έντομα, τα ζώα και οι άνθρωποι. Μορφές ζωής σε διαφορετική τάξη συνείδησης.
Κρίση και διάκριση, συνείδηση και πνεύμα, είναι τα επιπλέον δώρα του ανθρώπου που τον τοποθετούν σε άλλη βαθμίδα από τη χλωρίδα και την πανίδα.
150 χρόνια βιομηχανικής ανάπτυξης της ανθρώπινης κοινωνίας ήταν αρκετά ώστε να λεηλατήσουν, να μολύνουν, και να αλλάξουν για πάντα την φυσική τάξη των πραγμάτων.

Η ύβρις

Το έδαφος,η θάλασσα,ο αέρας,η τροφή,το σκηνικό των πόλεων,οι οικονομίες μας -όλες αυτές οι απαραίτητες συμβάσεις  για την ύπαρξή μας - τα θεωρήσαμε δεδομένα  και ανεξάντλητα, σε θέση να  τροφοδοτούν για πάντα την παραγωγή μας, την κατανάλωσή μας, και να δέχονται τα απορρίμματά μας.

«O πολιτισμός σας θα σβήσει μόλις κοπεί το ρεύμα» 
διαβάζαμε στους τοίχους της Αθήνας.

Ένας επιζών ζεσταίνεται σε ένα καταφύγιο έκτακτης ανάγκης στο Otsuchi στις 16 Μαρτίου.(2)
Τα ξύλα είναι βρεγμένα όπως φαίνεται.

"Άλλη μια παρηγορητική διαπίστωση είναι ότι παρ’όλη την ασχήμια και τις αιματηρές αναφλέξεις, το σύνολο του κόσμου βρίσκεται ακόμη σε κάποια σχετική συνοχή.
 Και από το διάστημα φαντάζει ίδιος ο πλανήτης. Το σύνολο παραμένει όμορφο".
Αυτά γράφαμε λίγους μήνες πριν.
«Άρνηση» είναι μια λέξη με πολλές ερμηνείες και νοήματα. Tώρα, ότι αποκαλέσαμε  πολιτισμό δοκιμάζεται με το χειρότερο τρόπο, και για να συνεχίσουμε να ζούμε, χρειάζεται:

Αποδοχή του προβλήματος, ιεράρχηση των αναγκών, και ένα νόημα που να αιτιολογεί τα δεινά.

 Επαναπροσδιορισμός της μορφοδιάταξης υπό το έλεος των δυνάμεων της φύσης

Ολόκληρος ο πλανήτης κινδυνεύει από ένα πυρηνικό Αρμαγεδδώνα που είμαστε ελεύθεροι να αγνοήσουμε, αλλά με τι συνέπειες;

Αλλά ακόμη και αν αναλάβουμε την ευθύνη να τα αλλάξουμε όλα, η αποκατάσταση θα είναι το έργο πολλών γενεών.

 Οι ανίκητες δυνάμεις της Φύσης

           
Αναζητώντας τα αγαπημένα πρόσωπα.

Ο  Yoshikatsu Hiratsuka  κλαίει μπροστά από  το σπίτι του που κατέρρευσε με το γιο του να εξακολουθεί να αγνοείται, και ίσως να είναι κάτω από τα ερείπια, στην πόλη Onagawa στο νομό Miyagi στις 17 Μαρτίου.

Χιονίζει μες στη νύχτα

Κι εσύ αντίκρυ σου έχεις
Μια στρατιά ολάκερη από πολιτείες
Μια στρατιά που σκοτώνει
Ό,τι πιο ωραίο έχουμε
Την ελπίδα, τα παιδιά, τη λευτεριά,τη νοσταλγία
Χιονίζει μες στη νύχτα
Απόψε θα κρυώνουνε
Τα μουσκεμένα πόδια σου
Αποσπάσματα από στίχους του Ναζίμ Χικμέτ που με στοίχειωσαν όταν είδα αυτές τις εικόνες.
Σαν παιδιά, όλοι ζήσαμε σε έναν κόσμο μεταξύ αλήθειας και μύθου. Παριστάναμε κάτι άλλο από αυτό που ήμασταν πραγματικά, παίζοντας ρόλους που αντλούσαμε από τα παραμύθια και αργότερα από ταινίες, δίναμε ζωή σε κούκλες και παιχνίδια, πολλοί είχαμε ακόμη και αόρατους φίλους. Πώς φτάνει όμως κάποιος από τα ψέματα της παιδικής του ηλικίας, (που τον βοηθούν να διαμορφώσει την ταυτότητά του), στα ενήλικα ψέματα, που κάνουν ακριβώς το αντίθετο;

