Γεια σας φίλοι
Οι περιπέτειες που ζήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα- ένα ζήτημα υγείας που ευτυχώς είχε καλή κατάληξη- μας κράτησαν μακριά από το ιστολόγιο για λίγες ημέρες.
Κάναμε βάρδιες όπως απαιτούσαν οι περιστάσεις, και λεπτομέρειες για τα όσα έγιναν θα σας έχουμε σε επόμενη ανάρτηση.
Να πω μόνο πως η εμπειρία με το δημόσιο σύστημα υγείας ήταν καταπληκτική!! Και λέω καταπληκτική όχι γιατί ήταν ευχάριστη, αλλά γεμάτη ένταση και αντιθέσεις που κινητοποιούν το συναίσθημα και κρατούν σώμα και νου σε εγρήγορση.
Το "μείγμα" θετικών και αρνητικών συμπεριφορών που συναντά κανείς όντας σε ανάγκη, τον "αναγκάζει" να συνειδητοποιήσει πως φτάσαμε εδώ σαν κοινωνία. Και το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό.
Ή δεν είναι κυρίως οικονομικό όταν το αποτέλεσμα κρίνεται από το σύστημα αξιών που ακολουθεί όποιος είναι βάρδια....
Η αδιαφορία και η επιβολή της δύναμης εδώ, στα θέματα υγείας, δεν αποτιμάται ως μια "ελαφρά εκτροπή" από την πρέπουσα συμπεριφορά, γιατί οι επιπτώσεις είναι σοβαρές και συχνά μόνιμες.
Αλλά καλύτερα να αφήσω το θέμα για μια κανονική ανάρτηση και να δούμε το κάλεσμα που απευθύνει ο Αναρμόδιος που μιλά κι αυτός για βάρδιες!
Κάθε γενιά είναι και μια βάρδια στην ιστορία. Σ’ αυτή την βάρδια οι έλληνες είμαστε εμείς.
Για κάποιον λόγο η ιστορία αποφάσισε να δώσει άλλη μια ευκαιρία στις ανθρώπινες
κοινωνίες. Για κάποιο λόγο η δημοκρατία μετά από 2.500 χρόνια καλεί και πάλι τα παιδιά της.
Τους έλληνες. Εμάς.
Στον συλλογικό μας χαρακτήρα, ως έλληνες, έχουμε πολλά χαρακτηριστικά που άλλοτε λειτουργούν σαν πλεονεκτήματα και άλλοτε σαν μειονεκτήματα. Ενα τέτοιο είναι η βιασύνη μας. Τώρα θέλουμε να γίνουν κάποιες πολιτικές αλλαγές και θέλουμε να γίνουν γρήγορα.
Δεν θα γίνει έτσι. Θα πάρει καιρό. Κι εμείς πρέπει να προετοιμαστούμε γι’ αυτό. Και να προετοιμάσουμε και άλλους. Και κυρίως πρέπει να συνηθίσουμε την γεύση της απογοήτευσης. Διότι η απογοήτευση θα είναι η πιο συχνή μας τροφή.
Τώρα είμαστε στην φάση της αναγνώρισης. Γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Μαθαίνουμε ποιοι είναι εκείνοι οι άλλοι, που σαν κι εμάς έχουν κατανοήσει πως το πρόβλημα έχει να κάνει με την πολιτική εξουσία, και όχι με την οικονομία, και πως είναι πρόβλημα πολιτεύματος και θεσμών. Πρέπει να γνωριστούμε, να συνδεθούμε και να διατηρήσουμε αυτόν τον δεσμό πολιτικά και κοινωνικά. Το διαδίκτυο μας βοηθάει.
Οσοι κατανοήσαμε πως η αιτία του προβλήματος είναι καθαρά πολιτική, είμαστε η ζωντανή απόδειξη πως το μίσος για τους έλληνες έχει πολύ σοβαρούς λόγους που υπάρχει. Εμείς είμαστε ο βασικότερος λόγος για όλον αυτόν τον μισελληνισμό. Διότι αποτελούμε την μεγαλύτερη απειλή. Για το εγχώριο καθεστώς αλλά και για το παγκόσμιο.
Το μίσος για κάθε τι το ελληνικό έχει αιτία τον φόβο της διάδοσης της ιδέας της δημοκρατίας. Της απαίτησης για λαϊκή κυριαρχία και αυτοκυβέρνηση.