Μυθομανείς ενήλικοι με αντάλλαγμα λίγες στιγμές ξεγνοιασιάς και ευκολίας; Μυθομανείς ενήλικοι που -συγχέουν- και καταχωρούν τις  καταστροφικές αντιπαραθέσεις μαζί  με τις εικονικές για να γλιτώσουν τις συνέπειες;

Φταίει ότι τα πακέτα  συλλογικού τρόμου έρχονται με τέτοια συχνότητα, ώστε ασυνείδητα οι περισσότεροι για να αποφύγουμε τις μεγάλες αλυσιδωτές συνέπειες προτιμούμε το ψέμα μιας υποτιθέμενης κανονικότητας;

Τότε τι άλλο μένει να κάνουν τα παιδιά μας;
Σαν να μην έφτανε αυτό, στη συννεφιά του μυαλού μας προστέθηκε άλλο ένα πέπλο.Της πυρηνικής μόλυνσης.

"Κύριε, αμάρτησα ενώπιον σου: γιατί ονειρεύτηκα πολύ. Έτσι ξέχασα να ζήσω",γράφει  ο Τάσος Λειβαδίτης.
" Μόνο καμιά φορά, μ’ ένα μυστικό που το ‘χα μάθει από παιδί, ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο αλλά εκεί, κανείς δε με γνώριζε."
Πόσα ψέματα  και παραμύθια χρειάζεται ο καθένας για να ξεφύγει από την σκληρή πραγματικότητα; Αλλά πόσους ακόμη γύρους  τρόμου αντέχει ο πλανήτης;
Η βιομηχανία της διασκέδασης που διαχειρίζεται με επιτυχημένο τρόπο τις ψευδαισθητικές ανάγκες -κι εδώ βρίσκονται οι αιτίες πολλών μετασχηματισμών που έχει υποστεί η κοινωνία-δεν θα άφηνε ούτε αυτή την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη.

Τα περί του «τέλους του κόσμου» θέματα έγιναν άλλο ένα "προϊόν" που με βοηθό το σύγχρονο μάρκετινγκ αποφέρει ευρά,πολλά ευρά.

"Δες πρώτος την επόμενη λαίλαπα, μάθε τι άλλο έκρυβαν oι ασκοί  του Αιόλου,πέθανε χωρίς τα περιττά σου κιλά"...

Όπως περίπου ομολογεί η φωνή στον τοίχο...

Έτσι, πολλοί βρίσκουν το κουράγιο-ναι το κουράγιο- και αντί να ρωτούν πως ζω; πως θα ζω; τι νόημα έχουν όλα αυτά; και τι θα κάνουμε, συζητούν για το αν ήταν φυσική ή τεχνητή η καταστροφή, λες και αυτό, θα μπορούσε να αλλάξει πια το αποτέλεσμα.
Η βιαιότητα του θανάτου δεν μπορεί να εξουδετερωθεί παρά με την άρνησή του λένε οι πατέρες της εκκλησίας ερμηνεύοντας τις γραφές.
Και η ιεράρχηση των αναγκών;ποιός θα ασχοληθεί;
Θεωρίες και αντιπαραθέσεις για την οικονομική κατάσταση, απασχολούν το νου των περισσοτέρων. Αποπροσανατολίζουν και μετατοπίζουν στην κλίμακα των αναγκών τις προτεραιότητες αντικαθιστώντας με επιτυχία τη σειρά. Οι ομάδες που ασχολούνται με τα κοινά χωρισμένες  σε ανταγωνιστικές παρατάξεις, μας τροφοδοτούν αδιάλειπτα με ανακοινώσεις, αλλά καμία πλευρά δεν φαίνεται να ξέρει τι να κάνει, και τι να προτείνει μπροστά στον κίνδυνο  μιας εκτεταμένης κατάρρευσης του συστήματος. Ποιος είναι υποχρεωμένος άλλωστε; ποιος είναι αρμόδιος; αυτό δεν είναι πολιτικό θέμα.
Πάμε πάλι. Αποδοχή της πραγματικότητας.
Μέσα σε ένα χρόνο ολόκληρος ο παλιός τρόπος ζωής μας έχει αρχίσει να περνά στην ιστορία. Είμαστε έτοιμοι να χρονολογήσουμε σε εποχή προ-ΔΝΤ-και μετά. Όλα γύρω μας μετατοπίστηκαν,οι βεβαιότητες εξανεμίστηκαν,ο χρόνος επιταχύνθηκε,ή εμένα έτσι μου φαίνεται.
Και τι έρχεται; ποιος θέλει να δει; κανείς δεν θέλει να κοιτάξει μπροστά,οι περισσότεροι προτιμούν να κοιτούν πίσω.
Εκεί που κατοικούν οι βεβαιότητες.
Κάποιοι, οι λιγότεροι, αντιλαμβάνονται ότι τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίζονται γύρω από τη Μεσόγειο προδιαγράφουν ένα ακόμη πιο αβέβαιο μέλλον και περιθώρια οι πράξεις μας να μας οδηγήσουν σε άλλη μια αποτυχία δεν υπάρχουν. 
Άλλοι νιώθουν ακόμη ασφαλείς, γιατί είναι μακριά μας. Το εισπράττω σε συζητήσεις που γίνονται. Οι περισσότεροι λένε τι να κάνω; δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Εντάξει συνέχισε να διασκεδάζεις.
Ζήτω το έθνος, και πάμε στα ουζερί να ξεχάσουμε.
Με μπακαλιάρο από τη Νορβηγία. Με καλαμαράκια από τον Ινδικό,και χταπόδια από την Τυνησία. Όχι δεν θα μιλήσω για σούσι, έχω όρια. Συμφωνώ. Η Ιαπωνία είναι μακριά.