Ο ελληνισμός είναι η ιστορική εκείνη παράδοση που γέννησε την ιδέα για κοινωνίες με κέντρο τον άνθρωπο, απαλλαγμένες από τον δυνάστη και τον δεσπότη. Αυτο-κυβερνώμενες συλλογικά. Ελεύθερες κοινωνίες με δημοκρατία. Η ιδέα αυτή γεννήθηκε και ζει μαζί με τον ελληνισμό. Κι εμείς, όσοι διαδίδουμε την ιδέα της δημοκρατίας, είμαστε οι συνεχιστές αυτής της ελληνικής ιστορικής παράδοσης. Της δημοκρατικής ελληνικής παράδοσης.
Η ελληνική κοινωνία, στην παρούσα φάση, είναι “χαμένη στον ωκεανό”. Είναι βαθειά απελπισμένη αλλά βασικά είναι παραζαλισμένη. Και γι’ αυτό δεν μπορεί να δει αυτό που εμείς βλέπουμε τόσο καθαρά. Δεν μπορεί να δει, ακόμα, πως το πρόβλημά της είναι πρόβλημα όχι προσώπων αλλά θεσμών. Οχι οικονομικό αλλά πολιτικό. Δεν μπορεί να δει και να συνειδητοποιήσει πως αυτό που πρέπει να απαιτήσει είναι αλλαγές στο πολίτευμα. Αλλαγές στους πολιτικούς θεσμούς. Ωστε να πάρει μέρος και η ίδια στην εξουσία, σαν πολιτικός θεσμός. Σαν δήμος.
Η “παραζάλη” βέβαια αυτή της ελληνικής κοινωνίας δεν γίνεται από μόνη της. Είναι αποτέλεσμα μια τεράστιας και διαρκούς επιχείρησης που κοστίζει στο εγχώριο και διεθνές σύστημα πολλά χρήματα και πόρους.
Εμείς πρέπει να ασκηθούμε στο να αναγνωρίζουμε τις πηγές αυτής της παραζάλης, τις αιτίες της, τις διαδρομές της. Τα πρόσωπά της. Πρόσωπα στην κυριολεξία. Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και την παραζάλη αλλά και τους “παραζαλιστές”. Είναι οι φορείς της παραζάλης. Κι έχουμε τέτοιους. Ακόμα και κοντά μας. Ακόμα και πολύ κοντά μας.
Διότι ενώ αυτό πού έχουμε να κάνουμε είναι να δείξουμε στους πολλούς, στην ελληνική κοινωνία, πως αυτό που απαιτείται είναι θεσμικές αλλαγές, πολιτειακές αλλαγές, αλλαγές στο πολίτευμα, υπάρχουν φωνές που ακόμα επιμένουν να επικεντρώνουν στην οικονομία και γίνονται έτσι η αιτία που τα λαϊκά αιτήματα είναι ακόμα οικονομικού και όχι πολιτικού και θεσμικού χαρακτήρα. Και μας έχουν κάνει και ξεφτέρια στην οικονομία με τα μαθήματά τους τα οικονομικά.
Ενα σοβαρό ζήτημα, το οποίο μάλιστα μεταφέρει αυτή την παραζάλη ακόμα και σε ομάδες ανθρώπων οι οποίοι έχουν κατανοήσει πως το πρόβλημα είναι πολιτικό και προσπαθούν για την δημοκρατία, είναι και τα ψώνια. Ματαιόδοξοι εγωϊστές οι οποίοι δεν θα νιώσουν ποτέ ψυχολογικά ικανοποιημένοι αν δεν γίνει το δικό τους. Στην διοργάνωση, στο κείμενο, στην αφίσα. Με αδυναμία στην δημοσιότητα και στο παλαμάκι. Και στην εξουσία. Εντοπισμός και αποφυγή. Ακυρο και μακριά. Αλλιώς θα δούμε κι άλλες πολλές προσπάθειες να μην αποδίδουν εκείνο που θα μπορούσαν.
Στην παρούσα φάση, της διάδοσης της ιδέας της δημοκρατίας, αυτό που χρειαζόμαστε είναι ρήτορες. Λαϊκούς ρήτορες. Με απλή στρωτή και κατανοητή γλώσσα. Λαϊκή γλώσσα. Δεν απαιτούνται καν πολλές γνώσεις. Δεν απαιτούνται φωστήρες και επιστήμονες. Οσες γνώσεις χρειάζονται τις έχουμε ήδη. Από το δημοτικό.
Στην παρούσα φάση, της διάδοσης, που στο κάτω κάτω “τρεις κι ο κούκος” είμαστε, δεν χρειαζόμαστε αρχηγούς, ηγέτες και προέδρους. Και ούτε θα πρέπει να χρειαστούμε ποτέ. Κι αν μας βάλουν κάποτε μπροστά στο μικρόφωνο ή στην κάμερα, δεν θα είναι για το δικό μας καλό. Δεν θα είναι για το καλό της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Ετσι κι αλλιώς οι κάμερες και τα μικρόφωνα έχουν καταστεί αναξιόπιστα στην συνείδηση του λαού. Η κοινωνία αντιμετωπίζει τα μέσα με καχυποψία. Και έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς.
Δεν μας χρειάζονται κάμερες και μικρόφωνα για να κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε. Αυτού του τύπου η δημοσιότητα δεν θα εξυπηρετήσει την διάδοση της δημοκρατίας. Μόνο την ψωνάρα μέσα μας. Θα πρέπει, πριν σταθούμε μπροστά σε αυτά τα εργαλεία της επιβολής της ολιγαρχίας, να είμαστε πολύ σίγουροι για το ποιοι είμαστε και το πόσο ακλόνητοι είμαστε ως χαρακτήρες. Και για το ποιοι θα παραμείνουμε μετά την έκθεση στην δημοσιότητα.
Η δημοσιότητα δια των μέσων ενημέρωσης είναι όπλο της ολιγαρχίας. Το δικό μας όπλο είναι ο άμεσος προφορικός λόγος στον κοινωνικό μας περίγυρο, στις παρέες και στις ομάδες μας, και το κείμενο στο διαδίκτυο.
Ερχονται εκλογές κι έχει γεμίσει ο τόπος κόμματα.
Κόμμα σημαίνει διαίρεση. Και διαίρεση σημαίνει διχασμός.
Συνέχεια του κειμένου εδώ:http://anarmodios.wordpress.com/2014/03/16/1-576/
Οι περιπέτειες που ζήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα- ένα ζήτημα υγείας που ευτυχώς είχε καλή κατάληξη- μας κράτησαν μακριά από το ιστολόγιο για λίγες ημέρες.
Κάναμε βάρδιες όπως απαιτούσαν οι περιστάσεις, και λεπτομέρειες για τα όσα έγιναν θα σας έχουμε σε επόμενη ανάρτηση.
Να πω μόνο πως η εμπειρία με το δημόσιο σύστημα υγείας ήταν καταπληκτική!! Και λέω καταπληκτική όχι γιατί ήταν ευχάριστη, αλλά γεμάτη ένταση και αντιθέσεις που κινητοποιούν το συναίσθημα και κρατούν σώμα και νου σε εγρήγορση.
Το "μείγμα" θετικών και αρνητικών συμπεριφορών που συναντά κανείς όντας σε ανάγκη, τον "αναγκάζει" να συνειδητοποιήσει πως φτάσαμε εδώ σαν κοινωνία. Και το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό.
Ή δεν είναι κυρίως οικονομικό όταν το αποτέλεσμα κρίνεται από το σύστημα αξιών που ακολουθεί όποιος είναι βάρδια....
Η αδιαφορία και η επιβολή της δύναμης εδώ, στα θέματα υγείας, δεν αποτιμάται ως μια "ελαφρά εκτροπή" από την πρέπουσα συμπεριφορά, γιατί οι επιπτώσεις είναι σοβαρές και συχνά μόνιμες.
Αλλά καλύτερα να αφήσω το θέμα για μια κανονική ανάρτηση και να δούμε το κάλεσμα που απευθύνει ο Αναρμόδιος που μιλά κι αυτός για βάρδιες!
Είναι η δική μας βάρδια τώρα
Για κάποιον λόγο η ιστορία αποφάσισε να δώσει άλλη μια ευκαιρία στις ανθρώπινες
κοινωνίες. Για κάποιο λόγο η δημοκρατία μετά από 2.500 χρόνια καλεί και πάλι τα παιδιά της.
Τους έλληνες. Εμάς.