Δείτε 

Αλλά ο χρόνος αντίδρασης είναι πάντα μια κρίσιμη παράμετρος σε όλα τα εγχειρήματα. Το τάιμινγκ αγγλιστί.
Την επείγουσα ανάγκη να βρεθούν λύσεις για την αποφυγή της κοινωνικής και περιβαλλοντικής κατάρρευσης, δε μπορεί να την αντικαθιστούν οι αντιπαραθέσεις για την εξωτερική πολιτική,την ταξική κυριαρχία, την τρόικα, την οικονομική υποτίμηση,κ.λ.
Κανείς δεν ξέρει τι έρχεται, ή κανείς δεν θέλει να κοιτάξει;

Οι κίνδυνοι και οι φόβοι στολίζονται με κατάλληλα θεωρητικά ονόματα, ταξινομούνται και αποθηκεύονται σαν επιχειρήματα που θα χρησιμοποιήσουμε στο στίβο της αντιπαράθεσης και,

έτσι κανείς δεν διακρίνει τον ίδιο «κίνδυνο» και κάποιοι μεταξύ μας φτάνουν να ερμηνεύουν κυνικά το αιματοκύλισμα του γείτονα σαν
"γεωπολιτική ευκαιρία"
ή
"Τεράστια  διπλωματική ευκαιρία  για την κυβέρνηση"
Άλλοι κίνδυνοι, γίνονται γεωγραφικοί όροι που η θέση τους πια βρίσκεται μόνο στις εγκυκλοπαίδειες.Το δακτυλίδι της φωτιάς, ή το ηφαιστειακό τόξο.Τι είναι αυτό; ε;
Τόξερες ότι πάνω του ζεις όταν αποφάσισες να χτίσεις το 8όροφο και να ζήσεις στον 6ο;
Oι λέξεις είναι φορείς εννοιών και οι πολιτικοί και άλλοι σχεδιαστές προσέχουν καλά πού τις τοποθετούν, ώστε να φορτίσουν ή να αποφορτίσουν τα γεγονότα.

Και,
Η παρακμή οδηγεί στη σύγχυση; ή το αντίστροφο;

"Ο καπιταλισμός είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο σοσιαλισμός είναι ακριβώς το αντίθετο." λέει εύστοχα ο τοίχος.

O πολιτισμός που εμπιστευτήκαμε  και συνεχίζουμε να υπηρετούμε, απειλεί πλέον την Ακεραιότητα της ζωής, την  βιολογική μας ακεραιότητα και την κοσμική τάξη των πραγμάτων.

Τι λέτε έχουμε κι άλλα περιθώρια για τη συνέχεια  μας;

Και τώρα; ποια είναι τα επόμενα βήματα που πρέπει να κάνουμε;
Εικόνες:
(1)(Yomiuri Shimbun / AFP Εικόνες / Getty)
(2)(Νταμίρ Sagolj / Reuters)
http://www.boston.com/bigpicture/2011/03/japan_continuing_crisis.html

http://www.boston.com/bigpicture/2011/03/japan_one_week_later.html
Τα συνθήματα στους τοίχους
Άλλες φορές χιουμοριστικά και άλλοτε καυστικά, τα συνθήματα στους τοίχους αποτελούν μια ξεχωριστή κατηγορία έκφρασης που δεν έχει άλλο τρόπο να ακουστεί.
Από εδώ:http://photokafenes.wordpress.com/

Γράψτε ένα σχόλιο