Στον συλλογικό μας χαρακτήρα, ως έλληνες, έχουμε πολλά χαρακτηριστικά που άλλοτε λειτουργούν σαν πλεονεκτήματα και άλλοτε σαν μειονεκτήματα. Ενα τέτοιο είναι η βιασύνη μας. Τώρα θέλουμε να γίνουν κάποιες πολιτικές αλλαγές και θέλουμε να γίνουν γρήγορα.
Δεν θα γίνει έτσι. Θα πάρει καιρό. Κι εμείς πρέπει να προετοιμαστούμε γι’ αυτό. Και να προετοιμάσουμε και άλλους. Και κυρίως πρέπει να συνηθίσουμε την γεύση της απογοήτευσης. Διότι η απογοήτευση θα είναι η πιο συχνή μας τροφή.
Τώρα είμαστε στην φάση της αναγνώρισης. Γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Μαθαίνουμε ποιοι είναι εκείνοι οι άλλοι, που σαν κι εμάς έχουν κατανοήσει πως το πρόβλημα έχει να κάνει με την πολιτική εξουσία, και όχι με την οικονομία, και πως είναι πρόβλημα πολιτεύματος και θεσμών. Πρέπει να γνωριστούμε, να συνδεθούμε και να διατηρήσουμε αυτόν τον δεσμό πολιτικά και κοινωνικά. Το διαδίκτυο μας βοηθάει.
Οσοι κατανοήσαμε πως η αιτία του προβλήματος είναι καθαρά πολιτική, είμαστε η ζωντανή απόδειξη πως το μίσος για τους έλληνες έχει πολύ σοβαρούς λόγους που υπάρχει. Εμείς είμαστε ο βασικότερος λόγος για όλον αυτόν τον μισελληνισμό. Διότι αποτελούμε την μεγαλύτερη απειλή. Για το εγχώριο καθεστώς αλλά και για το παγκόσμιο.
Το μίσος για κάθε τι το ελληνικό έχει αιτία τον φόβο της διάδοσης της ιδέας της δημοκρατίας. Της απαίτησης για λαϊκή κυριαρχία και αυτοκυβέρνηση.
Ο ελληνισμός είναι η ιστορική εκείνη παράδοση που γέννησε την ιδέα για κοινωνίες με κέντρο τον άνθρωπο, απαλλαγμένες από τον δυνάστη και τον δεσπότη. Αυτο-κυβερνώμενες συλλογικά. Ελεύθερες κοινωνίες με δημοκρατία. Η ιδέα αυτή γεννήθηκε και ζει μαζί με τον ελληνισμό. Κι εμείς, όσοι διαδίδουμε την ιδέα της δημοκρατίας, είμαστε οι συνεχιστές αυτής της ελληνικής ιστορικής παράδοσης. Της δημοκρατικής ελληνικής παράδοσης.
Η ελληνική κοινωνία, στην παρούσα φάση, είναι “χαμένη στον ωκεανό”. Είναι βαθειά απελπισμένη αλλά βασικά είναι παραζαλισμένη. Και γι’ αυτό δεν μπορεί να δει αυτό που εμείς βλέπουμε τόσο καθαρά. Δεν μπορεί να δει, ακόμα, πως το πρόβλημά της είναι πρόβλημα όχι προσώπων αλλά θεσμών. Οχι οικονομικό αλλά πολιτικό. Δεν μπορεί να δει και να συνειδητοποιήσει πως αυτό που πρέπει να απαιτήσει είναι αλλαγές στο πολίτευμα. Αλλαγές στους πολιτικούς θεσμούς. Ωστε να πάρει μέρος και η ίδια στην εξουσία, σαν πολιτικός θεσμός. Σαν δήμος.
Η “παραζάλη” βέβαια αυτή της ελληνικής κοινωνίας δεν γίνεται από μόνη της. Είναι αποτέλεσμα μια τεράστιας και διαρκούς επιχείρησης που κοστίζει στο εγχώριο και διεθνές σύστημα πολλά χρήματα και πόρους.
Εμείς πρέπει να ασκηθούμε στο να αναγνωρίζουμε τις πηγές αυτής της παραζάλης, τις αιτίες της, τις διαδρομές της. Τα πρόσωπά της. Πρόσωπα στην κυριολεξία. Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και την παραζάλη αλλά και τους “παραζαλιστές”. Είναι οι φορείς της παραζάλης. Κι έχουμε τέτοιους. Ακόμα και κοντά μας. Ακόμα και πολύ κοντά μας.
Διότι ενώ αυτό πού έχουμε να κάνουμε είναι να δείξουμε στους πολλούς, στην ελληνική κοινωνία, πως αυτό που απαιτείται είναι θεσμικές αλλαγές, πολιτειακές αλλαγές, αλλαγές στο πολίτευμα, υπάρχουν φωνές που ακόμα επιμένουν να επικεντρώνουν στην οικονομία και γίνονται έτσι η αιτία που τα λαϊκά αιτήματα είναι ακόμα οικονομικού και όχι πολιτικού και θεσμικού χαρακτήρα. Και μας έχουν κάνει και ξεφτέρια στην οικονομία με τα μαθήματά τους τα οικονομικά.
Ενα σοβαρό ζήτημα, το οποίο μάλιστα μεταφέρει αυτή την παραζάλη ακόμα και σε ομάδες ανθρώπων οι οποίοι έχουν κατανοήσει πως το πρόβλημα είναι πολιτικό και προσπαθούν για την δημοκρατία, είναι και τα ψώνια. Ματαιόδοξοι εγωϊστές οι οποίοι δεν θα νιώσουν ποτέ ψυχολογικά ικανοποιημένοι αν δεν γίνει το δικό τους. Στην διοργάνωση, στο κείμενο, στην αφίσα. Με αδυναμία στην δημοσιότητα και στο παλαμάκι. Και στην εξουσία. Εντοπισμός και αποφυγή. Ακυρο και μακριά. Αλλιώς θα δούμε κι άλλες πολλές προσπάθειες να μην αποδίδουν εκείνο που θα μπορούσαν.
Στην παρούσα φάση, της διάδοσης της ιδέας της δημοκρατίας, αυτό που χρειαζόμαστε είναι ρήτορες. Λαϊκούς ρήτορες. Με απλή στρωτή και κατανοητή γλώσσα. Λαϊκή γλώσσα. Δεν απαιτούνται καν πολλές γνώσεις. Δεν απαιτούνται φωστήρες και επιστήμονες. Οσες γνώσεις χρειάζονται τις έχουμε ήδη. Από το δημοτικό.
Στην παρούσα φάση, της διάδοσης, που στο κάτω κάτω “τρεις κι ο κούκος” είμαστε, δεν χρειαζόμαστε αρχηγούς, ηγέτες και προέδρους. Και ούτε θα πρέπει να χρειαστούμε ποτέ. Κι αν μας βάλουν κάποτε μπροστά στο μικρόφωνο ή στην κάμερα, δεν θα είναι για το δικό μας καλό. Δεν θα είναι για το καλό της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Ετσι κι αλλιώς οι κάμερες και τα μικρόφωνα έχουν καταστεί αναξιόπιστα στην συνείδηση του λαού. Η κοινωνία αντιμετωπίζει τα μέσα με καχυποψία. Και έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς.
Δεν μας χρειάζονται κάμερες και μικρόφωνα για να κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε. Αυτού του τύπου η δημοσιότητα δεν θα εξυπηρετήσει την διάδοση της δημοκρατίας. Μόνο την ψωνάρα μέσα μας. Θα πρέπει, πριν σταθούμε μπροστά σε αυτά τα εργαλεία της επιβολής της ολιγαρχίας, να είμαστε πολύ σίγουροι για το ποιοι είμαστε και το πόσο ακλόνητοι είμαστε ως χαρακτήρες. Και για το ποιοι θα παραμείνουμε μετά την έκθεση στην δημοσιότητα.
Η δημοσιότητα δια των μέσων ενημέρωσης είναι όπλο της ολιγαρχίας. Το δικό μας όπλο είναι ο άμεσος προφορικός λόγος στον κοινωνικό μας περίγυρο, στις παρέες και στις ομάδες μας, και το κείμενο στο διαδίκτυο.
Ερχονται εκλογές κι έχει γεμίσει ο τόπος κόμματα.
Κόμμα σημαίνει διαίρεση. Και διαίρεση σημαίνει διχασμός.
Συνέχεια του κειμένου εδώ:http://anarmodios.wordpress.com/2014/03/16/1-576/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι σκέψεις σας είναι ευπρόσδεκτες.Γράψτε ένα σχόλιο.